تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804335624
قاتل زنجيرهاي در دستان شما
واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: قاتل زنجيرهاي در دستان شما جام جم آنلاين: سيگار بزرگترين قاتل زنجيرهاي است كه همچنان ميكشد و همچنان نيز با مردم نشست و برخاست ميكند. ميكشد و كسي هم مانع او نيست. اگر اصغر قاتل، اولين و معروف‌ترين قاتل زنجيرهاي ايران عامل قتل 33 نوجوان بود، سيگار به تنهايي سالانه عامل قتل 60 هزار نفر در كشور است و باوجود حكم قانوني هنوز آزادانه در ميان مردم ميگردد. در ايران سالانه بيش از 60 ميليارد نخ سيگار دود مي‌شود كه اين ميزان رقمي بيش از هزار و 700 ميليارد تومان را دربرمي‌گيرد. آمار نشان مي‌دهد توليد داخلي محصولات دخاني در سال 86 ، بالغ بر 27 ميليارد و 300 ميليون نخ بوده است كه بر اساس اعلام مديرعامل شركت دخانيات، اين ميزان در سال 87 به بيش از 44 ميليارد نخ افزايش يافته است‌‌‌كه بيش از 23 ميليارد نخ از طريق واردات رسمي تامين و 5/8 ميليارد نخ نيز به صورت قاچاق وارد كشور شده است. 10 ميليون ايراني، حدودا سالي هزار و100 ميليارد تومان سيگار دود مي‌كنند و سالانه 60 هزار ايراني قرباني سيگار مي‌شوند. بر اساس آخرين آمار ارائه شده در زمينه مصرف سيگار 25 تا 27 درصد مردان بالاي 15 تا 16 سال و همچنين 5/3 تا 4 درصد زنان در كشور سيگار مي‌كشند. همچنين هر چه سطح سواد در قشر جوان و تحصيلكرده افزايش يابد مصرف سيگار بويژه در زنان تحصيلكرده افزايش مييابد. جايگزين كردن چيزي به جاي سيگار در باور زنان در مقايسه با مردان بسيار سخت‌تر است. با توجه به آن كه نسبت مردان سيگاري نسبت به زنان 6 تا 7 درصد بيشتر است، انتظار اين است كه مرگ و مير ناشي از سيگار در ميان مردان بيشتر از زنان باشد. اين در حالي است كه 3 تا 4 درصد زنان سيگار مي‌كشند، اما به علت اين كه زنان بيشتر در معرض دود سيگار هستند، تعداد بيشتري از زنان سالانه جان خود را به علت دود سيگار از دست مي‌دهند. طي مطالعه‌اي در دانشگاه‌ها مشخص شد هنگام ورود دانشجويان به دانشگاه، متوسط مصرف سيگار ميان آنها با سطح جامعه تفاوت دارد. اين در حالي است كه در سال آخر تحصيل اين افراد، ميزان مصرف سيگار در آنها افزايش يافته است كه متاسفانه در گروه‌هاي پزشكي بيش از ديگر گروههاست. مرگ براي همسايه كشورهاي اروپايي سال‌هاست با ايجاد محدوديت‌هاي جدي براي ممانعت از گرايش به مصرف دخانيات در كشورهاي خود مي‌كوشند. اين كشورها از سال‌ها پيش مبارزه شديد با مصرف دخانيات را گسترش داده‌‌اند و علاوه بر وضع ماليات بسيار سنگين بر مواد دخاني، منع تبليغات براي سيگار و عدم فروش آن به افراد كم سن و سال و در نظر گرفتن جريمه‌هاي سنگين براي شركتهاي دخاني محدوديت‌هاي روزافزوني را براي فعاليت شركتهاي بزرگ و جهاني دخاني قائل شده‌اند و در عوض اين شركت‌ها را به نوعي به گسترش فعاليت زيانبار خود در خارج مرزهاي اين كشورها تشويق مي‌كنند. شركتهاي دخاني چند مليتي نيز با تشديد محدوديت‌هاي فراروي فعاليت سودآور خود در كشورهاي اروپايي كه خاستگاه بيشتر آنان است، مدت مديدي است كه كشورها و مناطق