گريخته از گرسنگي

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: گريخته از گرسنگي
ژان زيگلر، ترجمه آزيتا نيكنام : شب سياهي بود، بي مهتاب. باد با شدت 100 كيلومتر در ساعت مي وزيد و امواج 10 متري را با صدايي رعب آور به بالا پرتاب مي كرد و بر قايقي چوبي مي كوبيد كه با 101 سرنشيني كه از گرسنگي مي گريختند، 10 روز پيش از آن، از خليجي در موريتاني حركت كرده بود. بر اثر معجزه اي غيرمنتظره، توفان قايق را به صخره اي در ساحل «ال مدانو» در جزيره كوچكي از مجمع الجزاير قناري پرتاب كرد. ماموران اسپانيولي، اجساد سه نوبالغ و يك زن را درآنجا يافتند كه از تشنگي و گرسنگي جان باخته بودند. همان شب، چند كيلومتر آن طرف تر، روي ساحل «ال هيرو» يك قايق ديگر، با 60 مرد، 17 كودك و هفت زن به خشكي نشست؛ آنها به ارواحي مي ماندند كه در مرزهاي احتضار نوسان داشتند. در همان زمان، اما اين بار در ساحل مديترانه، ماجراي دردناك ديگري اتفاق افتاد: «در 150 كيلومتري جنوب مالت، يك هواپيماي مراقبتي - تجسسي متعلق به سازمان «فرونتكس»، قايقي لاستيكي كه مملو از 53 مسافر بود و احتمالاً به سبب اشكال فني موتور، درامواج متلاطم دريا سرگردان بود را شناسايي مي كند. دوربين هاي هواپيما، كودكان خردسال و تعدادي زن را روي قايق صدمه خورده، نشان مي دهند. خلبان هواپيما به پايگاهش در «والت» بازمي گردد و به مسوولان مالتي اطلاع مي دهد. آنها به بهانه اينكه كشتي در منطقه اي سرگردان شده كه «منطقه تجسس و كمك» مربوط به ليبي است، از هرگونه دخالتي سر باز مي زنند. نماينده كميسارياي پناهندگان سازمان ملل خانم «لورا بولديني» مداخله كرده و از مقامات مالتي تقاضا مي كند تا قايق نجاتي به محل حادثه بفرستند. هيچ اقدامي صورت نمي گيرد. اروپا نيز عكس العملي نشان نمي دهد. و اين گونه رد كشتي شكستگان از دست مي رود. چند هفته قبل از اين حادثه نيز، يك قايق كوچك بادباني حامل صدها پناهنده آفريقايي كه از گرسنگي مي گريختند و به سمت جزاير قناري حركت مي كردند، در جريان شديد آب هاي سنگال غرق شد و تنها دو نفر زنده ماندند.هزاران آفريقايي، از جمله زن ها و كودكان، در مقابل مرز هاي مناطق محصور اسپانيولي «مليلا» و «سوتا» در منطقه «ريف برهوتي» چادر زدند. پليس مراكش به دستور مامورين ويژه بروكسل، آفريقايي ها را در «صحرا»، گرسنه و تشنه، به عقب راندند... صدها و شايد هزاران تن از آنها در صخره ها و شنزار هاي صحرا از بين مي روند. چه تعداد جوان آفريقايي با خطر از دست دادن زندگي، جلاي وطن مي كنند تا به اروپا برسد؟ هر ساله حدود دو ميليون نفر سعي مي كنند از طرق غيرقانوني به كشور هاي اتحاديه اروپا وارد شوند. از اين تعداد، دو هزار نفر در درياي مديترانه از بين مي روند و همين تعداد نيز در امواج آتلانتيك غرق مي شوند. هدف آنها رفتن به جزاير قناري از طريق موريتاني و سنگال يا عبور از تنگه جبل الطارق از طريق مراكش است.به گفته دولت اسپانيا 47685 مهاجر آفريقايي در سال 2006 به سواحل اين كشور آمده اند كه بايد به آن، تعداد 23151 مهاجري را كه به جزاير ايتاليا يا كشور مالت از طريق جمهوري عربي ليبي و تونس آمده اند، نيز اضافه كرد. بقيه سعي مي كنند با عبور از تركيه يا مصر به يونان بروند. «ماركو نيسكالا» دبير كل اتحاديه بين المللي صليب سرخ و هلال احمر مي گويد: «اين بحران كاملاً در سكوت برگزار شد. نه تنها هيچ كس به كمك اين بيچاره ها نيامد بلكه حتي سازماني كه بتواند دست كم از اين تراژدي هر روزه آماري به دست دهد نيز وجود ندارد.»