شاعر اشتباهي!

واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: شاعر اشتباهي!

ـ آه... اوه... واي... استاد خودتون هستين؟ چه تصادف غيرمنتظره و باشكوهي!

ـ ببخشيد خانوم، منظورتون از خودتون كيه؟

ـ وا... معلومه ديگه،‌ خودتونو مي‌گم!

ـ خودتون يعني كي؟

ـ خودتون يعني شما، شاعر بزرگ معاصر... استاد بي‌رقيب شعر و احساس.

ـ‌ من البته گاهي اوقات مرتكب شعر مي‌شوم، اما خودم را شايسته اين صفاتي كه فرموديد نمي‌دانم.

ـ احسنت. چقدر لطيف و متواضع! چقدر ساده و فروتن! چقدر محجوب و...

ـ‌ خواهش مي‌كنم اين قدر تعارف نفرماييد، عرض كردم كه...

ـ بله، فرمودين. اما شما نمي‌دونين كه من چقدر به شعرهاي زيبا و شخصيت شاعرانه شما علاقه‌مندم. هميشه دلم مي‌خواست شمارو از نزديك ببينم.

ـ خيلي لطف داريد. از محبت شما ممنونم.

ـ‌ استاد! حالا واقعاً خودتون هستين يا من دارم خواب مي‌بينم؟

ـ عجب سؤالي مي‌فرماييد.

ـ به من بگوييد كه بيدارم و ديدن شما يك رؤيا نيست!

ـ همينطور است.

ـ استاد، به نظر شما شعر چه تعريفي مي‌تونه داشته باشه؟

ـ شعر به عقيده من يك پديده تعريف ناشدني است.

ـ چه جالب! اين بهترين تعريف، زيباترين و جامع‌ترين تعريفي است كه تا به حال از شعر شنيده‌ام.

ـ متشكرم.

ـ استاد، مي‌تونم بپرسم متولد چه سالي هستيد؟

ـ اين موضوع براي شما چه اهميتي دارد؟

ـ خيلي خيلي زياد!

ـ من متولد زماني هستم كه نخستين شعر سروده شد.

ـ اما اصلاً سنتون نشون نمي‌ده. بزنم به تخته، مثل قالي كرمان، انگار هر چي گذشته ارزشتون بيشتر شده!

ـ سپاسگزارم.

ـ استاد، نمي‌دونين كه از ديدنتون چقدر خوشحالم. دلم مي‌خواد از ته دل فرياد بزنم و به تموم دنيا بگم كه اين لحظه بزرگترين و شيرين‌ترين لحظه عمر منه.

ـ خواهش مي‌كنم اين كار را نكنيد و برخودتان مسلط باشيد. شما كه نمي‌خواهيد مردم ما را تماشا كنند؟

ـ چه عيبي دارد مگر استاد؟

ـ عيبش اين است كه فوراً صد جور حرف پشت سرمان درمي‌آورند.

ـ ببخشيد استاد! نظرتان راجع به تلويزيون چيه؟

ـ تلويزيون آدامس چشم است.

ـ آدامس. چه تعبير قشنگي. من اصلاً از تلويزيون خوشم نمي‌ياد و فقط شبهاي جمعه به سراغ تلويزيون مي‌رم. آن هم به خاطر برنامه شعر يك آسمان پرواز.

ـ كه اينطور؟

ـ بله، بيشتر موزيك گوش مي‌كنم. عاشق ترانه‌ام.

ـ موفق باشيد.

ـ اما هيچي جاي شعررو نمي‌تونه پر كنه. مخصوصاً شعرهاي شمارو، باور كنين بدون تعارف مي‌گم. من مجذوب مجموعة «با گريه خنديدن» شما شدم.

ـ اما من كتابي با اين عنوان منتشر نكرده‌ام.

ـ آخ!... لعنت به اين هوش و حواس پرت من! يعني اسم كتاب شمارو از ياد بردم. چه اشتباه بدي. خدا منو نبخشه!

ـ خواهش مي‌كنم بي‌جهت خودتان را سرزنش نكنيد، مسأله مهم نيست.

ـ اتفاقاً خيلي هم مهمه. اسم كتاب يك شاعر مانند اسم خود شاعر با ارزشه، اگر كسي درباره من چنين خطايي بكنه، غيرممكنه كه ببخشمش!

ـ سخت نگيريد. در دنيا چيزهاي مهم‌تري هم وجود دارد.

ـ استاد، اجازه مي‌دين شعرهاي تازه خودمو براتون بخوونم؟

ـ اينجا؟... وسط خيابون؟

ـ چه عيبي داره؟ آخه مي‌ترسم ديگه نتونم شمارو پيدا كنم!

ـ اختيار دارين. من هر هفته روزهاي سه‌شنبه در انجمن شاعران شهر هستم. خيلي از شاعران نام‌آشناي ديگر هم در اين جلسه حضور دارند.

ـ اما هيچكدوم از اين شاعران، شما نمي‌شن. بدون اغراق مي‌گم، شما يه چيز ديگه‌اي هستين. من اصلاً اهل تملق نيستم.

ـ خجالتم مي‌دهيد. اميدوارم اين حرفها باورم نشود.

ـ چقدر شما ساده و خوب هستين. امشب حتماً ديدارم با شمارو در دفتر خاطراتم مي‌نويسم. خاطره اين آشنايي و ملاقات هميشه در ذهن من باقي مي‌مونه.

ـ بي‌جهت دفتر خاطراتتان را با اين چيزها پر نكنيد. به جاي آن بهتر است وقتتان را صرف مطالعه يا امور مهم‌تري كنيد.

ـ چه چيزي بهتر و مهم‌تر از ملاقات شما. حتم دارم تا صبح خوابم نمي‌بره. راستي استاد، نظرتون راجع به شب شعر چيه؟

ـ شب؟! خب، نظرم اينه كه تا شب نشده، سعي كنيد زودتر به خانه برسيد. حتماً خانواده شما منتظرتان هستند.

ـ پس لطف كنيد محض يادگاري، روي اين صفحه شعري بنويسيد و برايم امضا كنيد.

ـ چشم... اين شعر... و اين هم امضا...

ـ خيلي متشكرم... اما... مگر شما استاد بزرگ جناب آقاي بهاري نيستيد؟

ـ نه خانم. من صداقتي هستم.

ـ پس چرا از اول نگفتين؟

ـ من فكر كردم كه...

ـ شما بي‌خود فكر كردين و اين همه وقت مرا هدر دادين! واقعاً كه خجالت‌آوره. اين هم شعر و امضاتون. به درد من نمي‌خوره. مال خودتون. ضمناً ديگه به هيچ‌وجه مزاحمم نشويد. روشن شد؟!

پنجشنبه 12 دي 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: اطلاعات]

[مشاهده در: www.ettelaat.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 137]