غرق بچه.داري نشويد!

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: وارد مطب آقاي دکتر شدم و يک خانم ميانسال ساک به دست را ديدم که چند صندلي دورتر از يک خانم نوجوان نشسته بود...
به نظرم آمد هر دو از مراجعان هستند و با هم غريبه.اند. دکتر را از آمدنم مطلع کردم و منتظر ماندم. وقتي آقاي دکتر به من گفت اين خانم.ها مادر و دختر هستند، خيلي تعجب کردم. دکتر با خانم. «س» صحبت کرد و مرا به او معرفي کرد. اولين جمله خانم «س» اين بود که: «من قرباني نقشه همسرم شدم!» او مي.گفت توسط خواهرشوهر مهربانش با يک کارشناس مشاوره در شهرستان.شان – که تمايل نداشت نام آن را بنويسم- صحبت کرده و از طريق او به دکتر معرفي شده تا مشکل آنها را به اتفاق حل کنند.
داستان اين هفته ما شايد قصه زندگي بسياري از زنان ايراني باشد؛ آنها که پس از بچه.دار شدن از همسرشان فاصله مي.گيرند و آنقدر غرق بچه.داري مي.شوند که نه تنها خود، بلکه همسر خود را نيز گم مي.کنند و فقط به بچه..ها دل مي.بندند اما بچه.ها هم بزرگ مي.شوند و دنبال زندگي خود مي.روند و آنها مي.مانند با يک دنيا تنهايي و همسري که سال.ها پيش از او دور شده.اند. آنها بسيار بيشتر از سن واقعي.شان به نظر مي.رسند. اگر خانم «س» را ببينيد، مي.گوييد نزديک 50 سال دارد اما او 10 سال از آنچه به نظر مي.رسد، جوان.تر است. قصه.اش را از زبان خودش بشنويد:
داستان اين هفته
«اسمم ... است (نام مستعار: «س») و فکر کنم 36 يا 35 ساله باشم. از سن دختر بزرگ.ام حساب کنيد که 16 ساله است. من يک برادر دارم و 7 خواهر. مادر و پدرم فوت کردند و هر کدام از خواهر و .برادرها در يک شهر هستند و دو تا هم در تهران.اند. اما چون شوهرم خوشش نمي.آمد با آنها رفت و آمد کنيم نمي.دانم خانه.شان کجاست. شوهرم سرباز بود و سيکل داشت که مرا به همسري گرفت. من همان.طور ماندم و بچه.داري کردم اما او درسش را ادامه داد و به خاطر اينکه در اداره شغل بهتري بگيرد در دانشگاه غيرحضوري درس خواند. خدا مي.داند چقدر سخت بود که تنهايي هم کارهاي خانه را بکنم و هم بچه.هاي قد و نيم قدم را بزرگ کنم. فقط 19 سالم بود که مادر شدم. بعضي از دوستان.ام مي.گفتند خودت را پير مي.کني اما من به عشق بچه.ها مي.پختم و مي.شستم و زندگي مي.کردم. اگر مي.دانستم امروز به من مي.گويند تو چاق هستي يا بي.سوادي، نيا مدرسه دنبالم و باباجون بيايد که باکلاس است و... [با گريه و بعد از سکوت چند دقيقه.اي ادامه مي.دهد] همسرم مرا در جمع.هاي خانوادگي دوستان.اش همراه خود نمي.برد و اگر هم گله. کنم مي.گويد ما در سطح يکديگر نيستيم. آنها و همسران.شان افراد باکلاسي هستند. او براي بچه.ها که تا ديروز مورد بي.لطفي.اش بودند هديه مي.خرد. به دخترم موبايل داده و حالا من شده.ام به دردنخور و بي.کلاس. آنها هم مثل پدرشان يادشان رفته چه کسي مسبب پيشرفت.هايشان است. من قرباني شدم و جواني.ام هدر رفت. همسرم نقشه کشيده آزارم دهد تا از خانه فرار کنم...»
نظر روان..پزشك
دکتر ميترا حکيم.شوشتري / فوق.تخصص روان.پزشکي کودک و نوجوان و عضو هيات علمي دانشگاه علوم پزشكي ايران
وقتي رابطه همسران، آبشاري مي.شود...
