محبوبترینها
از کجا بفهمیم قاشق چنگال اصل است | قاشق چنگال تقلبی نخرید!
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798916376
آخرین روز و شب جلال ما
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > آل احمد، شمس - این متن خلاصه شده یکی از این داستان ها و در واقع، روایت گزارش گونة ام از روزی است که خبر مرگ جلال را می آورند. دوازده شب از مهمانی به خانه برگشتم. ننه نامه ای داد دست فرشته ، عیالم. تا دندان هایم را بشویم، او نامه را خوانده بود و مانع شد که کفش هایم را درآورم. پرسید:ـ شمس این خط کیه؟و نامه را داد دستم. خط تیمسار بود. اطلاع می داد که: دوبار آمدم نبودید. باید دکتر شیخ را خبر کرد. من منزل منتظرتان هستم. برای جلال حادثه ای پیش آمده است. تیمسار و دخترش با هم زندگی می کردند. تا آن وقت منزلشان نرفته بودم. آدرس و نقشة منزل پشت نامه و سرراست بود. زنگ که زدیم، دخترش در را باز کرد. عیالم پرسید:ـ هنوز نخوابیدین؟ـ فردا امتحان داریم فرشته خانم.من می خواستم بپرسم تیمسار خواب است یا بیدار، که صدایش از داخل منزل بلند شد:ـ بفرمایین تو.تیمسار، لباس پوشیده و آماده، توی سالن بود. انگار اداره اش دیر شده باشد. از یادداشتی که منزل ما گذاشته بود، جویا شدم. بیشتر از آن چه نوشته بود، خبری نداد. گفت:ـ الان بریم، بهتره تا صبح. به منزل شیخ و میرزا هم تلفن زدم. نبودن. سپردم تا آمدن با من تماس بگیرن. حالا منتظر هستم یکی شان تلفن کنه.فکر کردم: یعنی چی شده؟ سین جیم کردن ها [منظور،ساواک است]که دیگر دکتر شیخ و میرزا را لازم نداره. داشته غرق می شده؟ تصادف کرده؟ کتک کاری اش شده؟ می خواستم حدس هایم را یک به یک ارزیابی کنم و درصد امکان وقوعشان را دریابم. یعنی چه شده؟تیمسار نمی خواست توی خودم بمانم و ساکت باشم. گفت:ـ جلال به گردن من حق دارد.و دخترش را فرستاد دنبال فرمانی بیرون از اتاق. در غیاب دخترش افزود:ـ در حادثة مرگ زنم، که زندگی ام به باد رفت، جلال اولین کسی بود که خودش را رساند. به گردن من حق دارد.یادم افتاد در مصیبت فوت زن تیمسار، جلال یک روزه هجده ساعت رانده بود. یک بند. می خواسته است سیمین را برساند به بالین خواهرش. کرمانشاه. آن جا که می رسند، جسد خواهر را به تهران حرکت داده بودند. و جلال ناچار بدون توقف، بازمی گردد به تهران. تیمسار داشت همین حادثه را شرح می داد. تیمسار لحن قدرشناسانه ای نسبت به جلال داشت. از حق شناسی اش خوشم آمده بود. به خصوص وقتی که گفت:ـ جلال متعلق به ما تنها نبود. از افتخارات کشور بود.از دهانش در رفته بود، ولی منِ الاغ پنداشته بودم که تیمسار گفته است:ـ جلال متعلق به ما تنها نیس. از افتخارات کشوره.عاقبت شیخ و میرزا تلفن زدند. خبر دادند که تا نیم ساعت بعد می رسند. جلال سه ماه پیش رفته بود اسالم. بین راه آستارا و پهلوی[بندرانزلی]. سه سال پیش، میرزا یک قواره جنگل ساحلی خریده بود و تقسیم کرده بود بین دوستانش. و یک قطعه هم رسیده بود به جلال. میرزا وجلال با هم شروع کرده بودند به ساختمان. و سه ماه پیش، هر دو ساختمان تمام شده بود. فرشته و بچه های من هم یک هفته ای رفته بودند. خودم گرفتار کار تصحیح طوطی نامه بودم. خیال داشتم سر جلال که از مهمانداری خلوت شد، یک هفته ای تنها بروم سراغش.