دماوند امروز سر از خاموشي برمي‌دارد؛ شكوه دماوند در جغرافياي شعر فارسي؛‌ از فردوسي تا ملك‌الشعرا

واضح آرشیو وب فارسی:فارس: دماوند امروز سر از خاموشي برمي‌دارد؛ شكوه دماوند در جغرافياي شعر فارسي؛‌ از فردوسي تا ملك‌الشعرا
خبرگزاري فارس: كوه دماوند كه در شعر معاصر فارسي از آن به عنوان نماد خاموشي و انزوا ياد مي‌شود، امروز سر از خاموشي برمي‌دارد و به عنوان نخستين ميراث طبيعي در بين آثار ملي ايران ثبت مي‌شود.

به گزارش خبرنگار فارس، به گفته مسئولان سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري كشور پس از ثبت ملي كوه دماوند به عنوان نخستين اثر طبيعي ايران، مراحل ثبت جهاني آن در يونسكو نيز شروع مي‌شود.
شهرت دماوند تنها به اين نيست كه بلندترين كوه ايران و بلندترين آتشفشان خاورميانه است، بلكه در اساطير ايران هم مطرح است. دماوند جايي است كه ضحاك، پادشاه ستمگر و اژدهاوش در آن به بند كشيده شده ‌است.
فردوسي در شاهنامه گفته، فريدون هنگامي كه بر ضحاك ماردوش چيره مي‌شود به ناگاه سروشي بر وي فرو مي‌آيد و وي را از كشتن ضحاك اژدهاوش باز مي‌دارد. اين سروش از فريدون مي‌خواهد كه ضحاك را در كوه دماوند به بند كشد.
با اين حال بر اساس روايات اسطوره‌اي كهن، ضحاك در كوه دماون هنوز هم زنده است و در هزاره چهارم باز هم سركشي مي‌كند. بر اساس اين روايات، پهلواني كه مي‌‌تواند ضحاك را يكسره از بين ببرد گرشاسب، پهلوان افسانه‌اي ايران است.
اما از اين روايات اسطوره‌اي كه بگذريم دماوند بعد از انتشار شاهنامه، همچنان در ادبيات فارسي حضور داشته و از آن به عنوان زندان بدكاران ياد شده است.
ناصر خسرو گفته است؛ ز بيدادي سَمر گشته‌ست ضحاك ـ كه گويند او به بند است در دماوند. سوزني سمرقندي، خاقاني شرواني، نظامي گنجوي، هاتف اصفهاني، اميرخسرو دهلوي، صائب تبريزي و بيدل دهلوي از جمله شاعراني هستند كه از دماوند به عنوان زندان بدكاران ياد كرده‌اند.
اما دماوند در در دوران معاصر به خاطره بسياري از ايراني‌ها و به ويژه تهراني تبديل شده است. در هواي صاف و آفتابي مي‌توان آن را از تهران و حتي ورامين و قم ديد.
با اين حال دماوند براي هنرمندان و شاعران صد سال اخير به نوعي سنگ صبور نيز بوده است. شعر ملك‌الشعراي بهار در اين ميان شهرت بيشتري يافته است.
ملك‌الشعراي بهار قصيده «دماوند» را با مطلع «اي ديو سپيدِ پايْ در بند ـ اي گنبدِ گيتي، اي دماوند» در سال 1301 سرود. آن طور كه خودش گفته در اين سال به تحريك بيگانگان، هرج و مرج قلمي و اجتماعي از يك سو و سستي كار دولت مركزي از سوي ديگر بروز كرده بود.
قصيده «دماوند» پاسخي به اين ناآرامي‌ها بود. بسياري گفته‌اند مقصود بهار از اين قصيده خودش بوده است. وي از زبان دماوند انزواي خود را شرح داده است.
انتهاي پيام/ش
شنبه 29 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فارس]

[مشاهده در: www.farsnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 72]