تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1821090664
وقايع نگاري خبرنگار قدس از سفر به سرزمين آفتاب(4) ؛ «منهتن» زير پاي «رين بو»
واضح آرشیو وب فارسی:قدس: وقايع نگاري خبرنگار قدس از سفر به سرزمين آفتاب(4) ؛ «منهتن» زير پاي «رين بو»
* آرش خليل خانه «ناريتا» بزرگترين فرودگاه ژاپن است كه حدود 40 كيلومتر با توكيو فاصله دارد و عمده پروازهاي بين المللي از اين فرودگاه انجام مي شود؛ اما خود توكيو هم مجهز به فرودگاه كوچكتري هست كه «هاندا» نام دارد، بيشتر پروازهاي داخلي و كوچكتر از آنجا انجام مي شود. فاصله ناريتا تا توكيو و هتل را با ميني بوس سفارت مي پيماييم و تمام مسير جز بخش اندكي اتوبان است. نخستين چيزي كه جلب توجه مي كند، طبيعت زيبا و چشم نواز ژاپن در فصل بهار است كه با ظرافت و سليقه اي درخور تحسين تزيين و آراسته شده است. تمامي درختان، گلها و بوته ها از كوچك و بزرگ با داربست هاي مناسب محافظت مي شوند تا در حاشيه جاده ها از گزند باد ناشي از عبور خودروها و ديگر عوامل در امان باشند، حتي بر روي درختچه ها، توري هاي ويژه پلاستيكي كشيده شده كه دليل آن را نمي دانم، جز اينكه احتمالاً براي مراقبت از آنهاست. همه اين مراقبتها در كشوري است كه بواسطه موقعيت جزيره اي و آب و هواي مرطوب(مثل خطه شمال ايران) غرق در سبزه و گياه است. هنوز در خلسه طبيعت جادويي اطرافمان هستيم كه اولين اتفاق ما را به خود مي آورد. ميني بوس ما به عوارضي نخستين اتوبان در مسير توكيو رسيده است و ما گوش تيز كرده ايم كه مبلغ چقدر است. آقاي اكرمي كه متوجه ما شده مي گويد: مبلغ را در مانيتور روبرو مي توانيد ببينيد و البته يادآوري مي كند كه يكي از گرانترين هزينه ها در ژاپن مربوط به استفاده از اتومبيل و بخش عمده آن هزينه عوارض اتوبانهاي متعدد است. با اين آمادگي لحظه اي چشم به مانيتور كنار باجه عوارضي دوخته ايم كه عدد «1920» بر آن نمايان مي شود. مبلغ به «ين» است، تازه آنجا مي فهميم ژاپني ها پول خورد ندارند. اگر مي خواهيد بدانيد عوارض يك اتوبان 30 كيلومتري در ژاپن به پول ما چقدر مي شود بايد عرض كنم حدود 17هزار 500 تومان ناقابل. اتوبان ها به نظر ما كاملاً عادي و حتي بسيار كم عرض به نظر مي رسند، نكته اي كه در مورد همه خيابانهاي توكيو جلب توجه مي كند و ناشي از كمبود فضا در اين كشور است، اما وقتي در اين باره مي پرسم آقاي اكرمي علت را تأييد مي كند، اما مي گويد در اغلب اتوبانها بي آنكه متوجه شويد يك يا دو مسير تردد ديگر به صورت طبقات زيرين وجود دارد و خودروهايي كه در فضاي باز تردد مي كنند در حقيقت مسافران طبقه فوقاني اتوبان هستند. كمي كه جلوتر مي رويم ميني بوس ما تغيير مسير مي دهد و از طبقه فوقاني فرود مي آيد تا وارد اتوبان شهري شده و به طرف مركز توكيو برود. فراموش كردم بگويم كه ميني بوس در اختيار ما يك مورد استثنا بود كه عوارض اتوبان را نقدي پرداخت كرد و بقيه خودروهاي سفارت (عموميت در خودروهاي ژاپن را نمي دانم) به دستگاههاي الكترونيكي ويژه اي مجهز هستند كه هنگام عبور از باجه به صورت خودكار عوارض از حساب بانكي مالك كسر مي شود. وارد توكيو كه مي شويم باريكي و كم عرضي خيابانها بيشتر به چشم مي آيد. شهر در فرازي از آهن و بتن و شيشه محصور شده و نمادهاي ژاپن مدرن يا همان ماركهاي معروف ژاپني هر چند صد متر بر بالاي ساختماني عظيم خودنمايي مي كنند، به حدي كه براي ما غيرعادي است. كمي جلوتر به خليج توكيو مي رسيم. منطقه استقرار ما در آن سوي خليج واقع شده، منطقه معروف و بزرگي به نام «شيناگاوا» كه از محلات مركزي و مهم توكيو است. براي عبور از خليج بايد از روي يكي از شاهكارهاي مهندسي بگذريم، پل عظيمي كه كاملاً شبيه پل معروف «گلدن گيت» در نيويورك ساخته شده. نام اين پل «رين بو» يا همان رنگين كمان است كه در دو طبقه امكان تردد بين