تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804805399
همه راهها به دانشگاه ختم ميشود!
واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: هموطن سلام - سيد ايمان ضيابري- مطمئنا بسياري از افراد خانواده و بزرگان فاميل و حتي بسياري از رسانه‌هاي جمعي، براي دلداري دادن برخي از ما و بسياري از موارد، يافتن سوژه‌هايي جهت تامين موضوعات بحث و بررسي، اين جمله را كه همه راهها به دانشگاه ختم نمى شوند، گفته‌اند و در مورد آن، به كرات سخن گفته‌اند و نظر داده‌اند. بسياري مواقع وقتي كارنامه را گرفتيم و متوجه شديم كه اجازه انتخاب رشته نداريم، بسياري از ما، سر روي ديوار گذاشتيم و گريستيم، بسياري ديگر، مشت كوبيديم و لعنت فرستاديم بر بخت بدمان كه هيچگاه روي نمىآورد به سويي كه بايد و بسياري ديگر نيز، زندگي را خاتمه يافته پنداشتيم، افسردگي گرفتيم، سختيهاي روحي خواسته و ناخواسته كشيديم و در عنفوان اندوه و ناراحتي كه زندگي براي بسياري از ما، تيره و تار مىنموده، تصميمهايي گرفتيم كه شايد حتي چند ساعت بعد، به آن خنديديم. هرچند كه خانواده‌ها، همواره نقش اصلي را در ياري دادن فرزندانشان براي گذار از بحرانهاي روحي، پس از شكست در ماراتن نفسگير كنكور بازي مىكنند و عدم موفقيت در كنكور و راه نيافتن به دانشگاه، براي بسياري از جوانان نااميد ايراني، به منزله‌ي پايان خط است، اما واقعا بايد در نظر گرفت كه همه‌ي راههاي موفقيت يك جوان، به دانشگاه ختم نمىشود. بسياري از موارد، وقتي شب بعد از اعلام نتايج كنكور، تلويزيون را روشن كرديم تا فارغ از هرگونه استرس روحي و رواني و سرخوردگي، يك مسابقه بسكتبال را تماشا كنيم، ساعتهاي آخر شب، مى بينيم كه ميكروفون خبر ساعت 24، جلوي جواني است كه زير نويس تصويرش نوشته ]...........[ نفر اول كنكور.... مطمئنا وقتي كه مى بيني جوان نفر اول كنكور فلان رشته، در كمال خوشحالي به هم سن و سالانش، پيشنهاد مىكند كه در كنار درس، به هنر و فرهنگ و علوم ديگر هم توجه كنند و دانشگاه را هدف اصلي خود ننامند، دوست داري با عصبانيت بسيار، ضمن اينكه سري به ديوار مىكوبي و فريادي مىزني، تلويزيون را با عصبانيت خاموش كني و... آخر چه طور ممكن است شخصي كه خودش در كمال موفقيت و خوشبختي، به دانشگاه راه يافته و در بهترين دانشگاه كشور و در بهترين رشته هم تحصيل خواهد كرد، به بدبختي مثل تو، نصيحت كند كه از خير كنكور و اين طور آزمونها بگذري و به فكر آينده‌ي بهتر باشي در حالي كه تو در كمال بدبختي، هيچ عايدي از اين همه هزينه و تلاشت نبرده باشي.... اما همه اينها، تصورات كاذبي است كه در اوج ناراحتي و اندوه، به يك شكست‌خورده در ماراتن كنكور دست مىدهد. مطمئنا آن جواني كه نفر اول فلان رشته‌ي كنكور شده، نه براي اينكه داغ تو را تازه كند، كه به عنوان يك انسان كه خود كنكور را تجربه كرده و از سر گذرانده، اين واقعيت را به تو گوشزد مىكند كه اهداف والاي انساني را در كنكور خلاصه نكن. مطمئن باش اگر آن جوان كه امروز نفر اول كنكور نام گرفته، اين مقام را تصاحب نمىكرد، باز هم به عقيده‌ى خود پايبند بود چرا كه بايد اين تاكيد را بپذيري. كنكور و دانشگاه، همه چيز نيست. شايد خيلي دردناك باشد كه در اوج شكست و پس از چهار سال تلاش بي‌وقفه و مطالعه‌ي شبانه‌روزي و صرف هزينه‌هاي هنگفت، خود را مجاز به انتخاب رشته نبينيم و يك مردودشده‌ي واقعي از سوي خود و برخي دوستان لقب بگيريم اما اينكه تصور شكست پس از عدم موفقيت در كنكور و راهيابي به دانشگاه كه در پس آن، براي بسياري از