واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
راسخون: اگرچه هیچ مردهای نمیتواند از دنیای اموات داستانگویی کند اما مرگ همواره داستانهای زیادی را به خود اختصاص داده است. در اسلام به مرگ به عنوان عاملی برای ارتقای کیفیت زندگی توجه زیادی شده اما تکرارهای بدون خلاقیت در انتقال این مفهوم نتوانسته تأثیرگذاری لازم را بر افراد داشته باشد. توجه به مرگ به عنوان بخشی از فرهنگ هر کشور نهتنها موجب دلمردگی زندهها نمیشود بلکه به تلاش آنها برای سپری کردن حیاتی مثمر ثمر و پربار میافزاید. جشن مرگ اسکلتها موزه مرگ مکزیک که سالانه گردشگران زیادی را به این کشور جذب میکند، یکی از عمدهترین جاذبههای توریستی این کشور به شمار میرود. این موزه ملی که 2 سال قبل در مرکز شهر مکزیکوسیتی تأسیس شد گالریهایی برای نمایش مراسم قربانی در دوره آزتکها تا روز جشن مردگان در دوران مدرن دارد. در گالریهای این موزه جمجمههایی با لباسها و فرمهای عجیب و غریب در حالتهای مختلف دیده میشود؛ اسکلتهایی که برای مرگ خودشان جشن گرفتهاند. راهاندازی این موزه که در 2 ساختمان مجزا برپا شده و بلیت بازدید از آن حدود 5/1 دلار است از سوی مردم مکزیک با عکسالعملهای متفاوتی همراه بود. بعضی از مردم که در نقاط مرزی زندگی میکنند، معتقدند چرا باید این موزه به موضوعی اختصاص داشته باشد که ما هر روز از آن فرار میکنیم؟! عده دیگری نیز این موزه را تلاشی برای نمایش دادن هنر و فرهنگ خاص مکزیک که در ارتباط با مرگ به وجود آمده، میدانند. این موزه که سالانه حدود 70 هزار بازدیدکننده دارد، توانسته بیش از یک سوم مخاطبان خود را از میان گردشگران خارجی بویژه آمریکاییها جذب کند. خارجیها پس از بازدید موزه میگویند: «مرگ موضوعی است که ما دوست نداریم درباره آن صحبت کنیم اما در مکزیک مردم به طرز حیرتآوری آن را پذیرفتهاند. احساس نزدیک بودن مرگ در این کشور موجب شده شاهد فرهنگ خاصی در این کشور باشیم». به نمایش درآوردن اعتقاد مکزیکیها درباره اینکه مرگ مرحلهای میان زندگی در دنیا و زندگی دوباره است و روح تا آن زمان به عنوان یک شریک ناپیدا با بازماندگان باقی میماند از دیدنیترین بخشهای موزه مرگ مکزیک است. مسؤولان موزه درباره شدت تأثیرپذیری مردم میگویند: «در موارد زیادی مجبوریم به بازدیدکنندگان یادآوری کنیم که اینجا صرفا یک موزه است و محلی برای عبادت یا عزاداری نیست». این موزه که بیشترین بازدیدکننده را در پایان دسامبر و اوایل نوامبر و همزمان با روز مرگ در مکزیک دارد یکی از گالریهای اصلی خود را به معرفی این سنت مکزیکی اختصاص داده است. روز مرگ که مکزیکیها در آن به زیارت اهل قبور میروند سابقهای بیش از 2500 تا 3 هزار سال در این کشور دارد. رقص مرگ در موزه آلمان موزه مرگ کسل در آلمان اگرچه نمایشگاهی برای آشنایی با مفهوم و سنتهای وابسته به مرگ در این کشور است اما ساختمان مدرن آن در مرکز شهر با موضوع موزه کاملا در تضاد است. در این موزه علاوه بر نگاه به شیوههای کفن و دفن و مراسم عزاداری در اروپا به مرگ به عنوان یکی از مهمترین وقایع الهامبخش هنرمندان نیز توجه شده است. این نگاه موجب شده این موزه هر از چندگاهی نمایشگاههای خلاقانه جذابی برپا کند. از جمله این برنامهها میتوان به برداشت مسؤولان این موزه نسبت به ارتباط رقص فلامینگو با مرگ اشاره کرد. رینر ساریز، مدیر موزه مرگ میگوید: «رقص فلامینگو بیانگر احساس از دست دادن است، به همین دلیل این موزه برخلاف تصور مخاطبان جای حزن و اندوه نیست بلکه فضایی برای تفکر و تجربه حس از دست دادن در شکلهای مختلف است». مردم منطقه تبت نیز رقصهای سنتی خاص خودشان را برای تدفین