تنها فرصت برای انتخاب

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق:

انسان، گاهى از «هیچ‏» به «همه‏» مى‏رسد و گاهى از همه به «هیچ‏»! خوب محض است، شر محض مى‏گردد. منحرف است، به حقیقت مى‏رسد و صالح مى‏شود. عالم و داناست، اما « غرور علمى‏» او را بر زمین مى‏زند. گنهكار و عاصى است، اما « توبه‏ »، او را « عبد صالح ‏» مى‏سازد.
اینها همه ممكن و شدنى است و از انسان بعید نیست كه هرگونه ‏تحولى را در خود ایجاد كند.
این نكته ، از یك سو امیدوار كننده و الهام‏بخش است، از سویى هم‏خطرناك و لغزاننده، تا انسان چگونه از امانت « انتخاب‏» استفاده كند!
چه دلهاى سنگى كه یكباره همچون موم، نرم شده است، و چه‏دیده‏هاى خشك و جامد ، كه با یاد خدا و تاثیر موعظه، متاثر شده و به اشك‏نشسته و چشمه‏سار خوف و خشیت گشته است.
تضمینى نیست كه یك انسان نیك، تا ابد نیكو بماند.
چنان هم نیست كه یك فرد تبهكار و زشتخو ، تا پایان در تباهى وآلودگى باقى بماند و درهاى هدایت و رشد ، به رویش بسته باشد. مگر نه‏اینكه پیامبران آمده‏اند تا بدان را خوب كنند و بردگان هوس و بندگان دنیارا ، صاحبان خرد و سروران آخرت سازند؟

انسان كه كمتر از حیوانات نیست! وقتى سگ و طوطى و اسب و مار و باز شكارى تحول پذیرند ، انسان كه اشرف مخلوقات و مورد تكلیف الهى‏است، چرا نباشد؟... كه هست! دل انسان سخت‏تر از سنگ و فولاد كه‏نیست، پس مى‏تواند شكل‏پذیر باشد.
اگر به تربیت جان و تصفیه دل بپردازیم، مى‏توانیم خود را از « چاه‏بردگى ‏» تا « اوج برازندگى ‏» بالا بكشیم.
نقش « محیط‏ » ، « مربى ‏» ، « تذكر » و « تفكر » را نمى‏توان انكار كرد ، چرابه « تربیت‏خود » كمتر مى‏پردازیم؟
تربیت پخته كند هر خام را یك سازد بخت‏بد فرجام را
وا رهاند مرد را از بندگى مغز و معنى مى‏دهد بر زندگى
انسان، در گیر و دار دو جاذبه قرار دارد: «الهى‏» و « نفسانى‏».
« نفس‏»، به گناه و پیروى از هوس‏ها و عمل به خواسته ی دل مى‏خواند و... «خدا»، به ترك هواى نفس و تمایلات حیوانى.
از هر كدام اطاعت كنى، باید دیگرى را نافرمانى كنى و به هر یك‏نزدیك شوى، از دیگرى دور مى‏گردى. مقتضاى بندگى، اطاعت فرمان‏خداست و تسلیم امر و اراده «مولى‏» بودن.
اگر « بنده‏»ایم، طاعتمان باید. و اگر «مطیع‏» مولاییم، اطاعت و تسلیم ،باید در عمل و زندگى آشكار شود. و گرنه، چه فرقى میان آنكه «مولا» ندارد و آنكه مولایش خداست؟
« گناه‏»، معلول لحظات غفلت انسان و «خدا فراموشى‏» است. وقتى‏عقل، مغلوب نفس اماره شود ، محصولى جز گناه به بار نمى‏آورد. كسى تن‏به گناه مى‏دهد و دل به معصیت مى‏سپارد كه از عواقب آن نیز غافل باشد ، یا بى خبر.
امام باقرعلیه السلام مى‏فرماید:
«شگفتا از كسى كه از ترس بیمارى، از غذا پرهیز مى‏كند، اما از ترس‏آتش، از معصیت ناپرهیزكار است!».

اما آنكه به عبودیت‏خود و ربوبیت‏خالق، معترف است، خود را در قیدطاعت مقید مى‏داند و در بند « بندگى خدا» حس مى‏كند ، نه یله و رها كه هرچه مى‏خواهد بكند و هر چه مى‏خواهد بگوید و هرگونه كه مى‏خواهد باشد!مگر مى‏توان خدا را عالم و بصیر و شاهد و حاضر و ناظر دید و گناه كرد؟
در لحظه گناه، شعله ایمان در دل فروكش مى‏كند و گاهى هم به‏خاموشى مى‏رسد.
...این چراغ را، روشن نگه داریم.

منبع : برگرفته از كتاب " گامی در مسیر " – جواد محدثی

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 68]