خاصي را به عنوان هدف انتخاب و تجهيزات و محصولات بي‌كيفيت خود را به آنجا منتقل كرده‌اند. اين در حالي است كه رواج مصرف دخانيات در ميان قشر جوان و نوجوان كشورهاي هدف بسرعت در حال گسترش است و هزينه‌هاي جانبي بسياري را بويژه در بخش بهداشت و درمان بر اقتصاد آنها تحميل ميكند و مانع پيشرفت و ترقي آنها مي‌شود. مبارزه جهاني با بلاي جهاني سيگار و تنباكو دومين علل مرگ و مير در دنياست. در سال 1987 كشورهاي عضو سازمان بهداشت جهاني با تعيين يك روز با عنوان روز جهاني بدون دخانيات توجه همگان را به مضرات و خطرات استفاده از دخانيات جلب كردند. روز جهاني بدون دخانيات هر سال در31مي‌مصادف با 10 خرداد برگزار مي‌شود. هر ساله بصورت سمبوليك شعاري براي اين روز در نظر گرفته مي‌شود . شعار روز جهاني بدون دخانيات سال 1385 اين بود: «دخانيات به هر شكل و نوعي كشنده است.» شعار سازمان بهداشت جهاني در سال 1386 «نوجواني بدون دخانيات» عنوان شده بود. سال گذشته نيز شعار محيط‌هاي عاري از دخانيات مطرح شد. شعار امسال سازمان جهاني بهداشت «تصاوير و پيام‌هاي هشداردهنده آري، تعابير فريبنده و گمراه‌كننده هرگز» است. قانون وارد مي‌شود ممنوعيت قانوني مصرف دخانيات آرزويي ديرينه محسوب مي‌شود. پس از پيروزي انقلاب، گروهي از متخصصان و كارشناسان دور هم جمع شدند و جنبش مذهبي اجتماعي تشكيل دادند تا با مصرف دخانيات و كارخانجات سيگارسازي مقابله كنند. آنها مي‌كوشيدند توليد تنباكو، مصرف دخانيات در اماكن عمومي و تبليغ دخانيات و اقلام مختلف سيگار را محدود كنند. براي اولين بار در سال 1369 طرحي با عنوان نحوه كاهش و حذف تدريجي استعمال دخانيات تدوين و به مجلس ارائه شد. اين طرح موافقان و مخالفان خود را در مجلس داشت، ولي سرانجام ديماه سال 1370 از تصويب مجلس شوراي اسلامي گذشت. اما اين پايان ماجرا نبود. شوراي نگهبان اين طرح را به دليل داشتن بار مالي براي دولت مغاير با قانون اساسي تشخيص داده و رد كرد. اصرار نمايندگان مجلس بر مصوبه خود موجب شد اين طرح به مجمع تشخيص مصلحت نظام ارسال شود. با گذشت حدود يك سال در سال 1371 مجمع تشخيص مصلحت نظام ضمن تاييد نظر شوراي نگهبان، مقرر كرد دولت درخصوص چگونگي نحوه كاهش استعمال دخانيات بررسي كامل به عمل آورد و با توجه به اختيارات قانوني خود راسا اقدامات اجرايي مربوط را معمول دارد يا براي تهيه لايحه پيشنهادي و تقديم به مجلس شوراي اسلامي اقدام كند. هر چند لايحه‌اي در اين خصوص تدوين نشد، اما پس از گذشت حدود 2 سال در سال 1373 اولين بخشنامه پس از انقلاب براي محدود كردن كنترل دخانيات از سوي هيات دولت صادر شد. اين بخشنامه 6 ماده‌اي كه زير آن امضاي معاون اول رئيس جمهور وقت، حسن حبيبي به چشم مي‌خورد و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكي، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي، وزارت صنايع و سازمان صدا و سيما در تهيه آن نقش داشتند، در اولين ماده خود آورده است كه: «براي حفظ حقوق و تامين سلامت افراد جامعه در برابر بيماري‌هاي ناشي از استعمال دخانيات و كاهش هزينه‌هاي درماني كشور، كليه دستگاه‌هاي اجرايي موظفند اين تصويب