برپايى «حج ابراهيمى» نياز امروز دنياى اسلام

واضح آرشیو وب فارسی:فارس: برپايى «حج ابراهيمى» نياز امروز دنياى اسلام
خبرگزاري فارس: دهه اوّلِ ذى حجّه جزو برجسته‏ترين روزهاى سال است. هم به مناسبت خاطرات ارزشمندى كه در ارتباط با ائمّه، در آن وجود دارد و هم به مناسبتى كه مربوط به عيد «اضحى»، عيد بزرگ مسلمين است و قربانى كردن در اين روز يك معناى رمزى و حائز اهميت دارد
به گزارش خبرگزاري فارس، اگر چه مقارنت روز عرفه با شهادت حضرت مسلم‏7، جنبه مصيبت و عزا به اين روز داده است، اما بركات عظيم روز عرفه، در حقيقت چنين روزى را به معناى روز عيد، روز بركت و روز رحمت از طرف پروردگار به ما معرفى مى‏كند. از سوى ديگر به مناسبت اين ايام و طبق يك سنت اسلامى كه حضرت امام خمينى‏1 آن را احيا و سپس مقام معظم رهبرى آن را تداوم بخشيده‏اند، براى حجاجى كه از سراسر جهان در مراسم حج گرد هم مى‏آيند، پيام برائت صادر مى فرمايند كه در اين نوشتار به دستاوردهاى اين پيام‏ها هم اشاراتى خواهيم داشت.
روز شناخت‏
روز عرفه، روز شناخت است.
عرفه روزى است كه خداى سبحان بندگان خود را به عبادت و اطاعت خويش فرا مى‏خواند و خوان كرم و احسان و لطف خود را براى‏آنان مى‏گسترد و درهاى مغفرت و بخشش و رحمتش را بر روى آنان مى‏گشايد.
دل در جوشش ناب عرفه، وضو مى‏گيرد و در صحراى تفتيده
عرفات، جارى مى‏شود.
در اين روز حجاج بيت الله الحرام با وقوف در صحراى عرفات با خداى خويش به مناجات مى‏پردازند وهمه با هم نجوا مى‏كنند: «خداى من، من به گناهانم اعتراف مى‏كنم، آن‏ها را ببخش، منم كه بد كردم، منم كه خطا كردم، منم كه تصميم به گناه گرفتم، منم كه نادانى كردم.
» مسلمانان هم با شركت در آيين پرفيض و ملكوتى دعاى عرفه، با ريختن اشك عشق، از معبود خود طلب عفو كرده و براى گناهان گذشته خود از ذات اقدس الهى طلب مغفرت مى‏كنند.
به مناسبت روز عرفه كه روز نيايش هم ناميده شده است اشاره‏اى هم به بيانات رهبر معظم انقلاب خواهيم داشت كه درباره فلسفه و ضرورت دعا و نيايش مى‏فرمايند: «كسى خيال نكند در زندگى ملتى كه در حال سازندگى و پيشرفت است، دعا و تضرّع نقش زيادى ندارد.
به‏عكس، ملتى كه راه دشوارى را در پيش روى خود دارد و مى‏خواهد كار بزرگى را انجام دهد، در كنار كار و تلاش و مجاهدت، لازم است كه باب گشاده‏اى براى دعا و توجّه به پروردگار و استمداد از خداوند قرار دهد.
»
صحراى عرفات همايش شناخت و خودسازى امام حسين‏(ع)
حضرت سيدالشهدا، امام حسين‏7 نيز بعد از ظهر روز عرفه همراه با فرزندان و گروهى از اصحاب از خيمه‏هاى خود در صحراى عرفات بيرون آمدند و روى به دامن «كوه رحمت» نهادند و در سمت چپ كوه روى به كعبه، همايشى تشكيل دادند كه موضوع آن به‏مناسبت روز عرفه (روز شناخت)، شناخت و سازندگى بود.
اين همايش، تنها جنبه علم و معرفت نداشت بلكه شناخت توأم با عمل و سازندگى و تزكيه و خودسازى بود و فهرست مطالب آن عبارت بودند از:
1.4 شناخت خدا و صفات الهى 2.
شناخت خود يا خودشناسى 3.
