واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: حضرت امام جواد (ع) پيشواي نهم شيعيان جهان در سن هفت سالگي به امامت رسيد و هفده سال امامت امت را برعهده داشت. اين امام همام در داشتن تمام صفات زيباي اخلاقي و انساني سرآمد خوبان روزگار بود، پارسايي، علم و دانش و بخشندگياش موجب شده بود با القاب جواد، تقي، مرتضي و منتجب شناخته شود، اما در اين ميان لقب ابن الرضا به خاطر شكوه و جلال امام رضا (ع) در ميان مردم شهرت بيشتري داشت. امام جواد(ع) در سال 203 هجري قمري پس از شهادت پدرش امام رضا (ره) به امامت رسيد در اين دوران 17 ساله، امامت او با حكومت مامون و معتصم، خلفاي عباسي، همزمان بود. هنگامي كه امام رضا (ره) به دعوت مامون از مدينه به توس رفت، امام جواد (ع) كه كودك بود، مانند ديگر افراد خانواده حضرت رضا (ع) در مدينه ماند و در سال 202 هجري قمري براي ديدار پدر به مرو رفت و سپس به مدينه بازگشت. امام جواد (ع) بر اين باور بود كه آيات الهي بايد در جامعه فراگير شوند و تمام مسلمانان در گفتار، رفتار و استدلال روزمره خود از قرآن و معارف بلند آن بهره گيرند، به همين جهت سعي مي كرد در گفت وگوها، معاشرت و برخورد با مردم، از آيات قرآن استفاده كند. امام جواد (ع) به عنوان پاسدار حريم وحي از تفسيرهاي نابجا و غير عقلاني آيات قرآن جلوگيري كرده و علما و دانشمندان را به سوي فهم صحيح آيات راهنمايي ميكرد. امام نهم عالمي بزرگ، انساني بردبار و باهوش، نيكو سخن و عابد بود، بطوريكه حديث هاي بسياري از آن امام در كتابهاي حديث، از جمله عيون اخبار الرضا، تحف العقول، مناقب و بحارالانوار نقل شده است. بنابراين امام جواد(ع) در دوره امامت خودش در مدت كوتاهي توانست چهره علمي خود را در ميان شيعيان و نيز حاكمان و دانشمندان آن عصر آشكار سازد و شيعه را به عنوان يك آيين قدرتمند فكري در جهان اسلام معرفي كند. از دلايل شهادت امام جواد(ع) را مي توان حضور قوي و كارآمد حضرت در صحنه هاي علمي و برتري دانش آن حضرت برشمرد، زيرا كه اين امر ناتواني خليفه را در مقابل امام جواد(ع) كه بسياري خلافت را حق آنان مي دانستند به نمايش مي گذاشت و ضعف بنيه علمي دانشمندان درباري را هر چه بيشتر آشكار مي ساخت. در اين دوره حضرت جواد (ع) همواره بر نااهلي و شايسته نبودن دو حاكم وقت، مأمون و معتصم، اصرار داشت و با آگاهي دادن جامعه با شيوه هاي مختلف گفتاري و رفتاري اين را به مردمان مي فهماند. امام جواد عليه السلام در كنار تبيين و تثبيت امامت خويش، صلاحيت حاكمان ستمگر را نفي و متناسب با اوضاع سياسي ـ اجتماعي، نارضايتي خود را در برابر حكومت جور به ديگران گوشزد مي كرد و انزجار خود را از ستم و ستم پيشگان در گفتار و كردار به گوش مردم مي رساند. از آنجايي كه موقعيت سياسي، نفوذ اجتماعي و فعاليت هاي گسترده امام جواد عليه السلام از نظر معتصم و دست اندركاران حكومت پنهان نبود، وي پس از استقرار در مسند خلافت و بيعت گرفتن از مردم، بلافاصله به سراغ امام جواد عليه السلام رفت و درصدد كنترل ايشان برآمد. امام را به بغداد فراخواند و وي را تحت نظر قرارداد تا از گسترش نفوذ سياسي ـ اجتماعي امام عليه السلام جلوگيري كند، اما با نافرجام ماندن سياست كنترل و ناتواني در خدشه دار كردن قداست وي، درصدد به شهادت رساندن امام برآمد. از اينرو نخست درباريان را واداشت تا حضرت را متهم به قيام عليه حكومت كنند، اما با شيوه هايي كه امام در پيش گرفت، اين طرح نقش بر آب شد و سرانجام درعين ضعف و ورشكستگي سياسي ـ اجتماعي، همسر امام را عامل نقشه شوم خود ساخت و در نهايت آن امام معصوم را در سن 25 سالگي در بغداد به شهادت رساند و شيعيان را در سوگ نشاند. شهادت امام نهم شيعيان جهان در آخر ذيقعده سال 220 يا 225 هجري قمري در بغداد رخ داد و پيكر مطهر ايشان، در قبرستان قريش در شهر كاظمين نزديك بغداد در كنار قبر جدش امام كاظم (ع) به خاك سپرده شد. 7389/ 614/ 1448
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 253]