يك روز دانشجويي

واضح آرشیو وب فارسی:خراسان: يك روز دانشجويي
چند تا لگد به پاهام مي زند و صداشو خوب بلند مي كنه پاشو پاشو دختر مگه تو دانشگاه نداري به سرويس نمي رسي ها.... امروز خريد نون نوبت كيه صداي سر و صداش اون قدر عذاب آوره كه هر چي هم بالشتو داخل گوشات فشار بدي باز هم شنيده مي شه.چند تا لگد مي زنه و براي مدتي آروم مي شه به سلامتي دوباره به خواب شيرين ادامه مي دم و هنوز به ذهنم فشار مي آرم ادامه خواب رو دنبال كنم كه از اون طرف هم اتاقي بعدي با يك ليوان آب سردبالاي سرم مي آد و بدون هيچ معطلي روي صورتم خالي مي كنه.اول صبحي سر و صدا و دعوا و فريادم همه رو كلافه مي كنه.خب تقصير من چيه باز ساعت كوك شدم خواب موند...

*ساعت 6 و 45 دقيقه صبحه و بايد پس از خريد نون به سر كلاس دانشگاه حاضر باشم.صف طولاني نان و سرماي خشك صبح حسابي كلافه كننده است.هنور 6 نفر خانوم جلوم هستند و اتفاقا چرت زدن امان نمي ده اين جا كسي منو نمي شناسه پس زياد خجالت نمي كشم در صف نان چرت هم بزنم! هر چند گاه چشمامو باز مي كنم و موقعيت خودمو جستجو مي كنم فقط يك نفر ديگه به من باقي مونده.توي دلم خوشحالم كه ناگهان صداي سرماخورده شاطر بلند مي شه آقايان و خانوم ها پخت تمام شد.همين چند روز پيش بود كه همين بهانه رو براي هم اتاقي ها آوردم و سفره صبحانه شونو خالي گذاشتم.بد جور آبروريزي مي شد زود چرتمو پاره مي كنم و از شاطر خواهش مي كنم رحمي به حال و روز من و هم اتاقي هاي گشنه ام داشته باشد بالاخره از اون همه خواهش و تمنا سهم منم فقط يك نون مي شه...

*ساعت 7 و 20 دقيقه است و بايد سريع آماده رفتن به دانشگاه باشم صداي پيامك و تك زنگ هاي تلفن همراهم اعصابموبه هم ريخته.

دارم از سرويس جا مي مونم و تازه يادم مي آد لباسمو هم نشستم.دانشجو و پرستيژ دانشجويي... پس مجبوريم با هر زحمتي شده تميزش كنم و راهي ايستگاه بشم.تاكسي ها يكي پس از ديگري پر مي شن و از جلوم رژه مي رن.اتوبوس ها هم اون قدر شلوغند كه امكان نفس كشيدن رو برات مشكل مي كنن... آقا دربست...

*ساعت 7 و 45 دقيقه و سرويس دانشگاه عزم رفتن داره گام هامو اون قدر تند بر مي دارم كه تازه متوجه مي شوم وسط خيابون مي دوم.وقتي خجالت مي كشم كه سرويس كلي از من دور شده و زير نگاه هاي اطرافيان دارم له مي شم.از خودم زرنگي به خرج مي دم و از تاكسي هاي سر ميدون خواهش مي كنم منو تا اتوبوس دانشگاه برسونه.راننده كه بيشتر از من زرنگه قيمت رو قطع مي كنه و ...

*ساعت 8 و 10 دقيقه است و من به سلامتي وارد دانشگاه شدم بچه ها از هر طرف به سراغم مي آن و ابراز علاقه مي كنن تا وقت خالي بي كلاسي شونو با احوال پرسي و تعريف كردن با من پر كنن.مي دونم از دستم ناراحت هم مي شن اما يكي يكي رو كنارمي زنم و با كلي گشتن در سالن بالاخره كلاسمو پيدا مي كنم.باز هم نگاه استاد و پچ پچ هاي هم كلاسي ها... بنفش كه شدم همه متوجه مي شن به اندازه كافي خجالتم داده اند.

هر از چند گاه وادارم مي كند تا به چرت زدن هاي تمام نشده اول صبحم ادامه بدم شليك خنده ناشي از صداي مسخره تلفن همراه يك نفر از هم كلاسي ها چرتمو پاره مي كنه.همه به من خيره شدن خداي من اين صدا از داخل كيف من بلند شده! امان از دست هم اتاقي ها.صداي سر و صداي روده ها مجبورم مي كنه خودمو به خرج بندازم و براي خوردن يك صبحانه خودمو به بوفه دانشگاه برسونم خداي من اين جا هم مجبورم به خاطر ترس از آبرو پول صبحانه دوستان را تقبل كنم.

باوركنيد خسيس نيستم...