شناخت جهان 4.
شناخت آخرت 5.
شناخت پيامبران 6.
خودسازى با صفات الهى 7.
پرورش نفس با كمالات الهى 8.
توبه و بازگشت به خداى مهربان 9.
دور كردن صفات نكوهيده از خود با تسبيح پروردگار 10.
فراگيرى راه تعليم و تربيت از خدا 11.
شناخت و درخواست بهترين مسئلت‏ها 12.
تبديل خود پرستى نفس به خدا پرستى 13.
تبديل خود برتر بينى نفس به تواضع و فروتنى 14.
تبديل خودخواهى نفس به ايثار و غير خواهى 15.
تعليم مفاهيم و ادبيات قرآن.
برائت از مشركان در حج ابراهيمى‏
درسال نهم هجرت، مكه فتح و تمام سردمداران كفر به هلاكت رسيده يا وحشت زده و هراسان از قدرت و عظمت اسلام به بيغوله‏ها خزيدند.
كعبه مى‏بايست از هر گونه مظاهر شرك و بت‏پرستى پاك مى‏شد تا جز موحدان بر گرد آن طواف نكنند.
خبر رسيد زنى از مشركان برهنه بر گرد خانه كعبه طواف نموده است و توجه دلهاى مريض و چشمان بيمار را به خود جلب كرده است.
آيات آغازين سوره برائت نازل مى‏شود و اين حكم الهى را اعلام مى‏دارد: «از اين پس خدا و رسولش از عهد مشركانى كه‏با شما مسلمين بسته‏اند، بيزارى جست؟ پس شما مشركان تا چهار ماه ديگر مهلت داده مى‏شويد كه در زمين «مكه» گردش وآسايش كنيد...»
البته همانگونه كه در آيه چهارم سوره برائت آمده است، منظور از مشركين كه با آنان پيمان بسته شده آن‏هايند كه در پى نقض عهد برآمده‏اند و بر پيمان خويش استوار نمانده‏اند چنان‏كه مى‏فرمايد: «مگر آن گروه از مشركان كه با آن‏ها عهد كرده‏ايد و عهد شما را نشكستند و هيچيك از دشمنان شما را يارى نكرده باشند، پس با آن‏ها عهد را تا مدت مقرر، نگاه داريد كه خدا متقيان را دوست مى‏دارد.
»
اما اين رسالت را چه فردى مى‏بايست انجام دهد، در آغاز ابوبكر ماموريت مى‏يابد آن را اعلام كند اما جبرئيل به پيامبر9 خبر مى‏دهد كه اين مسؤوليت را به على‏‏(ع) واگذار نمايد و مى‏فرمايد: يا محمد لايودى عنك الا رجل منك: بيزارى از مشركان را اعلام نكند مگر فردى كه از خودت باشد.
اميرالمؤمنين‏‏(ع) اين مسؤوليت را به عهده مى‏گيرد اما چه وقت و چه زمان بايد آن‏را اعلام كند قرآن كريم مى‏فرمايد: «و اذان من الله و رسوله الى الناس يوم الحج الاكبر ان الله برى من المشركين و رسوله...»: در روز حج بزرگ، خدا و رسولش اعلام مى‏دارند كه بعد از اين از مشركان بيزارند.
پس زمان اعلام، روز حج اكبر است در اين‏كه حج اكبر چه روزى است احتمالات مختلفى‏داده شده است اما آنچه روايات آن را تأييد مى‏كند اينست كه روز حج اكبر، روز عيد قربان و دهم ذى‏حجه است.
علامه طباطبائى مى‏نويسد: يكى از احتمالاتى كه در اين باب عرضه داشته‏اند اينست كه منظور از حج اكبر روز عيد قربان از سال نهم هجرى است بدين خاطر كه در اين روز مسلمانان و مشركان اجتماع نموده و ديگر بعد از آن‏مشركى حج نگذارد و اين نظر به احاديث رسيده از اهل بيت، مورد تأييد قرار گرفته و با اعلام برائت نيز مناسب‏تر است.
نشر پيام انقلاب‏
يكى از زمينه‏هايى كه براى نشر پيام انقلاب اسلامى در ميان مسلمانان، از آغاز مورد توجه رهبرى انقلاب بود، مسأله حج بود.
