هفته آخر سپتامبر؛ هفته ستاره هاي فوتبال اين چهار نفر كه به آخر خط مي رسند

واضح آرشیو وب فارسی:شبکه خبر: هفته آخر سپتامبر؛ هفته ستاره هاي فوتبال اين چهار نفر كه به آخر خط مي رسند
سايمون كوپر

روز 22 سپتامبر 1976 يك فوتباليست فوق العاده در ريو به دنيا آمد. پدر آن بچه چندين سال بعد در گفت وگويي با فرانس اوسترويك نويسنده بزرگ به او گفت؛ «مي داني چرا اسمش را رونالدو گذاشتم؟ چون دكتري كه مادرش را عمل كرد، اسمش دكتر رونالدو بود.»

تولد رونالدو پربارترين هفته تاريخ فوتبال را رقم زد. چهار روز بعد از تولد رونالدو، ميشائيل بالاك كوچك در گورليتز در آلمان شرقي به دنيا آمد. فرانچسكو توتي 27 سپتامبر در رم به دنيا آمد و جمع چهار نفره آنها با به دنيا آمدن آندري شوچنكو در روز 29 سپتامبر در دهكده دوير كيوشينا در اوكراين كامل شد.

احتمالاً آن تابستان اتفاق خاصي در حال وقوع بود. روز يكم ژوئيه 1976 رودفن نيستلروي و پاتريك كلايورت به دنيا آمدند. هر دو هم در هلند متولد شدند. رمز پشت اين داستان هرچه مي خواهد باشد، داستان اين است كه اين جمع چهار نفره متولد سپتامبر امسال 32 ساله و اكنون به خط پايان نزديك و نزديك تر مي شوند. اين شانس را داريم تا يك دوره كاري فشرده را درباره ستاره هاي فوتبال مدرن بررسي كنيم.

نكته اول اين است كه ريشه ها ديگر آن اهميت سابق را ندارند. در فوتبال مدرن اصلاً مهم نيست اهل يك دهكده تخليه شده بعد از فاجعه چرنوبيل باشي (شوچنكو) يا اهل يك خانواده سنتي كه مادرت لباس هاي فوتبالت را اتو مي كند (توتي) يا اينكه اهل خيابان دكتر سالوادور آلنده، شماره 168 در شهر كارل ماركس آلمان شرقي (بالاك).

همه اين چهار نفر در روياي زندگي فوق العاده بزرگ شده اند. توتي مي خواست صاحب يك پمپ بنزين باشد، رونالدو دوست داشت خواننده شود، شوچنكو عاشق بوكس بود و بالاك هم در زمان حكومت GDR بر آلمان شرقي يكي از اميدهاي اين كشور براي اسكيت سرعت به شمار مي رفت. تنها رونالدو بود كه از همان بچگي اش هم نابغه به حساب مي آمد. او در 17 سالگي در فينال جام جهاني 94 امريكا روي نيمكت تيم ملي برزيل نشست و ظاهراً اين نگراني را داشت كه اگر به زمين فرستاده شود بايد چه كار كند. اولين چيزي كه با پول حاصل از قهرماني در جام جهاني خريد، بريس دندان بود. دندان هاي خرگوشي رونالدو بچگي اش را سياه كرده بود. سه نفر ديگر بعد از رونالدو سر رسيدند. هيچ كدام از آنها در جام جهاني 1995 جوانان حضور نداشتند. بهترين بازيكن آن تورنمنت چائو نام داشت كه بعدها ديگر كسي حتي اسمي از او هم نشنيد.

بالاك براي ستاره شدن طولاني ترين راه ممكن را انتخاب كرد. او در 22سالگي هم در بوندس ليگا بازي نمي كرد. شايد طولاني شدن راه او براي رسيدن به شهرت دليلي بود براي اينكه او هيچ وقت با يك مدل يا چهره يي معروف ازدواج نكند. به جاي اين چهره ها او با يك پيشخدمت موقر كه در كافه «آم ماركت» كايزرسلاترن كار مي كرد ازدواج كرد. اين در حالي است كه رونالدو آنقدر دخترهاي بلوند را طلاق داد و دوباره با بلوندها ازدواج كرد كه به مجموعه زن هاي سابق او لقب «رونالدي نياز» داده اند.

