شقایق دهقان و خواهرش

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: زیبایی مصنوعی را نمی پسندم

«خیلی ها به ام می گفتند دماغ ات را عمل کن. بیشتر از همه، مادرم می گفت …

برخلاف بقیه مادرها که همه ش می گویند فرزند شان هیچ نقصی ندارد. من اگر بازیگر نبودم، حتما این کار را می کردم…» این ها را شقایق دهقان می گوید که بازیگر است و برعکــس خواهرش، اصلا اهل ورزش نیست. بنفشه دهقان، خواهر شقایق، یک ورزشکار ملی است که به نوعی می شود گفت مسوول سلامت خانواده است. بنفشه به سوپرمارکت محله شان سپرده از فروختن کره، خامه، پنیرخامه ای و لبنیات پرچرب به پدر و مادرش خودداری کنند. او حتی به خورد و خوراک خواهرش، شقایق، هم ایراد می گیرد و همیشه به او گوشزد می کند که اسید اوریک مهراب قاسم خانی (همسر شقایق که حتما اسم او را به عنوان نویسنده سریال های طنز پرطرفدار، زیاد دیده اید) بالاست و شقایق باید مقدار گوشت قرمز را در غذاهای او کاهش دهد. شقایق دهقان دو خواهر و یک برادر دارد. خانه آنها در همسایگی خانه پدری است و خواهر بزرگ اش در طبقه دوم همان ساختمان زندگی می کند. آنها همیشه کنار هم هستند و از همه مهم تر، همه شان از خوانندگان همیشگی هفته نامه «سلامت» ا ند. گفتگوی متفاوت ما را با این دو خواهر متفاوت می خوانید.

در خانواده دهقان، ورزش طرفدار بیشتری دارد یا هنر؟

شقایق: ما در خانواده وظایف مان را تقسیم کرده ایم. من اصلا ورزش نمی کنم و بنفشه هم اصلا کار هنری انجام نمی دهد. خواهر بزرگ ترم مترجمی زبان آلمانی خوانده و خانه دار است. برادر کوچک ام هم هر از گاهی مشغول کاری می شود و وقتی دل ا ش را زد، سراغ کار دیگری می رود؛ هنوز تکلیف اش خیلی مشخص نیست.

بنفشه: شقایق کمی اغراق می کند. ما همیشه شرایطی را داشته ایم که ورزش کنیم. شقایق دو سال از من بزرگ تر است و ما خیلی کوچک بودیم که به استخر می رفتیم و شنا یاد می گرفتیم. من کلاس پیانو می رفتم اما چون شقایق دل اش می خواست بسکتبال بازی کند، مرا هم به کلاس بسکتبال بردند اما من بسکتبال را ادامه دادم و شقایق رها کرد. من تا سال ۸۰ بازیکن تیم ملی امید و تا سال ۸۴ بازیکن تیم ملی بزرگسالان بودم. تحصیلات ام هم در همین زمینه است. از تیم ملی خداحافظی کردم اما همچنان در لیگ برتر بازی می کنم. من سراغ هنر نرفتم چون دیدم استعدادی در این زمینه ندارم. مدتی موسیقی کار کردم اما به جایی نرسید.

شقایق: خیلی از همکاران ما هستند که کار هنری می کنند اما سواد و فهم هنری ندارند؛ مثلا نمی توانید با او درباره یک فیلم یا کتاب صحبت کنید ولی چیزی که درباره بنفشه فکر می کنم، این است که او این فهم را دارد؛ با ما فیلم می بیند و درباره آن با هم بحث می کنیم و نظر می دهیم.

حالا چرا شقایق ورزش نمی کند؟

شقایق: من واقعا فرصت نمی کنم. تا قبل از تولد پسرم گاهی اگر فرصت داشتم شنا و پیاده روی می کردم. تا زمانی که سر کارم که هیچی؛ زمانی هم که در خانه باشم، این زمان حق «نویان» است چون واقعا احساس می کنم برایش کم وقت می گذارم.

مادر بودن سخت تر است یا بازیگری؟

شقایق: با تیمی که من برای مراقبت از «نویان» دارم، این کار اصلا کار سختی نیست! مادرم همیشه کمک ام می کند. خواهرم هم طبقه بالای ما زندگی می کند و مراقب است. خانمی هم در خانه مادرم زندگی می کند و وقتی من شب کارم، کنار «نویان» می خوابد. البته به هر حال کار سختی است و نگرانی های خاص خودش را دارد.

