امام خميني(ره) و عاشورا ؛ محبت و معرفت

واضح آرشیو وب فارسی:قدس: امام خميني(ره) و عاشورا ؛ محبت و معرفت
امام خميني(ره) از دوران نوجواني با اطاعت از احكام الهي به تزكيه و تصفيه درون و تحصيل مقامات معنوي روي آورد و پيوندي

مستحكم با خاندان عصمت و طهارت برقرار كرد. اين پيوند مقدس به تدريج به عشقي جاودان تبديل شد.
صداي يا حسين(ع) اشك بر ديدگانش جاري مي ساخت و با آنكه در مصايب شكيبا بود و حتي براي شهادت فرزندش حاج آقا مصطفي اشك نمي ريخت، در محافل ذكر اهل بيت(ع) چون عبارت «السلام عليك يا اباعبدا...» را مي شنيد قطرات اشك از ديدگانش فرو مي چكيد. در ماجراي ارتحال فرزندش، هر كس وارد خانه امام در نجف مي گرديد بي اختيار اشك مي ريخت، اما او چون كوهي استوار بود و به هيچ وجه آثار شكست، اندوه و تألم در سيمايش هويدا نشد. يكي از ذاكران حسيني گفت: «اين حالت امام خطرناك است. بايد كاري كرد تا ايشان نيز بگريد. نبايد اجازه بدهيم بغض امام در درونش منفجر شود. سپس به مناسبت، روضه حضرت علي اكبر(ع) را خواند. امام سر بر زمين نهاد و گريست. يكي از يارانش درباره مجالس روضه خواني وي چنين مي گويد: آن زماني كه امام در ايران به سر مي برد، سه روز فاطميه (اول، دوم، و سوم جمادي الثاني) روضه داشت. در نجف كه بود، سه شب احيا را هم اضافه كرد.
روضه خوان كه روضه مي خواند، امام همينطور دستمال دستش بود و گريه مي كرد. گاهي هم در كربلا در دسته هاي سينه زني و عزاداري شركت مي كرد و يا در نجف سوگواران حسيني خدمتش مي آمدند و امام هم به آنان اظهار لطف و محبت مي كرد. يكي از نويسندگان معاصر مي نويسد: «بارها مشاهده مي كردم كه در مسجد بالاي سر حضرت معصومه(ع) يا در خانه برخي از علما، امام همچنان آرام و ساكت نشسته بودند و به سخنان واعظ يا خطيب گوش مي دادند، ولي همين كه لحظه ذكر مصيبت فرا مي رسيد، دستمال از جيب بيرون آورده و بي اختيار مي گريستند. در زماني كه امام(ره) در فرانسه به سر مي بردند، چون ماه محرم فرا رسيد، در روز تاسوعا امام از يكي از همراهان خواست روضه بخواند. او عرض كرد: آمادگي ندارم و حال و هواي پاريس به هيچ وجه مناسب روضه خواني نيست.
امام(ره) تأكيد فرمود: فرقي نمي كند بايد به همان صورت مجالس معمولي ايران، روضه بخواني. وي ظهر تاسوعا در جمع خبرنگاران ايراني و خارجي شروع به روضه خواندن كرد. ناگهان مشاهده كرد امام سخت مشغول گريه كردن است. براي كساني كه از كشورهاي اروپايي آمده بودند، شگفت آور بود كه مردي، پس از سالهاي متمادي مبارزه در برابر استبداد و استكبار، روز تاسوعا بنشيند و بگريد، اما امام به اين تفاسير وقعي نمي نهاد و لازم مي ديد آداب و رسوم محرم و ايام سوگواري در آنجا هم اجرا شود. امام(ره) چنان دلباخته و مشتاق اهل بيت و سيدالشهدا(ع) بود كه هر وقت روضه خوان يا مداح اهل بيت(ع) را مي ديد، تمام قد بلند مي شد و نيز چون يكي از اين افراد مي خواست از نزدش برود، او را بدرقه مي كرد. وقتي گروهي از شبه روشنفكران به عزاداري و سينه زني تاختند، شديداً به ترويج سنت ديرينه عزاداري پرداخت. از نهضت حسيني و سوگواري براي آن حضرت دفاع كرد و فرمود: «سيدالشهدا را اين گريه ها حفظ كرده است... هر مكتبي تا پايش سينه زني نباشد... گريه كني نباشد.حفظ نمي شود.»
منبع: در سوگ عاشورا
دوشنبه 9 دي 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: قدس]

[مشاهده در: www.qudsdaily.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 190]