واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: به گزارش ايرنا ، صداي بلندگوهاي بازار بانگ اذان را سر مي دهند.مرد مي خواهد كه بر عطش مرداد ماه كيش غلبه كند! ناگاه يك ليوان بزرگ نوشيدني از دستي تيره و زمخت گويا كليد بهشت است كه پيش كش مي شود. بر مي گردم و رديف دندان هاي سفيد را در چهره اي سياه و آفتاب سوخته از مردمان جنوب وطن بزرگم مي بينم كه به عربي مرا به بازكردن روزه مي خواند گمانم در عمرم شربتي به اين گوارايي نخورده بودم مي دانم كه بوميان كيش همه فارسي را بخوبي مي دانند اما براي نشان دادن سپاسم دو كلمه عربي كه در مدرسه آموختم را بكار مي برم شكرا يا اخي. ديدن سنت اطعام روزه داران در بازارهاي شيك جزيره بسيار جلب توجه مي كند.مسافر و مقيم مي توانند وقت اذان به نمازخانه بازار بروند و روزه را با خوراكي ساده باز كنند. مغازه داراني كه اهل اين جزيره هستند هنگام اذان مغرب دقايقي كسب را تعطيل مي كنند درب مغازه باز است از خريد و فروش عذرخواهي مي كنند اما هركه وارد شود به اصرار به افطار دعوت است. غالب پذيرايي ها در اماكن عمومي از سوي ساكنان جزيره و بوميان انجام مي شود زيرا به اطعام روزه دار بسيار اهميت مي دهند. اينجا سفره افطار در منزل پهن كردن مرسوم نيست. برخي خانواده ها قبل از اذان مغرب ظرف هايي از غذا به مسجد نزديك خانه خود مي فرستند تا براي كساني كه مستقيم از سركار براي اقامه نماز مي آيند يا غريبه اي كه خانواده اي ندارد تا برايش افطار آماده كند از آن غذا ميل كند. اين سنت زيبا و انساندوستانه در مدرنيزه شدن سريع اين جزيره، از ياد رفتن سنت هاي كهنه و يا با هم بيگانه شدن در شهري مهاجر پذير ، هنوز پا برجا مانده است. در مسجد ها نيز اين رسم بسيار داير است و مسجدي نيست كه در آن پيش از اقامه نماز، مومنان به بازكردن روزه خود دعوت نشوند و اين نشان از تاكيد مردم كيش بر پذيرايي از روزه دار در اين ماه دارد. در كتاب دوسال با بوميان كيش نوشته رجبعلي مختار پور كه در اين گزارش از آن بهره گرفته ام نيز به اين رسم اشاره شده است. در بخشي از اين كتاب آمده است كه اهالي كيش در قديم فقط ظرفي از خرما و ظرفي آب به مسجد مي فرستادند اما اين سالها سيني هاي غذا از آنچه زنان به ويژه اهل سنت در خانه براي خانواده تهيه كرده اند پر و در گوشه اي از مسجد چيده مي شود تا هركه بخواهند روزه خود را با آن افطار كند. در اين سالها كه مهاجران به جزيره افزون شده و مردان مجرد بويژه افغان و بلوچ براي كار به كيش آمده اند معمولا روزه خود را با اين هدايا افطار مي كنند. مردم كيش به پاكيزه بودن مساجد خود خيلي اهميت مي دهند و ظروف و پس مانده غذاي خود را زود از اين مكان مقدس خارج مي كنند اما تا پايان افطار مستمندان يا مردان مجردي كه از اين هدايا در مسجد برخوردار مي شوند با آرامش و گشاده رويي يك ميزبان روبرو مي شوند چنانكه روزه دار اصلا احساس ناراحتي و تعجيل نمي كند. اينجا بجز خرما كه خوراك رايج مردم است هدايايي مانند هريسه، فرني، ساگو، مضروبه ، شربه ، ساگو و چلوگوشت كه از غذاهاي مطلوب بوميان است به مساجد فرستاده مي شود. زنان كيش براي سفره افطار سنگ تمام مي گذارند و كاسه همسايگي نيز اينجا هميشه پر است بنابر اين سفره ها بسيار رنگين است. بعضي از بزرگان مومنين بعد از اذان مغرب در بخش پذيرايي خانه كه جدا از بقيه منزل و به مجلسي معروف است سفره مي اندازند تامسافران و فقرا بهره مند شوند. مزروعي در كتاب خود آورده است: مردم كيش در گذشته براي دعوت از غريبه از هم سبقت مي گرفتند. بوميان كيش از ديرباز ماه رمضان را بسيار پاس مي داشته اند و روزه گرفتن برايشان يكي از مهمترين واجبات بوده به طوري كه كسي موردي از روزه خواري در ميان اهالي اين جزيره نديده است. چند نفر از كيشيان اذعان كرده اند كه تاكنون درباره روزه خواري در ميان خود نه ديده و نه شنيده اند زيرا اين واجب را از كودكي و پيش از سن تكليف تمرين مي كنند. گفته مي شود در گذشته اگر كسي در روزه گرفتن سهل انگاري مي كرد بد يمن شمرده مي شد و ناخدايان و صيادان مرواريد او را به كار دعوت نمي كردند مبادا بركت كارشان بواسط او از بين برود. ماه رمضان اينجا همه چيز متفاوت از اوقات ديگر سال است. صيادان مرواريد ديگر غوص نمي روند تا روزه شان باطل نشود و ماهيگيران شبها به صيد اقدام نمي كنند و روز نيز پيش از غروب و براي اقامه نماز در مسجد به ساحل باز مي گردند. با اينكه زندگي بوميان جزيره در سه دهه گذشته نسبت به قبل تغييرات زيادي كرده اما سنن ماه رمضان تقريبا به همان استواري گذشته است. هنوز زنان اهل سنت در بعد از ظهر آخرين روز ماه شعبان براي نظافت و غبار روبي مساجد كمر همت مي بندند، مردان خانه از نيمه ماه شعبان به بعد اقدام به خريد خوراك مرغوب براي منزل مي كنند. و البته مجالس قرآئت قرآن كه به مدرسه معروف است مورد استقبال شيعه و سني جزيره است و همه مردان هر شب بعد از افطار در يك يا بيشتر از اين مجالس شركت مي كنند. برگزار كننده مجلس نيز از قاريان به تمام و كمال پذيرايي مي كند. از پيشواز كه حدود دو هفته پيش از رمضان است تا وداع كه شش روز بعد از اين ماه را هم در بر مي گيرد زندگي اهالي كيش متحول و تقريبا به روالي ديگر انجام مي شود رويه اي كه اساس آن بر روزه داري است.ك/4 1823/668
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 466]