10 رويداد فراموش شده جهان

واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: View Full Version : 10 رويداد فراموش شده جهان Babak_King30-12-2005, 10:11 PMدر جهان اغلب، رويدادهايي به وقوع مي‌پيوندد كه به دليل توجه سياستمداران، دولتمردان و رسانه‌ها به موضوعات مهم‌تر، مورد غفلت قرار مي‌گيرند. اين گونه وقايع شايد از آن رو كه براي رسانه‌هاي جمعي نيز جذاب و تيراژ‌آور نباشند، جايي در صفحات روزنامه‌ها و مجلات و يا دقايق كوتاه اخبار و گزارش‌هاي شبكه‌هاي تلويزيوني و ماهواره‌اي نمي‌يابند. گويي اين رويدادها فراموش شده هستند. دفتر اطلاعات همگاني سازمان ملل اخيراً با گردآوري 10 رويداد فراموش شده، تلاش كرده تا در سراسر جهان، توجه مجدد جهانيان به ويژه رسانه‌ها به اين 10 واقعه و رويداد را جلب كند. سازمان ملل متحد و از جمله مركز اطلاعات اين سازمان در تهران، معتقدند كه ضروري است كه جهانيان درباره اين 10 رويداد بايد بيشتر بدانند، اگرچه جذابيت‌هاي روزنامه‌اي اينجا هم بي‌اثر نبوده و ما تلاش كرده‌ايم تيتر برخي از اين رويدادها را روزنامه‌اي‌تر كنيم، تيترهاي اصلي را در كنار تيترهاي تغييريافته بخوانيد، حتماً سازمان ملل هدف خاصي از انتخاب آن تيتر و عنوان داشته است. كشور آفريقاي مركزي كه سرشار از معادن طلاست، در ميان 174 كشور فقير جهان، رتبه 154 را دارد و مردمش روزانه كمتر از 2 دلار درآمد دارند ايدز در جنوب صحراي آفريقا 11 ميليون كودك يتيم برجاي گذاشته است و 8 كودك از هر كودكي كه در جهان والدين خود را در اثر ايدز از دست داده‌اند، در اين منطقه آفريقايي زندگي مي‌كنند اغلب جنگ‌هاي آفريقا، جنگ كودكان مسلح عليه كودكان است، زيرا كودكان بخش عمده‌اي از نيروهاي مسلح، گروه‌هاي رقيب را شكل مي‌دهند كودكان سرباز* در حالي كه شورش مسلحانه پيشرفت اوگاندا را در جهت رفاه اقتصادي تهديد مي‌كند، كودكان سرباز به عنوان محور در خشونت مرگبار و وضع انساني اضطراري فزاينده، پديدار مي‌شوند. شهر كامپالا پايتخت پرجنب و جوش و شلوغ اوگاندا در جنوب، مشخص كننده تغيير اوگاندا از كشوري گرفتار فساد اقتصادي به سوي رفاه و رونق است. اوگاندا با رشد بيش از 8 درصدي توليد ناخالص ملي در طول سه سال گذشته نمونه‌اي قابل قبول و جذاب از اميد براي ساير ملت‌هاي آفريقايي است. با اين حال، شورش‌هاي مسلحانه در شمال و شرق اوگاندا يكي از بزرگ‌ترين جمعيت‌هاي آواره آفريقا را به وجود آورده است. شورش 18 ساله ارتش مقاومت لرد (lord) عليه دولت، 6/1 ميليون نفر از مردم اوگاندا- كه نيمي از آنان كودك هستند- را مجبور كرده است به اردوگاه‌هاي نكبت‌بار و پر از آواره فرار كنند تا از حملات و كشتارهاي وحشيانه در امان بمانند. تعداد آوارگان داخل اين كشور از سال 2002 تقريباً سه برابر شده و حملات به هدف‌هاي بي‌دفاع غيرنظامي توسط كودكان سربازي ادامه دارد كه بسيار جوانتر از قربانيان خود هستند. ناراحت‌كننده‌ترين جنبه اين بحران اين واقعيت است كه اين جنگ، جنگ كودكان عليه كودكان است زيرا كودكان تقريباً 90 درصد سربازان ارتش مقاومت لرد را تشكيل مي‌دهند. بعضي از آنان هشت ساله هستند و در جريان