تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815703360
خاطرات مارادونا 25
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: منو دلداری می دادند
او منو در حالی كه روی زمین در حال گریه بودم پیدا كرد. به همین خاطر می گویم وقتی كه خبر بیرون ماندن من و براوو و بوتانیز از تیم به گوش همه رسید بعضی ها برای دلداری دادن به من به سراغم امدند آنها لوكه و تولو تالگو بودند و نه كس دیگری. اون موقع برای خیلی ها افت داشت كه بیان و یك پسر جوان مثل من رو برای حذف از تیم ملی دلداری بدن! نمی گم كه كارشان اشتباه بود، نه . اما همه می خواستند در اولین جام جهانیشان بازی كنند و همه نگران حفظ موقعیت خودشون در تیم ملی بودند و از هر كاری كه ممكنه این موقعیت رو به خطر بندازه دوری می كردند . منوتی و پیزاروتی هر كدومشون خبرچین های مخصوص به خودشان را داشتند همه كارها خیلی حرفه ای انجام می شد. در فوتبال همیشه با ستاره ها به این شكل برخورد می شه ولی با من درست مثل یك بازیكن معمولی. الان كه از دور به این قضیه نگاه می كنم آن را جور دیگه ای می بینم. منطقی هم هست برای مثال اون موقع از كار لیتوبوتانیز خوشم نیامد ، اما اون به خاطر شخصیتش فكر می كرد اینجوری بهتره . اما من حتی یك لحظه دیگه اونجا نماندم ، دیگه احساس نمی كردم عضو این تیم هستم و اگه بودم برای او ن برهه زمانی نبود. پس بهتر بود كه بروم. اما بدتر از همه وقتی بود كه پیش خانواده برگشتم ، درست مثل یك مراسم عزاداری بود، پدرم گریه می كرد مادرم گریه می كرد ، برادرهام و خواهرهام همه گریه می كردند. به من دلداری می دادند و می گفتند كه از همه بهتر بودم و اینكه نگران نباشم چون هنوز امكانش هست در 5 جام جهانی دیگه بازی كنم ، اما خودشان هم گریه می كردند و این دیگه از همه بدتر بود.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 322]
-
گوناگون
پربازدیدترینها