آموزش و پرورش دركى از تئاتر كودك ندارد

واضح آرشیو وب فارسی:ابرار: آموزش و پرورش دركى از تئاتر كودك ندارد
عباس جهانگيريان مهمترين عامل رشد تئاتر كودك را حمايت آموزش و پرورش دانست و گفت: «متاسفانه آموزش و پرورش دركى از نمايش كودك ندارد.» عباس جهانگيريان؛ نويسنده، پژوهشگر و دبير شوراى راهبردى سياست هاى مركز هنرهاى نمايشى؛ به شبستان گفت: «بهترين تعريفى كه براى تئاتر كودك و نوجوان مى توانيم عنوان كنيم اين است كه تئاترى كه به صورت حرفه اى در چارچوب نيازهاى كودك، بدون حمايت دولت و با حمايت اسپانسرهاى خاص به روى صحنه برود را تئاتر كودك مى ناميم.» وى در ادامه افزود: «منظور من از حرفه اى درست مانند تعريفى است كه براى تئاتر بزرگسال داريم. وقتى مى گوييم حرفه اى، نياز به هزينه كردن داريم. مجبور هستيم كه از متن خوب، بازيگر خوب، كارگردان خوب و امكانات اجرايى مناسب و موسيقى خوب براى اثر نمايشى خود استفاده كنيم.» جهانگيريان اصلى ترين آسيب وارده به تئاتر كودك را نبود متن مناسب خواند و گفت: «ما در ايران نمايشنامه نويس حرفه اى در زمينه تئاتر كودك و نوجوان نداريم. در اين نزديك به ۴۰ سالى كه از عمر تئاتر كودك در ايران مى گذرد، چيزى به نام نمايشنامه نويس حرفه اى حوزه كودك و نوجوان شكل نگرفته است.» وى در ادامه افزود: «همه هنرمندان امروزه درگير روزمرگى شده اند. گروه هاى نمايشى كودك به فكر گذران زندگى روزانه خود هستند. به همين دليل در كتاب ها مى گردند و يك «حسنك» پيدا مى كنند و يك چشمه و يك ديو را در كنار او قرار مى دهند و با موسيقى شاد و حركات موزون، توليد تئاتر كودك و نوجوان مى كنند كه بسيار با سطح و تعريف علمى تئاتر فاصله دارد.» جهانگيريان اولين و مهمترين دليل عدم رشد نمايش كودك در ايران را در قياس با رشد جمعيت كودك و نوجوان، متوجه آموزش و پرورش دانست و گفت: «آموزش و پرورش ما بيش از ۱۶ ميليون كودك و نوجوان در اختيار خود دارد. در تمام دنيا استعدادها در زمينه هنر و ورزش در مدارس شناسايى مى شوند و آموزش و پرورش تنها كارى را كه بايد انجام دهد، هدايت اين استعدادهاست كه حتى آن را نيز در ايران شاهد نيستيم.» وى در ادامه بيان داشت: «ما سال ها در ارتباط با مسايل فرهنگى در ارتباط با آموزش و پرورش، سمينار برگزار كرديم، ويژه نامه كتاب كودك درآورديم، مصاحبه كرديم، سخنرانى كرديم و مطلب نوشتيم، اما يك بار در طول اين دو دهه روابط عمومى وزارت آموزش و پرورش عكس العملى چه در جهت موافقت و چه در جهت مخالفت از خود نشان نداد. اصلا گوششان بدهكار نيست!» اين نمايشنامه نويس در بيان دليل اين بى توجهى وزارت آموزش و پرورش گفت: «اين وزارتخانه با كاركرد آموزشى و پرورشى تئاتر براى كودكان آشنايى ندارد، يعنى متوجه نشده است كه امروز در دنيا به عنوان يك وسيله آموزشى و پرورشى از اين هنر استفاده مى كنند. در سراسر جهان از تئاتر هم به عنوان وسيله اى براى سرگرمى و رفع خستگى كودكان استفاده مى كنند و هم براى درمان و ناهنجارى هاى روانى خاص اين سنين كه در مدارس ما اين بخش دوم بسيار به چشم مى آيد، اما مسئولان توجهى ندارند.» وى در ادامه بيان داشت: «استفاده ديگر تئاتر در مدراس سراسر جهان به كاركرد آموزشى آن باز مى گردد. يعنى از تئاتر براى انتقال مفاهيم درسى به شكل ساده تر و روان تر استفاده مى كنند. اين همان چيزى است كه در دنيا به نام نمايش خلاق شناخته مى شود، اما در ايران تعريفى از آن وجود ندارد.» اين عضو هيات موسس انجمن نمايش كودك خانه تئاتر در تشريح نمايش خلاق و شيوه آموزش آن در مدارس گفت:«آن چيزى كه در دنيا مطرح است، در اصل به حضور مربيان و معلمان آشنا به هنر نمايش باز مى گردد كه از طريق اين هنر و دوره اى كه معلمان مى بينند، به كار و آموزش مفاهيم درسى از طريق تئاتر در مدارس اقدام مى كنند و از اين طريق دقت و اعتماد به نفس كودكان را نيز افزايش مى دهند. در اين ميان استعداد ها را نيز كشف و به مراكز ذى ربط معرفى مى نمايند.» وى در ادامه بيان داشت: «همان قدر كه كودك در اختيار آموزش و پرورش قرار دارد، به همان ميزان نيز ايشان از مخاطبان تلويزيون به شمار مى آيد. من مطمئن هستم كه با پخش تئاترهاى خاص كودك و نوجوان از طريق تلويزيون، مخاطب كودك از اين برنامه هاى سطح پايين كه به دليل نبود تنوع به آنها وابسته است رها مى شود و توجه و تمركز خود را بر روى تئاترهاى پخش شده معطوف مى نمايد.»
شنبه 6 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ابرار]

[مشاهده در: www.abrarnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 71]