حمله به روستاها به زور به عضويت اين ارتش درمي‌آيند. آنان را وادار به خشونت و وحشيگري با كودكاني كه مانند خود آنان ربوده شده‌اند و حتي برادران و خواهران خود مي‌سازند. كودكاني كه بخواهند فرار كنند، كشته مي‌شوند. براي كساني كه با ترس مداوم زندگي مي‌كنند، خشونت شيوه‌اي براي زندگي مي‌شود و لطمات رواني وارده به آنان غيرقابل محاسبه است. انبوه كودكان، از بيم ربوده شدن غالباً همراه مادران خود، هر شب خانه‌هاي خود را در روستاها رها مي‌كنند و ساعت‌ها پياده مي‌روند تا به امنيت نسبي شهرهاي عمده برسند و با طلوع روشنايي به خانه بازمي‌گردند. حدود 40 هزار «شب‌رو» در مقابل خانه‌هاي ديگران، در مدارس، حياط بيمارستان‌ها يا پاركينگ‌هاي اتوبوس‌ها مي‌خوابند تا از دام ارتش مقاومت لرد فرار كنند. از شروع شورش در دهه 1980 حدود 30 هزار كودك ربوده شده‌اند تا به عنوان سرباز و باربر يا «همسر و كنيز» شورشيان كار و بچه‌ها آنان را بزرگ كنند. با ربوده‌شدن 10 هزار كودك در فقط 18 ماه گذشته، اين تعداد افزايش يافته است. با وجود وخامت شرايط انساني، كمتر از 10 درصد از 130 ميليون دلار درخواستي جامعه بشردوستانه براي 2004 دريافت شده است. سوءتغذيه كودكان در بعضي مناطق تا 30 درصد برآورد شده است. وحشت از حملات شورشيان عوارض زيانبار شديدي براي فصل كشاورزي سال 2004 داشته و خطر تشديد كمبودهاي غذايي شديد فعلي را در ماه‌هاي آينده بيشتر كرده است. با تمام شدن ذخاير دارويي و فرار امدادگران بهداشتي از حملات ارتش مقاومت لرد، مؤسسات بهداشتي با دشواري به كار ادامه مي‌دهند. در شرايطي كه فرآيند صلح در كشور همسايه، سودان به پيشرفت‌هاي چشمگيري دست مي‌يابد، اين تحولات صلح را در اوگاندا آسيب‌پذير مي‌كند. «داستان موفقيت» كه نمايشگر اوگاندا در اذهان سياستگذاران اقتصادي دنيا است با فاجعه مناقشه در شمال و شرق اين كشور، كه نشاني از فروكش كردن آن وجود ندارد، تضادي آشكار و آزاردهنده دارد. (* تيتر اصلي اين گزارش: «اوگاندا: كودكان سرباز در مركز بحران فزاينده انساني» است.) فرياد كمك، بحراني خاموش* جمهوري آفريقاي مركزي يكي از فقيرترين كشورهاي جهان، مركز اغتشاش و آشوب است كه تلاش‌هاي صلح را در آفريقاي مركزي در معرض تهديد قرار داده است. در قاره‌اي گرفتار مناقشاتي خونين، كه اغلب از عناوين خبري اصلي رسانه‌ها مي‌شوند، جمهوري آفريقاي مركزي در مثلثي بي‌ثبات و هم‌مرز با جمهوري دموكراتيك كنگو، سودان جنوبي و چاد، بحراني خاموش است كه براي افزايش كمك‌هاي بين‌المللي و جلب توجه بيشتر رسانه‌ها فرياد مي‌زند. يك سال پيش كه توجه جهانيان بر عراق متمركز بود، وقتي ژنرال بوزيز با رهبري ارتش شورشيان «آنژه- فليكس پاتاس» رئيس‌جمهوري منتخب را در مارس 2003 سرنگون كرد، جمهوري آفريقاي مركزي در تاريخ طولاني كودتاها و قيام‌هاي خود، دچار كودتاي ديگري شد. امروز نهادهاي موقت تأسيس شده‌اند و قرار است انتخابات در ژانويه 2005 انجام شود. با وجود اين اوضاع در مجموع شكننده و ناپايدار است. جمهوري آفريقاي مركزي، علي‌رغم امكانات اقتصادي بالقوه آن- داراي الوار، طلا، الماس و اورانيوم- در حالي كه 95 