تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1866320714
حكایت عشق در داستان یوسف!
واضح آرشیو وب فارسی:سیمرغ: انگار بازیگران به ابتكار خود و به صلاحدید شخصی بازی می‌كنند، فی‌البداهه دیالوگ می‌گویند و انسجام مشخصی در تمامیت اثر تعریف نشده است... قصه حضرت یوسف علیه‌السلام یكی از زیباترین داستانهای پندآموزی است كه در قرآن كریم آمده و سرشار از زیبایی و پند است. تقریبا همه مسلمانان و هر كسی كه با قرآن آشنا باشد، داستان حضرت یوسف(ع) را می‌داند و اغلب كامل هم می‌داند. با چنین پیشینه آشنایی، هنگام بیان قصه حضرت یوسف(ع) آنچه در دستور كار روشنفكران و مبلغان اخلاق و تعالیم اسلامی می‌ماند، تشریح ابعاد عمیق و ناشناخته موجود در این داستان است. وجود نام یوسف در اغلب فرهنگ‌ها و جوامع نشان می‌دهد كه این پیامبر گرامی در تمام ادیان ابراهیمی شناخته شده و حكایت عزت حضرت یوسف(ع) در سراسر جهان گفته شده است. طبعا ساخت فیلم سینمایی یا مجموعه تلویزیونی مبتنی بر چنین قصه شنیدنی و با چنان حجم عظیم از بینندگان بالقوه كاری سترگ است كه دست زدن به آن نیازمند تمهیدات فراوانی است. مثلا زمانی كه یهودیان تصمیم به ساخت فیلم «ده فرمان» گرفتند، همه قابلیت‌های روز سینما را به كار بستند و تا امروز هم گویا اثری تاثیرگذارتر و بزرگ‌تر از آن، البته به روایت یهودیان، در حیطه معرفی زندگی حضرت موسی(ع) ساخته نشده است. دست‌اندركاران ساخت فیلم‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی تاریخی در كشور ما چندی است كه به تبحرها و توانایی‌های چمشگیری دست یافته‌اند. بیش از 2 یا 3 دهه است كه تلاش برای ساخت آثار نمایشی مبتنی بر مضامین تاریخی و از جمله تاریخ ادیان و تاریخ صدر اسلام در كشور ما تجربه شده و امروز ارائه آن وارد عرصه بین‌المللی هم شده است. برای نمونه میتوان از آثار موفقی چون سربداران، امام علی(ع)، مریم مقدس و ولایت عشق نام برد. آثار شاخص دیگری چون «مختارنامه» هم كه در راه است. مجموعه تلویزیونی حضرت یوسف(ع) كه اخیرا از سیمای جمهوری اسلامی پخش شد، باید این دو توانمندی موجود و بسیار ارزشمند محتوایی و فنی را جمع می‌كرد. یعنی كسی یا مجموعه ای پیدا می‌شد كه توان بیان كیفی و متعالی تلویزیونی قصه حضرت یوسف(ع) را به كمال وجه می‌داشت و از سوی دیگر، می‌توانست با بهره‌گیری از بنیه توانمند فنی وارد حیطه پرداختن به یكی از عمیق ترین مضامین الهی قرآن كریم شود.ساخت یك فیلم یا یك مجموعه تلویزیونی فقط در این خلاصه نمی‌شود كه روایتی ساده از یك قصه عمیق كه همه آن را بخوبی می‌دانند، بیان شود؛ بی‌آن‌كه در ساخت آن از تكنیك، پرداخت، حاشیه پردازی‌های ضروری و جذاب و در نهایت «دراماتیزه» كردن‌های هنرمندانه و خلاقانه استفاده شود.