محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803962261
جنگ با مافیای اکران ممکن نیست
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > سینما - کارگردان فیلم سینمایی «عصر جمعه» معتقد است شرایط اکران به قدری پیچ در پیچ است که جنگ با آن شدنی نیست. سمیه علیپور: «عصر جمعه» اولین ساخته سینمایی مونا زندی حقیقی پنج سال پیش ساخته شد. او که از دنیای فیلم کوتاه و مستند وارد سینمای حرفه‌ای شده و سابقه همکاری با کارگردانان صاحبنام چون کیانوش عیاری و رخشان بنی‌اعتماد را داشته، در اولین گام ورود به سینمای بلند داستانی با مشکل مواجه شد.«عصر جمعه» در بیست و چهارمین جشنواره فیلم فجر در بخش مسابقه سینمای ایران جایزه سیمرغ بلورین بهترین فیلم اول و جایزه ویژه هیئت داوران را برد، اما فیلم زندی به دلایلی که هیچ وقت قطعی نشد، پنج سال از اکران بازماند، تا آخر آذرماه امسال که بالاخره روی پرده سینماها رفت.این فیلم درباره زندگی زنی به نام سوگند است که در ارتباط با پسر 15 ساله‌اش دچار مشکلاتی میشود. رویا نونهالی، هانیه توسلی، مهرداد صدیقیان و رامین راستاد در «عصر جمعه» بازی میکنند. زندی در گفت‌و‌گو با خبرآنلاین درمورد نخستین فیلم سینمایی خود و شرایط سخت اکران صحبت کرده است. از اکران فیلم شروع کنیم. بعد از پنج سال اکران نشدن، فیلم زمانی روی پرده رفت که فرصت خوبی برای نمایش نیست. این زمان چطور برای اکران «عصر جمعه» انتخاب شد؟برای اکران چاره‌ای جز این انتخاب نداشتیم. تنها امکانی که به ما داده شد همین زمان بود، با توجه به اینکه بعد از جشنواره فیلمهای تازه‌تری می‌آمد و بعد از آن اکران فرصت اکران به دست نمی‌آمد، به این زمان تن دادیم، با توجه به اینکه خیلی فیلمهای دیگر هم این شرایط را دارند و به دلیل نزدیکی به جشنواره، اگر به بعد از جشنواره موکول می شدند نمی‌تواستند فرصتی برای نمایش به دست آورند، ناگهان شورای صنفی نمایش تصمیم می‌گیرد 17 فیلم را با هم اکران کند که عملا این یک نوعی از خودکشی در مورد فیلم‌‌هاست، در نتیجه فیلمها قربانی یکدیگر شدند. البته این غیر از فیلم‌هایی است که شرایط اکران و فروش را در هر زمانی به دلیل متکی بودن بر المان‌‌های فروش دارند و در هر زمانی فروش خودشان را خواهند داشت. فیلمهای فرهنگی که برای اکران، به زمان مناسب و سینماهای متعدد نیاز دارند قربانی این شرایط هستند. نمونه آن سینمایی است که معنای اسمش را از یاد برده است. سینمای فرهنگ که باید امکان مناسبی برای فیلمهای فرهنگی داشته باشد هم درگیر بازی تجارت غیر سالم سینما شده است. دلیلش هم بطور واضح زمان‌های نامناسب اکران است که به فیلمهای فرهنگی می‌دهد. به شدت به اکران سینمای فرهنگ شکایت دارم و اگر این روند ادامه پیدا کند «عصر جمعه» از آن سینما برداشته خواهد شد، زیرا اکران شدن در آن سینما مثل اکران نشدن است فقط بار آن را بر دوش می‌کشد. آنقدر شرایط اکران پیچ در پیچ است و زد و بند در آن وجود دارد که شخصاً نمی‌توانم وارد آن شوم. تصور می‌کنم به جنگ این مافیا رفتن شدنی نیست و اگر آن روحیه را داشتم که به جنگ این جریان بروم حتما «عصر جمعه» را نمی‌ساختم و الان شما شاهد یک کمدی بی‌ارزش بودید. قرار نیست سینمایی به زمان اکران اضافه شود؟