درصد جمعيت آن با روزي كمتر از 2 دلار زندگي مي‌كنند، در ميان 174 كشور فقير جهان در مكان يكصد و پنجاه و چهارم جاي دارد. بيش از يك ميليون از 7/3 ميليون جمعيت آن منزوي هستند و به مراقبت بهداشتي، آموزش و پرورش و خدمات اساسي دسترسي ندارند. با 200 هزار آواره در داخل كشور، كشاورزي مختل شده و امنيت غذايي آن در خطر است. حدود 15 درصد مردم كشور از ايدز و ويروس آن رنج مي‌برند، از جمله ده كشوري است كه بيش از ديگران از اين بيماري آسيب ديده‌اند و تعداد كودكان آن بر اثر ايدز يتيم مي‌شوند همچنان رو به افزايش است. بيماري‌هاي قابل‌پيشگيري، مانند فلج اطفال، مالاريا، سرخك و مننژيت همه‌گير شده و هر روز عده‌اي را به كشتن مي‌دهد. در حالي كه اوضاع در بانگويي- پايتخت- اندكي بهتر شده، اوضاع امنيتي در خارج از پايتخت با نقض جدي حقوق بشر به وسيله گروه‌هاي مسلح، از جمله گروه‌هايي كه براي قبضه كردن قدرت به ژنرال بوزيز كمك كردند، بدتر شده است. تعدادي از 42 هزار آواره‌اي كه به كشور همسايه، چاد گريختند حالا به تدريج باز مي‌گردند. همه مي‌دانند كه تا وقتي ثبات پايدار كشور اعاده نشود در حل اين دشواري‌هاي عظيم پيشرفت چنداني حاصل نخواهد شد. از زمان شورش‌هاي نظامي در سال 1996 كه به علت نارضايتي نيروهاي مسلح از عدم پرداخت حقوق آنان صورت گرفت، تأمين امنيت و ثبات، موضوعي دشوار و مشكل‌آفرين بوده است. مناقشات داخلي كه پس از آن رخ داد ابتدا منجر به مداخله منطقه‌اي و سپس اعزام نيروهاي حافظ صلح سازمان ملل متحد شد. جامعه اقتصادي و پولي كشورهاي آفريقاي مركزي، در حال حاضر 350 سرباز، با نقش و ظرفيتي محدود براي اقدام، در بانگويي دارد. به نظر مي‌رسد حمايت تداركاتي و مالي از آنان و از ارتش ملي براي حفظ امنيت در سراسر كشور ناكافي است. در حالي كه توجه رسانه‌هاي جهان به جايي ديگر معطوف است، سازمان ملل عميقاً نگران دشواري‌هاي مالي جدي است كه جمهوري آفريقاي مركزي با آنها مواجه است زيرا پيشرفت‌هاي مهمي كه در جهت احياي نظم و صلح به دست آمده در معرض خطر و حتي نابودي قرار دارد. ناتواني دولت موقت براي پرداخت حقوق‌ها، از جمله حقوق نيروهاي امنيتي، مي‌تواند به شكست هدف دستيابي به صلح پايدار منجر شود. جامعه بين‌المللي بايد بلافاصله نه فقط براي تثبيت مرحله گذار، بلكه همچنين براي ايجاد امكانات توسعه اقتصادي با دوام، حمايت به عمل آورد. در پاسخ به تقاضاي بشردوستانه ويژه سازمان ملل در نوامبر 2003 براي تقريباً 17 ميليون دلار كمك، تاكنون فقط حدود 700 هزار دلار جمع‌آوري شده است. در شرايطي كه سازمان ملل متحد براي حمايت از صلح در منطقه آفريقاي مركزي تلاش مي‌كند، ثبات در جمهوري آفريقاي مركزي شرط ضروري براي ثبات پايدار در كشورهاي همسايه است كه بدون آن كل منطقه ممكن است به آساني اسير آشوب و اغتشاش پيش‌بيني نشده شود. (*تيتر اصلي اين گزارش: «جمهوري آفريقاي مركزي: بحراني خاموش كه براي كمك فرياد مي‌زند» است.) يتيمان ايدز؛ خطري براي نسل‌هاي آينده* در حالي كه رسيدگي به فاجعه ايدز (اچ‌آي‌وي) مورد توجه جهانيان قرار گرفته، به يكي از مشكل‌ترين جنبه‌هاي آن يعني تأثير طولاني مدت