تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1866480695
حوادث پس از انتخابات هنوز آسیب شناسی نشده است
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: سیاست > مجلس - « خاطرات زیادی دارم . شاید بعد ها بشود آنها را گفت...» اینها حاشیه گپ خبرآنلاین با کاظم جلالی از اعضای کمیته ویژه مجلس در حوادث پس از انتخابات سال 88 است. محسن فرجادی -محمود عزیزی: کمیته ای که به روایت خودش به پیشنهاد رئیس کمیسیون امنیت ملی و دستور رئیس مجلس تشکیل می شود و او در مقام سخنگوی آن، خاطرات جالبی درباره انها دارد. جلالی که دانش آموخته دانشگاه امام صادق است از سال 1374 تا 1378 مجری کارشناس صدا و سیما بوده و در کانال چهار تلویزیون برنامه «اندیشه ها» و «جهان سیاست» را کارشناسی و اجراء کرده است. او از 1376 تا سال 1378 مسئولیت دفتر سیاسی مرکز پژوهشهای مجلس را بر عهده دار شد و از سال 76 به عضویت دفتر بازرسی مقام معظم رهبری درآمد. جلالی که در سایت شخص اش شاهرود را «قاره کوچک» می داند به واسطه آشنایی اش با رسانه ها از و تسلطش به ادبیات عرصه دیپلماسی از مجلس هفتم تا کنون سخنگوی کمیسیون امنیت ملی بوده است. شاید از همین روست که این نماینده 43 ساله سوالات ما درباره روابط با انگلیس و طرح قطع رابطه با این کشور را با ادبیات دیپلماتیک پاسخ می دهد. پاسخ هایی که نشان می دهد خود او هم بیش از قطع رابطه قائل به «مدیریت روابط» است. ایده ای که به تفضیل درباره آن سخن می گوید. در ادامه شما را به خواندن گفت وگویی که با روایتی از حوادث پس از انتخابات سال 88 آغاز می شود دعوت می کنیم: *** شما یکی از اعضای کمیته ویژه مجلس در بررسی حوادث پس از انتخابات بودید. علی رغم گزارشی که در مجلس ارائه شد اما هنوز سوالات زیادی درباره پرونده کوی دانشگاه و سبحان وجود دارد.فکر می کنید چرا افکارعمومی درباره تحقیقات کمیته ویژه قانع نشدند؟قبل از پاسخ به سوال شما اجازه دهید یک تاریخچه کوتاه از کمیته ویژه بیان کنم و بعد بگویم که چه عکس العمل هایی در مقابل آن وجود داشت. اساسا انتخابات سال 88 که برگزار شد، از قبل کسی نمی دانست قرار است حوادثی به وجود بیاید که بشود برای آن برنامه ریزی کرد؛ لذا خیلی از اتفاقاتی که افتاد و عکس العمل هایی که مجلس و سایرین انجام دادند در این راستا بود. به یاد دارم که دوشنبه 25 خرداد دانشگاه بودم، حدود ساعت 10 صبح بود که آقای دکتر نادران به من زنگ زد و گفت که «خبر داری کوی دانشگاه چه اتفاقی افتاده است. گفتم نه!» ایشان به من گفت «هر جا هستی بیا کوی دانشگاه.» من هم از همان جا به سمت کوی دانشگاه رفتم. آنجا آقای نادران، بنده، آقای زاکانی بودیم و بعد آقای سروری اضافه شد و نهایتا آقای ابوترابی آمد. جایی هم که ما رفته بودیم، اتاق بچه های متدین بود حتی ما در نماز ظهروعصرآنها شرکت کردیم. بعد من از همان جا، با رئیس مجلس تماس گرفتم و وضعیت را تشریح کردم. ایشان حرفهای ما را شنید و تا آنجایی که خبر دارم به مراجع مسئول کشور منتقل کردند. از همان جا ما به سمت دفترآقای لاریجانی حرکت کردیم. البته بچه های کوی اجازه نمی دادند ما بیرون برویم چون احساس ناامنی می کردند. در دفتر آقای دکترلاریجانی، یکی از دوستان پیشنهاد داد که جمعی از نمایندگان این موضوع را پیگیری کنند. همان جا، آقای لاریجانی به