خصوصيات جسمى، اخلاقى و كرامات امام زمان(علیه السلام)

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: خصوصيات جسمى، اخلاقى و كرامات امام زمان(علیه السلام) [ نويسنده: نجم الدين طبسى

در این مقاله با توجه به روایات شریفه به خصوصيات جسمى، اخلاقى و كرامات امام زمان(علیه السلام) می پردازیم:

الف) خصوصيات جسمى

1. سن و چهره

عمران پسر حصين مى‏گويد: به رسول خدا(ص) گفتم: اين مرد (مهدى) را برايم توصيف كن و شمّه‏اى از حالات او را بيان فرما. پيامبر(ص) فرمود: «او از فرزندان من است؛ اندامش چونان مردان بنى اسرائيل سخت و ستبر است؛ به هنگام سختى و گرفتارى امّت من قيام مى‏كند؛ رنگ چهره‏اش به عرب‏ها شباهت دارد؛ قيافه‏اش چون مرد چهل ساله مى‏نمايد؛ صورتش چون پاره ماه مى‏درخشد؛ زمين را پر از عدل و داد مى‏كند؛ آن‏گاه كه آكنده از ظلم و ستم شود. بيست سال زمام امور را در دست دارد و همه شهرهاى كفر، چون قسطنطنيه، روم و... را مى‏گشايد..».(1)

امام حسن مجتبى(ع) مى‏فرمايد: «... خداوند عمر حضرت مهدى(عج) را در روزگار غيبت طولانى مى‏گرداند. پس از آن با قدرت بى‏پايانش او را از چهره جوانى كم‏تر از چهل‏سال ظاهرمى‏كند».(2)

امام صادق(ع) مى‏فرمايد: «زمانى كه حضرت قائم(عج) ظهور مى‏كند، مردم او را انكارمى‏كنند و كسى بر او درنگ نمى‏كند؛ جز آنان كه خداوند در عالم ذر(3) از آنان پيمان گرفته است. آن حضرت در چهره جوانى كامل و موفّق - معتدل - ظاهر مى‏شود».(4)

اميرمؤمنان مى‏فرمايد: «هنگامى كه مهدى(عج) قيام مى‏كند، سن او بين سى تا چهل سال خواهد بود».(5)

مروى مى‏گويد: به امام رضا(ع) عرض كردم: نشانه و علامت قائم شما به هنگام قيام و ظهور چيست؟ امام فرمود: «نشانه‏اش اين كه سن حضرت زياد است؛ ولى از نظر چهره‏جوان مى‏نمايد؛ به گونه‏اى كه اگر كسى به او نظر كند، مى‏پندارد او در سن چهل‏سالگى يا كم‏تر است. نشانه ديگرش اين كه گذشت روزگار او را پير نمى‏كند تازمانى كه اجلش فرارسد».(6)

امام صادق(ع) مى‏فرمايد: «به‏طور حتم، ولىّ خدا صد و بيست سال همانند ابراهيم خليل عمر خواهد كرد و به چهره و رخسار جوانى كامل و سى ساله ظاهر خواهد شد».(7)

مرحوم مجلسى مى‏گويد: شايد مراد مدت حكومت و سلطنت حضرت باشد يا اين كه عمر حضرتش به همان مقدار بوده است؛ امّا خداوند آن را طولانى كرده است.

مراد از كلمه موفّق، معتدل بودن اعضاست و كنايه از اين كه در سنين متوسط و يا آخر سنين جوانى است.(8)

درباره سن حضرت به‏هنگام ظهور، اقوال ديگرى نيز هست. ارطات مى‏گويد: حضرت مهدى(عج) شصت ساله است.(9) ابن‏حمّاد مى‏گويد: حضرت مهدى(عج) هيجده ساله است.(10)

2. مشخصات بدنى

ابوبصير مى‏گويد: به امام صادق(ع) گفتم: از پدر شما شنيده‏ام كه امام زمان(عج) سينه‏اى گشاده و كتف‏هايى باز و عريض دارد. حضرت فرمود: «اى ابا محمد! پدرم زره پيامبر(ص) را پوشيد؛ ولى برايش بلند بود؛ به‏طورى كه بر زمين مى‏رسيد. من نيز آن را پوشيدم؛ ولى بر قامتم بلند بود؛ ولى آن زره بر قامت حضرت قائم چنان مناسب و اندازه است كه بر بدن رسول خدا(ص) اندازه بود و قسمت پايين آن زره كوتاه است؛ به‏طورى كه هر بيننده گمان مى‏كند اطراف آن را گره زده‏اند».(11)