آخرین بار کی ورزش کردید؟

شقایق: بعد از زایمان. من در دوران بارداری ۲۳ کیلوگرم اضافه وزن پیدا کرده بودم. حالت طبیعی آن ۱۵، ۱۶ کیلوگرم است اما من اصلا مراعات نمی کردم. بارداری راحتی داشتم و چون هیچ چیز اذیت ام نمی کرد، من هم خودم را رها کرده بودم. یادم هست شام دو تا بشقاب آلبالوپلو خوردم و روی آن، دو سه تا نان خامه ای. همه اضافه وزن ام را گردن بارداری می انداختم. کم کردن آن بعد از زایمان کار خیلی سختی بود که البته با رژیم و ورزش های بنفشه، این کار را انجام دادم.

بنفشه: من در دوران بارداری همیشه به شقایق می گفتم که ورزش کند. البته او تنبلی می کرد و خوب گوش نمی داد. بعد از زایمان، من جرأت نمی کردم به او رژیم بدهم. فقط می گفتم برنج و نان کمتر بخور. ورزش در بارداری باید کاملا تحت نظر متخصص این کار صورت بگیرد.

این ورزش نکردن ها ریشه اش تنبلی است یا فرهنگی که بین ما رواج دارد؟

بنفشه: ببینید؛ من تدریس می کنم و افرادی را می بینیم که برای ورزش می آیند و دیگر سن آنها از سن قهرمانی گذشته اما وقتی اصولی ورزش می کنند، خوش شان می آید و ادامه می دهند. مشکل ما آموزشی است که یا غلط است، یا اصلا وجود ندارد. زنگ ورزش هنوز در مدارس ما رسمیت ندارد. خانواده ها باید به ورزش اهمیت بدهند.

شقایق: بچگی ما توی زنگ ورزش، ما هر کاری دل مان می خواست می کردیم و کــسی کاری به کارمان نداشت. اصلا ورزشی در میان نبود.

بنفشه: من شاگردانی دارم که در ۱۷، ۱۸ سالگی برای اولین بار ورزش می کنند. این سن خیلی دیر است. همین الان هم ورزش در مدارس خیلی اجباری نیست. آموزش و پرورش در برخی مناطق اعلام کرده که اصلا نباید معلم ورزش داشته باشند و خود معلم پایه باید به بچه ها ورزش بدهد. در مدارس غیرانتفاعی که خود من الان تدریس می کنم، بچه ها گاهی می گویند که شما دست آخر به مان ۲۰ می دهید و راست هم می گویند؛ مثلا بچه های دوره پیش دانشگاهی خیلی تحت فشارند و ورزش می تواند برای آنها مفید باشد ولی وقت ندارند.

بازیگر برای اینکه بدنی آماده داشته باشد، نیاز به ورزش دارد. این طور نیست؟

شقایق: درست اش این است که یک بازیگر همیشه روی فرم باشد اما سیستم کار ما در سینما و تلویزیون به نوعی است که لزوم آن خیلی احساس نمی شود. امیدوارم به جایی برسم که مجبور شوم ورزش کنم. از زمانی که پسرم به دنیا آمده، اتفاقا من خیلی پرکارتر شده ام. تقریبا یک سال است که من یک نفس کار می کنم. کارهای ما هم به شکلی است که نیمی از روز را سرکاریم. برای سریال «زن بابا» من روزی ۱۶ ساعت سرکار بودم!

بنفشه: سال گذشته بعد از تولد «نویان»، شقایق و مهرناز، خواهر بزرگ ترم، را به زور بردم باشگاه ثبت نام کردم اما تنها یک ماه این فعالیت ادامه داشت. مهرناز مدت ها حرفه ای ورزش می کرد اما الان او هم کمی تنبلی می کند.

شقایق: خب، واقعا کار سختی است؛ یعنی زمانی که اضافه وزن زیادی پیدا کرده ای و باید آن را از بین ببری، در عین حال، یک موجود دیگر وجود دارد که تو باید همه حواس و تلاش ات برای او باشد. به همین دلیل، خیلی از خانم ها نمی توانند بعد از زایمان به وزن قبلی خود برگردند. غذایی که به بچه می دهی حتما برنج دارد، گوشت دارد، حبوبات دارد و هرچه از غذای بچه می ماند، معمولا مادرها می خورند و می گویند حیف است؛ و این وزن به جای کمتر شدن، مدام بیشتر می شود.