اتحاديه اروپا، براي دفاع از خود در مقابل اين مهاجران، سازمان نظامي نيمه مخفي اي به نام «فرونتكس» (محافظ مرز) به وجود آورده است. اين سازمان «مرزهاي خارجي اروپا» را اداره مي كند.آنها داراي كشتي هاي سريع السير و مسلحي هستند كه مي توانند حركت قايق ها را در وسط دريا متوقف سازند.«فرونتكس» همچنين، در خاك آفريقا اردوگاه هايي براي نگه داري پناهندگان گرسنگي كه اغلب از كشور هاي آفريقاي مركزي، شرقي يا آفريقاي استرال، چاد، جمهوري دموكراتيك كنگو، بروندي، كامرون، اريتره، مالاوي و زيمبابوه... مي آيند، ساخته است. آنها اغلب، يكي دو سال در داخل قاره آفريقا در راه اند وبه طرق موقتي امرار معاش مي كنند و از مرزهاي داخلي عبور كرده و به تدريج تلاش مي كنند خود را به يكي از اين سواحل برسانند. به محض رسيدن به اين سواحل، ماموران فونتكس يا همكاران محلي شان آنها را متوقف و دستگير مي كنند و از رفتن آنها به سمت بنادر آتلانتيك يا مديترانه ممانعت به عمل مي آورند. با در نظر گرفتن مبالغ هنگفتي كه فرونتكس به روساي كشور هاي آفريقايي مي پردازد، تعداد كمي از اين مسوولان مانع ايجاد اين اردوگاه ها مي شوند.

البته به جز الجزايركه حفظ آبرو مي كند؛ رئيس جمهور اين كشور «عبدالعزيز بوتفليقه» مي گويد: «ما مخالف اين اردوگاه ها هستيم، ما زندانبان برادران خود نيستيم.»فرار اين آفريقايي ها از راه دريا به دليل شرايط ويژه اي تقويت مي شود كه آن نابودي سريع جوامع ماهيگيران سواحل آفريقايي مديترانه و آتلانتيك است. چند مثال عددي بزنيم: 35 ميليون نفر در جهان مستقيماً و تنها از راه ماهيگيري زندگي مي كنند كه 9 ميليون آن را آفريقايي ها تشكيل مي دهند. در آسيا، ماهي، 1/23 درصد از ميزان مصرف كل پروتئين حيواني و در آفريقا، 19 در صد را تشكيل مي دهد؛ 66 در صد از همه ماهي هايي كه مصرف مي شوند در اعماق دوردست درياها صيد مي شوند و 77 درصد در آب هاي نزديك داخلي. كشت و پرورش ماهي، 27 در صد توليدات ماهي جهاني را تشكيل مي دهد. بنابراين اداره كردن ذخيره هاي ماهي كه نقل وانتقال آن در داخل و در خارج از مناطق اقتصادي ملي انجام مي شود، براي كار و امنيت تغذيه مردم ذي ربط، اهميت حياتي دارد.اغلب دولت هاي آفريقايي صحراي سفلي به شدت مقروض اند. آنها حقوق صيد كشور خود را به شركت هاي صنعتي ژاپن، اروپا و كانادايي مي فروشند. كشتي - كارخانه هاي اين شركت ها، ثروت دريايي صيادان آفريقايي را تا داخل آب هاي اين سرزمين ها چپاول مي كنند. با استفاده از تورهايي كه سوراخ هاي بسيار ظريفي دارند (كه قاعدتاً ممنوع است) غالباً، خارج از فصل مجاز اقدام به صيد ماهي مي كنند. اكثر دولت هاي آفريقايي كه اين قراردادها را امضا كرده اند، به كشتي هاي جنگي مجهز نيستند و براي وادار كردن اين شركت ها به رعايت قراردادها هيچ ابزاري ندارند. راهزني دريايي در آنجا حكمرواست و روستا هاي ساحلي در حال مرگ هستند. اين كشتي - كارخانه ها، ماهي ها را انتخاب و جدا مي كنند و آنها را به محصول يخ زده، كنسرويا آرد تبديل مي كنند واز كشتي مستقيماً به بازار مي فرستند: گينه بيسائو، منطقه اقتصادي اي است كه داراي منابع مهم فرآورده هاي دريايي است. گينه اي ها در گذشته ماهيگير بودند، امروز، براي امرار معاش، مجبورند كنسرو هاي ماهي دانماركي، كانادايي و پرتغالي را در بازار هاي بيسائو به قيمت گزاف خريداري كنند.