عیبی ندارد كه در ساخت چنین اثری از توانمندی‌های بین‌المللی هم استفاده شود كه هم به افزایش بسامد توزیع جهانی آن اثر و هم به رشد صنعت مجموعه‌سازی در تلویزیون ایران كمك می‌كند. این ابتكار را كارگردان فقید و شهیر مسلمان، مصطفی عقاد به بهترین وجه انجام داد. بدیهی است؛ داستان حضرت یوسف صدیق(ع) حكایت عشق است. در این قصه همه عاشقند اما برخی به عشق حقیقی و برخی به عشق زمینی متوسل شده اند. در قصه حضرت یوسف(ع) پیراهنی وجود دارد كه محور تبیین معنای عشق است. پیراهنی كه پاره شدنش را به گرگ نسبت دادند، پیراهنی كه توسط زلیخا دریده شد و پیراهنی كه بوی یوسف را پراكند و در نهایت چشم یعقوب را بینا كرد.تاریخ ادبیات ما و شاید تاریخ هنر ما مشحون است از اشاراتی كه به یوسف(ع)، زلیخا، حضرت یعقوب، كنعان و بوی پیراهن یوسف شده است.در بسیاری از دیوان‌های متعلق به شعرا و در اغلب رساله‌های عرفای نامدار كه دقیق شویم، اشاره ای به عشق و یوسف می‌بینیم. مجموعه تلویزیونی حضرت یوسف(ع) به این دلیل كه آخرین اثر در این زنجیره است، قطعا باید رنگ و بویی فراتر از همه این اشارات می‌داشت. اما آنچه ما در مجموعه تلویزیونی حضرت یوسف(ع) دیدیم با این قبیل انتظارات فاصله داشت. جز اندكی از آن، حكایت فراگیر عشق نبود و رنگ و بوی عارفانه عمیقی كه مورد انتظار بود، به تصویر كشیده نشده بود. خلاصه كردن فرایند تكاملی عشق در دویدن زلیخا به دنبال یوسف شاید ساده‌ترین برداشت از عشق است. حتی نام زیبا و قرآنی «یوسف» در بخش اعظم مجموعه به یوزارسیف تغییر داده شد كه هیچ رنگ و بوی قرآنی و اسلامی نداشت و كسی دلیل آن را هم ندانست. انتخاب «كاست» یا همان بازیگران كه می‌توانست به موفقیت اثر كمك شایان كند، ظاهرا در برخی موارد عجولانه و بدون محاسبه صورت گرفته بود. در طول نمایش این اثر، بیننده بارها احساس می‌كرد كه انگار بازیگران به ابتكار خود و به صلاحدید شخصی بازی می‌كنند، فی‌البداهه دیالوگ می‌گویند و انسجام مشخصی در تمامیت اثر تعریف نشده است. گاه وجود صحنه‌های طولانی، مانند آن «اپیزود»ی كه بیش از نیمی‌از آن را به مرگ و تشییع جنازه مستخدمه زلیخا اختصاص داد، از بی‌حوصلگی تدوینگر یا نبودن تصویری كه بشود به جای این صحنه‌های طولانی استفاده شود خبر می‌داد. تا آنجا كه در تاریخ ادبیات ایران سراغ داریم «یوسف گمگشته بالاخره به كنعان بازگشت و كلبه احزان گلستان شد» اما نمی‌دانیم چرا در سریال یوسف پیامبر، حضرت یعقوب بود كه به مصر رفت و كاخ آخناتون را گستان كرد. مجموعه یوسف پیامبر در عین حال خالی از ارزش نیست. دكور، طراحی صحنه، طراحی لباس و بخشی از فیلمبرداری قابل اعتناست. اما بخشی از آن مانند عنوان بندی به قدری ابتدایی ساخته شده بود كه انگار این سكانس با حذف و اضافه‌های عجولانه به اول مجموعه چسبانده شده و به همین دلیل تعجب بیننده این مجموعه را بر می‌انگیزد. تغییراتی هم كه پس از یكی دو پخش در «عنوان‌بندی» رخ داد، نشان می‌دهد كه ناظران هم آن را نپسندیده بودند.