بدون ورزش، خستگی ۱۶ ساعت کار را چه طور از بین می برید؟

شقایق: با خواب! وقتی روزی ۱۶ ساعت سرکار باشید ناخودآگاه ذهن تان درگیر است و خواب راحتی هم نمی توانید داشته باشید. هنوز ریتم کار در ذهن ام وجود دارد. من سعی می کنم قبل از خواب حتما یا فیلم ببینم یا کتاب بخوانم. شاید ۱۰ دقیقه بعد از شروع فیلم خواب ام ببرد یا دو صفحه بیشتر کتاب نخوانم اما باعث می شود که از حال و هوای کار و اتفاقات روزمره بیرون بیایم تا راحت بخوابم.

رژیم یک بازیگر چه تفاوتی با رژیم یک ورزشکار حرفه ای دارد؟

بنفشه: برای ما که خیلی فرق دارد. من خیلی سختگیرم. روغن جامد از غذای من مدت هاست حذف شده. شقایق گاهی مرا مسخره می کند اما من قاشق های برنج ام را هم می شمارم. نان سفید اصلا نمی خورم. شیرینی نمی خورم. مزه گوشت قرمز را هم دوست ندارم و ۱۰ سال است به آن لب نزده ام. بیشتر مرغ و ماهی می خورم. اما رعایت اینها برای شقایق خیلی سخت است. او عاشق گوشت قرمز است و اسیداوریک شوهرش بالاست اما هیچ کدام رعایت نمی کنند.

شقایق: من خیلی وقت ها ناهار و شام را سرکار می خورم. اگر حجم کار سنگین نباشد یا حوصله داشته باشم از خانه غذا می برم اما معمولا این اتفاق نمی افتد. همیشه غذایم پلو خورش است. ما هم دور هم می نشینیم و اصلا حواس مان به حجمی که می خوریم، نیست.

بنفشه: ما هنگامی که سرکار و در اردو هستیم، بیش از پیش حواس مان به خورد و خوراک مان است. تغذیه قبل از مسابقه من برای بعضی ها خنده دار است؛ گاهی قهوه می خورم، گاهی بستنی، خیلی مواقع سیب زمینی پخته با لیموترش یا ماکارونی. خودم می دانم چی بخورم که بازده بیشتری داشته باشم. زمانی که درس می خواندیم وضعیت ما خیلی سخت بود. من هم کارشناسی ارشد می خواندم هم در روابط عمومی دانشگاه آزاد کار می کردم و هم عضو تیم ملی بسکتبال بانوان بودم. اساتید به هیچ وجه به ما اجازه نمی دادند به خاطر اردوها غیبت کنیم و محل کارم هم به راحتی مرخصی نمی داد. خب، رشته های ورزشی در ایران اصلا خانم ها را از نظر مالی تامین نمی کند؛ یعنی مثلا با یک سوم قرارداد یک بازیکن بسکتبال آقایان، می توان یک تیم لیگ برتری دخــتران را اداره کرد؛ یک تیم ۱۲ نفره با مربی و بدن ساز را! هرچند که به نظر من، کار شقایق از کار من سخت تر است.

شقایق: نه! فکر می کنم چون بنفشه ازدواج نکرده این طور فکر می کند. بالاخره بخشی از وظایف و مسوولیت های من به زندگی خانوادگی ام برمی گردد. شرایط من سخت تر است، نه کارم. ولی من فکر می کنم هیچ وقت نمی توانم با بچه ها سر و کله بزنم و چیزی به آنها یاد دهم. من کارم را دوست دارم و کار خیلی فشار به من وارد نمی کند. هر کاری سختی های خاص خودش را دارد اما سختی های بازیگری مرا آزار نمی دهد.

شما کارتان را با کودکان شروع کردید؛ درست است؟

شقایق: بله؛ من ۴ سال برای گروه کودک به عنوان نویسنده و بازیگر کار کردم. در شبکه جام جم هم اجرای زنده داشتم. البته این هم نوعی آموزش بود اما به شکل غیرمستقیم؛ یعنی لازم نبود با آنها سروکله بزنیم. کاری را چند سال پیش داشتیم که من نویسنده بودم و سحر ولدبیگی، مجری. در هر برنامه چند کودک برای حضور در استودیو می آمدند. من گاهی واقعا نمی توانستم آنها را تحمل کنم و بیرون می رفتم. البته «نویان» فرق دارد. بالاخره بچه خودم است و رفتارها و عادات هایش را می شناسم و وظایفی نسبت به او دارم.