جوانان، افسردگي و تالمات روحي وجود دارد، تا چه حد درست و صحيح به نظر مىرسد و آيا واقعا در مسابقه‌يي كه چندصدهزار نفر، براي پيروزي در آن مىجنگند و در ماراتني كه تنها عده‌ي معدودي از شركت‌كنندگان در آن را در پايان مىتوان برنده‌ي واقعي ناميد، كسي را مىتوان پيروز راستين دانست كه به دانشگاه راه يافته و آن كسي سرخورده خواهد بود كه در كنكور شكست خورده يا نه، بحثي نيست كه پاسخ آن، تنها در گرو انديشه‌هاي نويسندگان و تحليلگران امور اجتماعي و روزنامه‌نگاران باشد و زماني مىتوان بهاي واقعي يك شكست خيالي از يك شكست‌خورده‌ى افسرده را محاسبه كرد كه با خود فكر مىكند، تمام دنيا در حال حاضر بر سرش آوار خواهد شد. اگر ما به عنوان كساني كه در يك مسابقه‌ي بزرگ و همگاني، به وسعت كشوري به اندازه‌ي ايران شركت كرديم و سرانجام نيز موفق نشديم، بتوانيم اين واقعيت و حقيقت را به خود بقبولانيم كه كنكور نيز تنها يكي از اركان موفقيت به شمار مىرود و تنها يكي از راههاي است كه با تمسك به آن، مىتوان پيشرفت و توسعه داشت، هيچگاه از رد شدن در كنكور، افسرده نمىگرديم و خود را براي كنكوري ديگر، و نهايتا، راهي ديگر براي موفقيت آماده خواهيم ساخت. متاسفانه امروز انسانها در نظر نمىگيرند كه هيچ شاخصه‌يي، ارزشي بالاتر و والاتر از وجود بشر ندارد و بودن يك فرد شكست‌خورده‌ي ظاهري، خيلي بهتر از نابود شدن ابدي وي است. ممكن است بسياري از جوانان ما، بعد از اينكه نتوانستند آن نتيجه‌ي مطلوب را در كنكور به دست بياورند و وارد دانشگاه شوند، تمام درهاي دنيا را به روي خود بسته ببينند و هيچ راهي را براي پيشرفت خود متصور نباشند، اما بايد قبول كرد كه مگر همه‌ي چندميليارد جواني كه روي كره‌ي زمين زندگي مىكنند و راههاي پيشرفت را طي مىنمايند، سر از دانشگاه درآورده‌‌اند؟ بسياري از جوانان ما، پس از اينكه نتوانستند وارد دانشگاه شوند، به يك نااميدي مفرط مىرسند و با توجه به عوامل مختلفي از جمله فشار و جبر والدين، دچار استرسهاي شديد مىگردند و حتي در بسياري موارد، زندگي خود را دچار مخاطره مىسازند، اما.... رسول سعيديان كه نتوانسته در كنكور موفق شود را زماني پيدا كرديم كه كارنامه‌اش را تازه دريافت نموده بود و در حال گريه كردن، به درختي تكيه زده بود: "دو سال است كه تمام لذتهاي زندگي را بر خود ممنوع كرده‌ام. از خانواده دور مانده‌ام و به هيچ سفر و محفل خانوادگي اهالي خانه، توجهي نكرده‌ام. شبانه‌روز به اميد اينكه بتوانم وارد دانشگاه شوم، كار كردم و خواندم. حتي از بزرگترين علاقه‌ي زندگي‌ام يعني كامپيوتر هم گذشتم تا بتوانم با خيال آسوده، تنها به فكر درس و كنكور باشم. من هم مثل آن شخصي كه نفر اول و دوم و سوم شده، تلاش كردم اما آنها شانس داشتند و من نداشتم." موضوع به نظرم جالب آمد. در مورد آينده از وى پرسيدم: "دنيا به آخر نرسيده. من فقط به بخت خودم گريه مى كنم. عموي من، استاد گيتار الكتريك است. تصميم دارم در تابستان، بعد از يك استراحت و تجديد قوا، وارد كلاسهايش شوم تا اين ساز را خوب ياد بگيرم. خدا را چه ديديد. شايد وارد يك اركستر گروهي شدم!" پشتكارش به نظرم جالب آمد. از آنجايي كه روز اعلام نتايج بود، چند قدم آنطرفتر، جواني را ديدم كه وقتي ديدم آنطور خوشحال است، حتي فراموش كردم نامش را بپرسم. ديدم كه مىخواست دور اسمش در روزنامه، خط قرمز بكشد. خيلي هيجان‌زده بود و از شادي، فرياد خوشحالي مىكشيد و در پوست خود نمىگنجيد اينطور به من گفت: "حالت عجيبي دارم. هيچ وقت فكرش را هم نمىكردم كه بتوانم يك رتبه‌ي