همان گروه ماموریت پیگیری حادثه کوی رادادند. البته آقای دکتر کاتوزیان و عباسپور را به آن جمع اضافه کردند و مسئولیت کار را هم به عهده آقای ابوترابی گذاشتند. در همان روز به آقای ابوترابی حکم دادند و اسامی ما را هم درآن ذکر کردند. همان روزآقای زاکانی با آقای مرتضوی درباره دانشجویانی که دستگیر شده بودند،صحبت کردند و تا آخر شب همه دانشجویان به جز 4 تا 5 نفر که داری سوابق خاصی بودند، توسط همان کمیته ویژه و پیگیری هایی که انجام شد، آزاد شدند. پس از آن سه شنبه صبح ساعت 7 صبح در دفتر هیات رئیسه مجلس جلسه گذاشتیم. آقای دکتر رهبر رئیس دانشگاه تهران، دکتر زاهدی وزیر وقت علوم، سرداررادان فرمانده تهران بزرگ و بقیه اعضای کمیته در جلسه حضور داشتند. من به یاد دارم آن جلسه از ساعت 7 صبح شروع شد و تا اذان ظهر ادامه پیدا کرد و بحث های مفصلی هم داشتیم. کمیته بررسی حادثه کوی این گونه شکل گرفت،اما برخی از مردم این کمیته را با کمیته ویژه بررسی حوادث پس از انتخابات اشتباه می گیرند. این یک کمیته به ریاست حاج آقای ابوترابی بود. نقدی که وجود داشت این بود که این کمیته، هیچ گاه گزارشی نداد و ما هم این نقد را نسبت به ریاست کمیته و ریاست مجلس در همان زمان بیان کردیم. چند باری هم این موضوع در رسانه ها مطرح شدبله، حتی یک چند باری که ما این موضوع را عنوان کردیم آقایان گفتند «خودت بشین و گزارش را بنویس»بنده اعلام کردم گزارش به این حساسی را که بنده به تنهایی نمی توانم بنویسم. بالاخره یک حرکت جمعی لازم داشت.ببینید! درباره این کمیته دو بحث وجود داشت یک نوشتن گزارش بود و یکی موضوع حضور و دخالت در خود صحنه درگیری. کمیته توانست خوب صحنه را مدیریت کند و دانشجویانی را که دستگیر شده بودند، آزاد کرد. ضمن اینکه مسائل را به مسئولین رده بالای کشور با حفظ امانت منتقل کنیم. لذا،کمیته در زمان خودش آن بخش کارها را انجام داد، اما اینکه ما یک گزارش به صورت مکتوب بنویسیم، این نکته درستی است که بنده خودم هم نسبت به این آن منتقد هستیم. این یک کمیته بود. این کمیته قرار بود به مساله کوی دانشگاه بپردازد،اما به این موضوع متوقف نشد و حتی با کاندیدا ها هم ملاقات کرد. ما همان زمان با موسوی و کروبی وهاشمی هم ملاقات کردیم. به ترکیب این کمیته جدید اضافه نشد؟ نه، همان ترکیب بود. ولی کارش در همین حد انجام شد. یک روز آقای بروجردی اواخر تیر ماه که مجلس تعطیل بود، بنده را صدا زد و گفت من با آقای دکتر لاریجانی صحبت کردم و پیشنهاد کردم بهتر است در فضای فعلی کشور مجلس وارد شود. از دو جهت، یکی اینکه به تلطیف فضا و جمع کردن موضوع کمک کنیم و دوم اینکه مجلس ملجاء و پناهگاه هم باشد و برخی ها که شکوائیه ای از این حوادث دارند به جای اینکه در خارج سیستم پیگیری کنند، بیایند درون نظام شکایتشان را طرح و پیگیری کنند. لذا یک کمیته تشکیل شد. ایشان گفت که تاکید آقای دکتر لاریجانی و بنده این است که شما حتما در ترکیب کمیته باشید به این ترتیب،کمیته پیگیری حوادث پس از انتخابات شکل گرفت؛ این همان کمیته دوم است. دستور کارش چه بود؟ همه مسائل را شامل می شد. چند ساعت وقت برای این کمیته گذاشته شد؟خیلی وقت گذشته شد. زمانی که ما این کمیته را تشکیل دادیم شایعات در سطح گسترده زیاد بود. اعم از اینکه چقدر دستگیر شدند، چه تعداد در زندان ها هستند و.. این موضوع مربوط به اواخر تیر ماه بود؟ بله.ما اولین کاری که کردیم این بود که یک ملاقات با آقای مرتضوی داشتیم. این دیدار بعد از اخباری بود که درباره کشته شدن آقای روح الامینی و دو نفر دیگر از افراد در کهریزک مطرح شد و این کمیته به طور جدی وارد عمل شد. خاطرم هست اولین ملاقات را با آقای مرتضوی داشتیم و بعد از دیدار من مصاحبه کردم و نتیجه را با افکار عمومی در میان گذاشتیم و فردایش کمیته به اوین رفت که در اوین هم مصاحبه ای کردم و به طور مفصل از تلویزیون پخش شد. اولین بار بود که یک مقام در جمهوری اسلامی آمار دقیق دستگیر شدگان را می داد. یادم هست آنجا اعلام کردم امروز 140 نفر آزاد می شوند و حدود 200 نفر هم زندانی کف خیابانی داریم که دراغتشاشات دستگیر شدند و حدود 50 نفر هم کسانی هستند از چهره های سیاسی که دستگیر شدند. این برای اولین باری بود که آماری داده شد و خودم به این قائلم که این اقدام، آرامشی در جامعه ایجاد کرد. یکی از مواردی که وجود داشت این بود که خیلی از خانواده ها اعلام می کردند بچه های ما مفقود شدند. وقتی در زندان اوین رفتیم سوال کردیم، این مفقود شدن چیست؟ دیدیم کسانی که کف خیابان دستگیر می شدند، وقتی به زندان رفتند، هویت حقیقی شان را اعلام نمی کردند چون می ترسیدند این موضوع برای آنها سابقه ای شود، لذا خود را با اسم دیگری معرفی می کردند در حالی که خانواده های آنها در بیرون از زندان، با اسم حقیقی دنبال آنها می گشتند. گام بعد این بود که اعلام کردیم هر کس مشکلی دارد با ما تماس بگیرد. به دنبال اعلام این موضوع، رفت و آمدها به مجلس بیشتر شد و تماس های تلفنی با بنده، آقای بروجردی، سروری و دوستان کمیته زیاد شد و ما هم سعی می کردیم به نوعی مشکل را حل کنیم. با افکار عمومی هم خیلی حرف می زدیم. این کمیته در نهایت گزارش مکتوب هم داد که بنده در صحن مجلس به شکل کامل قرائت کردم. این موارد مجموعه کارهای میدانی بود که شما انجام دادید. یکی از مواردی که هنوز ابهام درباره آن وجود دارد داستان کوی سبحان و دانشگاه است. نگفتید این پیگیری ها در چه مرحله ای است؟زمانی که کمیته ها تشکیل شد یک گروهی در داخل مجلس با این موضوع تقابل کردند و تصورشان این بود که گزارش این کمیته به نفع فتنه گران و دیگران باشد. در حالی که این نبود و مجلس کار خودش را انجام می داد. در هر حال ما نقطه نظر مسئولان عالی نظام را هم در این زمینه می دانستیم. در بحث کهریزک آقا دستور تعطیلی کهریزک را دادند که اتفاقا دبیر شورای عالی امنیت ملی مصاحبه کرده و اعلام کردند زندان غیر استانداری وجود داشت که تعطیل شد که ما فردای آن روز در مجلس اعلام کردیم این زندان غیر استاندارد «کهریزک» بوده است و اتفاقا این اقدام نشان داد که نظام جمهوری اسلامی سیستمی است که «خود التیامی»دارد. یعنی ضمن اینکه ممکن است جراحتی به پیکره کشور وارد شود ولی این قدرت هم در نظام وجود دارد که آن جراحت را التیام ببخشد. اما بخشی از افکار عمومی از ما انتظار دستگاه قضایی و دادگستری داشتند ویا دارند. به نظرم از مجلس نمی توان چنین انتظاری داشت. پیگیری امور را هم نمی توانند انتظار داشته باشند؟! چرا، می توانند. اما اجازه بدهید یک مثال برای شما بزنم. مجلس حق تحقیق و تفحص دارد.