هنوز هم از ديدن پت و مت لذت مي برم

واضح آرشیو وب فارسی:ایسکانیوز: "ابراهيم فروزش" در گفت و گوي اختصاصي با ايسكانيوز: نياز توجه به سينماي كودك و نوجوان نسبت به گذشته چندين برابر شده است// هنوز هم از ديدن "پت و مت" لذت مي برم

تهران- خبرگزاري ايسكانيوز: ابراهيم فروزش از جمله فيلمسازاني است كه سالهاست با كانون پرورش فكري كودكان و نوجوانان همكاري دارد. وي زماني مديريت مركز سينمايي كانون را بر عهده داشته است و تاكنون چهار فيلم بلند به نام هاي كليد، خمره، مرد كوچك و بچه هاي نفت و پانزده فيلم كوتاه و بيش از يكصد اپيزود داستاني كوتاه ويديويي ساخته است.

فروزش در طي سال هاي اخير بيشترين همكاري را با بنياد سينمايي فارابي و كانون پرورش فكري كودكان و نوجوانان داشته است و سال گذشته نيز با فيلم هامون و دريا در بيست و ششمين دوره جشنواره فيلم فجر حضور داشت و به نظر مي رسد با همين فيلم در جشنواره فيم كودك نيز حضور خواهد داشت.
به مناسبت بيست و دومين جشنواره فيلم هاي كودك و نوجوان همدان گفت گويي را با وي انجام داده ايم كه مي خوانيد:

*نفس برگزاري جشنواره فيم كودك و نوجوان را تا چه حد در رشد سينماي كودك كشور موثر مي دانيد؟
براي توضيح اين مطلب مجبورم كه مقداري به گذشته ها برگردم و بگويم كه فستيوال كودكان و نوجوانان از چه زماني در ايران تشكيل شده است.
اين موضوع بر مي گردد به دهه 40 كه "هژير داريوش" دبير اين جشن بود و بعدها جايش را به "پرويز دوايي" داد.بنابراين قبل از اينكه جشنواره تهران بوجود بيايد جشنواره كودكان و نوجوانان بود و جزو گروه الف به حساب مي آمد و در دنيا واقعا جزو يكي از فستيوال هايي بود كه تقريبا به رسميت شناخته مي شد و يكي از بهترين فستيوال هاي جهاني بود.
بنابراين قدمت جشنواره بر مي گردد به حدود 40 سال پيش و قبل از اينكه مركز سينماي كانون پرورش فكري كودكان و نوجوانان بوجود بيايد ايجاد اين فستيوال رسميت پيدا كرده بود و به دليل گروه پژوهشي كه كانون ايجاد كرده بود نياز كودكان را به سينماي مخصوص خود حس كرد كه از تمام كشورهاي دنيا فيلم مي آمد و به دليل اينكه نظير چنين جشنواره اي وجود نداشت فيلم هاي خوبي شركت مي كردند و بهترين فيلم ها توسط كانون خريداري و دوبله مي شد كه توسط بچه ها با استقبال فراواني رو به رو شد.
بر اساس همين نياز مركز سينمايي كانون به وجود آمد كه بيايد براي كودكان و نوجوانان فيلم بسازد و ضرورت اين قضيه را با اين توضيحات حس مي كنيد كه از كي بوجود آمده است بنابراين وقتي به اين صورت به تاريخ جشنواره نگاه كنيم فراز و نشيب هايي را مي بينيم كه امروز با جامعه اي رو به رو شده ايم كه به نسبت جمعيت چندين برابر گذشته شده است و وقتي هم مي گوييم كه ايران از نظر جمعيت جوان حرف اول را در دنيا مي زند نياز توجه به سينماي كودكان و نوجوانان حداقل نسبت به گذشته چندين برابر شده است.

*در اين شرايط و با توجه به تغييرات رخ داده در جامعه جشنواره از جنبه بين المللي بودن خودش دور شده است و دليل اين امر چيست را واقعا من نمي دانم و بايد ديد كه شركت فيلم هاي خارجي در جشنواره در طي سال هاي اخير چرا به حد نصاب نرسيده است؟
در نهايت فكر مي كنم اين فستيوال بر اساس نياز كودكان شكل گرفته است و با توجه به اينكه در اين چند سال اخير شاهد حضور بسيار ناچيز فيلم هاي خارجي و از طرف ديگر عدم توجه شايسته به فيلم هاي داخلي توليد شده در زمينه سينماي كودك هستيم و با توجه به توليدات انگشت شمار اين نوع سينما مسوولين بايد براي برگزاري هر چه مطلوب تر جشنواره برنامه ريزي دقيق تري انجام دهند.

*در سال هاي اخير به خصوص ده سال اخير كه نسل جديدي از كودكان رشد يافته اند آيا سينماي كودك ما توانسته به نيازهاي و خواسته هاي اين گروه سني پاسخ بدهد؟
وقتي كه صحبت از توليد انگشت شمار مي شود چه در مورد فيلم هاي زنده بلند و كوتاه و چه در مورد انيميشن بايد ديد با توجه به اين جمعيت در حال رشد چه تعداد مركز براي توليد اين سينما وجود دارد، متاسفانه اين مراكز بسيار كم هستند بنابر اين من فكر مي كنم كه توليدات ما در اين زمينه كافي نبوده و در نتيجه نتوانسته ايم به نيازهاي كودكان پاسخ بدهيم.

