زندان زنان

واضح آرشیو وب فارسی:ايلنا: زندان زنان
گروه ترجمه، مينا شرفي؛ زماني كه دبورا شافر سر كارش حاضر مي شود درها پشت سرش قفل مي شوند. او براي هشت ساعت قادر به ترك اين مكان نخواهد بود. اگر اتفاق ناگواري هم رخ دهد او راه فراري نخواهد داشت. او يك جليقه ضدگلوله مي پوشد تا از ضربات چاقو و ميله هاي آهني در امان باشد. اين لباس سنگين است و دبورا در آن به هيچ وجه راحت نيست اما مي داند براي نجات زندگي اش بايد آن را بپوشد. خشونت او را نمي ترساند. او هيچ وقت دختري ترسو نبود. آنچه او را نگران مي كند مبتلا شدن به بيماري هاي عفوني است. دبورا مي داند در هر زمان ممكن است شخصي به او تف بيندازد و ادرار به سر و رويش بپاشد. البته زندان براي چنين حوادثي تمهيداتي در نظر گرفته است. ماموراني كه مورد حمله قرار گرفته اند راهي بيمارستان مي شوند و سلامتي شان كنترل مي شود. لباس هاي مامور به عنوان مدرك نگه داشته مي شود و براي زنداني مقصر تا دو سال زندان اضافه در نظر گرفته مي شود. براي آنهايي كه به مرگ محكومند يا مجبورند تا آخر عمر پشت ميله زندان زندگي كنند، زندگي كساني كه مسوول مراقبت از آنها هستند هيچ اهميتي ندارد. اما زناني چون دبورا گزينه هاي ديگري هم دارند. آنها هر روز براي ديدن خانواده هايشان به خانه مي روند. آنها مجبور نيستند در چنين مكان وحشت آوري باشند اما چرا اين كار را انتخاب كرده اند؟ جاده منتهي به مانسي با درختان افرا پوشيده شده و بسيار آرام است و اين تصور را در فرد ايجاد مي كند كه اين جاده آرام به يك استراحتگاه ختم مي شود. اما انتهاي اين جاده به يك زندان مخوف زنان - ساخته شده در سال 1920 - مي رسد. سلول هاي اين زندان 8/1 متر عرض، 6/3 متر طول و 4/2 متر ارتفاع دارد. همه چيز از جمله سرويس بهداشتي و تختخواب به ديوار متصل است. نفس كشيدن در اين سلول كوچك بسيار سخت است و صداي بسته شدن درهاي آهنين واقعاً زجرآور است. در فضاي اين زندان نااميدي، عصبانيت و تنهايي موج مي زند. هر كسي نمي تواند اين فضا را تحمل كند. براي كساني كه در زندان كار مي كنند، دو زندگي وجود دارد؛ زندگي داخل و زندگي خارج از زندان. زناني كه يونيفورم بر تن مي كنند و وارد زندان مي شوند بايد خود را براي درگيري هاي روحي و فيزيكي بسياري آماده كنند.

زناني كه در زندان كار مي كنند با دنياي پررمز و رازي مواجهند. زندان SCI مانسي زنداني است كه در آن زنان محكوم به مرگ و حبس ابد را نگهداري مي كنند. زنان اين زندان مخوف ترين جنايت ها را انجام داده اند. براي زناني كه در اين زندان كار مي كنند بي تفاوت بودن يكي از رموز اصلي كار است. ماموران بايد كاري كنند كه زندانيان تا آنجا كه ممكن است چيزي در مورد زندگي شخصي شان نفهمند. آنها بايد ناشناخته باقي بمانند. ناشناس ماندن هم به نفع خودشان است و هم به نفع خانواده شان. اكثر آنها پرونده زندانيان را نمي خوانند تا راحت تر بتوانند به دور از هيچ قضاوتي كار خود را انجام دهند. مزاياي كار در زندان براي ماموران زياد است. آنها امنيت شغلي دارند و مي توانند از بيمه سلامتي استفاده كنند. آنها در شروع كار بيش از 14 دلار در ساعت دريافت خواهند كرد و در موقع بازنشستگي مزاياي فراواني برايشان در نظر گرفته خواهد شد. اما چالش اصلي براي اين افراد مواجهه با دو دنياي متفاوت داخل و خارج از زندان است. اين زندان چهار بخش دارد. در بخش Alpha زندانيان خشن حضور دارند. در Bravo زندانياني كه مشكل روحي دارند و به خودشان آسيب مي رسانند نگهداري مي شوند. در YAO مجرمان زير 21 سال حضور دارند و در بخش Charlie سه زني كه در انتظار مرگ هستند نگهداري مي شوند. دبورا شافر شش ماه است كه در اين زندان كار مي كند. او اكنون بايد تست هاي روانشناسي را پشت سر بگذارد و در صورت موفقيت در اين تست ها مي تواند يك سال ديگر به كارش ادامه دهد. او پس از دو سال مي تواند به بخش هاي ديگر كه در ارتباط مستقيم با زندانيان نباشد منتقل شود. اما استرسي كه در اين دو سال بر او وارد مي شود بسيار شديد خواهد بود. شيفت كاري دبورا هشت ساعت است. او از اين هشت ساعت فقط 20 دقيقه براي غذا خوردن فرصت دارد و در بقيه ساعت ها بايد به صداي فريادها و تهديدهاي زندانيان گوش دهد. او در اين مدت رنگ آرامش را نخواهد ديد. بخش محكومان به مرگ آرام ترين بخش زندان است و برخلاف آنچه انتظار مي رود آنها به دور از هر هياهويي خيلي آرام در انتظار مرگ خود نشسته اند. دبورا مي گويد؛ «هرگز شاهد خرابكاري هاي زندانيان محكوم به مرگ نبوده ام. آنها مي دانند سرنوشت شان چه خواهد شد. من هرگز از آنها چيزي نمي پرسم چون بايد بي تفاوت باشم. نبايد از لحاظ احساسي خودم را درگير كنم چون شغلم اين است. اگر زندگي شخصي ام را در كار دخالت ندهم مامور بهتري خواهم شد. من بايد خرج خانواده ام را بدهم. من بايد از 41 زن مراقبت كنم. برخي از آنها براي مدتي طولاني در اينجا حضور دارند و مثل يك خانواده هستند. آنها در كنار هم مي خندند و اين مساله بعضي اوقات واقعاً باعث تعجبم مي شود. آنها در نظر من انسان هستند و سعي مي كنم تا آنجا كه ممكن است به آنها كمك كنم.»

منبع؛ تايمز
يکشنبه 24 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايلنا]

[مشاهده در: www.ilna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 88]