يك دختر فراري 16 ساله : اگر به خانه برگردم باز هم فرار مي‌كنم!

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: يك دختر فراري 16 ساله : اگر به خانه برگردم باز هم فرار مي‌كنم!

نوشين در مورد زندگي و خانواده اش اين طور توضيح مي دهد: پدرم كه فوت كرد مادرم ازدواج كرد. شوهرش من و خواهرم را دوست نداشت و مي گفت به شرطي با مادرم ازدواج مي كند كه او ما را همراه خودش نبرد. مادرم هم ما را به مادربزرگ سپرد و گاهي به ما سر مي زد. او از زندگي اش راضي بود ما هم راضي بوديم. من از شوهر مادرم بدم مي آمد نمي دانم چرا. به من بدي هم نكرده بود اما از اين كه با او زندگي كنم متنفر بودم دلم نمي خواست كسي جاي پدرم باشد. پنجم دبستان بودم كه مادر بزرگ مرد. من و خواهرم كه يكسال از من كوچك تر بود تنها شديم. مادرم شوهرش را راضي كرد تا ما درخانه او بمانيم. اين بار من بودم كه قبول نمي كردم. اصرار هاي مادرم بي فايده بود. به او گفتم در خانه مادربزرگ مي مانم و هرگز به خانه اش نمي روم. دايي حسن مرد خوبي بود، او مجرد بود و هنوز ازدواج نكرده بود. به مادرم گفت كه از ما مراقبت مي كند و لازم نيست كه مادرم نگران ما باشد. 2 سال هم با دايي حسن زندگي كرديم. مادرم در هفته چند بار غذا درست مي كرد و مي آمد به ما سر مي زد و مي رفت. او از شوهرش بچه دار شده بود و كمتر مي توانست به كارهاي ما رسيدگي كند. به هر حال من به اين زندگي عادت داشتم. 2 سال بعد دايي حسن هم ازدواج كرد. مادرم ديگر اجازه نمي داد كه ما در خانه مادربزرگ تنها بمانيم. مي گفت اين خانه ورثه دارد و آنها مي خواهند خانه را بفروشند و او هم نمي تواند مانعشان شود. نوشين وقتي زندگي اش را با ناپدري شروع كرد كه مادرش از او بچه داشت: «مجبور شديم به خانه ناپدري برويم. من از آن مرد بدم مي آمد و فكر مي كردم حق ندارد جاي پدرم را در خانه ما بگيرد. اما او اين كار را كرده بود. او و مادرم در خانه اي كه از پدرم براي من و خواهرم به ارث مانده بود زندگي مي كردند و هر رفتاري كه دلش مي خواست با ما مي كرد. مرد بداخلاقي بود و فكر مي كرد ما نوكر او هستيم و چون به قول خودش نان خور اضافه هستيم بايد با ما بدرفتاري كند. نتوانستم ديگر تحملش كنم. از خانه فرار كردم. نمي دانستم به كجا مي روم و چه مي كنم. فقط داشتم در خيابان مي دويدم. براي چه و به كجا نمي دانستم. 3 روز در خيابان ماندم تا اين كه پليس دستگيرم كرد به جاي آدرس و شماره تلفن مادرم شماره دايي حسن را دادم و از او خواستم كه به دنبالم بيايد. دايي حسن آن شب آمد و مرا به خانه خودش برد. با اين كه به من مي گفت بيا با ما زندگي كن اما او همسر داشت و من نمي توانستم اين پيشنهاد را قبول كنم. بعد از چند روز مادرم آمد و من را با خود برد. ناپدري اين بار غرغرهايش را بيشتر كرد. هر چه دلش مي خواست به من مي گفت و مادرم هم به من مي گفت بهتر است سكوت كنم و چيزي نگويم. مي گفت نان شما را مي دهد. تا اين كه يك روز فحشي به من داد كه پدرم را مورد خطاب قرار مي داد. ديگر نتوانستم تحمل كنم و گفتم بايد از خانه پدرم بيرون بروي و قبول نمي كنم كه در خانه او باشي و اين طور به پدرم فحش دهي. او كتكم زد و باز هم اين من بودم كه از خانه فرار كردم. حدود يك ماه آواره خيابان بودم تا اين كه دوباره دايي حسن مرا پيدا كرد و گفت كه بايد هر طورشده به خانه برگردم. وقتي ديد راضي نيستم به خانه او بروم از من خواست در خانه مادرم بمانم.» نوشين در مورد اين كه چرا دوست نداشت با دايي اش زندگي كند مي گويد: مي دانستم كه همسر او هم خسته مي شود و بالاخره يك روز آنها سر من دعوا مي كنند. بهتر بود كه به آنجا نروم. بار دوم كه به خانه برگشتم ديگر ناپدري از من بيشتر بدش مي آمد و من هم حاضر نبودم او را تحمل كنم. مادرم مي گفت كه قرار است خانه اي بگيرند و از خانه پدري من بروند. من خيلي خوشحال بودم چون مي توانستم با نگار خواهرم در خانه پدري زندگي كنم. اما قبل از اين اتفاق دوباره با ناپدري دعوا كردم و از او خواستم پول تمام اين سال هايي كه در خانه پدرم بوده است را بدهد. او به من مي گفت نانت را دادم. اين حرف برايم خيلي سنگين بود من دوباره از خانه فرار كردم و اين بار وقتي پليس با مادرم تماس گرفت گفتم در حالي حاضرم برگردم كه ديگر ناپدري در آن خانه نباشد. اگر باز هم مرا به خانه اي برگردانند كه ناپدري ام در آن باشد دوباره فرار مي كنم و آنقدر اين كار را تكرار مي كنم تا به سن قانوني برسم و بتوانم خانه پدري ام را از او پس بگيرم و با خواهرم در آنجا راحت زندگي كنم.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 2439]