بعد از گفتگو با خانم «س» و دخترش، اولين نکته.اي که به نظر مي.رسد اين است که ارتباط بين اعضاي خانواده ارتباط سالمي نيست. متاسفانه رابطه والد و فرزندي بين پدر و ديگر اعضاي خانواده برقرار است. پدر فقط خودش را قبول دارد چون از نظر مالي و موقعيت اجتماعي در شرايط بالاتري از مادر خانواده است. رابطه بالا به پايين و آبشاري بين زن و شوهر برقرار است. زن دايم در جمع.ها حتي جمع.هاي خانوادگي تحقير مي.شود. فقط عيوب او يادآوري مي.شود و همواره به او مي.گويند که در زمينه.هاي مختلف، بي.کفايت است.
در ابتداي ازدواج اختلاف آن.چناني بين مرد و زن نبوده و هر دو در يک سطح تحصيلي بودند. اما زن به خاطر اينکه درگير مسايل و مشکلات خانه.داري و بچه.داري مي.شود از درس خواندن يا افزودن بر مهارت.هاي شخصي يا حتي از اينکه به سر و وضع ظاهري خود برسد، مراقب تناسب اندام خود باشد و ديگر جنبه.هاي پيشرفت عقب مي.ماند؛ در حالي که مرد شروع مي.کند به ادامه تحصيل و طي کردن پله.هاي ترقي. به همين خاطر روز به روز موقعيت.هاي شغلي بهتر را از آن خود کرده و از نظر مالي و تحصيلي و اجتماعي با روزهاي اول ازدواج فاصله مي.گيرد. حالا بچه.ها بزرگ.تر شده.اند و زن در آن نقطه اول متوقف مانده و فقط خود را وقف بچه.ها مي.کند. مرد کم.کم متوجه اين اختلاف سطح مي.شود و حس مي.کند اين زن در حد و اندازه او نيست.
اينجاست که اشتباهات زن و اين نکته که او خود را فراموش کرده بود، به علاوه کم.لطفي. مرد و رفتارهاي غلط او به.عنوان الگوي ارزش.گذاري به همسرش باعث مي.شود بچه.ها به جاي احترام گذاشتن به مادر، او را رها کنند و به سمت پدر گرايش داشته باشند؛ چون او هم از نظر کلاس و رتبه اجتماعي و هم از نظر ظاهري امروزي.تر از مادر است. حالا مادر حس مي.کند قرباني شده است. اين اتفاق در داستان زندگي مادران ايراني بسيار ديده مي.شود.
با اينکه مادران امروزي تا حدي از اين طرز فکر غلط فاصله گرفته.اند اما هنوز هم بسياري از مادرها هستند که گمان مي.کنند مادر بودن و به ويژه مادر خوب بودن مساوي با قرباني کردن خود و خواسته.هاي خود است. اين باعث مي.شود مادران با اين طرزفکر (که متاسفانه تعدادشان کم نيست) به مرور زمان دچار انواع ناراحتي.ها و مشکلات جسمي شوند و مشکلات رواني از جمله افسردگي، کج.خلقي و... نيز بگيرند. آنها وقتي چشم باز مي.کنند مي.بينند که بچه.ها بزرگ شده.اند و دنبال کار و زندگي خود رفته.اند و حالا اين مادران مانده.اند و همه آنچه که قرباني شده است. وقتي اين مادران با نشانگان آشيانه خالي مواجه مي.شوند، مانند ديگر مادر و پدرها که درست عمل کرده.اند، قادر نيستند به سرعت با آن تطابق پيدا کنند؛ زيرا آن والدين علاوه بر رسيدگي همه.جانبه به بچه.ها، به رشد و تعالي خودشان در هر زمينه.اي نيز پرداخته.اند و حس اينکه چه خواسته و نيازهايي را قرباني رشد و پرورش فرزندان.شان کرده.اند، ندارند. اين والدين آگاه، به خاطر اينکه از شبکه. حمايتي خانواده به خصوص همسر برخوردارند و به خاطر اينکه توانمندي.هاي خاصي را دارند که متمرکز بر وجود بچه.ها نيست، به راحتي مي.توانند با پديده نشانگان .آشيانه خالي مواجه شوند و اين حس فقدان را پشت.سر بگذارند اما مادران قرباني.شده.اي که تمام زندگي..شان را فقط به بچه.ها اختصاص داده.اند وقتي با اين مرحله از زندگي مواجه مي.شوند نه تنها خود را مي.بازند بلکه نمي.توانند حاميان خوبي براي فرزندان.شان باشند که قصد ازدواج يا ادامه تحصيل دارند و مي.خواهند از خانه بروند.