طبيعت حج به دليل شركت زائران مسلمان از همه كشورها، شرايط را براى برقرارى ارتباط با آن‏ها فراهم مى‏كرد.
دامنه اين مسأله، به اندازه وسيع بوده و هست كه به هيچ روى نمى‏توان حتى‏به طور فهرست‏وار نيز به ابعاد آن دست يافت.
از نخستين سال پيروزى انقلاب اسلامى، همه ساله، پيام مذهبى - سياسى مفصلى از طرف رهبرى انقلاب اسلامى ايران، خطاب به زائران حاضر در مراسم حج داده مى‏شود كه محتواى آن، تماماً پيام‏هاى سياسى انقلاب اسلامى است.
روشن است كه اين پيام‏ها مورد توجه ساير زائران قرار مى‏گيرد.
يكى از اقدامات مهم رهبرى انقلاب اسلامى، آن بود كه حج از صرف برگزارى يك مراسم عبادى خارج شده و به واقعيت خود كه يك مراسم عبادى - سياسى است نزديك شود.
طرحى كه براى هرچه سياسى‏تر شدن حج ارائه گرديد، مطرح كردن مسأله برائت از مشركان در مراسم حج بود.
اهميت مسأله برائت، از ديد رهبرى انقلاب اسلامى تا بدان حد بود كه فرمود: «حج بى‏برائت حج نيست.
» بهتر است براى دريافتن درست اين پيام جمله‏اى از ايشان نقل كنيم: «فرياد برائت ما، فرياد مردم مسلمان افريقاست، فرياد برادران و خواهران دينى ما كه به جرم سياه بودن، تازيانه ستم سيه‏روزان بى‏فرهنگ نژادپرست را مى‏خورند.
فرياد برائت ما، فرياد برائت مردم لبنان و فلسطين و همه ملت‏ها و كشورهاى ديگرى است كه ابر قدرت‏هاى شرق و غرب، خصوصاً آمريكا و اسرائيل به آنان چشم طمع دوخته‏اند و سرمايه آنان را به غارت برده‏اند.
فرياد برائت ما، فرياد برائت همه مردمانى است كه ديگر تحمل تفرعُن آمريكا و حضور سلطه‏طلبه آنان را از دست داده‏اند.
فرياد برائت ما، فرياد دفاع از مكتب و حيثيات و نواميس، فرياد دفاع از منابع و ثروت‏ها و سرمايه‏ها، فرياد دردمندانه ملت‏هايى است كه خنجر كفر و نفاق قلب آن‏ها را دريده است.
فرياد برائت ما، فرياد فقر و تهيدستى گرسنگان و محرومان و پابرهنه‏هايى است كه حاصل عرق جبين و زحمات شبانه‏روزى آنان را زراندوزان و دزدان بين‏المللى به يغما برده‏اند.
»
بنابراين يكى از واجبات سياسى حج از ديدگاه امام خمينى - رضوان الله تعالى عليه - اعلان برائت از مشركين است.
فرياد برائتى كه امروز مسلمانان در حج سر مى‏دهند، فرياد برائت از استكبار و ايادى آن است كه مع‏الاسف در كشورهاى اسلامى، قدرتمندانه اعمال نفوذ مى‏كنند و با تحميل فرهنگ و سياست و نظام زندگى شرك‏آلود بر جوامع اسلامى، پايه‏هاى توحيد عملى را در زندگى مسلمانان منهدم ساخته و آنان را دچار عبادت غير خدا كرده‏اند و توحيد آنان فقط لقلقه زبان و نام توحيد است و از معناى توحيد در زندگى آنان اثرى باقى نمانده است.
حج همچنين مظهر وحدت و اتحاد مسلمانان است.
اين كه خداوند متعال همه مسلمانان و هر كه از ايشان را كه بتواند، به نقطه‏اى خاص و در زمانى خاص فرا مى‏خواند و در اعمال و حركاتى كه مظهر همزيستى و نظم و هماهنگى است، آنان را روزها و شبهايى در كنار يكديگر مجتمع مى‏سازد، نخستين اثر نمايانش تزريق احساس وحدت و جماعت در يكايك آنان و نشان دادن شكوه و شوكت اجتماع مسلمين به آنان و سيراب كردن ذهن هر يك تن آنان از احساس عظمت است.