نامه را اجرا كنند.» دولت در سوم مرداد 73 اين طرح را تصويب و به تمام دستگاه‌ها ابلاغ كرد اما هيچ‌گاه اين بخشنامه به اجرا در نيامد. متعاقب آن در سال 1376 آيين نامه ممنوعيت استعمال و عرضه سيگار و ديگر مواد دخاني در اماكن عمومي به تصويب هيات وزيران رسيد. در ماده 1 اين تصويب‌نامه آمده است كه به منظور حفظ حقوق افراد جامعه و تامين سلامت آنها در برابر زيان‌ها و بيماري‌هاي ناشي از استعمال دخانيات، استعمال هر نوع سيگار و ديگر مواد دخاني در اماكن عمومي مسقف به هر نحو ممنوع است. اما اين تصويب‌نامه هم عاقبتي بهتر از قبلي نيافت و به علت مقاومت بخش‌هايي خاص اين تصويب‌نامه نتوانست جنبه اجرايي پيدا كند. با وجود اين تجارب ناموفق بار ديگر در مجلس ششم طرح جامع كنترل و مبارزه ملي با دخانيات در كميسيون بهداشت و درمان مطرح گرديد اما عمر مجلس ششم به تصويب آن قد نداد و طرح، همچنان در مرحله تدوين باقي ماند. كنترل مصرف دخانيات كار ساده‌اي نيست تصويب يك قانون بتنهايي نميتواند ضمانت اجرايي آن قانون را به همراه داشته باشدهر چند همزمان با اين اقدام لايحه‌اي نيز از سوي وزارت بهداشت درخصوص مبارزه با دخانيات تدوين شده بود و براي تصويب به هيات دولت تقديم شده بود، اما آن لايحه نيز هيچ‌گاه از هيات دولت خارج نشد. با شروع به كار مجلس هفتم مجدداً طرح مذكور با تغييرات ساختاري اين بار با 18 ماده و 5 تبصره در دستور كار مجلس قرار گرفت و سرانجام پس از كش و قوس‌هاي فراوان در 5 مهر 85 به تصويب رسيد و پس از چندبار رفت و برگشت بين مجلس و شوراي نگهبان سرانجام اين قانون به تصويب نهايي رسيد و براي اجرا از سوي رئيس جمهور ابلاغ شد. در اين قانون مفاد پراهميتي درخصوص كنترل و كاهش مصرف دخانيات وجود دارد. هر چند اين قانون نيز به‌طور كامل اجرايي نشده است اما اجراي قسمت‌هايي از آن، اين اميد را در دل‌ها نگاه مي‌دارد كه سرانجام اين قانون مي‌تواند آرزوهاي بزرگ طراحان و حاميان خود را برآورده كند. بدتر از سيگار قليان هم مانند سيگار سم نيكوتين دارد و اعتيادآور است و جا افتادن مصرف قليان به عنوان تفريح يك اشتباه بزرگ فرهنگي است كه متاسفانه فقط در منطقه خاورميانه و شرق مديترانه رايج است. مصرف يك بار قليان، برابر با 70 تا 100 نخ سيگار است. در حدود 80 درصد افراد جامعه از مضرات مصرف سيگار اطلاع دارند، اما عده كمي از مردم درخصوص زيان‌هاي قليان آگاهند. دليل اين انگاره نادرست عدم اطلاع رساني كافي به مردم است. به همين دليل آنها فكر مي‌كنند قليان كمتر از سيگار ضرر دارد. قليان بخصوص در چند سال اخير به دروازه ورود نوجوانان به استعمال مواد دخاني و ديگر بزهكاري‌ها تبديل شده است. استعمال دخانيات بين نوجوانان 13 تا 15 سال از سال 82 تا 86 دو برابر شده و از 1/14درصد به 4/26درصد رسيده است. اهميت مصرف قليان در ميان نوجوانان در اين است كه علاوه بر اين‌كه مضرات آن به مراتب بيشتر از سيگار است اما اكثراً نوجوانان و كودكان به علت اين‌كه مصرف قليان قبح سيگار را ندارد عموماً در كنار پدر و مادرشان قليان مصرف مي‌كنند و بعد از آن به مصرف اين ماده دخاني در ميان گروه سني همسال مي‌پردازند. پس