ولی آخرین مرحله تحقیق و تفحص مجلس این است که می تواند موضوع را به قوه قضائیه ارجاع بدهد. از آن مرحله دیگر دستگاه قضایی حکم می دهد. در زمینه کوی دانشگاه و مجتمع سبحان هم پیگیری کردید؟بله، ما همه گزارش های خود را دادیم و با دستگاه قضایی هم در این زمینه تعامل داشتیم. خبر دارید این پرونده ها الان در چه مرحله ای است؟پرونده کهریزک که انجام شد و حتی حکم قصاص هم به برخی ها دادند که خانواده ها، خودشان از قصاص گذشتند. در موضوعات دیگر نیز پیگیری شد. حالا اینکه چه میزانش به افکار عمومی اطلاع رسانی شد و چه میزان باید اطلاع رسانی شود، این دیگر در اختیار دستگاه قضائی است. جایی که باید مورد پرسشگری قرار بگیرد، خود دستگاه قضا است چه در مورد حوادث مربوط به کوی دانشگاه و چه درباره کوی سبحان. افکار عمومی وقی به سوالاتش پاسخ داده شود، قانع می شود ولی وقتی به پاسخ نرسید بعد از یک سال هنوز، درباره این مسائل سوال مطرح می کند و مخاطبان خبرآنلاین هم در این زمینه از شما سوال کردند که چرا بررسی پرونده کوی سبحان به کندی پیش می رود. در یک سال اخیر هم علی رغم همه روشنگری های که درباره حوادث پس از انتخابات سال گذشته انجام گرفت به نظر می رسد اعتماد افکار عمومی کم رنگ شده است. فکر می کنید برای اینکه این اعتماد به جامعه بر گردد چه باید کرد؟البته من قائلم به اینکه حوادث بعد از انتخابات یک بخشش فتنه گری هایی بود که انجام شد و این فتنه گری را امروز افکار عمومی به خوبی می فهمد. علت العلل این بحث هم،«شعار تقلب» بود که از جانب دوتن از کاندیدا ها بیان شد و آن مسائل را پیش آورد. شما روزهای قبل از انتخابات را نگاه کنید که مردم با چه شور و شعفی در مبازرات انتخاباتی شرکت می کردند. بعد از آن، کسی فکر نمی کرد این حوادث به وجود بیاید. لذا به نظر من چون هیچ برنامه ریزی از جانب نظام برای مهار این حادثه وجود نداشت، این رخداد ها اتفاق افتاد. مثلا پلیس ما تجربه های این گونه برای مقابله با شورش های خیابانی را نداشت چون پلیس ما در طول سی سال بعد از انقلاب به جز مقاطعی در اوائل انقلاب که حوادث به دست خود مردم مهار شد، تجربه حوادث مشابه این را نداشت. اما این موضوع را مطلب درستی می دانم که ما باید در دو بخش با مردم صحبت کنیم. اول، اصل فتنه است که باید روشنگری بشود؛ بالاخره این حوادث یک ریشه های خارجی داشت و کسانی دخالت کردند. یک بخشی هم بالاخره حوادث پس از انتخابات اتفاق افتاد. ما بایداین خطاها را هم با افکار عمومی به صورت شفاف، مطرح بکنیم و مسئولیتش راهم بپذیریم. برخی ها تلاش کردند در بحث فتنه این گونه مسائل گم شود و این گم شدن باعث شد ما آن تفکیک منطقی که می توانیم بین این دو ایجاد بکنیم،خوب به ثمر نرسد. فکر می کنید که اصلی ترین خطاهایی که ما در مدیریت حوادث پس از انتخابات مرتکب شدیم چه بود؟ این سوال را از این جهت پرسیدم که پاسخ گویی به آن، می تواند تجربه ای برای آینده باشد.