اين مادران بچه.ها را مديون خود مي.دانند و کارهايي را که براي آنها انجام داده.اند، به رخ آنها مي.کشند و مي.گويند شما اگر به چنين جايگاه تحصيلي يا شغلي رسيده.ايد، به خاطر فداکاري من و قرباني کردن اميال و خواسته.هاي من است و من حق دارم در زندگي شما دخالت کنم (البته اين رفتاها را مي.توان در هر دو والد مشاهده کرد و مختص مادران نيست) و اين رفتارهاي غلط که صد در صد به خاطر فکر و نگرش غلطي است که والدين دارند، باعث مي.شود رابطه آنها با فرزندان.شان خراب شود (درست مانند مشکل خانم سين و بچه.هايش). بچه.ها حس گناه پيدا مي.کنند و سردرگم.اند و نمي.دانند چه رفتاري کنند. آنها هم دلشان مي.خواهد به والدين خود و اين فکر آنها پاسخگو باشند و هم به همسرشان، همسري که تازه به جمع خانواده اضافه شده و توقع دارد جايگاه مناسب خود را داشته باشد، بپردازند و با او به ساختن زندگي مستقل بينديشند. در مقابل، مادران که نقش قرباني را بازي مي.کنند با اين افکار غلطي که به فرزند خود القا کرده.اند و دخالت.هايي که در زندگي آنها مي.کنند به همسر فرزندشان با چشم رقيب مي.نگرند. رفتارهاي نسنجيده اين مادر باعث آشفتگي زندگي فرزندش مي.شود. فرزند او نه مي.تواند همسر خوبي باشد و نه پسر يا دختر خوبي که مطلوب مادرش است بنابراين از هر دو سو تحت فشار قرار مي.گيرد.
آنچه گفتم، مسير زندگي يا بهتر بگويم داستان زندگي اين مادران و بچه.هايشان است. عاقبتي تلخ و آشفته که احساس شکست و بدبختي را در هر دو ايجاد مي.کند. داستان خانم «س» و دختر 16 ساله.اش هنوز به اينجاها نرسيده اما اگر به همين منوال ادامه پيدا کند عاقبت قصه او و 3 فرزندش همين خواهد شد.
دختر 16 ساله خانم «س» از مادر مي.خواهد جلوي دوستان.اش ظاهر نشود و مي.گويد من از اينکه تو را معرفي کنم خجالت مي.کشم! اين دختر و دو برادر ديگرش رابطه خوبي با مادر ندارند و حتي در جمع.هاي خانوادگي به قول خودشان، مادر را سوژه مي.کنند! وقتي با اين دختر صحبت کردم و از او خواستم کمي توضيح بدهد متوجه شدم که او حتي در مورد مقدار وعده غذايي مادرش نيز اظهارنظر مي.کند و با انتقادي تند و غيراصولي از اضافه.وزن يا مدل لباس پوشيدن مادرش ايراد مي.گيرد. اين دخترخانم حتي با افتخار مي.گفت: «من در ميهماني.ها نيز در حضور بقيه به مادرم مي.گويم اين غذا رو نخور؛ چاق.تر مي.شوي!» اينجا بود که تازه متوجه شدم اضطراب بيش از حد مادر که او را علاوه بر درمان.هاي ديگر نيازمند دريافت دارو کرده بود براي چه به وجود آمده است. در صحبت با بچه.هاي ديگر خانواده به اين واقعيت پي بردم که پدر با رفتارهاي غلط به نوعي سعي مي.کند مادر را از خانه فراري دهد.
مادر خانواده هم به دليل اينکه جايي براي رفتن ندارد و آنقدر خود را در اين سال.ها محدود و بسته نگه داشته که با دوست و آشنايي آمد و شد ندارد چاره.اي جز تحمل و مدارا ندارد. او همه حقوق خود را تام.الاختيار به همسرش واگذار کرده بوده و مثل يک برده و بنده در خدمت او و فرزندان.اش بوده است. به همين خاطر الان کاملا احساس سرخوردگي مي.کند. به او گفتيم که مهم.ترين عامل اين حس ناخوشايند، خود اوست. او هيچ ارزشي براي خود و نيازهايش قايل نبوده و خودش را دوست نداشته است. وقتي خود آدم بهايي براي خويش قايل نباشد، چه انتظار از ديگران؟!
