حسن اصغري: بعضي مدرسان داستان‌نويسي سليقه‌ي خود را تحميل مي‌كنند

واضح آرشیو وب فارسی:ايسنا: حسن اصغري: بعضي مدرسان داستان‌نويسي سليقه‌ي خود را تحميل مي‌كنند

خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس: فرهنگ و ادب - ادبيات

حسن اصغري با تأكيد بر ضرورت وجود كارگاه‌هاي داستان‌نويسي، گفت: درواقع، آموزش يك سمت قضيه و استعداد سمت ديگر آن است.

اين داستان‌نويس در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، همچنين عنوان كرد: تمام انسان‌ها استعداد دارند؛ ولي اين زمينه را بايد پرورش دهند تا شكوفا شود. استعداد قوت و ضعف دارد؛ در عده‌اي بالا و در عده‌اي پايين است؛ اما افرادي موفق مي‌شوند كه ادامه دهند.

او در ادامه يادآور شد: افرادي هستند كه استعداد زيادي دارند؛ اما پي‌گير نيستند. تجربه‌ي 18ساله‌ي كارگاه داستان‌نويسي‌ام برايم ثابت كرده است كه تنها شش يا هفت نفري كه پي‌گير بوده‌اند، توانسته‌اند كتاب چاپ كنند؛ بنابراين پي‌گيري و استمرار با استعداد ربط مستقيمي دارد.

اصغري درباره‌ي آسيب‌هاي كارگاه‌هاي داستان‌نويسي نيز گفت: اين به آموزش‌دهنده بستگي دارد. مدرساني هستند كه در اين كلاس‌ها نگاه خاصي دارند و سليقه‌ي خود را تحميل مي‌كنند. اين تحميل ممكن است روي شاگردان تأثير بگذارد؛ البته به بصيرت شاگردان هم ارتباط دارد كه خود را از اين چارچوب‌ها بيرون بكشند؛ غير از اين نگاه، شاگرد يك‌بعدي خواهد بود.

به اعتقاد او، آسيب‌هاي كارگاه‌هاي داستان‌نويسي به مدرس داستان‌نويسي و نگاه و وسعت ديد او بستگي دارد. اگر استادي همه‌ي شاگردان را با سليقه‌ي خود انطباق دهد، مشكل ايجاد مي‌كند.

اين مدرس داستان‌نويسي يادآور شد: ديده‌ام افرادي را كه كلاس داستان‌نويسي داشته‌ و اين ديد را تحميل كرده‌اند كه همه بايد مثلا رئاليستي بنويسند و اگر كسي داستاني غير از اين چارچوب مي‌نوشت، آن داستان را طرد مي‌كردند و اين‌گونه آن شاگرد نيروي دروني‌اش از بين مي‌رفت.

او همچنين تصريح كرد: شاگرد بااستعداد مي‌تواند كلاس بيايد و راه خودش را پيدا كند و به نقطه‌ي اوج برسد. بسياري هم ممكن است وسط راه بمانند و تحت تأثير چارچوب‌هاي مدرس قرار گيرند.

اصغري سپس درباره‌ي انگيزه‌هاي اقتصادي راه‌اندازي كارگاه‌هاي داستان‌نويسي از سوي نويسندگان گفت: خود من انگيزه‌ي اقتصادي نداشتم. به طور كلي در كشور ما، كار هنري براي پول درآوردن نيست؛ براي عشق است. آن‌ها هم كه سال‌ها كار كرده‌اند، زندگي‌شان از طريق كار هنري نگذشته است؛ درواقع، انگيزه‌ي دروني باعث تشكيل اين كلاس‌ها شده است.

او همچنين درباره‌ي شهرت افرادي كه كارگاه‌هاي داستان‌نويسي دارند و تأثير اين شهرت در جذب هنرجويان متذكر شد: اين موضوع در ابتدا قدري براي هنرجو اهميت دارد. به هرحال، افرادي كه تازه مي‌خواهند داستان‌نويسي ياد بگيرند، اگر در كلاس با آموزش پويا روبه‌رو نشوند، آن جنبه هم از بين خواهد رفت. خيلي‌ها را ديده‌ام كه سال‌ها نوشته‌اند؛ اما نتوانسته‌اند كار هنري آموزش دهند.

او همچنين با اشاره به اين‌كه در سيستم آموزشي ما دانش‌آموز با زمينه‌هاي كار هنري آشنا نمي‌شود، ادامه داد: در كتاب‌هاي درسي چيزي نداريم كه نياز دانش‌آموزان از لحاظ هنري برآورده شود؛ بنابراين پيش‌زمينه‌اي در سيستم آموزشي ما وجود ندارد. حالا بيايند در دانشگاه هم رشته‌ي نويسندگي بگذارند؛ حتا اگر در سطح عالي هم باشد، تأثيرش كم است؛ چراكه دانش‌آموز از كودكي بايد با هنر خلاقه آشنا شود، تا در سطح بالا و در دانشگاه بتواند آن را درك كند. دوره‌ي دانشگاه دوره‌ي كوتاهي است. اگر پيش‌زمينه‌ي آن وجود داشته باشد، در همين يكي دو سال هم دانشجو مي‌تواند تحت‌تأثير قرار گيرد.

انتهاي پيام
سه شنبه 24 دي 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايسنا]

[مشاهده در: www.isna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 123]