واضح آرشیو وب فارسی:دنياي اقتصاد: جهان - مردم عراق امنيت ميخواهند
جهان - مردم عراق امنيت ميخواهند
آرش عزيزي:«مطمئنم عراقيها از صدام بدشان ميآمد اما در ضمن مطمئنم دوست داشتند هر هفته به سينما بروند...» مايكل مور، «راهنماي انتخاباتي 2008 مايك». وقتي به تحليل شرايط و اوضاع كشوري مينشينيم، بايد به كدام عوامل توجه كنيم؟ بايد چه مسائل و چه شرايطي را بررسي كنيم تا به تحليلي از وضعيت سياسي و اجتماعي آن جامعه برسيم؟ ميتوان گفت تحليل در مورد جامعه عراق را ميتوان از واقعيتي آغاز كرد كه مايكل مور، فيلمساز شهير آمريكايي، در بالا به آن اشاره ميكند: تقريبا تمام سينماهاي عراق تعطيل شدهاند. به نظر من همين واقعيت كافي است تا به شرايط فجيع اجتماعي عراق پي ببريم اما اگر به شاخصهاي بيشتري نياز داريد، فراهم كردن آنها كار سختي نيست: اميد به زندگي در عراق از سال 2000 تاكنون از 68 به 45 سال كاهش يافته است. بغداد، پايتخت عراق، در طول تاريخ خود هميشه يكي از مراكز فرهنگي جهان عرب بوده. اين شهر پيش از جنگهاي دو دهه اخير، و حتي پيش از همين حمله اخير آمريكا و اشغال عراق، شهري بود مدرن، مملو از فرهنگ و هنر و جايي بسيار خوب و زيبا براي زندگي. فهرست مجسمهسازان، شعرا، نويسندگان و هنرمنداني كه از اين شهر بيرون آمدند تمامي ندارد. ميزان محبوبيت هنر نقاشي در اين شهر در هيچ كجاي جهان سوم نظير نداشت و درست تا پيش از سال 2003 نمايشگاههاي متعددي در سراسر كشور بود كه هزاران نفر از مردم عادي از آنها بازديد ميكردند. مسوول مستقيم كابوسي كه اكنون سايهاش را بر عراق افكنده، دولت آمريكا و حمله نظامي اين كشور است. ديكتاتوري ظالمانه صدامحسين شرايط ايدهآلي براي زندگي مردم و نيروهاي پيشروي عراق نبود اما مردم ميتوانستند زندگيشان را از سر بگذرانند، اشغال خونين آمريكا در سال 2003 از عراق، جهنمي را كه ميبينيم ساخته است. امروز، پس از گذشت پنج سال از آن حمله خونين، نهتنها دولت بهتري سر كار نيامده، نهتنها دولت مالكي تمام قوانين استبدادي دولت صدام را حفظ كرده، كه بهاي مردم عراق براي اين «دموكراسي» دروغين از دست دادن جان هزاران نفر و مهمتر از همه، از دست رفتن امنيت زندگي روزمره بوده است. حمله آمريكا، عراق را به جولانگاه تروريستها بدل ساخته و البته كه سردمدار تمام اين تروريستها، جانيان كاخ سفيدند. به عراق جديد نگاه كنيد: كشور به مناطق امن گروههاي مختلف بدل شده. در بغداد هر منطقه شهر قانون خودش را دارد، در يك منطقه زنان نميتوانند بدون حجاب بيرون بيايند و در منطقه ديگر چرا. بعضي مناطق شهر به دست «شوراهاي بيداري» افتاده يعني گروههاي شبهنظامي سني جديدي كه قبلا از القاعده پول ميگرفتند و امروز از دولت آمريكا. جنوب كشور به دست گروههاي اسلامي شيعهمذهبي افتاده كه كنترل تمام شهر را به دست دارند و قوانين خود را اجرا ميكنند. ميگويند كردستان عراق داستاني ديگر است. البته سليمانيه اكنون احتمالا امنترين و قابل سفرترين شهر كشور است و سرتاسر اين شهر پر از ساختمانها و هتلها، سوپرماركتها و آپارتمانهاست. اما خبري از برق براي مردم عادي نيست. چگونه است كه هزينه تمام اين ساختمانهاي جديد تامين ميشود اما مردم عادي برق ندارند؟ پاسخ ساده است: اين بازار آزاد به بيرحمانهترين شكل آن است، هر كس پول دارد آسمانخراش ميسازد و مردم عادي حتي نميتوانند برق داشته باشند مگر آنرا با قيمت گزاف از مغازهها تهيه كنند. در چنين شرايطي اولين خواست در مورد جامعه عراق بايد كسب سادهترين شرايط امنيتي باشد؛ شرايطي كه در آن دولتي پايدار موجود است و فعاليتهاي تروريستي روزمره از خيابانها پاك شده است، شرايطي كه دولت آمريكا و شبهنظاميان هر دو از صحنه زندگي مردم بيرون رفتهاند. نبايد تصور كنيم در چنين شرايطي دولت مالكي حامي مردم است. فيالحال چراغ سبز مالكي به صندوق جهاني پول و آمريكا را ديدهايم. اما كارگران و مردم نيز با تقاضاي افزايش دستمزد، تامين اجتماعي، تامين شغلي، مخالفت با خصوصيسازي و حق تشكيل اتحاديههاي كارگري پاسخ خود را ميدهند. آنها فرياد خواهند زد كه در قرن بيستم شهر يك ميليون نفري بصره نبايد روزي دو ساعت برق داشته باشد. تامين امنيت در عراق پايان خواستههاي مردم نيست؛ آغاز آنهاست. با دولتي متعارف در صدر اوضاع، به جاي حكومت زور امثال نظاميون آمريكا يا حزب فاضله در خيابانها، نبرد واقعي مردم عراق براي آزادي آغاز ميشود.
شنبه 30 شهريور 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دنياي اقتصاد]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 59]