با احساس اين عظمت است كه مسلمان اگر تنها در شكاف كوهى هم زندگى كند، خود را تنها حس نمى‏كند.
با احساس اين حقيقت است كه مسلمين در هريك از كشورهاى اسلامى شجاعت برخورد با اردوگاه ضديت با اسلام يعنى همين سلطه سياسى، اقتصادى دنياى سرمايه سالارى و عوامل و ايادى آن و نيرنگ و فتنه‏گرى آن را مى‏يابند و افسون تحقير كه اولين سلاح استعمارگران غربى در برابر ملل مورد تهاجمشان بوده و هست، در او نمى‏گيرد.
مبانى نظرى اعلام برائت‏
براى آشنا شدن با مبانى اين نظريه و نقش اداى اين فريضه مهم در پيشبرد اهداف و آرمان‏هاى اسلام در جهان امروز، بايد چند مسأله بررسى شود:
1- معناى شرك و مشرك‏
شرك ضدّ توحيد و به معناى اعتقاد به قدرت‏هاى موهوم است.
موّحد، حقيقت پرست و يكتاپرست است و مشرك، موهوم پرست و مطيع قدرت‏هاى خيالى و پندارى است.
قدرت‏هاى موهوم كه مورد پرستش مشركين قرار مى‏گيرند، به سه دسته تقسيم مى‏شوند و به تعبير ديگر در جهان‏بينى شرك و مشركين سه نوع بُت وجود دارد: بُت نفس، بُت جماد و بُت قدرت‏هاى طاغوتى.
قدرت موهوم، گاه بُت نفس اماره است چنان كه در قرآن كريم بدان چنين اشاره شده «أفرأيت من اتخذ إلهَهُ هواه».
گاه بت‏هايى است كه از جمادات مى‏ساختند، مانند «لات» و «هبل» كه پيش از بعثت پيامبر اسلام در حجاز مورد پرستش قرار مى‏گرفتند و گاه بُت، قدرت‏هاى نامشروع و حاكميت‏هاى طاغوتى است.
امام خمينى‏1 قدرت‏هاى استكبارى را بت‏هاى نوين ناميده‏اند.
موحّد، حقيقت پرست است و يكتاپرست، موّحد نه خود پرست است و نه جمادپرست و نه قدرتمند پرست.
موّحد فقط خدا را منشأ قدرت و اثر مى‏داند و لذا فقط او را مى‏پرستد و از او اطاعت مى كند.
موحّد فقط خدا را مالك سود و زيان مى‏داند و لذا فقط از او استمداد كند و از او بيم دارد، بر هيچ قدرتى جز خدا تكيه نمى‏كند و از هيچ قدرتى جز خدا نمى‏هراسد.
شرك، موهوم پرست و فرمانبر قدرت‏هاى خيالى است، گاه خود را پرستد، گاه ساخته خود را و گاه زورمداران جهان را و گاه هر سه را ! خطر بزرگى كه امروز جوامع توحيدى را تهديد مى‏كند، شرك عملى به معناى سوم يعنى پرستش و فرمانبرى بت‏هاى نوين و قدرت‏هاى استكبارى است و فلسفه برائت از مشركين در جهان امروز، مبارزه با سلطه‏جويى قدرت‏هاى طاغوتى، استقلال، عزت و اقتدار مسلمين جهان است.
2- اديان الهى و برائت از مشركين‏
هر چند ابراهيم خليل الرحمن نخستين پيامبرى بود كه با صراحت مسأله برائت از شرك و مشركين را اعلام كرد و از اين رو قرآن مسلمانان را به تأسى از آن بزرگوار مى‏خواند: «قد كانت لكم اسوة حسنة فى ابراهيم و الّذين معه إذ قالوا لقومهم إنّا براء منكم و مما تعبدون من دون الله...» وامت اسلام در اعلان برائت از مشركان به آن اسوه تاريخ انبياء اقتدا كرده است، ليكن با يك نگرش دقيق در قرآن كريم به روشنى در مى‏يابيم كه برائت از مشركين يكى از دو ركن اصلى توحيد است و همه انبياى الهى موظف بودند در كنار دعوت مردم به پرستش الله، آن‏ها را به اجتناب از قدرت‏هاى طاغوتى و برائت از مطلق شرك و مشرك دعوت نمايند: «و لقد بعثنا فى كل امّة رسولاً أن اعبدوا الله و اجتنبوا الطاغوت».
