آقاى موسوى! وارد بازى بى رحم دموكراسى شده ايد

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
آقاى موسوى! وارد بازى بى رحم دموكراسى شده ايد

ميرحسين موسوى نخست وزيردهه،۶۰ حتى براى ۳۰ ساله هاى ما چندان شناخته شده نيست. آنچه از او به ياد مانده بود، چهره اى محجوب، زحمتكش، با تفكرى انقلابى و زى مردمى و يكى از نمادهاى دهه اول انقلاب بود كه در فضاى مديريت عصر سازندگى مانند برخى ديگر از امثال خود بايگانى شد. ميرحسين طى دو دهه اخير على الظاهر برخلاف بسيارى از دوستان قديم خود ۱۸۰ درجه نچرخيد و هنوز هم كه سخن مى گويد معلوم مى شود برخى اصالت ها را حفظ كرده است. اما شكست سكوت ۲۰ ساله با انجام چند مصاحبه و سخنرانى در فاصله اى كوتاه نشان مى دهد وى قصد تغيير مشى ۲۰ساله گذشته خود را دارد. اكنون كه وى قصد بازگشت به سياست را دارد لازم است برخى ابهامات و سوالات و مطالب را با وى در ميان بگذاريم: ورود دوباره شما با گفت وگوئى ارزشى و انتقادى و دفاعى همراه شده است. دفاع از عملكرد خود در دوران هشت ساله نخست وزيرى و ارزش هاى فراموش شده در مديريت پس از جنگ و نيز انتقاد به مديريت احمدى نژاد. در اين ميان تمايل شما به جناح اصلاحات مشهود است. مى گويند علت ورود شما به صحنه نگرانى از وضع كنونى است. بنابراين جا دارد سوال شود اگر وضع كنونى نگران كننده است آيا وضع مديريت ۱۶ سال پس از جنگ موجب نگرانى شما نشدتا حداقل زبان به نگرانى بگشائيد؟ شايد در آن زمان از اصلاح امور مايوس بوده و اكنون به دليل بازگشت فضاى ارزشى اميدوارتر شده ايد. اگر چنين است پس به نظر شما هم بايد اوضاع از گذشته بهتر شده باشد. آيا با نظر ما موافق هستيد؟ و آيا حاضر هستيد به اين مساله اذعان نماييد؟ شما اكنون تلويحاً از تفكر چپ سوسياليستى در دهه اول تبرى مى جوئيد. آيا همكاران قديم شما از قبيل مجاهدين انقلاب، مشاركت و كارگزاران هم همينطور هستند و يا آنكه آنها درآن ايام سوسياليست بودند و اكنون توبه كرده و ليبرال شده اند؟ آيا دولتى شدن همه امور در زمان شما پيگيرى نمى شد؟ يادمان است امام (ره) ضمن حمايت جدى از شما گاه با جديت و گلايه تاكيد مى كرد كارها بايد به مردم واگذار شود. مخاطب امام چه كسى بود؟ چه جريانى مانع اين كار بود؟ چه كسانى به بهانه مخالفت با بازار در مقابل جريان طبيعى سازى اقتصاد و مردمى ساختن آن مى ايستادند؟ از جامعه سوداگر مدرن و از نماينده قابل خريدارى پنج ميليونى صحبت كرده ايد. اين تفكر محصول سياست هاى ۱۶ ساله دوستان قديم شما و همه آنهايى است كه به اقتصاد غربى ايمان دارند و آن را علم مى شمارند. همانطور كه اسلافشان ماركسيسم را علم مى دانستند. آيا در آينده در اين باره واضح تر سخن خواهيد گفت؟ در اين ۲۰ سال ظاهراً فقط دو بار به سخن آمديد. يك بار در انتخابات مجلس هفتم كه از رد صلاحيت فله اى انتقاد كرديد. آيا بعد ها نشنيديد كه اصلاح طلبان گفتند ما خود موج انبوه ثبت نام ها را طراحى كرديم؟ آيا رد صلاحيت فله اى عكس العمل ثبت نام گله اى نبود؟ آيا موارد ديگرى نبود كه شما را نگران كند؟ آيا تهاجم فرهنگى و غفلت و تغافل مسؤولان وقت نگران كننده نبود؟ آيا موج مخرب دنيا طلبى و سپس مفاسد اقتصادى برخى مسؤولان خيلى كم اهميت تر بودند كه شما به سكوت خود ادامه داديد؟ شما از ماشين دولت كه از زمان قاجار به وجود آمده و ساخت ساز و كارهاى ارتباط كشورهاى مستعمره با كشورهاى استعمارگر است دفاع مى كنيد. يكى از اهداف انقلاب اسلامى، تحول در ساختار ها بود. همين تغيير نكردن اين ساختارها يكى از موجبات آن بود كه پس از ۲۲ سال رهبرى در سال ۷۹ اعلام كنند ما دولت اسلامى نداريم و بايد دولت اسلامى ايجاد كنيم. سازمان برنامه و بودجه كه از آن دفاع مى كنيد به خاطر سكه گرفتن منحل نشد. مديريت سكه اى، محصول عام دوران دوستان قديم شما بعد از جنگ است. مشكل سازمان برنامه عميق تر از اين هاست. سازمان برنامه و بودجه ساختارى انگليسى داشت كه حتى اگر انگليسى هاى خيانتكار قصد خير هم داشتند يك سازمان ناكارآمد را با انبوهى از كارشناسان از فرق سر تا نوك پا غرب انديش و بيگانه با اقتصاد دينى و بومى به جان اين كشور و مردم مظلوم انداختند. انحلال شجاعانه اين سازمان يك بت شكنى بود و اميد داشتيم شما هم همراهى كنيد اما تعجب آور آنكه برخلاف مبانى اعتقادى خود از آن دفاع كرده ايد. البته روشن است اگركسى امر بودجه را نيازمند مديريت و برنامه ريزى نداند نه در علم او كه بايد در عقلش شك كرد. اما سيطره ۲۷ ساله اين سازمان ناكارآمد بر توزيع درآمدهاى كشور كافى بود تا كسى جلوى ضرر را در اولين فرصت بگيرد. نگاه فرهنگى شما چيست؟ ما به سختگيرى، انحصار طلبى، خود را متولى دين و انقلاب دانستن و ديگران را تخطئه كردن و محدود نمودن آزادى هاى معقول اجتماعى اعتراض داريم. اما آنچه در دوران اصلاحات به نام آزادى در مطبوعات و دانشگاه ها و محافل سياسى گذشت چهره اى از هرج و مرج طلبى، ساختار شكنى، ولنگارى و هرهرى مذهبى، تقدس زدايى و وادادگى در مقابل دشمن را به نمايش گذاشت. اميدواريم تيغه تيز انتقاد شما اگر متوجه تحجر مى شود، جريان انفعال و التقاط را هم فراموش نكند كه اين دو، دو لبه يك گاز انبرى هستند كه انقلاب مظلوم را مى فشرند. بگذاريد مطلبى را بگويم. ما بسيارى از دوستان شما را در مقوله فرهنگ داراى سوء نيت نمى دانيم اما آنها دچار غفلت هستند و اين غفلت آنها را تا مرز "مُنگليسم فرهنگى" كشانده است. "منگليسم فرهنگى" يا "سفاهت فرهنگى" حالتى است كه فرد در آن صرفه و صلاح خود را در عرصه فرهنگ نمى شناسد و از جانب دشمن در اين صحنه كلاه هاى گشاد بر سرش مى رود. سفيه در فقه كسى است كه اهليت معامله ندارد و در فرهنگ كسى است كه متوجه سوء نيت دشمن نمى شود. يادمان مى آيد در همان ايام يكبار هم از بستن فله اى مطبوعات سخن گفتيد و اين بار دومى بود كه ما ياد داريم شما دراين ۲۰ سال به زبان آمديد. اين ايام مقارن بود با زمانى كه دوستان سابق شما از امام خمينى (ره) و موزه سخن مى گفتند و از خشونت طلب بودن جد شما حرف مى زدند. يادمان نمى آيد شما در مقابل آن فضاحت ها و آن «داستان غم انگيز» لب به اعتراض گشوده باشيد. حمايت جدى امام (ره) از شما در تاريخ ثبت شده است. اين حمايت را بايد با دو ملاحظه تحليل كرد. اول: فضاى حساس جنگ كه در آن