البته، انشاالله چنین حوادثی تکرار نشود، اما اینکه ما آمادگی داشته باشیم، حرف درستی است. من قائلم به اینکه بخشی از حوادث سال گذشته، فتنه گری بود و یک بخش آسیب شناسی است که ما باید روی آن کارکنیم. ما این موضوع را در گزارش کمیته ویژه مجلس درباره حوادث بعد از انتخابات سال قبل هم آوردیم که گزارش جامع و کاملی هم بود. باید آسیب شناسی در همه بخش ها داشته باشیم. منتها چون فتنه، فتنه بزرگی بود، این آسیب شناسی در دل آن گم شد. ولی آسیب شناسی یک ضرورت است که می تواند از موضوعات کوچک آغاز شود. ما الان نیازمند پلیس ضد شورش با آموزش های ویژه هستیم. در خیلی از نقاط دنیا پلیس در اغتشاشات از آب یا رنگ استفاده می کنند تا آسیب جدی به افراد وارد نشود. از همین جاها می شود شروع کرد تا رفتارهای دیگر. مثل اینکه دستگاه قضایی باید چه کارمی کرد؛ قوانین انتخاباتی ما در چه مواردی مشکل دارد که با اصلاح آنها می توانیم به سمتی برویم که به این حوادث منجر نشود. بالاخره بحث«تقلب» یک دروغ بود که عاملان آن خیلی خوب توانستند به آن شاخ و برگ بدهند. چه چیزی در درون ما بود که حتی یک بخشی از مردم این دروغ را باور کردند. چون همه افرادی که در تجمعات شرکت کردند اجنبی یا وطن فروش که نبودند. یک بخش هایی از مردمی که در راهپیمایی 25 خرداد شرکت کردند، باورشان شده بود که رای جابجا شده است. ما باید ببینیم در قوانینمان چه مشکلی داشتیم، اینها را باید آسیب شناسی کرد؛ اما آنقدر فضا در نتیجه بدعمل کردن دو تن از کاندیدا ها ملتهب شد که عملا اجازه طرح این مباحث حتی از نظر افکار عمومی کم رنگ شد. شاید الان هم بعد از یک سال از آن زمان، هنوز وقت تبین و بیان خیلی از موضوعات نیست. در این بخش با شما موافق نیستم. طرح آسیب شناسی یک ضرورت است چرا که نظام،صرفا یک نگاه حذفی به موضوع نداشت.البته درخارج از کشور این نگاه وجود دارد که ایران پرونده حوادث سال 88 را با دادگاهی کردن تعدادی از عناصر سیاسی بست،اما تبین نشد که علاوه بر دستان خارجی که در این حوادث دخالت داشت، بالاخره اشتباهاتی مثل ماجرای کهریزک اتفاق افتاد که به قیمت آبروی نظام تمام شد.بله، این نیازمند یک آسیب شناسی است و به نظر می رسد ضرورت هم دارد انجام شود، اما متاسفانه فتنه پس از انتخابات سال قبل و درگیر شدن مسئولان برای مهار این فتنه، گستردگی آن و دخالت های خارجی آن چنان همه را درگیر کرد که چنین فرصتی برای آسیب شنایی کمتر حاصل شده و از طرف دیگر شاید نوع اتهام زدن های پس از جریان فتنه به کسانی که دلسوزانه به دنبال آسیب شناسی بودند نیز چنین فرصتی را نداد تا در این زمینه عمیق بشوند. یکی از وظایف شما در کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس مرتبط با موضوع انتخاب وزیر امور خارجه است. نگاه مجلس به آقای صالحی چگونه است. اقبالی درباره انتخاب ایشان در مجلس می بینید؟ هنوز نظر خاصی از مجلس بیرون نیامده است و کسی چیز خاصی نگفته است. البته آقای صالحی چهره موجه ای است و سوابقش هم، سوابق روشنی است ولی فکر می کنم این گمانه زنی ها را تا زمانی که رئیس جمهورفردی را معرفی بکنند، متوقف کنیم.ما هنوزنمی دانیم فرد مورد نظر آقای رئیس جمهور همین آقای صالحی است یا اینکه فرد دیگری معرفی می شود. بحث قطع رابطه با انگلستان دوباره به یک موضوع داغ تبدیل شده است. کمیسیون امنیت ملی قطع رابطه را تصویب کرده است ولی ظاهرا دولت با کاهش رابطه بیشتر موافق است؟ درست است؟ ببینید! به لحاظ تاریخی مردم ما خاطرات بسیار تلخی از انگلیس در ذهن دارند. روابط استعماری که انگلیس با ایران قبل از انقلاب داشت و نوع موضع گیری های آنها در دوران انقلاب وپس از آن، خصوصا در دوران جنگ تحمیلی و بحث هسته ای نشان می دهد، یک نوع ایران ستیزی در دستور کار دولت انگلیس قرار دارد. در حوادث پس از انتخابات هم جریان رسانه ای سفارت انگلستان خیلی دخالت داشتند که در اعترافات کسانی هم که دستگیر شدند، اینها وجود دارد. اینجا یا انگلیسی ها باید در رفتارشان تجدید نظر کنند یا ما موضع گیری جدی داشته باشیم. مبتنی بر اینکه ما هیچ گونه تجدید نظری را در رفتار انگلیس نمی بینیم. کمیسیون امنیت ملی بحث قطع روابط را تصویب کرد. اما به همان میزان که معتقدان به قطع رابطه در کمیسیون وجود دارند، گروهی هم معتقد به کاهش رابطه هستند و آن را واقع بینانه تر می خوانند.در کمیسیون کسی که موافق رابطه با انگلیس باشد، وجود نداشت اما همان طور که شما اشاره کردید در کمیسیون دو نظر وجود داشت، یک نظریه به دنبال قطع روابط بود و دیدگاه دوم کاهش رابطه را منطقی تر می دانست. در نهایت قطع رابطه رای بیشتری آورد. احتمال تصویب در صحن علنی را هم می دهید؟فکر می کنم فضای که الان در رابطه با دولت انگلیس وجود دارد خصوصا با اعطای نشان«سر» به سفیر این کشور توسط ملکه انگلیس، این فضا تشدید شده است. این امر نشان داد انگلیسی ها با ما لجبازی می کنند و دنبال تجدید نظر در رفتار خودشان نیستند. برخی معتقدند اینکه تعداد زیادی از فرزندان مسئولان کشورمان در انگلیس در حال تحصیل هستند یک خطای استراتژیک در مدیریت روابط ما محسوب می شود. ارزیابی شما از این موضوع چیست؟من قائل به این هستم که در روابط دو جانبه، انگلیسی ها بیشتر از ما روابط را مدیریت کردند. بالاخره انگلیسی ها سابقه حضور زیادی در منطقه دارند. آمریکایی ها خیلی آشنا به منطقه نیستند و به نظر من، خطوط اصلی کار آمریکایی ها را هم انگلیسی ها به آنها می دهند. دلیلش هم آن است که آنها روحیات مردم مختلف این منطقه را می شناسند و با کانون های قدرت آشنا هستند. حتی می دانند با آدم های سنتی ما چطور رفتار کنند. لذا در یک دورانی کسی اگر سرش هم درد می گرفت، برای مراجعه به انگلستان می رفت. کسی می خواست درس بخواند اولین جایی که می رفت، لندن بود. یا شرکت های بازرگانی اگر می خواهند دفتری در دنیا داشته باشند به ذهنشان می رسد به انگلیس بروند. چه کسی این موضوع را جا انداخت؟ خود انگلیسی ها. لذا به همین دلیل یک جمع زیادی از فرزندان افراد تاثیر گذار در داخل کشور اعم از کسانی که مسئول اند یا به هر حال به لحاظ خانوادگی مرفه محسوب می شوند در این کشور هستند. این به لحاظ امنیت ملی برای ما خطرناک نیست؟ چرا، من هم معتقدم. بنده همان زمانی که موضوع قطع رابطه با انگلیس مطرح شد مصاحبه ای کردم و از «مدیریت روابط» سخن گفتم.ببینید! قطع روابط به صورت نمادین می تواند کار خوبی باشد اما وقتی این رابطه قطع می شود ولی روابط اقتصادی استمرار داشته باشد، آن اثر گذاری از بین می رود یا وقتی روابط سیاسی قطع است اما روابط فرهنگی هست، اثرگذاری این قطع رابطه کاهش می یابد. مدیریت روابط این است که یک مرکز هوشمندی بنشیند برنامه ای مثلا 5 ساله طراحی و مشخص کند که در طول 5 سال ما چه جابه جایی در نوع تعامل با دولت انگلیس در این مدت می خواهیم انجام دهیم. مثلا اقتصاد ما با انگلیس چه ارتباطی دارد؟ برای بازار فروش خود چه می توانیم بکنیم و برای بازار خرید که از انگلیسی ها داشتیم، چه جایگزینی می توانیم پیدا کنیم؟ این کار یک شبه انجام نمی شود، یک برنامه ریزی می خواهد. این موارد، در طرح کمیسیون دیده شده است؟