طاغوت، تنها بت‏هاى ساخته و پرداخته عصر جاهليت نيست، بلكه روشن‏ترين مصاديق آن قدرت‏هاى شرك‏آميزى است كه جامعه را به‏سوى مقصدى به جز مقصد انبياى الهى دعوت مى‏كنند.
امام صادق‏‏(ع) در اين باره و در توضيح كلمه طاغوت در آيه 17 از سوره زمر «والّذين اجتنبوا الطاغوت أن يعبدوها» مى‏فرمايد: من اطاع جبّاراً فقد عبده، نكته مهم‏تر، شناخت توطئه‏اى است پيچيده در تاريخ اسلام، براى پنهان كردن روشن‏ترين مصاديق طاغوت و شرك و مشرك، تا جوامع اسلامى از اين ناحيه احساس خطر نكنند و برائت از مشركين به برائت از بت‏هاى عصر جاهليت اُولى منحصر گردد !
امام صادق‏‏(ع) در عصر خود از اين توطئه خطرناك پرده برداشته و با صراحت اعلام فرموده كه: إن بنى امية اطلقوا تعليم الإيمان ولم يطلقوا تعليم الشرك لكى إذا حملوهم عليه لم يعرفوه، يعنى امويان تعليم ايمان را آزاد گذاشتند و تعليم شرك را آزاد نگذاشتند، تا اگر آنان را به شرك كشاندند آن را نشناسند.
3- زمان و مكان برائت از مشركين‏
بى ترديد، برائت از مشركين هيچ محدوديتى از نظر زمان و مكان ندارد و بر همه مسلمين واجب است كه در هر زمان و در هر مكان كه ضرورت داشته باشد، برائت خود را به صورت انفرادى و اجتماعى از مشركين اعلام نمايند.
البته در صورتى كه ولى امر مسلمين زمان و مكان و شكل خاصى را براى انجام اين فريضه تعيين كند اطاعت ولى امر نيز واجب مى‏گردد.
ولى مسأله مهم اين است كه كدام مكان و كدام زمان براى اظهار برائت عمومى مسلمين جهان از مشركان مناسب‏تر و ثمر بخش‏تر است؟ بى‏تأمل مى‏توان گفت كه خانه توحيد، شايسته‏ترين مكان و موسم حج بهترين زمان براى اظهار برائت مسلمانان جهان از شرك و مشركان است.
امام خمينى‏(ره) در اين باره مى‏فرمايد: «كدام خانه‏اى سزاوارتر از كعبه و خانه أمن و طهارت و ناس كه در آن به هر چه تجاوز و ستم و استثمار و بردگى و دون صفتى و نامردمى است، عملاً و قولاً پشت شود و در تجديد ميثاق «ألست بربكم» بت آلهه‏ها و اربابان «متفرقون» شكسته شود و خاطره مهم‏ترين و بزرگترين حركت سياسى پيامبر(ص) در «واذان من الله ورسوله إلى الناس يوم الحج الأكبر...» زنده بماند و تكرار شود.
چرا كه سنت پيامبر(ص) و اعلان برائت، كهنه شدنى نيست، و نبايد تنها اعلان برائت به ايام و مراسم منحصر شود كه بايد مسلمانان، فضاى سراسر عالم را از محبت و عشق نسبت به ذات حق و نفرت و بغض عملى نسبت به دشمنان خدا لبريز كنند...
