سبز سرخ

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: دمادم ظهر (28/10/1365) بود و از شناسايي منطقه عملياتي (براي ادامه عمليات كربلاي 5) برمي گشتيم. در مقر تاكتيكي لشكر بدر، آمبولانسي را ديدم و برادر اسماعيل بهمئي را كه مجروح بود. سراسيمه از ماشين پياده شدم. خواستم سراغ بهمئي بروم و از ماجراي زخمي شدنش بپرسم؛ اما آن طرفتر برادر چوپان كه پشت فرمان جيپ بود، صدايم زد و گفت:«بيا! بهمئي حالش خوب است برويم دنبال سردار دقايقي»
در شرايطي كه بار غمي بردوشم سنگيني مي نمود، با برادر چوپان همراه شدم و به سمت اروندرود رفتيم. در ميانه راه از او پرسيدم:«راستش را بگو! دقايقي زخمي شده يا شهيد؟»
گفت:«بله شهيد شده!»
شنيدن اين خبر بسيار تلخ و ناگوار بود و دنيا را در نظرم تيره و تار نمود. چهره باصفا، لبخندهاي صميمانه، نماز و نياز، مجاهدت و دليري، تدبير و فرماندهي، ايثار و فداكاري، بي قراري و خستگي ناپذيري اش در نظرم جلوه مي نمود و لحظه به لحظه داغم سنگين تر مي شد.
به فلكه امام رضا(ع) رسيديم، كه از آنجا راهها به سوي اروندرود، شهرك دوعيجي و خط مقدم منشعب مي شد.
از ماشين پياده شديم. من جلوتر از برادر چوپان راه افتادم و داخل كانال رفتم. خدايا چه مي بينم! كاش به دنيا نمي آمدم و شاهد چنين صحنه اي باشم! اين كيست كه با سري غرقه به خون در كانال افتاده است! آيا خواب نمي بينم؟ آيا اشتباه نمي كنم؟ نه، نه! خودش است.
اين پيكر سبز سرخ همان سردار و مرشد و نور اميد ما دقايقي است. كسي كه سالين طولاني . سامان به سامان خانه به دوش عشق و ايمانش بود و در آرزو و انتظار چنين لحظه هايي هررنج و درد و مشكلي را به جان مي خريد.
آري با هزار آه و دريغ بگويم كه در اثر بمباران هواپيماي دشمن، بلوكي از ديواره ي كانان به سر آقا اسماعيل اصابت كرده بود و او هم سرپرشورش را به محبوب سپرده و جاودانه شد.
هردو با كمري شكسته و باصداي هق هق،سردار را از داخل كانال بيرون آورديم و در آمبولانس گذاشتيم. آمبولانس به سرعت رفت،گويي جان از تنمان پركشيد و اين واپسين ديدار و تلخترين خاطره ي زندگي ما بود.
راوي: ابو محمد الطيب

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 125]