*در دهه 60 و 70 كارگرداناني بودند كه در زمينه سينماي كودك فعاليت مي كردند و در واقع اين دو دهه دوران اوج سينماي كودك و نوجوان بود. به عنوان كارگرداني كه كار كودك را به صورت تخصصي انجام مي دهيد دليل اينكه ديگر آن افراد در زمينه سينماي كودك فعاليت نمي كنند چيست؟
يك نگاه مي تواند اين باشد كه وقتي فيلمسازي فيلم مي سازد دوست دارد فيلمش به نمايش در بيايد و مورد توجه قرارگيرد، اما وقتي فيلم كودك در سينماي ما اينقدر محجور مانده و شايد كلمه تحقير شده را براي آن بشود آورد بنابراين چرا حمايت فرهنگي نمي شود و مردم استقبال نمي كنند جنبه هاي مختلفي دارد يكي از اين جنبه ها اين است كه سينما داران به دنبال فيلم هايي هستند كه مردم در مقابل گيشه صف ببندند و باتوجه به وضعيت كلي سينما در اين مورد حق دارند.
نهايتا به دليل كم توجهي به فيلم هاي كودكان صاحب سينما نمي تواند از اين نظر متضرر شود سپس تهيه كنندگان نيز اقتبال كمي براي توليد اين گونه فيلم ها نشان مي دهد. همه اين موضوعات بر مي گردد به حمايت كلي كه دولت بايد انجام دهد تا هم توليد افزايش پيدا كند و هم سالن هاي نمايش دهنده اين فيلم ها چه در تهران و چه در شهرستان ها افزايش پيدا كند.

*با اين توضيحاتي كه شما فرموديد يك سوال پيش مي آيد، آيا اساسا ساختن فيلم كودك دغدغه فطري يك فيلمساز است يا فيلمسازان بر اساس حركت در مسير حرفه اي خود به عنوان تجربه فيلمي هم در زمينه كودك مي سازند؟
من معتقدم كه اگر اين دغدغه را خيلي بزرگ كنيم تبديل به شيفتگي مي شود كه تا چه حد من نوعي عاشق فيلمهاي كودكان باشيم كه يك عمري را در اين راه قدم بگذارم كه بگويم من اينقدر شيفته هستم كه اصلا حاظر طرف سينماي بزرگسالان قدم نمي گذارم كه به عقيده من اين موضوع يك شعار است.
نهايتا مي ماند بر اساس عادت و قصه هاي است و اينكه كجا توانسته ايم رشد پيدا كنيم به سمت و سوي آن نوع سينما مي رويم و اگر از نظر ارزش نگاه كنيم در تاريخ سينماي ايران خصوصا در بخش جوايز بين المللي بيشتر فيلم هاي كودكان موفق بوده اند و يا يكسري بزرگان سينماي ايران اساسا از فيلم هاي كودك شروع كرده اند كه امروز به اين سمت و سو پشت كرده اند.
اين نوع فيلسازي يك مقدار سخت است و همانطور كه توضيح دادم چگونگي توجه به يك فيلم عواملي است كه در مسير و علاقه فيلمساز تاثير دارد.

*اگر بخواهيم يك نگاه به كودكان داشته باشيم در جامعه امروز و دهه رو به رشد 80 كودكان چه انتظاري از سينما دارند و اساسا ما براي كودكان فيلم مي سازيم و يا درباره كودكان؟
اين موضوع زماني است كه من (فيلم ساز) با انبوهي از فيلم هاي ساخته شده در زمينه كودكان روبرو باشم كه يك مرزبندي داشته باشم تا آيا فيلمسازان مي توانند خواسته هاي كودكان را برآورده كنند يا خير؟
وقتي كه در حال حاضر روزي نزديك به سه فيلم ساخته مي شود ديگر چه توقعي از اين موضوع مي شود داشت. اگر مراكزي تحقيقاتي بود كه در كنار دهها فيلمي كه ساخته مي شوند فيلم هاي مربوط به سينماي كودكان و نوجوانان را مورد بررسي قرار داد و حتي گروه هاي سني مختلف سينماي كودك به دقت مورد ارزيابي قرار گيرند.
به اعتقاد من با وضعيت فعلي بايد كم كم سينماي كودك را فراموش كرد به دليل اينكه عملا در حال حاضر ژانري به نام سينماي كودك وجود ندارد كه بخواهيم در يك طرح كارشناسانه بررسي كنيم كه آيا فيلم ها مي توانند انتظارات كودكان را برآورده كنند يا خير؟
در درجه اول ما بايد در اين زمينه توليد داشته باشيم و سپس ببينيم كه چرا مردم به ديدن اين فيلم ها مي رند يا خير؟ و حتي آن فيلم هايي سرگم كننده اي هم كه مردم مقابل گيشه ها صفت مي كشيدند هم سال ها است كه ساخته نشده است و اينطور نيست كه بگوئيم تعيين كننده اصلي كارگردان است به دليل اينكه كارگردانان هم اسير مسايلي بزرگتر مانند اقتصاد هستند.