اگر کم نشود اضافه نخواهد شد. حتی با اضافه شدن دو فیلم به تعداد آثار روی پرده از چهارشنبه 22 دی یک سئانس از «عصر جمعه» در سینما آزادی گرفته شد، اما قرار اول این بوده که فیلم تا بعد از جشنواره هم روی پرده باشد. به این نکته اشاره کردید که فیلمهای دارای المان فروش در این شرایط هم می‌فروشند. قطعاً به سمت این نوع فیلمسازی نرفیتد، در عین حال که هر کارگردانی مایل است فیلمش دیده شود،چه حد و مرزی بین این‌ها قائل هستید؟قصد بی‌احترامی ندارم و حتی خیلی احترام می‌گذارم به کسانی که براساس علاقمندی و اعتقادشان این نوع فیلمها را می‌سازند. مرزی بین خودفروشی و ارائه وجود دارد. در برخی از این اتفاقات نوعی خودفروشی هست. آنان از ته به سر می‌رسند، ابتدا انتخاب میکنند که چه المان‌‌هایی برای فروش وجود دارد چطور میشود قصه را بی‌محتوا‌تر و بی‌ارزش‌تر کرد و بعد بر آن اساس فیلم می‌سازند که خوشبختانه استقبال نکردن تماشاگران باشعور به این نگرش فیلمسازی نشان داد دیگر این کالا طرفداری ندارد. ازاینکه از این کلمه استفاده کردم پوزش می‌خواهم، اما تعریف دیگری ندارم. قصه «عصر جمعه» چطور شکل گرفت و تصور می‌کنید این فیلم تا چه حد با فضای سینمای ایران متناسب است؟شکل‌گیری قصه در نتیجه دو مستندی بود که کار می‌کردم. تحقیق یک مستند را انجام می‌دادم و مستندی می‌ساختم که یکی مربوط به دختر بچه 13 ساله‌ای بود که سه نفر به او تعرض کرده بودند و دیگری بچه‌‌هایی که در زندان به دنیا می‌آمدند.ترکیب این دو واقعیت با هم طرح اولیه «عصر جمعه» را به وجود آورد، اما اینکه نگاه به این باشد که تعرض از سوی یک فامیل انجام شود نتیجه تحقیقات ما بود. در نتیجه تصمیم گرفتم کاری بسازم که پنهانی‌ترین مسئله را بیان کند. چند روز پیش که برای نمایش «عصر جمعه» در کانون اصلاح و تربیت رفته بودیم، دختربچه‌ای دیدم که در کانون به دنیا آمده بود و دوران محکومیت را با مادر می‌گذارند. متاسفم که هنوز این اتفاق می‌افتد چرا که شنیده بودم قانونی طراحی شده تا بچه‌ها در زندان نباشند.در ادامه پاسخ سئوال قبل باید بگویم منظورم از فیلم شریف انسانی این نیست که چنین فیلمی باید فقط مربوط به معضلات اجتماعی باشد. برای ساخت فیلم شریف لازم نیست معضلی اجتماعی از جنس آنچه در «عصر جمعه» مطرح شده عنوان شود. نمونه‌های از فیلمهای شریفی که مستقیماً یک معضل اجتماعی خیلی سنگین را مطرح نمی‌کند در سینمای ایران داشتیم که از جمله آن می‌توان به «درباره الی»، «چهارشنبه سوری» و یا «بودن یا نبودن» اشاره کرد و حتما فیلمهای بسیار دیگر. «بودن یا نبودن» فیلم بسیار پراهمیتی در تاریخ سینمای ایران محسوب میشود که به صورت مستقیم معضلی اجتماعی را عنوان نمی‌کند اما لایه‌های پنهان تفکری را نشان می‌دهد که روابط انسانی را زیر سئوال می‌برد. بنابراین برای رسیدن به فیلم شریف فقط نباید از مسیر بیان یک معضل اجتماعی گذشت. فیلمی مثل «مهمان مامان» قرار نیست هیچ گره‌ای را باز کند ولی فیلم شریفی است و قصه خانوادگی مفرح و جذاب و سروسامان‌داری را ارائه می‌دهد.. «اجاره‌نشین‌ها» نمونه دیگری از فیلم شریفی است که فضای طنز دارد. پروسه‌ای که برای ساخت فیلم توضیح دادید شامل تحقیقات میشود. نگاه دقیق شما به سینما و بررسی جزئیات قبل از شروع ساخت فیلم از چه رویکردی ناشی میشود؟