تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1821335547
شفای یک آزاده
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: شفای یک آزادهدرست است که ما در قلب دشمن بودیم، ولی دست از مبارزه با کافران بر نمیداشتیم وقتی اذیت میکردند، همه جمع میشدیم و صلوات میفرستادیم. رنگ دشمن از فریادهای ما می‌پرید و با وحشت از ما می‌خواستند که صلوات نفرستیم.در اسارت، دوستانمان بر مریضی‌های گوناگونی مبتلا می‌شدند که هیچ کس به آنها توجّهی نمی‌کرد. یکی از دوستان به پا درد شدیدی مبتلا شده بود که اصلاً نمی‌توانست از جایی به جای دیگر برود. وقتی او را به درمانگاه بردند، گفتند که اینجا هیچ علاجی ندارد و باید برود ایران و در آنجا روی پایش عمل جراحی شود.یک شب که درد او خیلی شدید شده بود شروع کرد به گریه. ما که چاره‌ی دیگری جز دلداری نداشتیم، او را دلداری می‌دادیم. با همان حالی که داشت، خوابش برد. بعد از چند لحظه یک‌دفعه از جایش برخاست و داد کشید و دائماً می‌گفت: «بگیرید! نگذارید بروند!» بلند شد و با پای خودش که اصلاً باور نمی‌کردیم، دوید طرف پنجره. همه تعجّب کرده بودیم. حلقه زدیم دورش و از آن جریان پرسیدیم. آن عزیز گفت: «من خواب دیدم، 2نفر سید آمدند و گفتند، پسرم چرا خوابیده‌ای؟ من جواب دادم که مریض هستم، نمی‌توانم بلند شوم آنها فرمودند که مریض نیستی و دستور دادند که بلند شوم و راه بروم. آن دو، دست‌های مبارک‌شان را به سر و صورت و پاهایم کشیدند و گفتند که سالم هستم. و تأکید کردند که از این عراقی‌های کافر نترسم و بعد گفتند می‌خواهند بروند به جای دیگری، چون غیراز من هم مریض دارند. از من خداحافظی کردند و به جلو در که رسیدند، غیبشان زد.»صبح آن روز خودش به صف آمار رفت. عراق‌ها که از دیدن او بهت زده شده بودند. چنان چشم‌هایشان گرد شده بود که می‌خواستند شاخ در بیاورند. احمد فیضی دیزجی- تهران خاطرات
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 250]
-
گوناگون
پربازدیدترینها