شكستن مهر سكوت

واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: ايران در 27 تير 1367، قطعنامه 598 سازمان ملل مبني بر آتش بس را پذيرفت و پس از هشت سال، پايان جنگ تحميلي مهر زده شد، عراق كه در 31 شهريور 1359 اين جنگ را آغاز كرده بود، توانست قسمت هايي از خاك ايران را به اشغال خود در آورد، اما رزمندگان اسلام با تجديد قوا و همتي والا توانستند تمام مناطق اشغالي را باز پس گيرند كه آزادي خرمشهر نقطه عطف آن بود. صدام كه در مقابله با نيروهاي از جان گذشته ايران، خود را ناتوان مي ديد دست به فجيعانه ترين عمل جنگي يعني استفاده از سلاح هاي شيميايي زد، كه پس از جنگ جهاني اول و آگاهي از كاربرد آن طبق قوانين جهاني، استفاده از آن در جنگ ها منع شده بود و نكته قابل توجه اين است كه خود صدام در مجموعه 120 دولت امضا كننده پروتكل 1925ژنو (منع استفاده از سلاح هاي شيميايي ) بود، متن اين پروتكل كه امضا كنندگان بايد به آن متعهد باشند به شرح زير است : نظر به اينكه در موقع جنگ، استعمال گازهاي خفه‌كننده و مسموم يا امثال آنها و همچنين هر قسم مايعات و مواد يا عمليات شبيه به آن حقا مورد تنفر افكار عمومي دنياي متمدن است؛ دوّل متعاهد تقبل مي‌نمايند، ممنوعيت استعمال گازهاي خفه‌كننده و مسموم شبيه آن را به موجب اين اعلاميه به رسميت شناخته و همچنين تعهد مي‌نمايد كه ممنوعيت مزبور را شامل وسايل جنگ ميكروبي نيز دانسته و خود را ملزم به رعايت مدلول مراتب فوق بدانم. صدام برخلاف تعهد يادشده به راحتي، بي محابا و بدون ترس؛ اين سلاح را نه تنها در برابر سربازان ايراني بلكه عليه مردم غير نظامي در 17 و 18 ارديبهشت و همچنين در 16 و 17 خرداد سال 1367 بكار بست و شهرهاي سردشت و بانه را بمباران كرد.او به مردم كشور خود هم رحم نكرد و از اين سلاح شيميايي در شهر حلبچه بطور گسترده اي استفاده كرد و غير نظاميان بسياري كه بيشتر شامل زنان و كودكان مي شدند را قرباني ساخت. رژيم بعث عراق 18 روز پس از پذيرش قطعنامه 598 از سوي ايران، باز هم از اين سلاح استفاده و شهري در مجاورت اشنويه را هدف بمباران شيميايي قرار داد و ناقض كامل قطعنامه شد. شوراي امنيت با وجود اعتراض وزارت امور خارجه جمهوري اسلامي ايران، قطعنامه 619 را در تاريخ 18مرداد 1367 صادر، اما در آن توجهي به اين موضوع نكرد و تنها خواهان اجراي بخش عملياتي قطعنامه 598 و تشكيل گروه ناظر سازمان ملل(يونيماگ) براي يك دوره فعاليت شش ماه در منطقه شد. گزارش هيأت كارشناسي و بازرسان سازمان ملل به شوراي امنيت، كه بنا به درخواست ايران به اين كشور اعزام شده بودند، باعث نگراني جامعه جهاني از قرباني شدن هزاران نفر از مردم بي‌گناه به وسيله اين سلاح مخرب شد و همچنين با ارسال عكس، فيلم و مصاحبه با مجروحان شيميايي اين مسئله بازتابي جهاني يافت و در نهايت با فشار افكار عمومي شوراي امنيت قطعنامه 620 را در چهارم شهريور 1367 برابر با 26 اوت 1988 تصويب كرد. اين قطعنامه جداي از نقايص اساسي، مهم‏ترين سندي است كه شوراي امنيت در طي هشت سال استفاده مكرر عراق از سلاح‏هاي شيميايي عليه افراد غيرنظامي و نظامي ايران صادر كرده است. در اين قطعنامه، شورا براي اولين بار، كاربرد سلاح‏هاي شيميايي را به طور تلويحي، نتيجه عدم پيشرفت مذاكرات درباره خلع سلاح شيميايي دانست. يكي از ويژگي‎هاي بارز اين قطعنامه ترسيم يك خط مشي مشخص براي دبير كل سازمان ملل بود. به صورتي كه دبير كل را موظف مي كرد كه به محض گزارش حمله شيميايي وي بايد هيأتي را به منطقه اعزام و نياز به مشورت با شوراي امنيت را ندارد. همچنين در اين قطعنامه علاوه‎ بر منع كاربرد اين سلاح، كميسيون خلع سلاح هاي شيميايي توسعه، توليد و ذخيره‎ اين گونه سلاح‎ها را ممنوع اعلام كرد و اين ممنوعيت حتي براي كشورهايي كه معاهده ژنو را امضاء نكرده بودند لازم‌الاجرا شد. امروز با فرا رسيدن سالروز اين قطعنامه كه در آن استفاده از سلاح‌هاي شيميايي محكوم شده و كاربرد اين سلاح‌ها عليه ايران مورد تأييد قرار گرفته، فرصتي است تا با نگاه دقيق به قطعنامه هاي شوراي امنيت در جنگ تحميلي مشخص شود كه زمان استفاده صدام از سلاح‌هاي شيميايي و كشتار مردم بي گناه ايران و عراق، مجامع بين المللي بويژه سازمان ‌ملل سكوت ‌را بر هر اقدامي ترجيح مي دادند و كشورهاي سلطه گر امروزي كه با شعار دفاع از حقوق بشر به ملل ديگر مي تازند، چشم خود را بر اين واقعيت بستند و نه تنها اعتراض نكردند، بلكه تمام قد در طول جنگ تحميلي به ياري عراق شتافتند. اطلاع**9131**1717

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 181]