وجود حدود 11 ميليون كودك يتيم در منطقه جنوب صحراي آفريقا، چندان كه بايد توجه نشده است. در حال حاضر بيش از 34 ميليون كودك يتيم در منطقه زندگي مي‌كنند كه حدود 11 ميليون نفر از آنان بر اثر ايدز يتيم شده‌اند. هشت كودك از هر 10 كودكي كه والدين آنان بر اثر ايدز مرده‌اند در منطقه جنوب صحراي آفريقا زندگي مي‌كنند. در طول دهه گذشته نسبت به كودكاني كه در نتيجه ايدز يتيم شدند از 5/3 درصد به 35 درصد افزايش يافت و با گسترش كنترل نشده ايدز اين افزايش به گونه‌اي تصاعدي ادامه خواهد يافت. به اين ترتيب اين بيماري عملاً نسل كاملي از كودكان را يتيم مي‌كند، بهداشت، حقوق، رفاه و گاهي بقاي آنان و دورنماي توسعه كشورهاي آنان را به خطر مي‌اندازد. گسترش ايدز به تشديد فقر در جوامع بسياري كمك مي‌كند زيرا فشار مراقبت از اكثريت عظيم يتيمان به دوش ساير اعضاي باقيمانده خانواده مانند زنان يا پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها مي‌افتد كه خود با حداقل منابع و امكانات روزگار مي‌گذرانند. انتظار مي‌رود درآمد چنين خانواده‌هايي 31 درصد كمتر از خانواده‌هاي ديگر باشد. بدون برخورداري از امكانات تأميني واقعي، براي بسياري از اين كودكان، كه غالباً از ضعف بهداشت. صدمات و فشارهاي رواني رنج مي‌برند چاره‌اي جز زندگي در خيابان‌ها باقي نمي‌ماند و اين امر آنان را در برابر بهره‌كشي و بدرفتاري آسيب‌پذيرتر مي‌كند. چون نسبت ابتلاي زنان به ايدز (اچ‌آي‌وي) نيز در منطقه جنوب صحراي آفريقا به شدت افزايش يافته اوضاع خطرناك‌تر شده است. زنان با بيش از 55 درصد ميانگين كل افرادي كه به ايدز (اچ‌آي‌وي) مبتلا هستند، نسبت بالايي از افراد مبتلا را تشكيل مي‌دهند. در اين حال محدوديت‌هاي آنان از جهت دسترسي به آموزش و مداوا، همراه با كاهش توانايي آنان براي كار، باعث مي‌شود خانواده‌هاي روستايي كه سرپرستي آنها را غالباً زنان به عهده دارند، دچار فقر بيشتري شوند. در حالي كه اقتصاد كشورهايي كه با بحران ايدز مواجه‌اند از هم مي‌پاشد، براي تقويت توانايي‌هاي دولت‌ها، جوامع و خانواده‌ها، برنامه‌هاي اضطراري ملي و براي متوقف كردن سير صعودي اين فاجعه جهاني همكاري مضاعف بين‌المللي لازم است. استفن لوئيس فرستاده ويژه دبيركل سازمان ملل براي ايدز (اچ‌آي‌وي) در آفريقا مي‌گويد: «همه ما تلاش مي‌كنيم پاسخي كارآمد و عملي پيدا كنيم و البته برخي طرح‌ها و ابتكارهاي عالي در همه كشورها وجود دارد ولي به نظر مي‌رسد نمي‌توانيم از جزييات و مقياس همه آنها خبر داشته باشيم. در همين حال ميليون‌ها كودك با رنج و مشقت و تزلزل زندگي مي‌كنند، كودكاني كه نه فقط از وجود والدين خود محروم شده‌اند بلكه كودكي و‌ آينده آنان نيز در معرض خطر قرار دارد. آنچه كه معمولاً ناديده گرفته مي‌شود تأثير موج‌واري است كه اين بيماري در آينده برحكومت، ساختارهاي اجتماعي و رشد آلوده‌ترين كشورهاي جنوب صحراي آفريقا خواهد داشت. نسبت بالاي تلفات به از بين رفتن بيشتر نيروي كار، اعم از نواحي شهري و روستايي، منجر خواهد شد و كمبود نيروي كار تأثيري عميق براساس اقتصاد و حكومت كشورها خواهد داشت. بي‌شك تنها جنوب