ساعت چهار صبح با دو ماشین راه افتادیم. خبره [علی اصغر خبره زاده، مترجم] در ماشین شیخ نشست. من و تیمسار هم در ماشین میرزا. در راه، میرزا از جنگل برایمان گفت و از کارخانة چوب و از جاده و... من فکر کردم کاشکی فرشته عقل می کرد و به اداره خبر می داد و بهانه ای می تراشید. در آن صورت می توانستم دو سه روزی با خیال راحت پیش جلال بمانم و با او برگردم.جلال چند روز پیش به مادرمان تلفنی خبر داده بود که جمعة آینده، یعنی دو روز دیگر، تهران خواهد بود.پیچ اول که تمام شد، سایة عمارت را دیدم. سرم را به کنجکاوی، زودتر از پیچ دوم ماشین، گرداندم. جمع بسیاری زن و مرد محلی، در پناه انبوه شاخ و برگ درختان و یا در پناه قرنیز بلند خانة میرزا از باران امان گرفته بودند. دیگر حدس زدن لازم نبود. الان می رسیدیم و قضیه روشن می شد. با وجود این فکر کردم: پس حالش خیلی بده، تیمسار حق داشت. که خبره را از داخل ماشین خودمان، دیدم. زودتر از ما رسیده و پیاده شد. می دوید به طرف اتاقک. و سر راه به مردی رسید از اهالی. مثل دو تا مورچة آشنا مکثی کردند و سرشان را به هم مالیدند. صورت خبره ـ که پشتش به من بود ـ دیده نمی شد. اما چهرة مرد، چون کرم شب تابی که ملایم نور بپراکند، اندوه و تسلیم می افشاند. دیگر دلم فرو ریخت. خواستم فکر کنم: نکند... نتوانستم. میرزا رسیده بود و نگه داشت. آن قدر به سرعت بیرون پرید که سوئیچ را هم نبست می دوید. و تیمسار قدم های بلندش را نظامیانه تند کرد. و هر دو داخل اتاق شدند. من راحت پیاده نشدم. سرد بود. سرما هوشیارم کرد. به طرف اتاق رفتم. اتاقک از کف زمین چند پله می رفت بالا. فکر کردم: لابد کف را تخته کردن. رطوبت این جاها معرکه می کنه. قاب توری اتاق را کشیدم و در بستة اتاق را هل دادم. که ناگهان صدای شیون میرزا چون دودی حبس مانده ـ زد توی صورتم. یک باره گیر پاهایم تمام شد. کنار در، داخل اتاقک، نیمکتی بود. روی آن وارفتم. آن سر نیمکت، پلکان چوبی نرده داری به بالا دعوتم کرد. با تکیه به نرده رفتم بالا. شیون میرزا هر لحظه بیشتر شکل می گرفت:ـ آخ... جلال جون!و من در ذهن، صدای غمبار روضه خوان هفتگی مان را شنیدم که وقتی در شرح وقایع کربلا می گفت: برادر، دیگر کمرم شکست! جماعت اهل روضه چه زاری می زد. به اتاق زیر شیروانی رسیدم. انبوه جماعت را شکافتم. مقاوتی نکردند. رفتم جلو. تخت وسط اتاق بود. لابد رو به قبله. و کسی روی آن و زیر شمد، دراز. فقط پاهای لختش از زیر شمد بیرون بود. با انگشتانی بسته. و میرزا چون آواری روی شمد فرو ریخته. از پایین پا، تخت را دور زدم. رفتم بالای سر. خم شدم و شمد را از روی صورتش کنار زدم. جلال بود. و من جلال را با چشم های سقاخانه ای ندیده بودم. چانه اش را که ریشی سفید و چند ماهه داشت، بسته بودند. و روی چشم ها دو سکه گذاشته. این رسم را می شناختم. فکر کردم: لابد پلک ها باز مانده که از ثقل سکه ها کمک گرفتن. دستم را گذاشتم روی پیشانی اش که شیارهای آن پاک شده بود. سردی مرگ را احساس نکردم. موهای تقریبا یک دست سفید سرش، همان طور زبر و خشن و زنده بود. یادم افتاد به این اعتقاد که: مو و ناخن آدم تا24 ساعت پس از مرگ رشد می کنه. اتاق زیر شیروانی شلوغ بود. میرزا هنوز شیون می زد. و من گیج و مات بودم. شمد را کشیدم روی صورتش. فکر کردم: اگر در اتاق آن قدر ازدحام نبود، چشم های بسته اش را با بوسه ام مهر می کردم و دست های سردش را با دست و صورتم می فشردم. جماعت مزاحم بود. رفتم کنار پنجره. نگاهی به اتاق زیر شیروانی انداختم. چیزی نگاهم را نگرفت. از پنجرة اتاق و لابه لای درختان جنگل، دریا را دیدم. گل آلود بود و نزدیک ساحل موج داشت. دریا به جای جلال که خاموش و سرد شده بود، می خروشید.