عبدي: سرنوشت عبرت‌آموز كره شمالي

واضح آرشیو وب فارسی:تابناک: عبدي: سرنوشت عبرت‌آموز كره شمالي
عباس عبدي: در روزنامه شنبه خبري خواندم كه تاكنون در مورد آن چيزي نشنيده بودم. خبر درباره هتلي 105 طبقه (يك بار ديگر بخوانيد يكصد و پنج طبقه هتل در پيونگ يانگ) بود كه در پايتخت كره شمالي ساخته شده بود. ساخت اين هتل موشكي شكل در سال 1987 (21 سال پيش) شروع شد و از 16 سال پيش و قبل از تكميل تجهيزات داخل آن بلااستفاده مانده است. اين هتل سه هزار اتاق خواب دارد كه احتمالاً 4500 نفر مي‌توانند در آن مستقر شوند.

دستور ساخت اين هتل به عنوان نماد پيشرفت كره شمالي در برابر كره جنوبي صادر شد تا «كيم ايل سونگ» آرزوي بزرگ خود را از ساخت اين آسمان‌خراش در شهر درجه چندم پيونگ يانگ به گور نبرد.

براي اطلاع از ابعاد موضوع، كافي است گفته شود كه براي تكميل و ايمن‌سازي اين هتل در حال حاضر دو ميليارد دلار سرمايه لازم است و اين در حالي است كه حكومت كره شمالي در برابر كمتر از 200 ميليون دلار نفت از تمام شعارهاي هسته‌اي خود كوتاه آمد، جالب است كه اين هتل در كشوري ساخته شده كه كاملاً دولتي و مردمش فقيرند و احتمالاً قادر نيستند حتي يك شب هم در اين هتل (در صورت تكميل) بخوابند و بايد توريست‌هاي خارجي آن را پر كنند. در حالي كه در شرايط كنوني به دليل سياست‌هاي عمومي و نيز وضع اقتصادي اين كشور، بعيد است كه حتي چند صد نفر توريست خارجي در اين كشور حضور داشته باشند.

مردمي كه گرسنه هستند و ده‌ها هزار نفر از آنان به همين دليل مرده‌اند، فقط و فقط هزينه بلندپروازي‌ها و ارضاي حس جاه طلبي‌هاي رئيس جمهوري مادام العمر و وارث او را مي‌پردازند كه درك درستي از معناي پيشرفت و توسعه ندارد و تصور مي‌كند كه با ساختن يك هتل 105 طبقه مي‌تواند مردمش را سربلند كند. در حالي كه سربلندي هر ملتي به ميزان آزاد بودن مردم آن در تعيين سرنوشت خود و بهبود جامعه خويش است.

احساس خفت و خواري كه از ديدن اين بناي عظيم و بيهوده به مردم كره شمالي دست مي‌دهد، قطعاً زجرآورتر از گرسنگي و ضعف ناشي از عدم دسترسي به غذا براي تامين كالري لازم براي زنده ماندن آنهاست. اگر گرسنگي جسم و بدن آنها را تحت فشار قرار مي‌دهد، اين هتل در هر لحظه چون خاري بر چشم روح و روان آنان را تحت شكنجه و فشار قرار مي‌دهد.

دولت‌ها و حتي ملت‌هاي بزرگ را با كارهاي بزرگ نمي‌شناسند؛ زيرا كارهاي بزرگ حتي اگر موفق هم شوند، عمقي كم و وضعيتي ناپايدار دارند و به سرعت به وبال گردن تبديل مي‌شوند. دولت‌هاي بزرگ، دولت‌هايي هستند كه كارهاي كوچك را در حد وسعت زياد انجام مي‌دهند و بزرگي كار آنان در اين است كه كارهاي كوچك را خوار نمي‌شمارند.

دولت‌هايي كه اعتماد به نفس دارند، براي جا انداختن خودشان نزد مردم، نيازي به اجراي طرح‌هايي ندارند كه هميشه كلمه اولين را يدك بكشد. كوشش براي شكستن ركوردهاي گينس بيش از آنكه در كشورهاي توسعه يافته رخ دهد، در كشورهاي فقير و عقب افتاده است كه براي جبران و مرهم گذاشتن بر زخم‌هاي كشنده خودكم‌بيني ناشي از عقب ماندگي مشاهده مي‌شود.
اي كاش در كتاب ركوردهاي گينس، عنواني هم درباره ميزان تمايل به ركوردشكني در كشورهاي توسعه يافته و عقب مانده بود.

پيش از آنكه اين مطلب را بنويسم، سخنان يكي از وزراي محترم را مي‌خواندم كه از كارهاي برخي مطبوعات در بزرگ كردن نقاط ضعف دوستان حكومت ايران چون كوبا، نيكاراگوئه، ونزوئلا و بوليوي سخت گلايه‌مند بودند. اگر چه در آن سخنان نامي از كره شمالي نبرده بودند، اما اميدوارم كه اگر اين دولت را هم دوست متبوع خود مي‌دانند، پيشاپيش مرا از نوشتن اين متن معذور دارند كه قصدي جز تجربه آموزي و همدردي با ملتي مظلوم در ميان نبوده است،
دوشنبه 7 مرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: تابناک]

[مشاهده در: www.tabnak.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 82]