به نظرم نمی‌توانیم به موضوعات بدون تحقیق نزدیک شویم. الزماً نیازی نیست موضوعی که روی آن تحقیق میشود یک کار اجتماعی و آسیب‌شناسانه باشد، بلکه روی کارهای طنز نیز باید تحقیق شود. البته تحقیق و پژوهش کار سختی است و زمان می‌برد و با شیوه تولیدات موجود امکان آن را پایین می آورد. برای نگارش فیلمنامه «عصر جمعه» دو سال زمان صرف شد و بخش عمده‌ای از آن به تحقیقات اختصاص داشت. همکاری شما با رخشان بنی‌اعتماد قبل از ساخت اولین فیلم سینمایی‌تان و حضور او به عنوان مشاور در این فیلم روی کار شما چه تاثیری داشت؟قبل از آشنایی با خانم بنی‌اعتماد دو فیلم کوتاه 35 میلیمتری ساخته بودم و تجربه تدوین داشتم، عکاسی می‌کردم و چهار سال دستیار کیانوش عیاری بودم. زمانی که کار با رخشان بنی‌اعتماد را به عنوان منشی صحنه آغاز کردم این تجربیات را به همراه داشتم. خانم بنی اعتماد مشاور کارگردانان جوان دیگری هم بودند. طبق روال باید برای ساخت فیلم اول مشاور کارگردان وجود داشته باشد و من از خانم بنی‌اعتماد خواهش کردم مسئولیت مشاوره را در این کار برعهده بگیرند. ایشان لطف کردند و درخواست مرا قبول کردند، اما بعد از مرحله نگارش فیلمنامه در هیچ مرحله‌‌ای از کار نظری ندادند. حتی زمانی که از ایشان دعوت کردم سر فیلمبرداری دو سه سکانس حاضر باشند گفتند مایلند من به صورت مستقل کارم را انجام دهم. امروز دلیل این تصمیم را می فهمم. مطمئنا اگر ایشان به کارم اعتماد نداشتند مسئولیت مشاوره کار را برعهده نمی‌گرفتند. بعد از تمام شدن فیلم و مورد توجه قرار گرفتن آن اولین سئوالی که اغلب افراد از من می‌پرسیدند این بود که خانم بنی‌اعتماد چقدر از کار را انجام داده است. و این نشان داد خانم بنی‌اعتماد چه تصمیم هوشمندانه‌ای گرفته بودند که در جریان فیلمبرداری ترجیح دادند حضوری نداشته باشند، اما نکته دیگری را هم روشن کرد که برخی از افراد به جای زحمت کشیدن برای تحلیل فقط به دیدن عنوان‌بندی و ارزیابی از روی آن بسنده می کنند. شما از دنیای فیلم کوتاه و مستند وارد سینمای حرفه‌ای شدید، پشتوانه تجربیاتی که در آن دوره فعالیت به دست آورده بودید چقدر در جریان ساخت «عصر جمعه» نمود پیدا کرد؟خیلی. ایجاز در تصاویر و ارائه دادن شناختی نسبت به شخصیت‌ها در فیلم قابل مشاهده است. یکی از نمونه‌ها نشان دادن پا و دمپایی روفرشی سوگند در یکی از صحنه‌های فیلم برای بیان حال و هوای اوست. تحمل محدودیت‌های سانسور برای فیلمساز خیلی سخت است. به جای اینکه فیلمساز به جان و پرداخت واقعی قصه تمرکز کند، مجبور میشود به سمت چگونگی بیان برخی نکات متمرکز شود. به ناچار فیلمسازان به سمت نشانه‌ها می‌روند؛ زیرا راه دیگری برای نمایش برخی واقعیت‌ها نداریم. وقتی زنی آماده شده با معشوق خود دیدار کند ظاهری دارد که ما در مورد سوگند نمی‌توانستیم نشان دهیم. اینکه سوگند را با روسری و چادر در منتظر آمدن معشوق نشان دهیم خیانت من به خودم و تماشاگران فیلم بود. باید به دنبال نوعی از نشانه می‌رفتم که ممیزی و سانسور نخورد و اصل مطلب را نشان دهد. براین اساس به آن صحنه رسیدیم.