گاهي اوقات زوجين جوان خود را فراموش مي.کنند و مي.گويند چگونه برنامه.ريزي کنيم که به بچه.ها خوش بگذرد؟ آنها ساعت.ها در شهربازي يا قسمت بازي.هاي کامپيوتري، مثلا پارک ارم، معطل مي.مانند تا بچه.ها لذت ببرند. اين کار تعادل در زندگي خانوادگي نيست. زندگي خانوادگي آن است که اگر ما يک روز به خواسته بچه.ها احترام گذاشتيم و به شهربازي رفتيم، آنها هم بايد امروز به رغم اينکه اين سبک موسيقي را دوست ندارند با ما همراه شوند و به کنسرت بيايند تا نظر ما نيز محترم شمرده شود. همسران ايراني در اين زمينه ضعف دارند. آنها با پذيرش نقش مادري نقش همسري را از ياد مي.برند يا لااقل کمتر به آن مي.پردازند. اگر اين مادر و پدر نقش همسري را از ياد نمي.بردند و به ظاهر يکديگر بها مي.دادند و همچون دوران نامزدي و شروع زندگي نسبت به هم رفتار مي.کردند اين همه فاصله بين آنها نمي.افتاد.
نکته دوم اينکه مادران ايراني کم.کم به اين درک رسيده..اند که قبل از بروز يک مشکل جدي به دنبال چاره باشند و از مشاور کمک بگيرند اما قطعا آنها به تنهايي قادر به حل مسايل مربوط به بچه.ها نيستند و پدر نيز بايد همکاري کند و متاسفانه پدران ايراني پذيراي اين مساله نيستند که بايد براي فراگيري نکات تربيتي يا مشورت گرفتن در اين زمينه با يک کارشناس صحبت کنند. پدر اين خانواده نيز عنوان مي.کند که حاضر نيست به خاطر فرزندان.اش و درمان رابطه ناسالم خانوادگي مراجعه کند و مي.گويد: «من اهل اين لوس.بازي.ها نيستم که با مشاور يا روان.پزشک حرف بزنم!» با اينکه خانم «س» و دخترش تا به حال چند مرتبه به تهران آمدند و يک بار هم دو پسرشان را آوردند تا همگي با پزشک صحبت کنند اما پدر حاضر به مراجعه نيست.
مجموعه اطلاعات ما از پدر به صحبت.هاي بچه.ها و همسرش خلاصه مي.شود. بچه.ها پدر را يک آدم شيک. و تحصيل.کرده و امروزي مي.دانند و او را بر مادر ترجيح مي.دهند. پدر با توانايي.هاي هر چند کوچک مالي توانسته خواسته.هاي بچه.ها را تامين کرده و آنها را به سوي خود جلب کند. بچه.ها مي.گويند با اينکه او طي اين سال.ها هيچ علاقه.اي به ما نشان نمي.داده است اما در عوض، حالا وقتي با ماشين خود، با سر و تيپ مرتب خود و با يک هديه در مقابل دوستان.مان حاضر مي.شود، همه چيز را فراموش مي.کنيم و به او افتخار مي.کنيم اما مادر چاق است، خوش.تيپ نيست و حتي بلد نيست اسم حيوانات را به انگليسي بگويد... .اين، عين صحبت.هاي پسر کوچک خانواده است.
دختر بزرگ مي.گويد: «مادرم بر پدرمان و خودمان منت مي.گذارد که خود را فدا کرده تا ما ترقي کنيم اما به عقيده من، ما استعداد پيشرفت داشتيم و او نداشته. الان گاهي اوقات مسابقه حرف زدن انگليسي مي.گذاريم و حتي برادر کوچکم شرکت مي.کند و کلي مي.خنديم و خوش مي.گذرد.»
از او مي.پرسم: «پس مادرت؟ با او تمرين نکرده.ايد که چيزي ياد بگيرد؟»
و او مي..خندد و مي.گويد: «مادرم مامور آشپزخانه است. آنجا نگهباني مي.دهد و به قول پدرم، فارسي هم به زور حرف مي.زند؛ چه رسد به انگليسي!»
نظر روان..پزشک
دکتر محمدرضا خدايي / روان.پزشک و عضو هيات علمي دانشگاه علوم بهزيستي و توانبخشي
مادر، کنيز بچه.هايش نيست!
