مقدمه اى بر نيايش

واضح آرشیو وب فارسی:ايران ورزشی: مقدمه اى بر نيايش
مقدمه شهيد چمران بر ترجمه دعاى كميل كه توسط برادرش مرحوم دكتر عباس چمران انجام گرفته است:آيا هيچ گاه در دل شب، دور از هياهوى زندگى، به آسمان پرستاره نگاه كرده ايد و روح شما به عظمت و زيبايى آن مجذوب شده است اين احساس احترام و ستايش به عظمت و زيبايى، اظهار خضوع و تسليم در برابر خالق آن، «نيايش» ناميده مى شود.نيايش، ارتباط قلبى است با ذات عالم هستى؛نيايش، راز و نياز درونى است با كمال مطلق؛نيايش، كشش روح است به سوى كانون غيرمادى جهان؛نيايش، پرواز انسان است به سوى پروردگار عالم؛ نيايش، منحصر به انسان ها نيست، تمام موجودات عالم در نيايشى بزرگ شركت دارند، هر يك به زبان خود خدا را تسبيح مى كنند.شعله شمع، خود نيايشى است و سوختن پروانه، نيايشى ديگر.خنده معصوم كودك نيايشى است و مهر پاك مادر، نيايشى ديگر...نيايش، يك سير روحانى و مكاشفه درونى است كه در آن، وجود آدمى مى جوشد، مى سوزد، به روح مبدل مى شود، به فراخناى عالم هستى بالا مى رود و در وجود كل حل مى گردد.آدمى، قلب دارد، كه مركز احساس عرفانى و ارتباط با كانون نامرئى حيات و درك زيبايى است؛ اين قلب با محصولات عقل سيراب نمى شود. نيايش، لطيف ترين و عميق ترين نياز فطرى قلب است.هنگام نيايش، پرده هاى ضخيم عالم محسوسات از روى قلب به كنارى مى رود و مشعل فروزان روح آدمى نورافشانى مى كند.نيايش، آرامش ضمير مى آورد، نفس را تصفيه مى كند، روح را انبساط مى دهد، ايجاد نشاط مى كند و ظرفيت وجود انسان را از كمال مطلق لبريز مى نمايد.در ميان نيايش ها، نيايش عشاق شورى ديگر دارد.در ميان عشاق عالم نيز، على (ع) جايگاهى خاص دارد.على(ع) مظهر كمال و عشق و انسانيت، آنچنان عاشقانه راز و نياز مى كند كه دل آدمى آب مى شود، آن همه قدرت و شجاعت با آن همه خضوع و بندگى، آن همه شور و عشق با آن همه ترس از فراق... راستى كه مافوق طاقت بشرى است!اگر پيرزنى ضعيف، كه قدم به دروازه مرگ نهاده است، از ترس و وحشت در مقابل خداى تضرع كند، چندان تعجب آور نيست. يا بيچاره مضطرى كه جبر زمان بى رحمانه خردش كرده است، امن يجيب بگويد، باز هم قابل درك است؛ ولى آنجا كه قدرتمندترين و بى نيازترين مرد روزگار، از شب تا به صبح، خاضعانه راز و نياز مى كند و مى گريد، قابل فهم بشرى نيست.على (ع) فرياد مى زند:«خدايا! من به خاطر ترس از جهنمت تو را نمى پرستم، به بهشت تو نيز طمعى ندارم، تو شايسته پرستشى و محرك من فقط عشق به تو است.»على (ع) تاجر پيشه نبود كه با خداى خود معامله كند و در ازاى عشق، پاداشى بخواهد، عشق، شيرازه حيات هستى او بودو بدون عشق نمى توانست زنده بماند.دعاى كميل، شراره هاى آتشى است كه از قلب و روح على (ع) برخاسته و على (ع) آن را به دوست خود كميل تعليم داده است. براى كسب فيض زنده دلان، اين نيايش بزرگ به فارسى برگردانده شده است.
پنجشنبه 30 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايران ورزشی]

[مشاهده در: www.iran-varzeshi.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 243]