دو سوي خليج توكيو را فراهم مي كند، اين پل در سال 1993 به بهره برداري رسيده و طول آن 570 متر است. از اينكه در اولين برخورد با اين سازه آن را مشابه پل معروف نيويورك يافته ام در فكرهستم، اين حس شايد از آن روست كه محيط پيرامون هم شبيه به «منهتن» خواهرخوانده آمريكايي آن است و به هر حال تمايل به خلق چنين تشابهاتي در ژاپن كاملاً مشهود است تا آنجا كه مدل كوچك مجسمه آزادي را هم در مكاني مشرف به «رين بو» مي تواني بيابي. حتي از بالاي پل در سمت شمال دو برج هم ديده مي شوند كه ناخود آگاه در هارموني با بقيه نشانه ها شبيه برجهاي دوقلوي معروف به نظر مي آيند و جالب تر آنكه اين ساختمانها در جزيره اي مصنوعي كه ميان خليج ايجاد شده بنا شده اند. از پل كه مي گذريم، تا هتل ما فاصله زيادي نيست و ظرف چند دقيقه به آنجا مي رسيم. هتل ما «پرينس» نام دارد و مقابل ايستگاه مترو «شيناگاوا» كه از بزرگترين ايستگاههاي توكيو است واقع شده. هتل مجموعه بزرگي است كه از پنج برج مجزا و چندين مركز تفريحي، از جمله مركز نمايشهاي آبي، آكواريوم و سالن هاي ورزشي تشكيل شده كه از هتل هاي خوب توكيو است. اما طبعاً به دليل هزينه هاي سنگين ، اتاقهاي ما در برج شمالي كه هتلي معمولي و ارزان تر است رزرو شده اند، ولي كرايه همين اتاقهاي معمولي و ارزان براي هر شب 150 دلار است. همان ساعت اول استقرار آقاي اكرمي، رايزن مطبوعاتي سفارت، برنامه ملاقاتها و بازديدهايمان را كه از فردا آغاز مي شود به دستمان مي دهد كه با اولين نظر رنگ از رخسارمان مي پرد. چرا؟ چون بين سه تا چهار برنامه كاري براي هر روز در نظر گرفته شده كه همه نيز براي بعدازظهر هماهنگ شده اند. انصافاً بستن و هماهنگي چنين برنامه اي كار شاقي است (در كشور ما كه شايد غيرممكن) و ما البته كم نمي آوريم و تأييد مي كنيم كه برنامه خوب و مفيدي است. آقاي تقي پور از آقاي اكرمي مي خواهد كه تلفن همراهي براي گروه تهيه كند كه امكان تماس خانواده آنها از ايران فراهم شود و آقاي يحيايي صاحب امتياز روزنامه تفاهم هم كه گويا اوضاع دلاري اش خوب است تلفني اختصاصي مي خواهد. قرار مي گذاريم كه تا شب نخوابيم، براي اينكه ساعت فيزيولوژيك بدنمان با ژاپن تطابق پيدا كند و صبح فردا سرحال باشيم كه بنده ساعتي بعد ناخواسته اين قرار را در چرتي چهار، پنج ساعته به فراموشي مي سپارم. اولين برنامه ما بازديد از خبرگزاري معروف «كيودو» و ملاقات با آقاي «تاكدا» رئيس شوراي سردبيري، معاون سردبير و چند تن از دبيران و خبرنگاران آنها ست و پس از آن بايد به روزنامه معروف «نيهون كيزايي» و سازمان تجارت خارجي ژاپن «جترو» برويم. صبح اولين تجربه صبحانه را محتاطانه با يك سرويس اروپايي (شامل نيمرو، قهوه، كره و مربا و كمي كمپوت ميوه) در يكي از شش رستوران هتل كسب مي كنيم، چون در بازديد اول اشربه و اطعمه رستورانهاي ژاپني هتل دلهره آور به نظر مي رسند. ناهار را هم ميهمان كيودويي ها هستيم كه انصافاً سنگ تمام گذاشته اند و در بازگشت از خبرنگار آنها در ايران شنيدم آن همه تحويل گرفتن بواسطه خاطره خوبي بوده كه جناب تاكدا از سفر به تهران و ميزباني خبرگزاري ايران داشته اند. ساعت 5/10 صبح ميني بوس آماده است تا به طرف خبرگزاري «كيودو» حركت كنيم.سيگاريها قبل از حركت مي خواهند نفسي تازه كنند كه درمي يابند دود كردن علاوه بر اتاقهاي هتل (كه ما ناديده گرفتيم) در تمام محوطه هتل و البته در همه شهر و حتي داخل ميني بوس ها ممنوع است و دوديها بايد در مكانهاي خاصي كه در خيابان تعبيه شده و با تابلويي آبي مشخص مي شوند خود را انگشت نما كنند. جالب اينكه اين مكانها هميشه شلوغ هستند!
دوشنبه 6 خرداد 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس]
[مشاهده در: www.qudsdaily.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 515]
-
گوناگون
پربازدیدترینها