خانواده در حقيقت يک هرم است که هر کدام از اعضايش در هر قسمت از اين هرم، برخي مسووليت.ها و وظايفي را بر عهده دارند. با اينکه اين مجموعه واحد هستند اما هر يک از اعضا بايد برخي وظايف را انجام دهند. بين وظايفي که افراد نسبت به خود دارند و وظايفي که نسبت به ديگران بايد انجام دهند، بايد تعادل برقرار شود. هر کسي يک شخصيت حقوقي و يک شخصيت حقيقي دارد؛ يعني يک زن در خانواده مي.تواند همسر، مادر يا عروس آن خانواده باشد که در تمام اين قالب.ها برخي وظايف را بايد ايفا کند و طرف.هاي مقابل مثل شوهر، فرزند يا مادر و پدرشوهر نيز نسبت به شخصيت آن زن در خانواده بايد به وظايف خود عمل کنند. اگر فرد بخواهد در يک بخش از وظايف افراط کند و خواسته يا ناخواسته بيش از آنچه که در حيطه وظايف اوست عمل کند، موجب مي.شود تعادل به هم بخورد. بيشترين عدم تعادل که در قديم رايج بود و اکنون اين مساله کمتر شده است در رابطه مادران با فرزندان است. اين مادران بايد بررسي شوند و مورد درمان قرار بگيرند. افرادي مانند اين خانم احتمالا:
1) گاهي اوقات سرخوردگي.هاي دوران کودکي و کمبودهايي که در بچگي يک فرد وجود داشته است، به صورت برعکس، در رفتارهاي او با فرزندان.اش ديده مي.شود. اين فرد بيش از حد به فرزندان.اش محبت مي.کند و چون نگران است که فرزندان.اش نيز دچار تجربيات بد او شوند، بيش از حد در رفتار و وظايف.اش نسبت به آنها غلو مي.کند. اين مادران در حقيقت برخي از عقده.هاي دوران کودکي خود را به صورت بسيار غلوشده براي فرزندان.شان انجام مي.دهند. اين حالت يک حالت جبراني است که باعث ايجاد مشکل. در خانواده مي.شود.
2) مساله دوم به ريشه.هاي فرهنگي افراد برمي.گردد. خانم.ها از قديم شنيده.اند که مادر بايد خودش را وقف فرزندان.اش کند، بايد از خودش بگذرد و ايثار کند. تمام اين نکته.ها درست است اما به تعادل و اندازه نه با افراط و تفريط. زماني که خانمي به وظايف بچه.داري.اش بيش از حد بها مي.دهد و تمام هم و غم خودش را براي حمايت و نگهداري از فرزندان.اش مي.گذارد طبيعتا از ديگر وظايف.اش بازمي.ماند؛ وظايفي مثل شوهرداري يا وظايف.اش نسبت به خانواده خودش يا همسرش. دومين مشکل در اين.گونه روابط آن است که فرزند يا فرزنداني که بيش از حد لازم سرويس دريافت کرده.اند، متوقع مي.شوند و اين اعمال و رفتار مادر را جزو وظايف اجرايي او يا جزو حق مسلم خود مي.دانند. اين موضوع باعث انتظار بيش از حد فرزندان از مادر مي.شود و آنها ديگر به آنچه که وظيفه خودشان است، عمل نمي.کنند. کم.کم فرزندان بزرگ.تر مي.شوند و مادر مسن.تر؛ اما انتظار فرزندان در همان حد بالا است و توقع دارند که مادر مانند گذشته به آنها خدمات دهد. همين مسايل باعث مي.شود که همسر خانواده در درجه دوم اهميت قرار بگيرد و هر زمان که به خانه مي.آيد با يک همسر خسته از کار و خدمت به فرزندان روبه.رو شود که انرژي و زماني براي مرد خود ندارد. کم.کم مرد خانواده براي خودش حريم تشکيل مي.دهد و از همسرش فاصله مي.گيرد. زن خانواده نيز پس از چند سال خدمت به فرزندان درمي.يابد که خودش را وقف فرزندان.اش کرده و عملا هيچ لذتي از زندگي خود نبرده است. همچنين در طول اين سال.ها شوهرش نيز از او فاصله زيادي گرفته است. تمام اين مسايل باعث مي.شود که وقتي زن به سنين ميانسالي مي.رسد دچار کمبود اعتماد به نفس و توانايي فيزيکي، سرخوردگي و خشم فروخورده .شود. او به اين مساله مي.انديشد که سال.هاي سال براي اين بچه.ها زحمت کشيدم اما آنها هيچ.کدام متوجه زحمت.هاي من نشدند و هنوز هم توقع بيشتري از من دارند. البته در مورد خانم سين بايد گفت خانواده کمي بي.انصافي مي.کنند اگر مادر از خودگذشتگي نداشت چه مي.شد؟