بنفشه: نگهداری از «نویان» واقعا کار ساده ای است. یک کارتون دایناسور دارد که اگر آن را برایش بگذاری دیگر تکان نمی خورد؛ لحظه به لحظه اش را حفظ است. «باربد»، پسر خواهر بزرگ ترم، کلاس اول است و کمی با هم بازی می کنیم. البته کمی چاق شده و مادرش او را کلاس ورزش می گذارد. من وقتی بچه های چاق را می بینم دل ام می خواهد از پدر و مادرشان بپرسم چرا این طور با آنها برخورد می کنند و مراقب شان نیستند؟!

پدر و مادرتان جزو کدام دسته اند: ورزشکار یا هنرمند؟

شقایق: راستش، ما پدرمان را آرزو به دل گذاشتیم. او در آلمان مهندسی مکانیک خوانده و زندگی اش بر اساس نظم و ترتیب معنا می شود. اصلا از این ماجرا سردرنمی آورد که شغلی باشد که شب سرکار بروی و نتوانی برای درآمدت برنامه ریزی بکنی…بنفشه: اما ورزش کردن من را دوست دارد و من هم خیلی دل ام می خواست بازی مرا از نزدیک ببیند که خب، این امکان وجود ندارد. پدرم هیچ اجباری برای رشته و کار ما نداشت. او تاکید دارد در هر رشته ای که فعالیت می کنیم باید تحصیلاتی در آن زمینه داشته باشیم و در آن شغل از بهترین ها باشیم.

روی خورد و خوراک آنها هم نظارت می کنید؟

بنفشه: اصلا زیربار حرف های من نمی روند. من سوپرمارکت محل را تهدید کرده ام که هیچ وقت نباید به آنها ماست و پنیر پرچرب و کره بدهد. پدرم اضافه وزن دارد و چربی های زیادی در ناحیه شکم دارد که از خطرناک ترین شکل تجمع چربی هاست. الان چند وقتی است که از دست من فراری شده اند و در ویلایی در جاجرود، به این بهانه که آب و هوای تهران برای ما مساعد نیست، زندگی می کنند.

شقایق: یک بار برای خرید با پدرم به فروشگاه شهروند رفته بودم. یواشکی خامه برداشته بود و پشت اش قایم کرده بود که من نبینم.

شقایق دهقان از بازیگرانی است که هیچ گونه جراحی زیبایی انجام نداده و صورت اش صورت خودش است. چرا؟

شقایق: راستش، خیلی ها به من می گفتند دماغ ات را عمل کن. بیشتر از همه، مادرم می گفت ـ برخلاف بقیه مادرها که اعتقاد دارند فرزندشان هیچ نقصی ندارد. من اگر بازیگر نبودم، حتما این کار را می کردم. اگر صورت ام برایم مهم نبود، این کار را انجام می دادم. ولی احساس می کنم صورت ام مصنوعی می شود و می ترسم تماشاچی مرا با آن قیافه جدید نپذیرد. من برای شغل ام احترام قایل ام. به نظر من بازیگر باید بتواند با صورت اش هر نقشی را بازی کند. من واقعا درک نمی کنم چه طوری می شود با دماغ عمل کرده، مثلا یک نقش تاریخی بازی کرد یا با صورتی که به اش بوتاکــس تزریق شده، چه طور می شود اخم کرد. به نظرم این کار کــسانی است که کار مدلینگ می کنند. من اصلا زیبایی مصنوعی را نمی پسندم.

بنفشه: البته برای بعضی ها این اعمال زیبایی، تنها جنبه زیبایی ندارد؛ مثلا دماغی که خیلی بزرگ است یا لبی که حال طبیعی ندارد، اعتماد به نفس فرد را کاهش می دهد و او را آزار می دهد و جراحی زیبایی برای او جنبه درمانی و روانی دارد و نمی توان او را نکوهش کرد اما این اعمال برای یک بازیگر باید با دقت خاصی صورت بگیرد. من ترجیح می دهم به جای جراحی، با خورد و خوراک سالم و استفاده از کِرِم های مختلف، پوست خوب و اندام متناسبی داشته باشم. اکثر خانم ها به ظاهرشان خیلی اهمیت می دهند. خوش به حال آنهایی که با چیزی که به عنوان زیبایی برای ما تعریف می شود، فاصله دارند اما اعتماد به نفس خوبی دارند. به نظر من انجام کاری که باعث شود خودت را زیباتر ببینی، ایرادی ندارد؛ هر چند که توانایی ها و دانسته ها هم می تواند اعتماد به نفس را بالا ببرد. دوست های من واقعا به نسبت هم سن و سالان شان جسورند، شاداب اند و معمولا رانندگی های خوبی هم دارند! در روابط اجتماعی آدم های موفقی هستند. ورزش اعتماد به نفس بالایی به افراد می دهد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 377]