گفت‌وگو با بازيگران مرد آهني رابرت داوني جونيور:نقاب احمقانه‌تر از شهرت است

واضح آرشیو وب فارسی:دنياي اقتصاد: گفت‌وگو با بازيگران مرد آهني رابرت داوني جونيور:نقاب احمقانه‌تر از شهرت است
ترجمه: توحيد محرميشما آخرين بازيگري هستيد كه مي‌شد او را در نقش مرد آهني تصور كرد. البته غير از جان مالكوويچ...‏‎ ‎‎

جان مالكوويچ براي اين نقش عالي مي‌شد (خنده)! غافلگير كردن ديگران را دوست دارم، بودن در جايي كه هيچ كس ‏انتظارم را نمي‌كشد. من در اين مايه هستم كه مي‌توانم هر نقشي را ايفا كنم. هميشه دوست داشتم نقش هايم متنوع باشد ‏و از انتخاب شدن براي اين نقش خوشحال شدم. واقعا مي‌خواستم اين نقش را به دست بياورم. براي قانع كردن جان ‏فوريو باهاش تماس گرفتم و گفتم كه من تنها شخص مناسب براي اين نقش هستم. او به من گفت كه كس ديگري را در ‏نظر داشته است، اما به من پيشنهاد داد كه براي نقش تست بدهم و سر آخر من انتخاب شدم.
‎‎شما در بچگي‌تان از طرفداران سفت و سخت قصه هاي مارول بوديد؟‎
من خيلي گروهبان (فرانك) راك بودم (يكي از شخصيت‌هاي مشهور DC Comics). هميشه تاريخ را دوست داشتم ‏و مبهوت دنياي نظامي‌گري بودم، اما مثل همه آمريكايي‌ها در چشمه محصولات مارول غوطه خورده‌ام. تلويزيون ‏كارتون‌هاي سوپرمن، اسپايدرمن و مرد آهني را پخش مي‌كرد. خيلي زود شيفته مرد آهني شدم. هم ذات پنداري با او ‏خيلي راحت تر بود تا گروهبان راك. آنقدر تنومند نبودم كه خودم را به جاي اين شخصيت بگيرم (خنده).
‎‎از نظر روان‌شناسي مرد آهني را چگونه مي‌بينيد؟
فكر مي‌كردم كه او متوجه ابعاد كارهايي كه‌ آمريكايي‌ها براي نجات دموكراسي انجام مي‌دهند، نيست. مرد آهني يك ‏گريزگاه در عالم فن‌آوري يافته است. او واقعا توجهي به پيامدهاي رفتارش ندارد. پول و قدرت او را بي‌حس كرده ‏است. او مقابل مانيتور كامپيوترش مي‌نشيند تا محصولاتي را كه توليد كرده، بفروشد. تجارت مي‌كند، ‌اما اين در واقع ‏نابود كردن است. محصولات صنايع او سلاح هستند. تمامي اين‌ها برايش اهميتي ندارد تا زماني كه توسط تروريست‌ها ‏ربوده مي‌شود و او شروع به فكر كردن مي‌كند.‎
چرا هميشه ابر قهرمان‌ها، افرادي رنج كشيده هستند؟‎
چون توني استارك با رنج كشيدن تبديل به مرد آهني مي‌شود و گرنه آدم خسته‌كننده‌اي مي‌شد. چيزي كه برايم جالب ‏است آدم بدي است كه
هم چنان در وجود او ساكن است، حتي بعد از مرد آهني شدن. مانند افرادي كه سرطان‌شان علاج ‏يافته است. شايد آنها باهوش‌تر يا خوش‌شانس‌تر شده‌اند، ‌اما ته وجود شان هماني هستند كه بوده‌اند، ‌اما به اين ‏معني نيست كه بقيه زندگي شان ساده‌تر خواهد بود يا كسي زندگي را بر آن‌ها حرام نخواهد كرد. ‏‎
‎‎مي‌گويند آنچه كه شما را نكشد، شما را قوي‌تر خواهد كرد؟‎
فكر مي‌كنم تصميمي كه مي‌گيريد شما را قوي‌تر مي‌كند. آنچه كه بايد شما را بكشد، خواهد كشت.‏‎
‎‎بازي در يك زره شما را قوي‌تر كرد؟‎
بيشتر مرا كلاستروفوبيك (بيماري هراس از فضا‌هاي بسته و تنگ) كرد. در آن غرق مي‌شدم. در ضمن هيچ چيزي ‏نمي ديدم. فقط صداي ديگران را مي‌شنيدم كه: «صاف برو. به چپ. باز هم. وايستا» احساس مي‌كردم كه يك آدم آهني ‏شده‌ام. اگر مي‌خواهيد مرا واقعا در حالت عصبانيت ببينيد يك دوربين زير دماغم توي زره بگذاريد، وقتي كه به من مي‌‏گويند: «اينجا تو خوشحالي. آنجا تو هوا داري پرواز مي‌كني. مواظب باش داري مي‌افتي، اينجا داري مي‌جنگي. ‏پيروز مي‌شوي! شكست مي‌خوري! و همه اين‌ها بايد از پشت چشمي ديده شود. جان فكر مي‌كند كه براي زنده‌تر ‏كردن صحنه‌هاي بايد دوربين بيشتر به من نزديك شود يا از داخل كلاه خود فيلمبرداري شود.