و چه بسا جاهلان متنسك بگويند كه قداست خانه حق و كعبه معظمه را به شعار و تظاهرات و راهپيمايى و اعلان برائت نبايد شكست و حج جاى عبادت و ذكر است ، نه ميدان صف آرايى و رزم و نيز چه بسا عالمان متهتك القاء كنند كه مبارزه و برائت و جنگ و ستيز، كار دنياداران و دنياطلبان بوده است و ورود در مسايل سياسى آن هم در ايام حج، دون شأن روحانيون و علما مى‏باشد كه خود اين القائات نيز از سياست مخفى و تحريكات جهان‏خواران به‏شمار مى‏رود... به هر حال اعلان برائت در حج، تجديد ميثاق مبارزه و تمرين تشكل مجاهدان براى ادامه نبرد با كفر و شرك و بت‏پرستى‏ها است و به شعار هم خلاصه نمى‏شود كه سرآغاز علنى ساختن منشور مبارزه و سازماندهى جنود خدا در برابر جنود ابليس و ابليس صفتان است و از اصول اوليه توحيد به شمار مى‏رود و اگر مسلمانان در خانه ناس و خانه خدا از دشمنان خدا اظهار برائت نكنند، پس در كجا مى توانند اظهار نمايند؟ و اگر حرم و كعبه و مسجد و محراب، سنگر و پشتيبان سربازان خدا و مدافعان حرم و حرمت انبيا نيست پس مأمن و پناهگاه آنان در كجاست؟
خلاصه، اعلان برائت مرحله اول مبارزه و ادامه آن مراحل ديگر وظيفه ماست و در هر عصر و زمانى جلوه‏ها و شيوه‏ها و برنامه‏هاى متناسب خود را مى‏طلبد و بايد ديد كه در عصرى همانند امروز كه سران كفر و شرك، همه موجوديت توحيد را به خطر انداخته‏اند و تمامى مظاهر ملى، فرهنگى، دينى و سياسى ملت‏ها را بازيچه هوس‏ها و شهوت‏ها نموده‏اند، چه بايد كرد.
آيا بايد در خانه‏ها نشست و با تحليل‏هاى غلط و اهانت به مقام و منزلت انسان‏ها و القاى روحيه ناتوانى و عجز در مسلمانان، عملاً شيطان و شيطان زادگان را تحمل كرد و جامعه را از وصول به خلوص كه غايت كمال و نهايت آمال است منع كرد؟ و تصور نمود كه مبارزه انبيا با بُت و بت‏پرستى‏ها منحصر به سنگ و چوب هاى بى‏جان بوده است و نعوذ بالله پيامبرانى چون ابراهيم‏(ع) در شكستن بت‏ها پيشقدم و اما در مصاف با ستمگران، صحنه مبارزه را ترك كرده‏اند؟ و حال آن كه تمام بت شكنى‏ها و مبارزات و جنگ‏هاى حضرت ابراهيم‏(ع) با نمروديان و ماه و خورشيد و ستاره پرستان، مقدمه يك هجرت بزرگ و همه آن هجرت‏ها و تحمل سختى‏ها و سكونت در وادى «غير ذى زرع» و ساختن بيت و فديه اسماعيل، مقدمه بعثت و رسالتى است كه در آن، ختم پيام آوران، سخن اولين و آخرين بانيان و مؤسسان كعبه را تكرار مى‏كند و رسالت أبدى خود را با كلام أبدى «... إننى برى ء ممّا تشركون» ابلاغ مى‏نمايد كه اگر غير از اين تحليل و تفسيرى ارائه دهيم اصلاً در زمان معاصر، بُت و بت‏پرستى وجود ندارد و راستى كدام انسان عاقلى است كه بت‏پرستى جديد و مدرن را در شكل‏ها و افسون‏ها و ترفندهاى ويژه خود نشناخته باشد و از سلطه‏اى كه بتخانه‏هايى چون كاخ سياه بر ممالك اسلامى و خون و ناموس مسلمين و جهان سوم پيدا كرده‏اند، خبر نداشته باشد؟ در سالى كه به نام اتحاد ملى و انسجام اسلامى ناميده شده، دنياى اسلام بايد از فرصت حج و ظرفيت بيكران آن نهايت بهره لازم را ببرد و مسايل جهان اسلام همچون موضوع فلسطين، عراق، افغانستان، لبنان، سودان، يمن، كشمير و... را فراموش نكنند.
انتهاي پيام/
سه شنبه 19 آذر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فارس]

[مشاهده در: www.farsnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 139]