اين جوانان اولين نسل فوتباليست هاي جهاني بودند. درست همزمان با اينكه مهاجرت بازيكنان شوروي سابق به غرب اروپا آزاد شد، شوچنكو از ديناموكي يف به ميلان پيوست و خيلي سريع هم آنجا جا افتاد. او از كشوري مي آمد كه تا حدودي كاپيتاليستي بود و مافياي قوي داشت طوري كه يك آدم عادي هيچ چيز نداشت. شوا به كشوري كوچ كرد كه تا حدودي كاپيتاليستي بود و مافياي قوي داشت طوري كه يك آدم عادي لباس هايي با برند «آرماني» مي پوشيد. او با يك مدل امريكايي ازدواج كرد.

همه اين چهار نفر به بچه هايشان نام هاي جهاني دادند. شوچنكو به خاطر علاقه به مايكل جردن اسم يكي از پسرانش را جردن گذاشت. نام پسرهاي بالاك، لويي، اميليو و يوردي است. اسم پسر رونالدو، دونالد است چون او و زن سابقش عاشق خوردن مك دونالد بودند. حتي توتي كه يك رمي جاودانه است اسم دخترش را شانل گذاشته است.

اين چهار متولد ماه سپتامبر همگي لحظات فوق العاده يي داشتند. گرچه بالاك جايزه بزرگ را از دست داد. وقتي در اوج هستي، زمان آنقدر زود مي گذرد كه وقت نمي كني طعم شيرين موفقيت را بچشي. سال 2002 و بعد از فينال جام جهاني در يوكوهاما كمتر از يك ساعت از دو گلي كه رونالدو در فينال زده بود، نگذشته بود كه يك خبرنگار برزيلي از او پرسيد؛ «ما علاقه يي به گذشته نداريم و فقط دوست داريم در آينده باشيم. آيا رونالدو نمي خواهد مدال طلاي المپيك را ببرد؟ جام جهاني بعدي چطور؟» رونالدو با همان آرامش خاص خودش در جواب خبرنگار گفت؛ «دوست ندارم از حالا فشار آينده را داشته باشم. فقط مي خواهم موفقيت كنوني را جشن بگيرم.» رونالدو آن موقع كه در اوج شادي بود يكي از تكنيك هاي مورد نياز زندگي را ياد گرفته بود؛ اينكه «نه» بگويد.

همه اين بازيكنان يك جورهايي راه مقابله با استرس را هم ياد گرفته اند. توتي تا آخر عمرش در رم باقي ماند، جايي كه همه حتي اگر هر هفته هم خوب بازي نكند، دوستش دارند. شوچنكو اخيراً دوباره به ميلان پيوسته، ميلاني كه بهترين باشگاه در بال و پر دادن به بازيكنان نازپرورده به شمار مي رود. رونالدو جام هاي جهاني را ترجيح مي داد و اصولاً بازي هاي باشگاهي را ماه ها به خاطر آن قرباني كرد. زماني كه بالاك به اوج رسيد، آنقدر پخته شده بود كه از پس فشار برآيد.

حالا مي توانيم قله فوتبالي هر يك از اين چهار نفر را ليست كنيم. رونالدو در سال 2002، شوچنكو در سال 2004 و زماني كه فوتباليست سال اروپا شناخته شد، توتي در سال 2006 كه قهرمان جام جهاني شد و البته بالاك كه تقريباً تابستان امسال همه چيز را از آن خود كرد. اين نشان مي دهد هر چه رو به جلوتر بازي كنيد، بيشتر به سرعت ديگران وابسته ايد و زودتر به قله مي رسيد. بالاك تنها هافبك اين جمع چهار نفره، بهترين ثبات را داشت.

حالا سفر آنها پيش از موعد به پايان مي رسد. به تدريج مصدوميت بر آنها فائق مي شود و اثر نهايي اش را مي گذارد. توتي و بالاك اكنون براي رسيدن به آمادگي تلاش مي كنند. شوچنكو اميدوار است پيش از تولدش اولين گل فصل خود را به ثمر برساند و رونالدو هم در سواحل ريو دوران نقاهت يك مصدوميت بد ديگر زانويش را مي گذراند اما هنوز براي خداحافظي آماده نيست؛ «آنقدر عاشق فوتبال هستم كه حاضرم براي برگشتن هر كاري بكنم.» اين را مي گويد تا به عضويتش در منچسترسيتي اشاره يي كرده باشد. گرچه اخيراً از او عكسي انداخته اند كه با شكمي گنده كنار ساحل لم داده، سيگار مي كشد و كوكا مي نوشد. يك جورهايي بايد گفت ديگر او به ته خط رسيده است.
جمعه 12 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: شبکه خبر]

[مشاهده در: www.irinn.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 290]