بدیع زمانه

واضح آرشیو وب فارسی:سایت رسیک:
[تصویر: 79145108424715071606420423319011723933211.jpg]

استاد بدیع الزمان فروزانفر از چهره های شاخص تاریخ ادبیات ایران در ۲۸ ربیع الثانی ۱۳۲۲ ق در بشرویه طبس، در خانواده ای فرهنگی به دنیا آمد. مقدمات علوم را در نزد ملامحمدحسن، فرا گرفت و در سال ۱۳۳۸ راهی مشهد مقدس گردید و در آنجا در محضر ادیبانی همچون ادیب نیشابوری ، میرزاحسن سبزواری و حاج مرتضی آشتیانی و حاج شیخ مهدی خالصی ، تلمذ نمود و پس از فراغت از تحصیل در سال ۱۳۴۲ به تهران آمد و در نزدمیرزا طاهر تنکابنی شرح اشارات و شفا و کلیات قانون را فراگرفت و فقه و اصول را در محضر آقاحسین نجم آبادی آموخت و کم کم با ظهور درخشان نبوع و استعدادش، همه فضلاو حکیمان زمان او را ستودندو به «بدیع زمانه» شهره گشت و به بدیع الزمان ملقب گردید. کلاس درس استاد فروزانفر به تعبیر استاد عبدالحسین زرین کوب ؛ «تنها تعلیم نبود، هم تهذیب بود و هم در عین حال، تفریح. بدین ترتیب، توفیق او در کار معلمی در بین استادان ادب عصر ما به کلی بی سابقه بود.» این استاد فرزانه در کنار شغل مقدس معلمی به تحقیق و پژوهش نیز علاقه ای وافر داشت و تحقیقات وی با پژوهش های انجام یافته مشابه در همان زمینه، تفاوت اساسی و عمده داشته است. تصحیح متون نیز یکی دیگر از کارهای مهم اوست که در دوره معاصر بی نظیر است و اگر نامی از مولوی بر سر زبان هاست، مرهون زحمات بی دریغ استاد فروزانفر است. وی در عرفان بسیار به احوال مولوی نزدیک بود و با شوریدگی در مثنوی غرق می شد و نکات پیچیده را بازگشایی می کرد. استاد در یادداشت های خود می نویسد: برای اولین بار که با غزلیات مولوی آشنا شدم مرا به مطالعه دیوان شمس تشویق کرد.
استاد سال ها با تلاش شبانه روزی، نسخ مختلف دیوان شمس را از اطراف و اکناف گردآوری کرد و سرانجام با تحمل سختی ها و مشقت ها و مرارت های فراوان، دیوان شمس را به زیور طبع آراست.
از آثار به جا مانده از بدیع الزمان فروزانفر می توان به شرح مثنوی معنوی، دیوان شمس و فیه مافیه اشاره کرد. آثار بسیاری نیز از این استاد فرزانه به چاپ رسیده است.
استاد عبدالحسین زرین کوب در کتاب زندگینامه و خدمات علمی و فرهنگی بدیع الزمان فروزانفر طی مطلبی تحت عنوان «تجدید عهدی با خاطره استاد» چنین نگاشته است: «از وقتی فروزانفر در بین ما نیست، روح تحقیق و معنویت در بین ما غریب شده است. اینجا دیگر از که می توان توقع بحث های دقیق عرفانی داشت و با که می توان از معنویات ادب فارسی صحبت کرد؟»
دکتر سیمین دانشور همسر مرحوم جلال آل احمد نیز در همین کتاب از استاد فروزانفر یاد می کند و در مطلبی تحت عنوان «دریغاگوی استاد بدیع الزمان فروزانفر» چنین می نگارد: «تمام رساله هایم از دوره لیسانس تا فوق لیسانس و دکتری را با او گرفته بودم، و به همین سبب، پایم به خانه شان باز شده بود و به خانمش (همشیره گل گلاب) و دخترانش مهر بسیاری می ورزیدم. سه دختر داشتند، بچه دومشان شیرین به بیماری صعب العلاجی مبتلاو به جهان کودکان آسمانی پر کشید. تمام دروس زبان وادبیات فارسی در دانشگاه با نظر استاد فروزانفر و با مشورت با او انجام می گرفت. یک درس فارسی عمومی برای همه دانشجویان دانشکده ها گذاشته بودند.
بدیع الزمان فروزانفر در شورای دانشکده، همه استادان از پذیرفتن تدریس در آن کلاس ابا کردند و استاد فروزانفر، گفت: می دهیمش به دانشور، خواهید دید که اداره اش می کند.»
دکتر سیمین دانشور در انتها چنین می نویسد: «کمی بعد از مرگ جلال، استاد هم درگذشت و برای من دو نعش بر دوش داشتن بسیار ناگوار بود.»
تعدادی از تالیفات استاد فروزانفر به شرح ذیل است:
صرف و نحو عربی- شعر و شاعری- منتخبات شاهنامه- سخن و سخنوران- آیات منتخبه از کلام الله مجید- رساله در تحقیق احوال و زندگانی مولانا- واژه های نو فرهنگستان- دستور زبان فارسی زنده بیدار- شرح احوال و آثار تحلیل شده شیخ فریدالدین عطار نیشابوری، ترجمه کامل قرآن مجید و ….
استاد در روز ۱۶ اردیبهشت ۱۳۴۹ بر اثر سکته قلبی در بیمارستان مهر تهران با زندگی وداع کرد، آرامگاه او در آستانه حضرت عبدالعظیم حسنی (علیه السلام) جنب مقبره علایی است. روحش شاد

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت رسیک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 366]