انديشيدن به اين مسايل باعث اضطراب و احساس شکست.خوردگي در زن مي.شود و به صورت بيماري.هاي جسماني بروز مي.کند. يعني بدن، زبان روان مي.شود. زماني که اين خشم.هاي فروخفته در زن ايجاد مي.شود و او آنها را بيان نمي.کند و در خود مي.ريزد به صورت ناخودآگاه اين ناراحتي.ها را با دردهاي جسماني بيان مي.کند و فکر مي.کند که هر چه بيشتر از دردهاي جسماني شکايت کند، بيشتر مورد توجه قرار مي.گيرد. حالا در اين ميان اگر پدر خانواده حد تعادل را رعايت کرده باشد و در طول ساليان در کنار عمل به وظايف خود در قبال خانواده.اش به خودش نيز توجه کرده و با زمانه پيش رفته باشد، عملا فاصله زيادي بين او و همسرش ايجاد شده است. در اين موقعيت فرزندان بيشتر به سمت پدر گرايش مي.يابند و وظيفه خود را نسبت به او بهتر و کامل.تر اجرا مي.کنند. توصيه من به خانواده.ها و به ويژه مادران خانواده اين است که حد تعادل را در رفتار و عملکرد خود نسبت به تمام اعضاي خانواده رعايت کنند و در کنار تمام وظايف نسبت به اعضاي خانواده از وظايفي که نسبت به خود دارند، غافل نشوند. ايثار و فداکاري خصلتي خوب و پسنديده است که زنان ايراني از آن بهره.مند هستند اما اين فداکاري نبايد به قيمت وقف جسم و روان آنها باشد و گمان کنند مادر بايد کنيز بچه.هايش باشد.
3 راه.حل اساسي
1.در درجه اول بايد روي اعتماد به نفس اين مادر و عزت.نفس او کار كنيم که ياد بگيرد به خودش اهميت بدهد. درست است که آب رفته به جوي بازنمي.گردد اما الان هم دير نيست. آخر اين داستان را مي.توان تغيير داد؛ به شرط آنکه اين قبيل مادران نقش قرباني را نپذيرند و به خودشان کمک کنند. به عنوان نمونه، مادر، قبل از اينکه بچه.ها راجع به شيوه غذا خوردن و اضافه.وزن او بگويند، بايد پيش.دستي کند و مثلا بگويد که امشب براي خودم غذاي مخصوص درست کردم؛ مي.خواهم کمي وزن کم کنم؛ از فردا مي.خواهم ساعت 8 تا 9 در پارک پياده.روي کنم يا در فلان کلاس ورزشي ثبت.نام کنم و...
2.از سوي ديگر بايد با پدر خانواده صحبت کنيم. او بايد در تشويق همسرش نقش مثبتي ايفا کند و با رفتارهاي صحيح، الگوي مناسبي براي بچه.هايش باشد. اگر پدر، سيستم خانواده را درست پايه.ريزي کرده يا آن را اصلاح کند و بچه.ها به اين درک برسند که مادر در سطح آنها نيست بلکه در سطحي بالاتر و در کنار پدر قرار دارد، همه چيز اتوماتيک.وار اصلاح مي.شود. پدر بايد نقاط.ضعف يا انتقاداتي که به همسرش دارد را در مواقعي که با هم تنها هستند مطرح کند و در حضور بچه.ها هرگز در اين باره بحث نداشته باشند. اگر پدر درست رفتار مي.کرد بچه.ها به خود اجازه نمي.دادند به مادر بگويند که مثلا تو نبايد فلان غذا را بخوري يا تو چاق هستي و...
3.همزمان بايد به بچه.ها هم يادآور شويم که مادرشان را ياري کنند از اين حس ناخوشايند رها شود. مثلا دختر 16 ساله خانم «س» مي.تواند به مادرش بگويد که: «من هم در برنامه پياده.روي شما شرکت مي.کنم يا با شما به کلاس ورزش مي.آيم» و يا «مامان! من اين لباس ورزشي. را برايتان خريدم که در کلاس بپوشيد» يا در مورد پسر نوجوان ايشان هم بايد به طور غيرمستقيم سعي .کنيم شيوه.هاي قدرداني از مادر را اجرا کند و سعي کند رفتارهاي تخريب.کننده پدر را ناديده بگيرد؛ نه اينکه الگوبرداري کند. البته تا پدر خانواده اصلاح نشود و سعي نکند تغيير رويه دهد، پيشرفت برنامه درماني ما بسيار کند و شايد ناموفق خواهد بود.
salamat.ir
الهه رضائيان/توصيه.هاي دکتر ميترا حکيم.شوشتري و دکتر محمدرضا خدايي به والدين جوان

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 937]