خبره، دلدار و خونسرد آمد. بازویم را گرفت و آرام به پایین هدایتم کرد. مقاومتی نکردم. توی پله ها گفت:ـ شمس همینه. تو اینو می فهمی.ـ آره!و نفهمیدم چرا جوابش را داده بودم. خواسته بودم نشان بدهم که چه چیز را می فهمم؟ لحن او که سؤالی نبود.بیرون اتاق، سیمین زاری کنان آمد به طرفم:ـ کجا بودی شمس؟ همه اش می گفت پس کو شمس؟ چرا نمی آد؟... آخه چرا نیامدی؟پنجة آهنین غمی، درونم را چنگ می زد. سیمین را از زیر باران به جان پناهی کشاندم و گفتم:ـ آرام باش سیمین جان! آرام باش. می خواستم فکر کنم چه شد که سراغش نرفته بودم. سیمین نمی گذاشت. زاری کنان گزارش لحظه های آخر را می داد. و نوحه می خواند. دستم را گذاشتم روی دوشش و گفتم:ـ سیمین جان!و او گفت:ـ شمس! هر کاری تونستم کردم.داشت گریه ام می گرفت. چگونه سیمین در من مؤاخذه کننده ای را دیده بود؟ ازش دلم گرفت. شیخ، میرزا را هم آورد پایین. من بلند شدم. کجا نشسته بودم؟ رفتم زیر باران که چقدر ملایم و نجیب بود. سردم شد. روی نیمکتی در فضای آزاد نشستم و به اتاقک جلال خیره شدم. تاکنون ندیده بودمش. برج کوتاه هشت گوشی بود تازه از زمین روییده.خبره با کمک عده ای، صندوق چوبی بزرگی را آورد بیرون. یک استیشن آورده بودند. صندلی هایش را خواباندند و صندوق را به زحمت در آن ، جا دادند. و چند نفری هم نشستند دورش. همه حاضر شده بودند. خبره آمد به کمکم. بلندم کرد که:ـ پاشو شمس! راه می افتیم. من همچنان ساکت بودم. نه می توانستم حرفی بزنم و نه می توانستم گریه کنم. مثل این که اسفنج باد کرده ای توی گلویم خشک شده بود. از شیشه جلوی ماشین جاده را نگاه می کردم. برف پاک کن، مرتب شیشه را می لیسید و جادة تار شده را شفاف می کرد. سیمین سعی داشت مرا به حرف بکشاند. نمی شد. ماتم برده بود؟ فک هایم باز نمی شد؟ فکر می کردم چه بگویم؟ ادا در می آوردم؟آرزو می کردم کاش بتوانم بقیة عمر را خفقان بگیرم. روزة صَمت [خاموشی] بگیرم. و داشتم با این فکر نشخوار می کردم که متوجه شدم طرف سؤالی قرار گرفته ام. خبره سؤال را تکرار کرد:ـ کجا می برین اش؟هر چه می خواستم دهان باز کنم، نتوانستم. سیمین به کمک رسید.ـ ظهیرالدوله. می خوام نزدیک خودم باشه!خبره سؤال کرد:ـ جا دارین؟ شاید مقبرة خانوادگی داشته باشن.از کبریتی که در دست هایم به بازی گرفته بودم، کمک گرفتم و روی آن نوشتم قم و نشان خبره دادم. سیمین شور زد:ـ نبایس می گذاشتین بی خبر بره بالا. ممکنه لال بشه.خبره با سر اشاره کرد. اشاره اش را تعبیر کردم:ـ چیزی نیس. ادا در می آره.مهین گفت:ـ سیمین جان! یه خورده آرام باش. باید فکری برای ناهار کارگرا بکنیم. اینا که گناهی نکردن. در رشت نشد نگه دارند. سه بعدازظهر بود. بیرون شهر ایستادند. هتل پامچال را ندیده بودم. همراهان که رفتند سر غذا، من و شیخ و خبره ماندیم به تلفن کردن. شمارة منزل مادر را روی کاغذی نوشتم. وحشتم گرفته بود. از چه می ترسیدم؟ از این که خبر را چگونه به مادرم بدهم؟ از این که نتوانم حرف بزنم؟ از این که سکوتم به همین زودی خواهد شکست؟ از این که معلوم خواهد شد ادا درآورده بودم؟سرانجام تلفن را دادند دستم. مریم بود. خواهرزادة بیست ساله ام. صدایم را شناخت. دستپاچه گفت:ـ صبر کنین آقا دایی.و لابد دوید. بعد مادرش آمد. خواهرکم. مثل این که خبر را می دانست. جواد دامادمان رفته بود بیرون. تا آن وقت منتظر تلفن من بوده است. گفتم:ـ بگو کسی رو بفرسته قم. پدرمان امشب مهمان داره.جسد پدرمان قم بود. در یک مقبره. و طبقة رویش خالی بود. در بازگشت از رشت به مادرم فکر می کردم: چطور خبر را تحمل خواهد کرد؟ به تهران که رسیدم، یک راست رفتم سراغ مادر. بغض داشت خفه ام می کرد. پاهایم از توان رفته بود. دست و صورت مادرم را که بوسیدم، نزدیک بود بغضم بترکد. جلوی خودم را نگه داشتم. مادر گفت:ـ برادرتو آوردی مادر! خسته نباشی!و بعد چون مرغی که منقار به آب زده باشد، سرش را بالا کرد و افزود:ـ به سومیت هم شکر!گلویم درد گرفته بود. با انگشتان دست، سیبکم را می مالیدم. خواهران و خواهرزادگان، همه جمع بودند. هیچ کس گریه نمی کرد. لابد گریه هایشان را پنهانی از مادر کرده بودند. همه سیاه پوشیده بودند. و همه ساکت، مرا کنار مادرم می پاییدند. نگاهشان رنج آور بود. می دانستم منتظرند برایشان چیزی بگویم. ولی چه می گفتم؟ حرف زدن نمی توانستم. توی دلم به آسمان فحش می دادم؛ شاید هم به این جمع ساکت و آرام و خوددار و صبور. می دیدم آن ها و مادر به راحت ترین شکلی خبر را باور کرده اند. اما راستی غرض مادر از به سومیت هم شکر چه بود؟ فکر کردم: غرضش منم. سومین پسرش که زنده ام. اما نه. یادم افتاد که سال 32 خبر پسر بزرگش را از مدینه آوردند. سال 40خبر شوهرش را. و امروز (سال 48) خبر پسر سومش را. سه ضربه با فاصله های هشت سال؛ و دیدم به سومین ضربه هم شاکر است. این ایمان لعنتی بیگانه با من. مسجد پدرم توی پاچنار آخرین منزلی شد که جلال شبی را در آن به صبح برد. و همان شبانه، دخالت دوستان، ما را از قم رفتن منصرف کرد. صالحی دوست جلال، قبر خودش را گذاشت در اختیار او. الان به امانت آن جاست. مسجد فیروزآبادی شهر ری.یک روز عصر رفتم سراغ سیمین. بعد از چهلم. خانه نبود. کشور دعوتم کرد بنشینم تا سیمین بیاید. رفتم توی اتاق پذیرایی. و لمیدم روی مبلی مقابل پنجرة حیاط. ظرف میوة وسط اتاق، گل ها، جاسیگاری های روی دستة هر مبل، تابلوهای نقاشی الخاص و صفرزاده و ... و خلاصه همه چیز سر جای خودش بود. از پنجرة اتاق به حیاط خیره شده بودم. چسبکِ دیواری هنوز سبزشان، چون رگی در تن تورهای سیمی جلوی پنجره دویده بود و عمق حیاط را زیادتر کرده بود. و کاج های آن سمت حیاط که جلال خود نهالشان را کاشته بود، بالیده و بلند شده بودند. یک باره صدای آرام پایی را شنیدم. صدای پای جلال بود که از کتابخانه درمی آمد. بی اختیار سر برگرداندم و به سمت در کتابخانه خیره شدم و انتظار داشتم که لبش به خنده گشوده شود و بگوید:ـ چطوری اخوی؟ خیلی وقته اومدی؟
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 596]
-
گوناگون
پربازدیدترینها