ريان پسر صلت مى‏گويد: به امام رضا(ع) عرض كردم: آيا شما صاحب اين امر هستيد؟

فرمود: «من امام و صاحب امر هستم؛ ولى نه آن صاحب امرى كه زمين را از عدل و داد پرمى‏كند؛ آن‏گاه كه از ستم و بيداد پر شده باشد. چگونه مى‏توانم صاحب آن امر باشم، درحالى كه ناتوانى جسمى مرا مى‏بينى؟ حضرت قائم كسى است كه وقتى ظهور مى‏كند، در سن پيران است؛ ولى به نظر جوان مى‏آيد. اندامى قوى و تنومند دارد؛ به‏طورى كه اگر دست را به سوى بزرگ‏ترين درخت دراز كند، آن را از ريشه بيرون مى‏آورد و اگر ميان كوه‏ها فرياد برآورد، صخره‏ها مى‏شكند و از جا كنده مى‏شود. عصاى موسى و انگشتر سليمان همراه اوست».(12)

ب) كمالات اخلاقى

حضرت مهدى(عج) مانند پيشوايان معصوم ديگر داراى كمالات اخلاقى ويژه‏اى است. از آن‏جا كه معصومين(ع) انسان‏هاى كاملى هستند و از هر جهت اسوه و الگوى بشريت هستند، اخلاق نيكو را نيز در بالاترين حد دارا مى‏باشند.

حضرت رضا(ع) مى‏فرمايد: «مهدى(عج) داناترين، بردبارترين و پرهيزگارترين مردمان است. او از همه انسان‏ها بخشنده‏تر، شجاع‏تر و عابدتر است».(13)

1. ترس از خدا

كعب مى‏گويد: خشوع و ترس حضرت مهدى(عج) در برابر خداوند، مانند خشوع عقاب در برابر دو بالش است.(14) شايد مقصود كعب اين باشد كه هر چند عقاب پرنده‏اى قدرتمند است، امّا اين نيرو بستگى تمام به ميزان يارى بال‏هايش دارد؛ اگر بال‏ها لحظه‏اى او را يارى نكنند، از آسمان به زمين سقوط مى‏كند. حضرت مهدى نيز هر چند قدرتمندترين رهبران الهى است، ولى اين قدرت از ذات حق تعالى است. اگر خداوند، لحظه‏اى حضرتش را يارى نكند، توان ادامه فعّاليت را ندارد. از اين رو، حضرتش در برابر ذات الهى، كمال خشوع و خضوع و ترس را دارد.

طبق نقل ابن‏طاووس‏(15) خشوع حضرت در برابر خداوند به خشوع دو طرف انتهاى نيزه تشبيه شده است. سرعت عمل و دقت نشانه‏گيرى در كار نيزه بستگى به دو سر آن كه همانند دو بال هستند، دارد و اگر يك سرش كج باشد، نيزه به خطا مى‏رود.
شايد منظور اين است كه قدرت مهدى(عج) از خداوند است و بستگى تمام به يارى حق دارد.

2. زهد

امام صادق(ع) مى‏فرمايد: «چرا در ظهور حضرت مهدى تعجيل مى‏كنيد؟ خدا مى‏داند كه پوشاك او سخت و خشن، خوراكش نان جو و حكومتش، حكومت شمشير است و مرگ در سايه شمشير».(16)

عثمان بن حمّاد مى‏گويد: در مجلس امام صادق(ع) حاضر بودم كه شخصى به حضرتش عرض كرد: على بن ابى‏طالب لباسى سخت مى‏پوشيد كه ارزش آن چهار درهم بود؛ امّا شما لباس ارزشمندى بر تن داريد! حضرت در پاسخ فرمود: «على(ع)در زمانى آن لباس را مى‏پوشيد كه مورد انكار و اعتراض قرار نمى‏گرفت. بهترين لباس هر زمان، لباس مردم آن دوران است. هنگامى كه قائم ما قيام كند، نظير لباس على(ع) را مى‏پوشد و از سياست و خط مشى آن حضرت پيروى مى‏كند».(17)

ج) لباس

در روايات از لباس مخصوصى براى حضرت قائم(عج) به هنگام ظهور ياد شده است؛ گاهى از پيراهن رسول خدا(ص) سخن گفته شده و گاه از پيراهن يوسف(ع) به عنوان لباس حضرت به هنگام ظهور نام برده شده است.

يعقوب پسر شعيب مى‏گويد: امام صادق(ع) فرمود: «آيا نمى‏خواهى پيراهنى را كه حضرت قائم به هنگام ظهور، بر تن دارد به تو نشان دهم؟» عرض كردم: البته مايلم آن را ببينم. حضرت، صندوقچه‏اى را خواست و آن را گشود و از آن پيراهن كرباسى بيرون آورد و آن را باز كرد و در گوشه آستين چپ آن لكه خونى بود.