اختلاف با مدير اجرايى كشور بسيار خطرناك بود. دوم: توانايى اجرايى همفكران شما نسبت به جناح منتقد. آنطور كه ناطق نورى مى گويد حتى محسن رضايى هم نظر داده بود كه با رفتن شما جنگ لطمه مى خورد. جداى از صحت و سقم اين نظر، در چنين مواردى امام (ره) بسيار واقع بين و تابع نظر كارشناسى بود. ما فكر مى كنيم امام (ره) مجموعه رفتار دولت شما را بر اساس نظر كارشناسان شما با احكام ثانويه و احكام حكومتى قابل توجيه مى ديد اما اين به معناى تاييد تفكر همراهان شما از سوى امام (ره) نبود. اين امام (ره) نبود كه با تفكر حاكم بر دولت همراه باشد بلكه اين دولتيان بودند كه در افق بلند انديشه امام (ره) عناصرى مشترك با خود مى يافتند. افسانه همراهى امام (ره) با يك جناح و مخالفت با جناح ديگر از سوى كسانى مطرح مى شود كه پرنده افكارشان معمولاً در ارتفاع پائين پرواز مى كند. شما هم انتظار نداريد تجليلتان از امام (ره) حمل بر حمايت يكجانبه امام (ره) از شما شود. امام (ره) با كسى عقد اخوت نبسته بود. نامه عتاب آميز امام (ره) به شما پس از آن استعفاى ناگهانى از يادها نرفته است. البته شخصيت و نجابت شما مى گويد شما كسى نيستيد كه بخواهيد از امام (ره) براى خود خرج كنيد. اما انتخابات است آقاى موسوى! و شما نمى توانيد جلوى دوستانتان را بگيريد. اگر به ميدان بيائيد فردا خيابان ها را مى بينيم كه پر شده از استفاده ابزارى از امام (ره) توسط حاميان شما براى شما. شما جزء معدود كسانى هستيد كه در زمان مسؤوليت نيازى به تلاش و فعاليت هاى انتخاباتى نداشته ايد. با شهيد بهشتى به روزنامه حزب آمديد سپس از طريق مسؤولان انقلاب وارد كابينه شديد و سپس ۸ سال با تكيه بر قدرتمند ترين مرد جهان صدارت كرديد. اكنون اگر به ميدان بيائيد، ظاهراً اولين بارى است كه وارد بازى انتخابات شده ايد. ما راى را مانند لقمه مى دانيم. راى هم مانند لقمه، حلال و حرام و مكروه و مشتبه دارد. آرا داراى اثر وضعى است. اگر با هر وسيله به دست بيايد، انسان را به گرو مى برد. به نظر شما آيا از حالا راهى براى پيشگيرى هست يا اينكه شما هم اينها را جزء لوازم اجتناب ناپذير دموكراسى خواهيد دانست و ما هم بار ديگر شاهد رفتار بيرحمانه چرخ دنده هاى دموكراسى با انسان هاى متشخصى هستيم كه دوست داريم آبرو و وجاهتشان براى اسلام و انقلاب باقى بماند؟ راه سومى البته هست اما بسيار سخت و سالم است و مخصوص كسانى است كه از اول بنا را بر انتخاب نشدن بگذارند ولو بعداً انتخاب شوند. طبق يك ارزيابى كلى و ابتدايى، اعتقاد داريم شما نسبت به دو دولت سازندگى و اصلاحات با اهداف انقلاب همخوانى بيشترى داريد. رياست جمهورى شما پس از دولت سازندگى و اصلاحات مى توانست قدمى به جلو باشد. اما اكنون كه رئيس جمهورى بر سر كار است كه در مقايسه با افراد شناخته شده و مطرح، در همخوانى با اهداف و افكار امام (ره) و رهبرى با امثال خود قابل قياس نيست، انتخاب شما قدمى به جلو محسوب نمى شود. كاش شما در سال ۸۴ دعوت رئيس جمهور را براى حضور در كابينه و كمك به اين دولت مى پذيرفتيد. /2759/

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 170]