چیزی که در ذهن ما بود، همین مدیریت روابط بود که در طول یک زمان معقول صورت گیرد، اما آنچه تصویب شده قطع رابطه است که امر بسیار روشنی است. شما در موضوع رابطه با امارات هم چنین نظر داشتید و چند بار هم این موضوع را مطرح کردید.بله، عرضم این است که اساسا در سیاست خارجی ما چه میزان مولفه اقتصاد اثر گذاراست؟ در دنیا، یکی از اصلی ترین ابزارهای سیاست خارجی، اقتصاد است. لذا می بینید وقتی می خواهند کشوری را محدود کنند، از تحریم اقتصادی سخن می گویند. ما در ایران بیشترین روابط اقتصادی را با کشورهای داریم که بدترین روابط اقتصادی را با ما دارند. کدام کشورها؟ خیلی از کشورهای اروپایی. الان روابط ما با فرانسه در چه سطحی است؟ روابط گرمی نیست.اما خودروسازی فرانسه چه سود سرشاری از ایران می برد؟! پس این نشان می دهد که ما روی مولفه اقتصاد در سیاست خارجی کار جدی نکردیم. جالب است که بدانید امروز بزرگترین شریک تجاری ما در روی کره زمین امارات متحده عربی است. کشوری که هرازگاهی تمامیت ارضی ما را هم زیر سوال می برد. البته با عکس العمل هایی که ما نشان دادیم، نحوه برخورد با ایرانی ها براساس گزارش هایی که ما داشتیم، بهتر شده است. تا قبل از این، بدترین رفتار را با ایرانی ها داشتند. عرض ما این است که چرا باید روابط اقتصادی ما با کشورهای بیشتر باشد که بدترین رابطه را با ما دارند. این نیاز به مرجعی دارد که به صورت هوشمندانه وارد این موضوع شود و فکر می کنم شورای عالی امنیت ملی بهترین مجموعه برای تصمیم گیری کلان در این موضوع است. وقتی کشورها می ببینند که ما دو دسته هستیم یک گروه با کشورها کار اقتصادی می کنیم یک دسته هم برای پز سیاسی گاهی اخم می کنیم و موضع می گیریم یعنی موضع گیری سیاسی داریم اما اقتصاد کار خودش را انجام می دهد؛ مشخص است این شیوه خیلی روی کشور مقابل تاثیر نمی گذارد. لذا قطع رابطه شاید تنها به لحاظ نمادین خوب باشد. از مجموعه اظهار نظرهای شما می توان استنباط کرد که خود شما هم به مدیریت روابط معتقد هستید و به نظر می رسد قطع رابطه در برهه فعلی بیشتر یک اقدام احساسی است؟انگلیسی ها اصولا با جمهوری اسلامی بد رفتارکردند. بالاخره ما باید در مقابل حرکت های نمادین آنها مثل دادن لقب «سر» به سفیر انگلیس واکنش نشان دهیم. ما در مجلس هفتم وقتی متوجه شدیم آمریکا انگشت نگاری را بر علیه اتباع ما تصویب کردند، قانونی درباره انگشت نگاری از اتباع آمریکایی تصویب کردیم. درست است که این اقدام خواست قلبی ما نیست و دوست داریم وقتی کسی وارد کشور ما می شود ولو اینکه اتباع آمریکایی باشد، محترم باشد، اما به هر حال ما به عنوان یک حرکت نمادین آن قانون را تصویب کردیم. الان هم آنچه کمیسیون پیگیری کردند بالاخره در راستای برخوردهای زشت و زننده ای است که از سوی دولت انگلیس انجام می شود. شما می دانید کارکرد سفیر در یک کشور گسترش روابط است. خیلی کم سراغ داریم که سفیری علیه کشوری که در آن مشغول کار است، موضع گیری کند. اما سفیر انگلیس به صراحت بر علیه کشور میزبان خودش موضع گیری می کند. وزارت خارجه ما در این موضوع کم کاری کرد. ما باید این سفیر را به عنوان عنصر نامطلوب از کشور اخراج می کردیم. /3028
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 640]
-
گوناگون
پربازدیدترینها