صحراي آفريقا با اين چالش مواجه نيست زيرا چند كشور در آسيا عوارض اوليه يتيمان «نسل از دست رفته» ايدز را احساس مي‌كنند. در حالي كه اين خطروجود دارد كه مجموع يتيمان ايدز تا سال 2010 به 25 ميليون نفر برسد، اين مسأله بايد محور توجه همه عوامل ذينفع يعني دولت‌ها، عموم مردم و رسانه‌ها باقي بماند تا مانع از گسترش اين بلا شوند. *يتيمان ايدز در منطقه جنوب صحراي آفريقا: خطري براي نسل‌هاي آينده» است. حفظ صلح با يك درصد بودجه آمريكا* به علت زيادي موارد عمليات حفظ صلح، منابع مورد نياز براي كمك به حفظ صلح محدود مي‌شود و اين پديده‌اي است كه غالباً ناديده گرفته مي‌شود. عنوان‌هاي اخير رسانه‌ها ممكن است با اين ادعا تضاد داشته باشند، اما امروز كساني كه در جنگ‌ها كشته مي‌شوند كمتر از تقريباً هر زماني در قرن گذشته است. در سال 2002 حدود 25 هزار نفر در مناقشات مسلحانه كشته شدند كه به زحمت يك دهم تعداد كساني است كه در طول هر سال از دهه 1990 كشته شدند. حتي انفجارهاي 11 سپتامبر در آمريكا و جنگ‌هاي افغانستان و عراق، باعث تغيير روند كاهش تلفات در سال‌هاي اخير نشده‌اند. اين كاهش تلفات جنگ دو دليل اساسي دارد: جنگ‌هاي كمتري پيش مي‌آيد و بسياري از جنگ‌هاي قديمي در حال خاتمه يافتن است. عجيب است كه اين تحولات مثبت منابع موجود را كاهش مي‌دهد زيرا از سازمان ملل تقاضا مي‌شود به اين مناطق نيروهاي حافظ صلح اعزام كند، تقاضايي كه خطر عدم تحقق آن وجود دارد چون موارد برقراري صلح زياد و منابع سازمان ملل محدود است. اين امر مخصوصاً در آفريقا صدق مي‌كند. جنگ‌ها در آنگولا، جمهوري دموكراتيك كنگو و سودان- كه در آن حدود 7 ميليون نفر كشته شده‌اند- تمام شده يا ممكن است به زودي پايان يابد. اوضاع سيرالئون، كه اخيراً جولانگاه شورشياني بود كه براي وحشيگري‌هاي ددمنشانه خود شهرت داشتند، آرام است. كشور همسايه آن ليبريا به نظر مي‌رسد در همين جهت حركت مي‌كند. گرايش خاتمه دادن به بحران‌ها محدود به آفريقا نيست. اروپا و آسياي شرقي كه حدود 60 ميليون نفر را در جنگ‌هاي قرن گذشته از دست دادند تقريباً به‌گونه‌اي كامل در صلح به سر مي‌برند. حتي بالكان شعله‌ور، پس از خشونت اخير در كوزوو، باثبات‌تر از زمان فروپاشي يوگسلاوي سابق در 1991 است. عاقلانه است به ياد داشته باشيم كه اين گرايش مثبت در هر لحظه ممكن است معكوس شود. فقط يك امر قطعي است. بسياري از مناقشات در جهت حل شدن قرار دارند و ميليون‌ها زندگي نجات داده مي‌شوند. براي حصول اطمينان از اينكه بعضي از اين مناقشات واقعاً خاتمه يابند و صلح پايدار برقرار شود، تشكيل و اعزام سريع حافظان صلح به ليبريا، ساحل عاج و هائيتي ضرورت دارد. در حال حاضر 15 هيأت حافظ صلح به رهبري سازمان ملل در سه قاره با حدود 50 هزار پرسنل پليس و سرباز كلاه آبي سازمان ملل متحد فعالند كه بيشتر آنان شهروندان كشورهاي در حال توسعه، مانند پاكستان، هند و بنگلادش هستند. اين تعداد مي‌تواند تا پايان امسال به 70 هزار نفر يا بيشتر افزايش يابد. در چارچوب فعاليت‌هاي نظامي، اين رقم بزرگي نيست. حتي اگر هزينه حفظ صلح سازمان ملل به 4 ميليارد دلار در سال