ماه رمضان ؛ بهترين فرصت براي شناخت و درمان بيماري هاي معنوي

واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: شما طبيب خودتان بشويد، برادر عزيز! هيچ‌كس مثل خود انسان نمي‌تواند بيماري هاي خودش را بشناسد. برخي بيماري ها در انسان هست كه اگر مثلا شما به من بگوييد تو دچار اين بيماري هستي، عصباني مي‌شوم و بدم مي‌آيد. اما به خودمان كه مراجعه مي‌كنيم، مي‌بينيم بله؛ ما متاسفانه از اين بيماري ها داريم. سر هركسي را انسان كلاه بگذارد؛ از هركس كه پنهان كند، با خودش كه ديگر نمي‌تواند! پس بهترين كسي كه مي‌تواند بيماري ما را تشخيص دهد، خودمان هستيم. بياوريد روي كاغذ! بنويسيد: حسد بنويسيد: بخل بنويسد: بدخواهي براي ديگران، بنويسيد: تنبلي در كار ، بنويسد: روح بدبيني به نيكان و صالحان، بنويسيد:بي‌اعتنايي به وظايف بنويسيد: علاقه به خود. اگر بيماريهاي ما اينهاست، اينها را روي كاغذ بياوريم. ماه رمضان فرصتي است كه يكي يكي اين بيماريها را، تا آن‌جايي كه بشود، برطرف كنيم. اگر برطرف نكنيم، اين بيماريها مهلك خواهد شد؛ هلاك معنوي و واقعي. هلاك جسمي كه چيزي نيست! اگر بيماري مهلكي در ما باشد يا احتمالش را بدهند، چقدر دستپاچه مي‌شويم؟ شب خوابمان نمي‌برد. بهترين دكترها را پيدا مي‌كنيم، مي‌گوييم: نكند اين غده‌اي كه در بدن من است، در دست من است، زير پوست من است، سرطان باشد!. از تصورش كلي وحشت مي‌كنيم. آخرش چه؟ آخرش مردن است. حالا نشد، يك سال ديگر است، دو سال ديگر است، ده سال ديگر است. به قول نظامي گنجوي: اگر صد سال ماني ور يكي روز/ ببايد رفت از اين كاخ دل افروز. ماندني كه نيستيم. چند صباحي، كمي اين‌ور، كمي آن‌ور، تمام خواهد شد. هلاكت جسماني اين است و اين‌قدر از آن مي‌ترسيم. هلاكت معنوي، يعني براي ابد دچار خذلان و عذاب الهي شدن. يعني در زندگي جاودان ابدي، از همه‌ نعمت ها و لذت ها و چشم روشني هايي كه خداوند براي من و شما معين و مقرر كرده محروم ماندن. انسان به قيامت نگاه كند و ببيند خداي متعال به بعضي از بندگانش - همين افرادي كه با آنها معاشريم و آنها را در كوچه و محله مي‌بينيم؛ به همكار اداري، به دوست دوران تحصيل،يا به يك رفيق بگو بشنو - براي برخي كارها و مجاهداتي كه در اين دنيا داشته‌اند، مقامات عالي مي‌دهد؛ آنها را به بهشت مي‌برد؛ از عذاب دورشان مي‌دارد و از عقبات قيامت، نجاتشان مي‌دهد، و ما به‌خاطر تنبلي؛ به‌خاطر نرسيدن به خود و به‌خاطر يك لحظه غفلت، از همه‌ي آنها محروم مانده‌ايم! آن وقت است كه حسرت گريبان انسان را مي‌گيرد و انذرهم ‌يوم ‌الحسرة اذ قضي‌ الامر كار هم ديگر از كار گذشته است و حسرت هم فايده‌اي ندارد. اين، هلاكت معنوي است. برادران و خواهران! اگر به خودمان نرسيم، بدبختي است؛ روسياهي است؛ محروميت است؛ از چشم خدا افتادن است؛ از مقامات معنوي دور ماندن و از نعيم ابدي الهي، تهيدست ماندن است. پس بايد به خودمان برسيم. ماه رمضان فرصت خوبي است.كتاب هاي اخلاق هم خوشبختانه دراختيار هست لكن آن چيزي كه آدم از مجموع مي‌فهمد و آنچه مهم است، اين است كه انسان بتواند هوا و هوس خود را كنترل و مهار كند. اين، اساس قضيه است. (بيانات رهبر انقلاب در روز اوّل ماه مبارك رمضان‌ 4 اسفند ماه 1371) فراهنگ**2006**

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 311]