از سال‌ها هشدار درخصوص مضرات قليان بر اساس قانون جامع كنترل دخانيات از 2 سال قبل در سراسر كشور توزيع و استعمال دخانيات از جمله قليان در اماكن عمومي همچون سفره‌خانه‌هاي سنتي، رستوران‌ها و هتل‌ها ممنوع شد. طبيعتا اين امر اعتراض كساني را كه درآمدشان كاهش مييابد، در پي دارد. قهوه خانه‌داران معتقدند با اين كار 90 درصد درآمد قهوه خانه‌ها كاهش يافته است. اين وضعيت جديد اگر چه از نظر متصديان اين اماكن به نوعي موجب كاهش تعداد مراجعان و همچنين كاهش درآمد آنها مي‌شود، اما به عقيده بسياري از افراد و حتي متصديان اماكن عمومي مي‌توانست سلامت و آرامش را به جامعه هديه كند اما اين تصميم دوامي نياورد و كم‌كم تبصره‌هايي به آن اضافه شد. هرچند بر اساس قانون جامع كنترل دخانيات عرضه قليان در اماكن عمومي كماكان ممنوع است، اما در اولين اقدام در بخشنامه وزير كشور به اماكني كه مجوز قهوه‌خانه با ذكر مجوز عرضه قليان دارند اجازه عرضه قليان را داد. البته بيشترين عرضه كنندگان قليان اماكني غير از قهوه‌خانه‌ها از جمله رستوران‌هاي سنتي، تفريحگاه‌ها و سفره خانه‌ها هستند كه اتفاقا جوان‌ها بيشتر به‌اين مراكز مي‌روند و كمتر به قهوه‌خانه‌هاي قديمي‌مراجعه مي‌كنند. متاسفانه اين اماكن همچنان به كار خود ادامه مي‌دهند. در كنار تمام اين اقدامات مفيد بايد اذعان كرد جمعآوري قليان‌ها بتنهايي تاثيري در كنترل مصرف دخانيات ندارد. اگر فرهنگ سازي قوي انجام نشود، شاهد تبعات جمعآوري قليان مانند رفتن قليان به خانه‌ها خواهيم بود. براي حل اين مشكل بايد شرايط افرادي كه به كشيدن قليان اقدام مي‌كنند، در نظر گرفته شود و نه فقط به واسطه فرهنگ‌سازي و اطلاع‌رساني، بلكه با ايجاد تفريحگاه و مراكز ورزشي و ارائه خدمات به صورت رايگان به حل اين مشكل پرداخته شود. به اميد روز بي سيگار روز جهاني بدون دخانيات عنوان بسيار زيبايي است ولي دست يافتن واقعي به چنين روزي بسيار دور و شايد ناممكن باشد. امروزه مصرف سيگار به صورت يك عادت در جوامع مختلف و گروه‌هاي سني مختلف در آمده است . بيشتر افراد سيگاري مدعي‌اند سيگار باعث كاهش عصبانيت و تنش و رفع اضطراب و خستگي و به آرامش رسيدن مي‌شود و ترك آن اين مشكلات را تشديد ميكند. طبق گزارش‌هاي سازمان جهاني بهداشت سالانه از 300 ميليارد دلار درآمد شركتهاي دخانيات 200 ميليارد دلار آن سود خالص است. طبيعي است اين شركت‌ها به هيچ وجه نمي‌خواهند سود هنگفت خود را از دست بدهند. از سوي ديگر، صاحبنظران پزشكي توصيه مي‌كنند هيچ فردي چه به صورت فعال و چه غيرفعال نبايد در معرض دود دخانيات قرار گيرد و در اين ميان حفاظت از سلامت افراد غيرسيگاري به عهده دولت‌هاست. اما‌كنترل مصرف دخانيات كار ساده‌اي نيست. تصويب يك قانون بتنهايي نميتواند ضمانت اجرايي آن قانون را به همراه داشته باشد. اجراي كامل قانون جامع مبارزه با دخانيات نيازمند زمينه‌سازي اوليه و آماده كردن جامعه است با اين حال، اين كار بتنهايي از سوي دولت و بدون همكاري مردم و سازمان‌هاي مردمي امكانپذير نيست. علي اخوان بهبهاني
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 248]
-
گوناگون
پربازدیدترینها