-
انسان، گاهى از «هیچ» به «همه» مىرسد و گاهى از همه به «هیچ»! خوب محض است، شر محض مىگردد. منحرف است، به حقیقت مىرسد و صالح مىشود. عالم و داناست، اما « غرور علمى» او را بر زمین مىزند. گنهكار و عاصى است، اما « توبه »، او را « عبد صالح » مىسازد.
اینها همه ممكن و شدنى است و از انسان بعید نیست كه هرگونه تحولى را در خود ایجاد كند.
این نكته ، از