صيادان ورشكسته، غرق در فقر و فلاكت و نوميدي و بي دفاع در مقابل چپاولگران، قايق هاي خود را به قاچاقچيان عبور از مرز، به ثمن بخس مي فروشند يا خودشان راساً اقدام به عبور از مرز با قايق هايشان مي كنند. اين قايق ها براي صيد در آب هاي داخلي ساخته شده اند و غالباً براي دريانوردي در آب هاي عميق وسط دريا مناسب نيستند.همچنين بايد يادآوري كرد كمتر از يك ميليارد انسان در آفريقا زندگي مي كنند؛ بين 1977 تا 2002 تعداد آفريقايي هايي كه به شدت و به طور دائمي مبتلا به سوءتغذيه هستند، از 81 ميليون به 203 ميليون نفر افزايش يافته است. دلايل اين امر متعددند. دليل اصلي، سياست كشاورزي مشترك اتحاديه اروپاست.دولت هاي صنعتي سازمان همكاري و توسعه اقتصادي در سال 2006، بيش از 350 ميليارد دلار به عنوان يارانه و كمك به توليد و صدور، به كشاورزان و دامداران خود اعطا كرد. اتحاديه اروپا به ويژه با وقاحتي بيش از حد، سياست دامپينگ (رقابت مكارانه) را در كشاورزي پياده مي كند كه نتيجه اش، نابودي منظم توليد كشاورزي مواد غذايي آفريقاست. مثلاً «سانداگا»، بزرگ ترين بازار توليدات مصرفي روزمره آفريقاي غربي را در نظر بگيريم. «سانداگا» فضايي پر سرو صدا، پر از رنگ و بو و اعجاب آور در قلب داكار است. در آنجا مي توان، بنابه فصل، سبزي و ميوه فرانسوي، اسپانيايي، ايتاليايي، پرتغالي، يوناني و غيره را به يك سوم يا نصف قيمت توليدات محلي معادل آنها خريد.چند كيلومتر آن طرف تر، زيرآفتاب سوزان، «ولف» كشاورز با زن و بچه هايش تا 15 ساعت در روز زحمت مي كشند... ولي كوچك ترين شانسي براي به دست آوردن حداقل معيشت مناسب ندارند. 37 كشور از 52 كشور آفريقايي، تقريباً تنها از راه كشاورزي زندگي مي كنند.روي كره زمين، عده اندكي از انسان ها، مثل كشاورزاني چون «ولف» در سنگال، «بامبارگ» در مالي، «موسي» در «بوركينا فاسو» يا «باشي» در «كيوو» تا اين اندازه و در شرايطي به اين سختي، كار مي كنند. سياست دامپينگ كشاورزي اروپايي، زندگي آنها و فرزندانشان را نابود كرده است.به «فرونتكس» باز گرديم. رياكاري وتزوير كميسر هاي بروكسل انزجار برانگيز است: از سويي سازمان دهنده گرسنگي در آفريقا هستند و از سوي ديگر پناهندگاني را كه از گرسنگي مي گريزند، مجرم مي شناسند.«آميناتا تااوره» شرايط را اين طور خلاصه مي كند: «امكانات و تجهيزات انساني، مالي و تكنولوژيكي كه اروپاي 25 كشوري، عليه جريان مهاجرت آفريقايي ها به كار مي برد، در واقع تجهيزات جنگ واقعي اين قدرت جهاني در برابر جوانان آفريقايي بي دفاع شهرها و روستاهاست كه حقوق شان براي فراگيري و دستيابي به آموزش، به اطلاعات اقتصادي، به كار و به تغذيه در كشور هاي شان كه در حال تحولات ساختاري هستند، پايمال شده است. آنها قرباني تصميم گيري ها و گزينه هاي كلان اقتصادي هستند كه خود مسوول آن نيستند و وقتي كه سعي مي كنند تا با مهاجرت، راه حلي بيابند، اخراج مي شوند يا مورد تعقيب و تحقير قرار مي گيرند. مرده ها، زخمي ها و معلولان حوادث خونين «سيتا» و «مليلا» در 2005 و همچنين اجساد خالي از حياتي كه هر ماه در «موريتاني»، «جزاير قناري»، «لامپدوزا» و غيره به ساحل آورده مي شوند، غرق شدگان مهاجرتي اجباري هستند كه مجرم تلقي مي شود. آوريل 2008 - لوموند ديپلماتيك
دوشنبه 24 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 364]