نمونه‌هایی از این دست در سینمای ایران داریم. شما به نشانه پا اشاره کردید، مثلا در «روسری آبی» اولین دیدار عزت‌الله انتظامی و سیمین معتمدآریا زمانی که کفش‌ها را درمی‌آورند و در آب می‌روند نشانه‌ای از ایجاد رابطه بین آنان است. قصه اصلی فیلم درباره یک زن و تجاوزی است که به او صورت گرفته، اغلب شخصیت‌های داستان زنان هستند و کارگردان فیلم نیز زن است. با این وجود ردپای نگاه‌های یک‌جانبه زنانه در فیلم دیده نمی‌شود. چطور به این تعادل رسیدید؟تک‌بعدی نگاه کردن به موضوعات انسانی هر تحلیل و اثری را بی‌ارزش و غیرواقعی می‌کند. انسان ها قبل از جنسیتشان انسان هستند و بعدتر با جنسیتشان تعریف می‌شوند. این که در یک جریان انسانی ما با خط‌کشی کردن زن و مرد حق و حقوقی را برای آنها متصور شویم عین جهالت است. بازیگران فیلم به گونه‌ای انتخاب شده‌اند که حتی بعد از گذشت پنج سال از ساخت فیلم می‌توان درستی انتخاب را درک کرد. هدایت بازیگران به چه ترتیب بود، آنان تا چه حد به فیلمنامه نزدیک شدند و با تحلیل خود از نقش کار را انجام دادند و چقدر هدایت‌های شما بازیگران را به نقش نزدیک کرد؟باید این را به وضوح بیان کنم که تجربه کار با بازیگر و نابازیگر را در کنار کیانوش عیاری یاد گرفتم. ایشان به صورت فوق‌العاده‌ای بازیگران را هدایت میکنند و تمامی حرکات و رفتارهای اضافه را از بازیگر می‌گیرند. بازی‌های «عصر جمعه» تلفیق بازی‌های بازیگران و فضایی است که برای آنها جهت ارائه بهترین شکل بازی‌شان فراهم شد. تمام سعی‌ام این بود که حتی بازیگرهای عبوری هم با واقعیت نزدیک شوند. بعد از پنج سالی که از ساخت فیلم می‌گذرد و تجربیات جدیدی که کسب کرده‌اید چه انتقاداتی به فیلم خود دارید؟اگر از نگاه یک منتقد به «عصر جمعه» نگاه کنم به عنوان اثر اول کارگردانش آن را کار خوبی می‌دانم، اما نقدهایی را هم به آن وارد می‌کردم. مثلاً معتقدم در پرداخت شخصیت بنفشه و رسیدن بنفشه به خواهرش نه به لحاظ فیلمنامه بلکه در کارگردانی می‌توانستم به گونه‌ای دیگر عمل کنم و یا در پرداخت یکی دو صحنه به گونه‌ای دیگر عمل می‌کردم؛ هرچند زمان فیلمبرداری هم می‌دانستم یکی دو صحنه مرا اذیت خواهد کرد، اما راهکار دیگری برای اجرای آن نداشتم. البته من با تجربه امروز فیلم را نقد می‌کنم. اگر «عصر جمعه» اکران نمی‌شد...اگر فیلم اکران نمی‌شد سینمای ایران از فیلمی که باید دیده می‌شد، محروم می‌ماند، هرچند اکران کنونی هم چندان این فضای دیده شدن را به وجود نیاورده است. براساس نظرسنجی که در اینترنت قرار داده‌ام این نکته را دریافته‌ام که افراد زیادی که برای تماشای فیلم به سالن سینما می‌روند راضی بر می‌گردند.من به دنبال راهکاری هستم که به واسطه آن بتوانم تمام آدم‌هایی که در تصمیم‌گیری های کلان جامعه اهمیت دارند به نمایش فیلم بنشینند. از آقای رئیس جمهور، مجمع تشخیص مصلحت نظام و نمایندگان مجلس و تمامی کسانی که باید برای آسیب‌های جامعه تصمیمی بگیرند، می‌خواهم این فیلم را ببینند. به هیچ وجه ادعای نجات بخشی جامعه را ندارم، اما معتقدم قصه «عصر جمعه» می‌تواند شرایط جدیدی را برای این پیامد پنهان بوجود بیاورد. وقتی حرفی زده نشود راهکاری هم ایجاد نمی‌شود. 54143
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 537]
-
گوناگون
پربازدیدترینها