باز هم استاد... از تدريسش هيچ چيز عايدم نمي شه، بارها و بارها به اين فكر كردم شايد عدم علاقه ام به اين كلاس از خنگي خودم نشات مي گيره اما مدت هاست به اين نتيجه رسيدم بهره گيري من از خوندن كتاب بهتر از حضور در كلاسه باز هم فقط به خاطر 3 جلسه غيبت و همان مسئله حذف دروس امتحاني، از آن طرف هم كلاسي ها اشاره مي كنند بلوتوث ها روشن...امروز غذاي سلف سرويس دانشگاه چلو كبابه، از همهمه و سر و صداي دانشجويان سلف كاملا مي توانم متوجه شوم كه باز هم كباب هاي كش دار و حكايت مشكل دار غذاهاي سلف سرويس... بي خيال.بوي كباب آشپزخانه سلف واقعا وسوسه برانگيزه، به ياد آقا جونم مي افتم كه مي گفت: هيچ دست پختي به دست پخت مامان نمي رسه...

*ساعت 3 و 20 دقيقه بعدازظهر كه از گوشه و كنار به گوش مي رسه پرواز امروز استاد كنسل شده و امروز كلاس تشكيل نمي شه...

هم كلاسي ها عاشق درس دادنش بودند، نمي دونم خوشحال باشم يا ناراحت.

*بوي عرق كفش هاي جلوي در اتاق هاي خوابگاه حالمو يه جوري مي كنه دراتاق ما نيمه بازه و صداي سر و صداي بچه ها كاملا حكايت همون دعواهاي هميشگي رو تداعي مي كنه و حتي متوجه مي شم وارد اتاق شدم كه بالش محكم خورد تو صورتم و صداي غرولند و جيغ و فريادهام تمام فضا رو پريشون كرده.

يادم مي آد صداي كلفت من از همون عنفوان كودكي براي همه عذاب آور شده بود... پس يه خورده به خودم فشار مي آرم و آروم مي شم...

*خنده هم اتاقي ها اون قدر بلنده كه آدم كمتر مي تونه تصور كنه تا چند لحظه پيش بر سر ظرف شستن و نظافت اتاق غوغايي شده بود.يكي از بچه ها عشق موسيقيه و استعداد زيادي داره تا هم اتاقي ها رو به شادي و شيطنت هاي دانشجويي وادار كنه.گاهي اوقات هم اتاقي ها واقعا دوست داشتني اند.با هزار قرض و قوله قراره به زودي زندگي مشترك شو به همين ازدواج هاي دانشجويي آغاز كنه.همه نگراني اش از اينه كه نتونه با مشكلات مالي دانشجويي و درس و دانشگاه كنار بياد و اين ترم هم حاصل زحماتش بر باد بره و دوباره مشروط بشه...استعداد هم اتاقي ها براي دلجويي كردن واقعا فوق العاده است.شام به عهده منه قراره با تنها موجودي مان يعني 6 عدد تخم مرغ شكم 8 دانشجو سير بشه.باز هم حكايت همان نيمرو... منتها نيمرويي كه قراره بر اثر سهل انگاري بنده به روي موزاييك هاي چركين آشپزخانه پخش بشه.هيچ چاره اي ندارم تا الان هم، هم اتاقي ها كلي انتظار كشيده اند.به دست و پا چلفتي خودم كمي شك مي كنم و با احتياط زياد شام امشب رو از روي موزاييك ها جدا مي كنم.خوشبختانه هيچ كس متوجه اين شاهكار نشد.اما با مقداري شرمندگي ...

هر كدام سهم خود را گذاشته و به قيد قرعه كسي را به عنوان مسئول خريد انتخاب مي كنند.يا شانس است يا هم تقدير!يك خيابان بالاتر مغازه هاي لوكس رغبتم را براي گشت و گذار بيشتر مي كند.كاپش هاي 70 هزار توماني، لباس هاي گرم 5 هزار توماني، شال گردن هاي 20 هزار توماني، چشمانم را مي بندم و از كنار مغازه ها يكي يكي عبور مي كنم.

*دست به هر كالا كه مي زنم برق از چشمانم گذر مي كند.نگاهم را به محتواي كيف پول مي اندازم كاملا مطمئن مي شوم بايد دور چند قلم كالا را خط قرمز بكشم.

به ياد دست هاي پر پدر...

*صداي غرولندها و بازجويي هاي مسئول خوابگاه دوباره گرفتارم كرده است.

چشم اين آخرين دفعه است كه تكرار مي شود.

*شب سردي است نفتمان 3 روز است تمام شده.هم اتاقي ها چاره اين سرماي سخت را سال هاست كه مي دانند، لباس هايشان را به تن مي كنند، شب ها خوابگاه چه قدر سرد است.....
پنجشنبه 7 آذر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خراسان]

[مشاهده در: www.khorasannews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 173]