باران، هاشور مي‌زند

واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: باران، هاشور مي‌زند

شاعران- ترجمه - اسدالله امرايي:
تس‌ گالاگر كه در سال 1944 در آمريكا زاده شد، پيش‌ از هر چيزي‌ شاعر است.

داستان‌ كوتاه‌ مي‌نويسد و نمايشنامه‌ و فيلمنامه‌ نيز در پرونده‌ قلمي‌ خود دارد. او از شاعران و نويسندگان راديكال و منتقد جنگ محسوب مي‌شود و خود را برآمده از طبقه كارگر مي‌داند. منتقد سياست‌هاي دولت آمريكا در جنگ عليه افغانستان و عراق است و برآن است كه پس از 11سپتامبر و تصويب قانون ميهن پرستي ،سياست‌هاي كاخ سفيد به سمت و سويي رفته است كه نمي‌توان مستقيما از دولت انتقاد كرد.او و دوستانش سعي مي‌كنند در اشعارشان با سياست‌هاي جنگ طلبانه بستيزند.

گالاگر در اسكاي‌ هاوسِ‌ پورت‌ آنجلس‌ در خانه‌اي‌ ييلاقي‌ در حومه‌ شهر زندگي‌ مي‌كند. خانه ‌اش ،خانه‌اي‌ كوچك‌ است‌ كه‌ پنجره‌هاي‌ نورگير و مرغ‌ مگس‌خوار آن‌ را متمايز مي‌كند. اسكاي‌ هاوس‌ گريزگاه‌ تس‌ شد.

مرگ‌ ريموند كارور در اثر بيماري‌ سرطان‌ در سال‌ 1988 ضربه جانكاهي‌ بود و گالاگر براي‌ غلبه‌ بر اندوه‌ خود به‌ نوشتن‌ روي آورد و كار خود را ادامه‌ داد. در اغلب‌ كتاب‌هاي‌ او اندوهي‌ مستتر است‌ كه‌ از دست‌ شدن‌ شريك‌ زندگي‌ و عشقش‌ آن‌ را تازه‌ نگه‌ مي‌دارد. طنز و مطايبه‌ و توانايي‌ گالاگر در اكثر آثار او مشهود است. گالاگر مي‌گويد: «دلم‌ مي‌خواهد وقتي شعري‌ از من‌ را مي‌خوانيد و تمام‌ مي‌كنيد، بلرزيد.» شعرها را با اطلاع و اجازه خودش به فارسي برگردانده‌ام.

انتخاب
رو مي‌كنم به چشم‌انداز كوه
خانه
تا هرس كنم شاخه‌هاي جوان را
تا برف را بهتر ببينم بر كوه.
سر بلند مي‌كنم به ناگاه
اره در دست در نوك شاخه
آشيانه‌اي تنيده است.
از آن مي‌گذرم.
آن يكي را هم نمي‌برم.
ناگهان در تمام درختان
آشيانه‌اي ناديده
مي‌يابم
چشم‌انداز كوهي درمقابل.

هواي ايرلند
باران هاشور مي‌زند
خردك خردك مقابل چشم
چون دانه‌هاي گندم
كه از كمباين مي‌پاشد.
بعد نا گهان، آفتاب.
آدمي اگر چنين باشد
ديوانه مي‌خوانيم. اما در تند باد
سر فرو مي‌بريم در گريبان
با يك كلام
باز باران؛ باز آفتاب.
چاقوهاي خانه عاريه
تيزشان مكن.
انتظار، خطرناك‌تر
از هر تيغه‌اي است.

اسكاي هاوس
درهواي آفتابي
خانه به تاريكي ميل دارد
چه سايه پناه است.
خانه‌ام از نور است.
بسيار دوستش دارم كه دلم
نمي آمد.
مثل ماهي بودم،
در آب كم عمق، مي‌خوابم،
بعد مثل تير نقره‌اي
درفضاي نقره‌اي مي‌گذرد تيز
در برق لحظه‌ها
مثل ماهي از دهان هميشه باز
نگران نيستم كه مرا به كجا مي‌برد
يا پناهي بگيرم
كه روحم آرام بگيرد.
منم آن روح در بند روشني
دردرون
آن وجه روشن.

تاريخ درج: 23 مرداد 1387 ساعت 09:43 تاريخ تاييد: 23 مرداد 1387 ساعت 10:23 تاريخ به روز رساني: 23 مرداد 1387 ساعت 10:14
چهارشنبه 23 مرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: همشهری]

[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 135]