*با توجه به اين موضوع كه شما فرموديد ما در شرايط فعلي بايد براي كودكان فيلم بسازيم يا درباره كودكان؟
اين اصطلاحات درباره و يا براي كودكان را من هم حدود 40 سال پيش مطرح كردم كه تا امروز باقي مانده است به اعتقاد من اين مرز بندي ها را بايد كنار بگذاريم و وقتي كه فيلمي در مورد بزرگسالان را كودكان به راحتي مي فهمند اين مرزبندي باعث شده است كه اصلا فيلم كودك نسازيم.
يك زماني من هم به شدت تابع اين مرزبندي ها بودم و امروز چندان به آن اعتقاد ندارم چرا كه امروز مي بينيم يك كودك به راحتي مي نشيند و فيلم بزرگسالان را نگاه مي كند،اما باز هم بستگي دارد كه به اينكه اين گروه سني را كه مخاطب قرار مي دهيم چه گروهي است در گروه سني زير هشت سال اين مرزبندي ها كاملا تعريف شده است اما با توجه به اينكه مرز بندي هايي كه ما در سينما مي شناسيم به هيچ وجه در سينماي ايران وجود ندارد و چون هر فيلمي مناسب است. ديدن يك فيلم خوب با ساختاري مناسب براي كوكان بسيار مفيد تر است تا اينكه خود را گرفتار اين مرز بندي ها كنيم.

*عدم وجود موضوعات نو و تازه تا چه حد توانسته در عدم استقبال كودكان از سينما تاثيرگذار باشد ؟
اين موضوع بر مي گردد به گردش كار اقتصادي كه بر روي فيلم انجام مي گيرد و اعمال نظرهايي كه مي شود.
بايد قبول كرد كه در بخش خصوصي سرمايه گذار بايد سرمايه اش برگردد اما اعمال نظر از همان آغاز شروع مي شود كه قصه را چگونه پيش ببريم. هرگز نمي توانيم آن فيلمي را كه دوست داريم بسيازم چون فيلم خودمان نيست نهايتا در اينجا باب سليقه از جريان عادي خارج مي شوداما به هر حال ما بايد به عنوان يك كارگردان بتوانيم تاثيرگذر باشيم و جوابي كه من مي توانم به شما بدهم يك مقدار جنبه شخصي پيدا مي كند اما من سعي مي كنم تا آنجا كه امكان دارد سوژه هاي فيلم هايم تكراري نباشد و از يك استاندارد لازم نيز پايين تر نباشد.

*به عنوان كسي كه كار تخصصي براي كودكان انجام مي دهيد برنامه هاي تلويزيون را هم نگاه مي كنيد؟
واقعيت امر اين است كه من تلويزيون خيلي كم نگاه مي كنم و بنابر اين جنبه مقايسه را نمي توانم انجام دهم.
*زماني كه به كودك درون خود برمي گرديد به خاطره لذت بخشي را از دوران كودكي به ياد مي آوريد؟
طبيعت زمان كودكي من با امروز بچه هايم بسيار فاصله دارد، به عنوان يك پسر بچه بازي هاي كوچه اي انجام مي دادم اما امروز بازيهاي زمان ما تبديل شده به بازي هاي كامپيوتري و كودكان كم تحرك شده اند. نهايتا هر آنچه به عنوان خاطره مي ماند بچه تهران بودن و در كوچه ها پرسه زدن و از درختان بالا رفتن است تا انواع بازي هاي محلي كه دارد فراموش مي شود اينها خاطرات من است كه اگر بخواهد تبديل به فيلم شود بچه هاي امروز نمي پسندند اما مي شود با نگاهي نو وجديد طوري آنها را بيان كرد كه گذشته پدران و مادران براي بچه ها جذاب باشد.

*كداميك از شخصيت هاي كارتوني دوران كودكي را هنوز به خاطر داريد؟
آن زمان يك كارتون بود به اسم "مضحكت قلمي" كه من هم مانند همه بچه ها دوستش داشتم.
در كل كارتون هاي خلي متعددي نبود اما فيلم هاي زنده مثل" زورو"،" سه تفنگدار" و "تارزان" هيچ وقت از ذهن من پاك نمي شود و اگر يك فيلمي مي ديديم هفته ها آن را در كوچه و با بچه ها بازي مي كرديم.

*شما گفتيد كه كلا تلويزيون را به دليل مشغله كاري كم مي بينيد اما كارتوني بوده كه واقعا دوست داشتيد همراه با بچه هاي خودتان ببينيد و از ديدن آن لذت ببريد؟
برنامه هايي بودن كه واقعا به يادم نمي آيد اما بعضي از انيميشن ها را مثل كارتون "پت و مت" حتي اگر الان هم بارها پخش كنند من با لذت تماشا مي كنم./120
چهارشنبه 8 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایسکانیوز]

[مشاهده در: www.iscanews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 500]