مردگان داشتهاند که هماکنون فیلمی از آن روی صفحه بزرگی در موزه مرگ کسل نمایش داده میشود. این موزه که در آن تابوت، نعشکش، لباس عزا و حتی جواهرات این مراسم از روزگار معاصر تا قرن 16 و 17 میلادی به نمایش گذاشته شده، در میان کشورهای اروپایی بیشتر بر فرهنگ آلمانیها تمرکز دارد. ماشینهای بزرگ و مجلل امروزی در کنار گاریهای رنگ و رو رفته قدیمی که هر دو به عنوان نعشکش استفاده میشدهاند بخشی از این نمایشگاه را به خود اختصاص میدهد. با این وجود یکی از نمایشگاههایی که در این موزه برپا شده مربوط به فرهنگ مرگ در کشور غناست. مردم این کشور که سنتهای فراموش شده بسیاری درباره کفن و دفن عزیزانشان دارند در گذشته به جای گذاشتن اجساد در تابوتهای تیره و کدر آنها را در تابوتهای رنگارنگ دفن میکردند. مردم غنا تابوتهایی به شکل ماشین، حیوانات یا ابزار موسیقی درست میکردند که نشانی از هویت مرده در زمان حیاتش بود و روی آنها را با رنگهای مختلف نقاشی میکردند. یکی از این تابوتها که به شکل یک خروس نقاشی شده اکنون در موزه مرگ کسل نگهداری میشود. تقدیس زندگی در موزه مرگ هالیوود بعضی شهرهای آمریکا از جمله لسآنجلس هم دارای موزه مرگ هستند. بازدید از موزه مرگ لس آنجلس که در واقع متعلق به هالیوود است، حدود یک ساعت طول میکشد. در این موزه علاوه بر نمایش مراسم کفن و دفن،گالریهایی هم به پروندههای جنایی اختصاص داده شده است. در این بخش بازدیدکنندگان با علوم جنایی و تحقیقات پلیسی آشنا میشوند و اگرچه بازدید از گالریهای جنایی این موزه به کسانی که تحمل آن را ندارند توصیه نمیشود، اما به اذعان بازدیدکنندگان پردل و جرأت، این بخش از دیدنیترین قسمتهای این موزه است. بخشهایی از این موزه نیز به ارائه اطلاعاتی درباره قبایل آدمخوار اختصاص داده شده، اما در هر حال این موزه که بلیت ورودی آن برای هر نفر 15 دلار است، فرصتی برای بازنگرنی و عمیق شدن افراد در خودشان است؛ فرصتی كه قدر لحظات زندگی را بیشتر بدانند. در این موزه فیلمها و تصاویری نیز از لحظه مواجهه بازدیدکنندگان با گالریهای مختلف مرتبط با مرگ به نمایش درآمده است. هیلی، مسؤول این بخش از موزه میگوید: نمیخواهیم بازدیدکنندگان با کابوس و وحشت این موزه را ترک کنند، بلکه ما به دنبال تقدیس زندگی هستیم. روزنامه لسآنجلستایمز که بخشی از نظرسنجیهای خود را به این موزه اختصاص داده است در خبر خود مینویسد با وجود این موزه میتوانید هر لحظه مرگ را به طور زنده تماشا کنید و نیازی به فرارسیدن روز و زمان خاصی برای این کار نیست. بیمه مرگ در آفریقا افزایش آمار مرگ و میر در بعضی کشورهای آفریقایی موجب شده مردم به گرفتن بیمه مرگ تمایل بیشتری داشته باشند. در واقع به علت بالا بودن هزینههای کفن و دفن و عدم استطاعت بازماندگان برای پرداخت هزینهها شرکتهای بیمهگذار مرگ افراد را بیمه میکنند. در این کشورها انجام درست مراسم کفن و دفن اهمیت بسیار زیادی برای بازماندگان دارد و حتما همه آشنایان در این مراسم شرکت میکنند. این فرهنگ موجب شده که بیشتر مردم به جای داشتن بیمههای درمانی بیمه مخصوص مراسم کفن و دفن داشته باشند. آفریقاییها که معتقدند روح مرده پس از جدا شدن از کالبد جسم روی درخت خانهاش لانه میکند به محض شنیدن خبر مرگ یکی از اقوامشان یکی از شاخههای درخت خانهاش را به محل مرگ میبرند و برای روح توضیح میدهند که باید روی این شاخه بنشیند تا او را به خانه برسانند و از سرگردان شدن او جلوگیری کنند. در موزه فرهنگ آفریقایی نیز بخشهایی به نمایش فرهنگ مرگ در کشورهای آفریقایی اختصاص داده شده است 10231002
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 282]