سه رقمي بياورم. اصلا فكر نمىكردم بتوانم در دانشگاه قبول شوم، چه برسد به اينكه رتبه‌ي سه رقمي بياورم. با خود و خانواده‌ام، قبل از كنكور عهد كرده بودم كه اگر هم نتوانستم در كنكور قبول شوم، به رستوران پدرم بروم تا هم كمك‌كارش بشوم و هم فن و حرفه‌يي ياد بگيرم. اما حالا كه به لطف خدا، پذيرفته شدم و توانستم وارد دانشگاه بشوم. علاقه‌ي زيادي به مواد غذايي دارم. شايد بتوانم شيمي بخوانم." جبار اسماعيلي هم كه از خوشحالي، سر از پا نمىشناخت و پشت سر هم، با تلفن همراهش به آشنايان و دوستان زنگ مي‌زد گفت: "من اصلا به رتبه‌ام توجهي نداشتم. رتبه‌ي من، از رتبه‌هاي آخر است. يعني خيلي نزديك بود كه ناك اوت شوم. خدا رحم كرد. دانشگاه برايم خيلي اهميت دارد. مثل دوستم كه كنكور سال پيش را مردود شده و حالا مدتهاست كه از خانه بيرون نمىآيد. افسردگي گرفته و خيلي ماه است كه با هيچ كس حرف نمىزند. البته وضعيت من تا آن حد وخيم نيست ولي به همه‌ي كساني كه حرفهايم را مىخوانند، تنها پيشنهاد مىكنم به فكر سلامتى خود باشند. جسم آدمي بايد سالم باشد تا بتواند به فكر دانشگاه باشد. واقعا وضعيت دوستم رقت‌بار است." احمد رضا شجري، دبير رياضي سال چهارم دبيرستان هم مى گويد: "من هميشه شاگردانم را دوستان خود مى دانم و هميشه نيز اين دوستان را، براي موفقيت در زندگي پرورش و آموزش مى دهم نه براي موفقيت در دانشگاه. من به دوستانم در كلاس در اينطور مى گويم. اگر در دانشگاه قبول شديد، درود بر شما و اگر هم در دانشگاه قبول نشديد، بار ديگر درود بر شما چرا كه اينبار مىتوانيد با روي آوردن به هنر و المپيادهاي علمي و رشته‌هاي مورد علاقه‌تان، استعدادهاي خود را شكوفاتر ببينيد و بيابيد. خيلي از بچه‌هاي ما امروزه با رفتن به دانشگاه، استعدادهاي خود را مىسوزانند. اگر دانش‌آموزي كه استعداد فني دارد، در دانشگاه مثلا رشته‌ي تربيت بدني پذيرفته شود، آنگاه او وقت و انرژي خود را تلف شده مىيابد. او بايد در يك فضاي آزاد و فارغ از درسهاي سنگين دانشگاهي، بتواند به كارهاي فني خود بپردازد. شايد موفقتر باشد." مدير يكي از آموزشگاههاي آزاد كنكور هم مى گويد: "ما اينجا استعدادهايي را كه احساس مى كنيم مى توانند در زمينه درسهاي دانشگاهي موفق باشند، پرورش مى دهيم و كساني را كه حس مىكنيم توانايي روحي، فكري و جسمي پذيرش درسهاي دانشگاهي عميق را ندارند، به استعدادهاي خودشان هدايت مىكنيم. ما بيشتر روي زبان مانور داريم و از آنجايي كه عصر ما، عصر ارتباطات است، جواناني را كه تشنه و علاقه‌مند زبان هستند و استعداد زبان‌آموزي دارند، براي دانشگاه آماده مىكنيم و البته در رياضي و تجربي هم فعاليت داريم. ما نه به جوان وعده مىدهيم كه صد درصد در دانشگاه قبول شود و نه از روز اول، او را نااميد مىكنيم اما جدا بايد قبول كنيم كه پذيرفته نشدن در دانشگاه، پايان راه نيست بلكه مىتواند آغاز راههاي ديگر باشد. هرچند كه پذيرفته شدن در دانشگاه، يكي از موفقيتهاي اصلي يك جوان به شمار مىرود اما هر دانش‌آموزي مىتواند در زندگي پلهاي ورود به دنياهاي تازه مثل فرهنگ و هنر و ظهور افقهاي تازه را غير از دانشگاه، بيابد. شايد همواره عده‌ي معدودي وارد دانشگاه شوند كه بايد به همه‌ي آنها بابت همتشان تبريك گفت، اما هيچ دري به روي آن دسته كه در جدال سخت و نفسگير كنكور سراسري موفق نشدند، بسته نيست، كه بسياري درها به روي آنان باز است و راههاي موفقيت، برايشان هموار."
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 413]
-
گوناگون
پربازدیدترینها