برسی نجوم درآیاتی از قرآن کریم

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق:
سوره ی « انفطار » در مکه نازل شده ، 19 آیه است.

بسم الله الرحمن الرحیم
اذاالسماء انفطرت (1) و اذاالکواکب انتثرت(2) و اذاالبحار فجرت(3)
اذا السماء انفطرت : اذا، شرط زمان آینده و مشعر بر تحقق پیش آمد ناگهانی است. انفطار، انفعال – قبول و پذیرش – اثر فطر میباشد. از موارد استعمال لغت فطر چنین استنباط میشود که معنای آن شکافته شدن و سر بر آوردن است: فطرت، صفات و خواصی استکه از درون انسان ( نه عوامل خارج) سر بر می آورد. فطر ( بضم فاء) گیاهی است مانند قارچ که ناگهان از زمین بر می آید. بنابراین چون مقصود از السماء جسم یا اجرام محیط بر ماست باید عامل و علت طبیعی انفطار آن از خود آن یا باطن آن باشد.
گرچه معلومات و تحقیقات کیهانشناسی با همه پیشرفتهایش، هنوز راجع به بپایان جهان یا بهم ریختن وضع موجود نظام کهکشانها نمیتواند مانند قرآن اظهار نظر قاطع نماید، ولی در مسیر اینگونه بررسیها چنین وضع نهائی پیش بینی میشود: از مجموع مشاهدات و محاسبات ریاضی این اصل مسلم شده است که سراسر جهان و کهکشانها پیوسته در حال انبساط است و این انبساط نتیجه ی قوا و تغییرات و تحولاتیست که در عناصر و مواد اولی آن روی میدهد1 .
آیه ی 47 سوره ی الذاریات : « و السماء بنیناها بأید و انّا لموسعون = آسمان را بنیاد نهادیم بنیروئی ، و همانا ما گسترش دهنده ایم » با تعبیر جامع و صریح، قوا و نیروهای نخستین جهان و گسترش آن را بیان کرده. چون اصل گسترش جهان و دور شدن کهکشانها از نظر قرآن و علم امروز مسلم است، این اصل یا قانون عمومی، شامل مجموعه های کواکبی و ماده ی میان آنها که تشکیل دهنده ی کهکشانها می باشند، نیز میباشد و باید مجموعه های کوکبی داخل آنها نیز پیوسته از هم دور شوند. در نتیجه ی این انبساط نیروی ثقل مرکزی کمتر و مدارات وسیعتر میگردد. باین ترتیب زمانی گرچه بسیار دور خواهد رسید که رشته های جاذبه ی مرکزی کهکشانی خود گسیخته «منفطر» شود، آنچنانکه مجموعه ی کهکشانها از هم گسیخته و جدا شده اند. این از هم گسیختن (انفطار) چنانکه برای هریک از کهکشانها پیش بینی میشود برای کهکشان ما یا قسمتی از آن که آسمان فراگیرنده ی ما میباشد روزی خواهد پیش آمد2 .
اگر علت طبیعی از هم گسیختگی (انفطار) آسمان ما ( کهکشان یا منظومه ی شمسی که ما را فرا گرفته) همین انبساط عمومی جهان باشد، علت بهم پیچیدن و تاریک شدن خورشید ما هم که آیه ی اول سوره ی تکویر از آن خبر داده نیز همین از هم گسیختن آسمان است. اگر مقصود از آسمان در این آیه : « اذا السماء انفطرت» همان منظومه ی شمسی ما باشد، انفطار تعبیر دیگری از بهم پیچیدن و گسیختن خورشید و انکدار ستارگان است که در سوره ی تکویر بیان شده است. بنابراین علت انفطار آسمان همان تکویر ( انقباض و بهم پیچیده گی ) خورشید میباشد.
از سوی دیگر خطوط امواج و عکسهائیکه از وضع کهکشان ها برداشته شده مینمایاند که کهکشانها در معرض تصادم با یکدیگرند ، اینگونه تصادمها گاهی شدید و عمیقی است آنچنان که قسمتی از دو کهکشان مصادم داخل یکدیگر میشوند، گاهی سطحی است که دو کهکشان با هم نزدیک میشوند و قسمتی از آن دو باهم بر میخورند، چنانکه میگویند اینگونه تصادم سطحی در میان کهکشانها بیشتر پیش می آید و در نتیجه این تصادم و وارد شدن نیروی جاذبه ی متقابل بر یکدیگر وضع حرکات و نظم ستارگانیکه در معرض کشش خارج از مرکز خود واقع میگردند آشفته و گسیخته میشود3 .
با توجه باینکه خورشید و منظومه ی شمسی ما در قسمتی از محیط کهکشان ما میباشد( که بشکل عدسی و 30000 سال نوری از مرکز کهکشان دور است) راه احتمال چنین تصادم و از هم گسیختگی آن بیشتر است.
این راه ها و احتمالاتیستکه علم امروز بسوی وقوع چنین حادثه ایکه قرآن از آن خبر داده و بازنموده است و هر روز انتظار اخبار و آثار دیگری از وضع گذشته و آینده و کنونی این جهان بزرگ و اسرار آمیز باید داشت.
و اذا الکواکب انتثرت: با توجه به معانی کوکب، معلوم میشود که این کلمه مرادف با نجم نیست: کوکب بحسب وضع اوّلی بستاره ی فروزان و درخشان گفته میشود و نجم اعمّ از آنست. اینکه در استعمالات عرفی و عادی به هر ستاره ای کوکب گفته میشود مطابق وضع اولی آن نیست.
در سوره ی تکویر که تیره شدن نجم پس از تاریک شدن و بهم پیچیده شدن خورشید بیان شده، معلوم میشود مقصود سیارات است که از خود نور و شعاعی ندارند. در این سوره که انتثار کواکب پس از انفطار آسمان بیان شده معلوم میشود که مقصود مجموعه ای از خورشید ها میباشد.
انتثار از باب افتعال دلالت بر قبول یا مبالغه دارد و معنای انتثار از هم گسیخته شدن رشته ی ارتباط و پراکنده شدن شدید است، مانند پاره پاره و پراکنده شدن دانه های مرواریدی که بیک رشته در آمده باشند. با نظر بترتیب این آیه با آیه ی قبل مقصود اینستکه : با از هم گسیختن (انفطار) آسمان ، کواکب (خورشیدهای) آن که در یکرشته بهم پیوسته و منظّم گردیده اند مانند دانه ها، پراکنده گردند. این آیه میرساند که مقصود از سماء در آیه ی قبل همان اجرام نورانی ( مجموعه ی خوشیدی)با رشته هائیست که آنها را بهم پیوند داده است( نه منظومه شمسی ما).
و اذا البحار فجرت: این اولین یا مهمترین اثریست که از گسیختن نظامات آسمانی در زمین ظاهر میشود: دریاها آنچنان از جاهای خود برکنده و طوفانی میشوند که به همه جا میریزند و فواصل میان آنها برداشته میشود. و این در مقدمه ی حوادث دیگریست که منتهی بدگرگونی زمین خواهد شد.

برگرفته شده از تفسیر پرتوی از قرآن کریم

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 134]