افزايش يابد كه اگر شوراي امنيت سازمان‌ملل متحد خواستار استقرار نيروهاي حافظ صلح جديد در همه محل‌هايي شود كه در حال حاضر مورد بحث است، امكان آن وجود دارد، در آن صورت هزينه حفظ صلح سازمان ملل كمتر از يك درصد رقمي است كه تنها ايالات متحده هر سال براي هزينه‌هاي دفاعي خود صرف مي‌كند. اما در شرايط فعلي سازمان ملل، با افزايش مأموريت‌ها، اين نظام را در موقعيت استفاده از حداكثر توان آن قرار داده و چالش‌هاي عمده در زمينه‌هاي برنامه‌ريزي، توليد نيرو، تداركات، تهيه و فرماندهي و كنترل به وجود مي‌آورد. اگر جامعه بين‌المللي خواهان حفظ صلح است بايد حمايت كند تا اين كار به درستي انجام شود يعني مردان و زنان ارتشي و پليس از كشورهاي توسعه يافته و در حال توسعه به تساوي در فعاليت‌هاي حفظ صلح شركت كنند، خدمات تخصصي پشتيباني نظامي از كشورهايي از آنها بر خود در اختيار قرار گيرد دارند، منابع مالي، ذخاير نيروي استراتژيك، تعهد مستمر و مداوم ارائه گردد... امكان برخورداري از مزاياي صلح وجود دارد اما نه بدون سرمايه‌گذاري هوشمندانه. (*تيتر اصلي اين گزارش: «جنبه متناقض حفظ صلح: با گسترش صلح، افزايش تقاضا منابع سازمان ملل متحد را محدود مي‌كند» است.) تاجيكستان: برخاسته از خاكستر جنگ داخلي* تاجيكستان علي‌رغم دشواري‌هاي سهمگين ناشي از جنگ داخلي مرگبار، با پشتكار به تلاش در مسير صلح و بهبود اوضاع ادامه مي‌دهد درحالي كه دنيا توجهي به اين تلاش نشان نمي‌دهد. در زماني كه بيشتر توجه دنيا بر مناقشه در بالكان متمركز بود، جنگ داخلي كشور كوچكي را در بخش ديگري از جهان يعني آسياي ميانه دربر گرفته بود. در تاجيكستان، كه در سال 1991 مستقل شد، درگيري‌هاي شديد بين شبه نظاميان مناطق مختلف كشور، منجر به ويراني‌هاي عظيم شد و كشور را دچار تفرقه كرد. اين مناقشه و عوارض بعدي آن باعث مرگ بيش از 50 هزار نفر شد و فاجعه‌اي انساني با حدود 2/1 ميليون پناهنده يا آواره در داخل كشور ايجاد كرد. امروز، تاجيكستان در مسير صلحي قرار دارد كه با دشواري و با ميانجيگري سازمان ملل در سال 1997 حاصل شد، صلحي كه به خصومت‌‌ها پايان داد و فرايند بازسازي را شروع كرد. به اين موضوع كه اين كشور چگونه بر اختلاف‌هاي حل نشدني بين دولت و «مخالفان متحد تاجيك» غلبه كرد و پايه‌هاي كثرت‌گرايي سياسي را بنا نهاد توجه چنداني مبذول نشده است. تاجيكستان به‌دليل دستاوردهاي كمتر شناخته شده آن در زمينه مهار مناقشه داخلي و ايجاد پيوند با همسايگان خود در يك منطقه نسبتاً بي‌ثبات جهان، شايان تقدير است. مبارزان سابق در حال فراگيري استفاده از زبان مشترك صلح هستند. دوشنبه، پايتخت تاجيكستان، در ماه مه ميزبان كنفرانسي درباره مبارزه با استفاده از مين زميني است تا درباره بقاياي مين‌هاي زميني در منطقه‌اي از جهان كه مناقشه در آن خاتمه يافته، اما مبارزه براي ايجاد صلح ادامه دارد، مذاكره شود. تلاش‌هاي سازمان ملل براي برقراري صلح در اين كشور در طول 12 سال و طي چند مرحله متفاوت، براي تأمين ابزارها به منظور آشتي و بازسازي نقشي حياتي داشته است. سازمان ملل به سرعت به تقاضاي ارائه كمك سياسي به منظور ميانجيگري