زره و نقاب، خود شما كدام هستيد؟‎
نقاب عادي هنرپيشه‌هاي‌هاليوود. مردم مرا فردي رنج كشيده و با نيمه‌اي تاريك حس مي‌كنند و مرتب به من مي‌‏گويند كه استعداد دارم، تا مرا دلداري بدهند. نقاب احمقانه‌تر از شهرت است. اگر اين را پيدا نكنم. يكي ديگر را خواهم ‏يافت. هر جا باشيم هميشه نقابي به چهره داريم. از نقابي به نقاب ديگر و به آنها تنوع مي‌بخشيم، اما هميشه آنها را به ‏چهره داريم.‏‎
‎‎بايد براي شما غريب باشد كه در شروع فصل نمايش فيلم‌هاي پرهزينه و پرفروش در حال رقابت با فيلم‌هاي اينديانا جونز، بتمن و ‏Speed Racer‏ هستيد؟‎
اين آخري توسط شركت همسرم تهيه شده است و در حال حاضر وضعيت در خانه ابري است (خنده). وقتي چهره‌ام را ‏روي پوسترهاي مرد آهني ديدم به خودم گفتم اين اتفاقي است كه هر سال بايد بيفتد!
‎‎چرا اين قدر طول كشيد؟‎
آيا چنين فيلم‌هايي پانزده سال پيش- كه كارنامه هنريم در حال اوج گرفتن بود- ساخته مي‌شد ؟ نمي‌دانم... براي چنين ‏چيزهايي به سرنوشت اعتقاد دارم و با جان فوريو كارگردان و آدم‌هاي شركت مارول ملاقات كردم و همه چيز به نظرم ‏كاملا طبيعي آمد. مي‌دانم كه سر آخر كاري است مانند بقيه كارها. همان چيزي را حس كردم كه سر چاپلين آتن بارو در ‏سال 1992 حس كردم. در ظاهر يك نقش زندگي نامه‌اي را ايفا مي‌كردم، ‌اما ته دلم حس زندگي يك تجربه استثنايي و ‏ارتباط برقرار كردن با اين هنرمند بزرگ را داشتم. با توجه به اين كه تمايل دارم به آنچه كه زندگي مي‌كنم جنبه‌اي ‏حماسي ببخشم، به خودم مي‌گفتم كه اين رويداد از پيش مقدر شده است. در ضمن آن نقش كارنامه هنريم را دگرگون ‏كرد، از جمله يك نامزدي اسكار را برايم به ارمغان داشت.‎
به نظر مي‌آيد بازي در چاپلين موجب افسردگي‌تان شد؟‎
كاملا. افسرده و پريشان. وقتي همه به سر خانه و زندگي شان برگشتند من در سوئيس ماندم، جايي كه فيلمبرداري كرديم. ‏اغلب مست بودم. قادر نبودم از‌اندوه پايان يافتن فيلمبرداري خلاص شوم. به من مي‌گفتند: «چرا به خانه‌ات بر نمي‌‏گردي؟ حتي حسابدار هم برگشته سرزندگيش». كجا بايد مي‌رفتم؟ وقتي ‏هم نزديكانم از من مي‌پرسيدند كجا هستم، اتاقم را در هتل عوض مي‌كردم. مي‌شود گفت كه اين يك نوع افسردگي ‏است. ‏‎
‎‎از مرد آهني راضي هستيد؟‎
بله. براي اين مبارزه كردم. همگي عوامل تهيه را ديوانه كرده بودم. فيلمنامه در دست سرمي‌رسيدم كه نمي‌شود چنين ‏صحنه‌اي را گرفت و آنها جواب مي‌دادند البته كه مي‌شود رابرت! نوبت صحنه 22 است و‌امروز آن را مي‌گيريم. ‏من اين صحنه 22 را بارها از نو مي‌نوشتم تا سر آخر رضايت همه را جلب كند. آخر به جايي رسيديم كه عوامل فني ‏صبح‌ها غيبت مي‌كردند چرا كه مي‌دانستند كه قبل از ظهر شروع نخواهيم كرد(خنده)‏‎
پنجشنبه 13 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: دنياي اقتصاد]

[مشاهده در: www.donya-e-eqtesad.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 1377]