براي مرگ منصور بني مجيدي مرگ پيروز تمام ميدان ها است

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: براي مرگ منصور بني مجيدي مرگ پيروز تمام ميدان ها است
ياسين نمكچيانصداي زنگ تلفن با تيك تاك هول آور ساعت كه در هم مي آميزد ديگر يقين پيدا مي كنم تمام شاعران دنيا نيمه هاي شب مي ميرند.مرگ و منصور بني مجيدي بيشتر از يك سال يقه يكديگر را گرفته بودند و هيچ كدام آنها راضي نبود بازي را نيمه كاره رها كند تا اينكه سپيده سه شنبه، مرگ ثابت مي كند پيروز تمام ميدان ها است و اين بار هم شكست سهم هميشه منصور. انگار سه شنبه هاي همه تقويم هاي دنيا بايد تلخي زيتون هاي رودبار را به يادمان بياورند.برعكس بسياري از مسافراني كه اين روز ها بي تفاوت در بازار معروف شهر كوچك شمالي پرسه مي زنند براي ما آستاراي بي منصور بني مجيدي چيزي كم خواهد داشت چرا كه عادت كرده ايم همواره هر شهري را با نام شاعران شان بشناسيم.در طول چند سال گذشته يعني درست از جايي كه به اصطلاح دهه 80 آغاز مي شود شعر معاصر ايران دوران بي تحركي را پشت سر مي گذارد؛ دوراني كه بي ترديد در تاريخ نگاري ادبي فصل هاي آينده جايگاه روشني نخواهد داشت اما در اين ميان حكايت آستارا و حلقه شاعرانش كه هنوز شعر دغدغه جدي زندگي آنهاست حكايت ديگري است.شاعران جوان آستارا در چند سال گذشته با طراحي و برنامه ريزي اكبر اكسير و منصور بني مجيدي فعاليت هايشان را آغاز كردند و توانستند نام شهري را كه چندان پشتوانه يي در عرصه ادبيات اين سرزمين نداشت، به عنوان يكي از پايگاه هاي فعال شعر ايران مطرح كنند.بني مجيدي متولد هفتم ارديبهشت ماه سال 1334 بود كه سابقه انتشار شعرهايش در مطبوعات به دوران نوجواني و جواني اش برمي گشت؛ همان فصل هايي كه به قول خودش با نوشتن انشا در مدرسه ذوقي كه داشت بروز كرد و او همچنان راه را ادامه مي دهد و پا به پاي نسل تازه از راه رسيده و باانگيزه، اولين كتابش را در سال 81 با عنوان «بهاري در خاكستر پاييز» منتشر مي كند؛ كتابي كه انگيزه چاپ مجموعه هاي ديگري است كه شايد روزگار زيادي كنج اتاق هاي خانه اش خاك مي خورند.اگرچه از انتشار اولين كتابش تا دهمين آنها يعني «اين ابر در گلو مانده» تنها 6 سال مي گذرد اما تكامل زباني و پختگي آثارش نشان مي دهد او در اين سال ها بيشتر از هر زمان ديگري كار كرده و سخت به سرودن شعري بزرگ دل بسته است، هرچند زمان اجازه نداد همه ابرهاي در گلومانده اش را شبيه باراني بي امان روي مزرعه هايي تهي بباراند.تلفيق عناصر داستاني و اجراي روايت هايي قصه گونه در قالب شعر، كلماتش را رنگ و بوي ديگري بخشيد و توانست به زبان مستقلي دست پيدا كند؛ زباني كه خاص خودش بود و رگه هايي از آن در آثار ديگر شاعران همشهري اش حتي به چشم نمي آيد. آرمان خواهي و آرمان گرايي از مهم ترين ويژگي هاي سروده هاي اوست. به اين خاطر كه جسارت داشت، از تجربه هاي تازه هراسي نداشت و مثل بيشتر آستارايي ها كه طنز عنصر مهم آثارشان به شمار مي آيد، از اين عنصر به عنوان ابزار گسترش ارتباطاتش استفاده مي كرد و معتقد بود شعر هميشه وبال گردنش بوده و هيچ گاه تاجي نبوده كه روي سر بگذارد و به آن افتخار كند.«من نه منصور درست و حسابي ام / و نه حلاج خوش مشرب و خوش مرام/ نه انسان كاملم، نه شاعر انسان، / تنها قلم مي زنم و گاهگاهي قدم/ شايد همان مرده ريگ برگشتي ام / از آب گرفته اند مرا / مي دانم نام كوچكم براي هميشه بر سر دار، مانده است».يكي ديگر از دغدغه هاي مهم او بعد از مرگ بيژن كلكي شاعر نام آشناي دهه هاي 30 و 40 سر و سامان دادن كارهاي او بود كه در زمان حياتش كتابي چاپ نكرد. رابطه نزديك خانوادگي بني مجيدي و كلكي سبب شد سرپرستي آثارش را بر عهده بگيرد و كتاب هايش را منتشر كند.هنوز طعم اولين گفت وگويم با بني مجيدي درباره او به يادم مانده كه لبخند مي زد و مي گفت؛ او لجوج بود و عصبي، اخلاق عجيبي داشت، وقتي سرحال بود آواز مي خواند و نقاشي مي كشيد اما وقتي عصبي بود به هيچ وجه نمي توانستي با او كنار بيايي. مي توانست در زمان حياتش كتاب هايش را چاپ كند اما خودش نخواست.درست برخلاف كلكي، بني مجيدي شكل زيباي مهرباني بود. در اولين برخورد انگار سال ها مي شناختي اش و مي توانستي سفره دلت را بازكني و از هر دري با او حرف بزني. معلمي بازنشسته كه قدرت بازي گرفتن از كلمات را مثل ترفندهاي معلمي اش در لابه لاي زمان ياد گرفته بود. شاعري كه اجتماع را به تصوير مي كشيد و در لحظه هاي سرودن به غير از انعكاس تصويرهاي دنياي پيرامونش به چيز ديگري فكر نمي كرد.به هر حال او در لابه لاي زنگ تلفن و تيك تاك هول آور ساعت كه ديگر به اين يقينم رسانده تمام شاعران دنيا نيمه هاي شب مي ميرند براي هميشه غزل خداحافظي اش را همان گونه كه در وبلاگش نوشت، زمزمه كرد و مثل هميشه مسافران آستارا بي تفاوت در بازار معروف شهر پرسه مي زنند و جهان مثل هميشه خواهد چرخيد اما آنچه بيشتر از هميشه احساس مي شود آستاراست كه بي بني مجيدي براي خيلي ها چيزي كم خواهد داشت. درست مثل دكتر رضا براهني كه در كتاب خطاب به پروانه ها در شعري كه به او و اكسير و كلكي تقديم كرده مي نويسد؛«من باز به آنجا برخواهم گشت / و چشمان مهربان بيژن و منصور و اكبرم را خواهم بوسيد/ تنها چندين بنفشه / در آن انتهاي باغچه باقي مانده است / تا بشمارم / آنگاه خواهم رفت / ديگر كسي مرا تميز نخواهد داد/ از رنگ ها/ از ابرها / از آسمان / و سايه درختان هولناك / كه شب در مرداب مي خوابند».
يکشنبه 16 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 71]