در مناقشه پاسخ داد و نخستين هيأت حقيقت‌ياب را در سپتامبر 2002 و يك هيأت حسن نيت را دوماه بعد به اين كشور فرستاد. اين نخستين ابتكارها، زمينه‌ را براي ايجاد دفتر سياسي سازمان ملل در دوشنبه در سال 1993 فراهم ساخت. سازمان ملل در سال 1994 با همكاري هشت كشور منطقه، موفق شد دولت تاجيكستان و مخالفان متحد تاجيك را براي چند دور گفت‌وگو گرد هم بياورد. گفت‌وگوهايي كه به قراردادي بنيادي براي خاتمه دادن به خصومت‌‌ها منتهي شد. هيأت ناظران تاجيكستان سازمان ملل در دسامبر 1994 تشكيل شد تا بر اجراي اين قرارداد نظارت و دستاوردهاي حاصله را تقويت كند. با اين حال پيشرفت در جهت صلح پيچيده بود و تا انعقاد قرارداد صلح تا 1997 با موانعي جدي مواجه شد. دفتر برقراري صلح سازمان ملل در تاجيكستان به اتفاق تيم كشوري سازمان ملل در طول سه سال گذشته نقشي برجسته در طيفي گسترده از فعاليت‌هاي پس از مناقشه سازمان ملل در اين كشور به‌منظور تحكيم صلح و آشتي ملي و حمايت از حكومت قانون و تقويت نهادهاي دموكراتيك ايفا كرده است. اين دفتر به‌عنوان بخشي از آن تلاش به بسيج حمايت بين‌المللي از برنامه‌هاي كمك به ترخيص نيروها، جمع‌آوري داوطلبانه سلاح‌‌‌ها و اشتغال‌زايي براي مبارزان غيردائمي سابق كمك كرده است. با اين حال در شرايطي كه اين ملت مي‌كوشد مسائل ناشي از جنگ داخلي، از جمله ميزان بالاي بيكاري بين مبارزان سابق، وجود سلاح‌هاي كوچك بين غيرنظاميان، قاچاق مواد مخدر و شروع مجدد فعاليت سازمان‌هاي افراطي را حل كند، موازنه سياسي در تاجيكستان متزلزل است. تاجيكستان در عين حال راهي طولاني را طي كرده است و هدف تلاش‌هاي گسترده سازمان ملل براي كمك به آن، از راه دفتر سياسي و 12 كارگزاري امدادرسان، حصول اطمينان از اين امر است كه كشور با استواري در مسير صلح، ثبات، دموكراتيك شدن و بهبود اقتصادي باقي بماند. زنان؛ قربانيان ديروز سازندگان امروز* درحالي كه رنج زنان در جنگ‌‌ها كاملاً مورد توجه رسانه‌‌ها قرار مي‌گيرد، به آنچه كه غالباً توجه نمي‌شود، نقش حياتي آنان در مذاكرات صلح و بازسازي جوامع است و حركت روآندا به سوي دموكراسي تصويري از اين نقش زنان است. مراسم اخير براي يادآوري دهمين سالگرد نسل كشي روآندا باعث توجه دوباره به يكي از جنبه‌هاي غم‌انگيز آن رويدادها شد: ضربات و آسيب‌هاي عميق وارده بر زنان روآندايي كه پس از تحمل تحقير، خشونت و سوءاستفاده جنسي توصيف‌ناپذير از آن كشتارها جان به در برده بودند، اما امروز، در شرايطي كه روآندا به تدريج به سوي دموكراسي مي‌رود پديده‌اي كمتر شناخته شده درحال ظهور است: نقش حياتي كه قربانيان سابق در تلاش‌‌ها براي ساختن جامعه‌اي جديد ايفا مي‌كنند. زنان در � سایت ما را در گوگل محبوب کنید با کلیک روی دکمه ای که در سمت چپ این منو با عنوان +1 قرار داده شده شما به این سایت مهر تأیید میزنید و به دوستانتان در صفحه جستجوی گوگل دیدن این سایت را پیشنهاد میکنید که این امر خود باعث افزایش رتبه سایت در گوگل میشود

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت ریسک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 550]