امام(ع) فرمود: «اين پيراهن پيامبر(ص) است و در روزى كه چهار دندان پيشين حضرت را (در جنگ احد) شكستند، آن را بر تن داشت و حضرت قائم(عج) در حالى كه اين پيراهن را بر تن دارد، قيام مى‏كند. من آن خون را بوسيدم و بر ديده خود نهادم. آن‏گاه حضرت لباس را پيچيده و برداشت».(18)

مفضل بن عمر مى‏گويد: امام صادق(ع) فرمود: «مى‏دانى پيراهن يوسف چه بود؟» گفتم: خير، فرمود: «چون براى ابراهيم(ع) آتش افروختند، جبرئيل براى او پيراهنى آورد و بر تن او پوشاند تا گرما و سرما به او آسيب نرساند و چون وفات او فرا رسيد، آن را در جلد دعايى نهاد و به بازوى فرزندش اسحاق آويخت. او نيز آن را به يعقوب داد. آن‏گاه كه يوسف متولد شد، يعقوب آن را در بازوى يوسف قرار داد. بر يوسف نيز حوادثى گذشت تا اين كه عزيز مصر شد. چون يوسف آن را در آن‏جا از جلد بيرون آورد، يعقوب(ع) بوى آن را شنيد و اين سخن خداوند در قرآن است كه در حكايت يوسف از قول يعقوب مى‏فرمايد: «و من بوى يوسف را استشمام مى‏كنم، اگر مرا به خطا نسبت ندهيد»(19) و آن همان پيراهنى است كه از بهشت فرود آمده است».

عرض كردم: قربانت گردم؛ آن پيراهن به دست چه كسى رسيده است؟ فرمود: «به دست اهل آن است؛ پيراهن همراه قائم ماست؛ آن‏گاه كه ظهور كند». سپس فرمود: «هر پيامبرى كه دانش يا چيز ديگرى را به ارث برده است، همه آنها به محمد(ص) رسيده است».(20)

د) اسلحه

رسول خدا(ص) به على(ع) فرمود: «هنگامى كه قائم ما قيام مى‏كند و زمانى كه مأموريت ظهورش فرا مى‏رسد، شمشيرى همراه دارد كه به وى ندا مى‏دهد: اى ولىّ خدا! قيام كن و دشمنان خود را بكش».(21)

امام صادق(ع) مى‏فرمايد: «حضرت مهدى(عج) به هنگام ظهور، پيراهن پيامبر(ص) را كه در جنگ احد پوشيده بود و عمامه و زره آن حضرت را كه بر قامت او آراسته است، مى‏پوشد و ذوالفقار (شمشير) پيامبر(ص) را در دست مى‏گيرد و شمشير مى‏كشد و در مدّت هشت ماه از كشته بى‏دينان، پشته‏ها مى‏سازد».(22)

جابر جعفى مى‏گويد، امام باقر(ع) فرمود: «امام مهدى(عج) از مكه بين ركن و مقام به همراه وزير و سى صد و اندى (سيزده) نفر از يارانش ظهور مى‏كند؛ در حالى كه عهد و دستور العمل پيامبر(ص) و پرچم و اسلحه آن حضرت با اوست. آن‏گاه ندا كننده‏اى از آسمان مكه به نام و ولايت حضرتش ندا مى‏دهد؛ به‏طورى كه تمامى اهل زمين آن نام را مى‏شنوند و اسم حضرت، اسم پيامبر(ص) است».(23)

ه ) چهره‏ شناسى امام

يكى از ويژگى‏هاى حضرت مهدى(عج) اين است كه شخصيت درونى انسان‏ها را از چهره‏شان مى‏شناسد و افراد صالح را از ناصالح تشخيص مى‏دهد و مفسدان را با همان شناخت به سزاى اعمالشان مى‏رساند.

امام صادق(ع) مى‏فرمايد: «هنگامى كه حضرت قائم، قيام مى‏كند، احدى نمى‏ماند، مگر آن كه حضرت او را مى‏شناسد: كه فردى صالح و نيك است يا منحرف و فاسد».(24)

نيز مى‏فرمايد: «هنگامى كه قائم ما قيام كند، دشمنان ما را از چهره‏هاى‏شان مى‏شناسد. آن‏گاه آنان را از پيشانى (سر) و پاهاى‏شان مى‏گيرد (و دستگير مى‏كند) و خود با يارانش، آنان را با شمشير به قتل مى‏رسانند».(25)

هم‏چنين مى‏فرمايد: «هنگامى كه قائم آل محمد(ص) قيام كند، دوستانش را به كمك قدرت تشخيصى كه دارد، از دشمنانش مى‏شناسد».

معاويه دهنى مى‏گويد: امام صادق(ع) در رابطه با آيه مجرمين از چهره‏هاى‏شان شناخته مى‏شوند، آن‏گاه از سر و قدم‏هاى‏شان گرفته مى‏شوند،(26) فرمود: «اى معاويه! ديگران درباره آن چه مى‏گويند؟» عرض كردم: مى‏پندارند كه خداوند، روز قيامت، گناهكاران را از قيافه‏شان مى‏شناسند و از موهاى جلوى سر و پاهاى‏شان مى‏گيرند و آنان را در آتش مى‏اندازد. امام فرمود: «خداوند چه نيازى دارد كه مجرمان را از چهره‏شان بشناسد و حال آن كه آنان را آفريده است». عرض كردم: پس معناى آيه چيست؟ فرمود: «هنگامى كه حضرت قائم قيام كند، خداوند به او علم سيماشناسى عطا مى‏كند و حضرت دستور مى‏دهد، كافران را از سرو پا گرفته و با شمشير ضربات سختى بر آنان بزنند».(27)

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 105]