واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > ادبیات - کاترین جانسن با توجه به کاهش کمک هزینه تحصیلی، سود خانه و هزاران مورد دیگر، قطع برنامه اهدای کتاب برای بسیاری عجیب به نظر میرسد. با توجه به اینکه سیاستمداران ما ناراحتی خود از توانایی پایین کودکان و دانشآموزان در خواندن را بیان کردهاند، این کاهشها نشانه کوتهبینی است. «بوکتراست»، سازمان خیرهای که برنامههای مختلف اهدای کتاب را برگزار میکند هم دانش بسیاری در زمینه شیوه عملکرد خود دارد و هم تحقیقات گستردهای در این زمینه کرده است و این کار را بسیار خوب انجام میدهد. برنامههای این سازمان مثل «وقت کتاب»، «باشگاه صندوق نامه» و «آغاز کتاب» عشق به خواندن را از دوران کودکی به بعد تشویق میکند. به همین دلیل است که کشورهای مختلف سراسر دنیا از جمله کلمبیا و اوگاندا از این برنامه کپی برداری کردهاند. ما آنقدر به حرفهای دولتمردان درمورد پایین آمدن نرخ دانش ادبی عادت کردهایم که به خدا نمیدانیم چرا برنامهای که به رشد دانش ادبی کمک میکند باید قطع شود. این برنامهها برای تمام سنین هستند؛ «آغاز کتاب» بهترین کتابهای مصور را برای کودکان تهیه میبیند، کتابهایی که مراکز بهداشتی ارائه میدهند، برنامه «وقت کتاب» برای بچههای چهار تا پنج ساله است که تازه میخواهند به مدرسه بروند، «باشگاه صندوق نامه» بطور مرتب جعبههای کتاب را برای کودکان در سنین مختلف ارسال میکند و «انتخاب کتاب» برنامهای برای بچههای 11 سال به بالا است. من خودم نویسندهای هستم که کتابم برای «انتخاب کتاب» انتخاب شد و در سالهای مختلف در برنامه انتخاب اثر هم حضور داشتم. برای ماهایی که در خانه کتابخانه داریم و راحت کتاب میخریم، هدیه دادن کتاب تجمل است. میدانم سیاستمداران هرگز در خانه ای خالی از کتاب نبودهاند و هرگز با کودکی برخورد نکردهاند که نمیتواند کتابی بخرد و تنها میتواند کتاب را به امانت بگیرد. «انتخاب کتاب» برای کودکان سراسر انگلستان عملکرد خوبی داشته است. این برنامه به کودکان 11 ساله امکان میدهد از بین 12 کتاب ارزشمند یکی را رایگان برای خودشان انتخاب کنند. این برنامه را ناشران و نویسندگان بریتانیایی حمایت مالی میکردند، افرادی که از تجمل دوری کردند ولی میدانند این راه بهترین راه برای پیدا کردن خوانندگان جدید است، خوانندگانی که هرگز به کتابفروشی محل خود (اگر اصلا چنین چیزی وجود داشته باشد) قدم نمیگذاشتند. کتاب در مدارس کمیابتر میشود. از بچهها فقط انتظار میرود گزیده آثار را بخوانند، کتاب خواندن تکلیف شده نه لذت. بله شاید کتابی را امانت بگیرند اما صاحب کتابی بودن چیز دیگری است: نگاه کردن به جلد، در دست گرفتن آن، خواندن توضیح پشت جلد و انتخاب کتابی برای خود. وقتی در برنامه «انتخاب کتاب» سهیم بودم با بچه 12 سالهای اهل بیرمنگام برخورد کردم که میگفت هرگز موفق نشده کتابی را تا آخر بخواند، اما از زمان اجرای این برنامه موفق شده در یک ماه دو کتاب از یک نویسنده بخواند. میگفت کتاب اگر در دستش بگیری «خیلی خوب» است. دانشآموزان دوست دارند کتابی که میخواهند را انتخاب کنند و کتابخانهها مملو از بچههایی میشود که سراغ جعبههای «انتخاب کتاب» میروند و هر روز میپرسند کتاب انتخابیاشان رسیده یا نه. «انتخاب کتاب» کتابخوانی را هیجانانگیز کرد. «انتخاب کتاب» دانش آموزان را تشویق میکرد به کتابخوانهای آگاه تبدیل شوند، افرادی که آنچه میخواهند میخوانند و از این کار لذت میبرند. این امر به نوبه خود کتابخوانی را تشویق میکند. ممکن است بچهها به کتابخانه محلی (اوه یادم رفت چنین جاهایی تعطیل شدند) بروند اما اغلب کتابخوانهای «انتخاب کتاب» از کتابی سراغ کتاب دیگر میروند، آن هم برای لذت! راه بهتری برای آموختن نمیشناسم. پدرم همیشه میگفت این کشور به آموزش 10 درصد آدم بالای جامعه علاقه دارد. هرکاری این دولت کوتهفکر میکند تصدیقی است بر حرف پدرم. کاترین جانسن نویسندهای است که اثر جدیدش به نام «دختر قشنگ نو» سال 2011 از سوی انتشارات «فرانسیس لینکلن» منتشر میشود. او فیلمنامهنویس فیلم «ماما میا!» نیز هست. گاردین / 26 دسامبر / ترجمه: حسین عیدیزاده 52141
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 578]