موسیقی مجموعه اگرچه مضمون و نغمه‌های جذابی داشت اما شامل چند قطعه تكراری بود و در تطابق موسیقی و تصویر دقت كافی نشده بود. در بخش پایانی مجموعه، موسیقی یكنواخت و تكراری بارها پخش شد كه هرگز نتوانست به ارتقای حس ملحوظ در اوج لحظه دیدار یوسف و یعقوب كمكی كند. شاید ضعیف‌ترین بخش مجموعه طرح داستان و به اصطلاح «فیلمنامه» باشد. اگر چه ادعا میشود كه برای این سناریو 4 سال كار شده است اما ارزیابی آن اعتبار چهار ساله را در این كار نشان نمی‌دهد. البته باور داریم كه صرف توجه به 4 سال كار كه اعتباری ایجاد نمی‌كند. یا باید پذیرفت 4 سال كار كافی نبوده، یا 4 سال كار مفید نبوده است یا این افرادی كه در این 4 سال روی سناریو كار كرده‌اند، قابلیت‌های لازم را برای پردازش آن نداشته‌اند.در ساخت اثر فاخری چون «یوسف پیامبر» و در متن بیان مفهوم الهی عشق قطعا زیباترین بیانات و جملات مورد انتظار است. پیش بینی می‌شد كه «دیالوگ» نویسی این اثر، بسیار سنجیده و حساب شده صورت گرفته شده باشد؛ در حالی كه در جای جای مجموعه جملات نا مفهوم، پیش پا افتاده و نا متناسب به گوش می‌رسید و جملاتی مانند «می‌روم ایمان بیاورم» یا «آنها را دیشب آوردند و صبح همان روز بردند» تنها نمونه‌ای از این سهل‌انگاری است. در بخشی از این مجموعه، با كمال تعجب شاهد بودیم كه بین فرعون و مشاورانش از برخی كلمه‌های اروپایی مانند «اسكله1» به جای بندر یا بارانداز، و «سیلو2» به جای انبار غله استفاده شد. حتی در جایی كاهنان معبد ادعا می‌كردند كه اوضاع تحت «كنترل» است. حتما نویسنده این متن می‌دانسته است كه «اسكله» كلمه‌ای ایتالیایی، «سیلو» واژه‌ای فرانسوی است و كاربرد كلمه «كنترل» حتی در زبان روزمره فارسی هم توصیه نمی‌شود. هیچ زبان‌شناسی هم توصیه نمی‌كند كه در یك متن تاریخی متعلق به هزاران سال پیش، آن هم از زبان فرعون یا حضرت یوسف(ع) از این قبیل واژگان استفاده شود.در این اثر، حتی از سیاهی لشكری قابل توجه، بجز در صحنه‌های پایانی استقبال و «سان دیدن!» حضرت یعقوب از ارتش مصر، استفاده نشده بود. انتظار می‌رود در ساخت آثاری با این درجه بالای اهمیت كه از یك سو به دلیل قرآنی بودن و از سوی دیگر، به دلیل تاریخی بودن و جهانی بودن، حائز مقام بالایی است و نمی‌توان دوباره دست به كار ساخت اثری در همان زمینه شد، از همه ظرفیتهایی كه توان علمی، شناخت، تخصص فنی و همه پیش نیازهای لازم را برای ساخت آن اثر داشته باشند استفاده شود. میتوان درك كرد كه سازندگان این اثر بجز حسن نیت قصدی نداشته‌اند، اما حسن نیت، اعتقاد، باور و ایمان خالص تنها پیش نیازهای لازم برای ساخت یك اثر ماندگار تلویزیونی و سینمایی چون حضرت یوسف(ع) نیست. ورود به عرصه مقدس قرآنی و ساخت آثاری برگرفته از مفاهیم قرآنی فقط به حسن نیت، ایمان و دلسوزی نیاز ندارد. بالاترین توان هنری، فنی و برنامه‌ریزی و بهترین نگاه استادانه به مفاهیم معنوی نیز مورد نیاز است. قطعا برای ساخت اثری از زندگی پیامبر مكرم اسلام افرادی مومن‌تر، متعهدتر و داناتر از مصطفی عقاد هم بودند. اما ساخت چنین اثری به توانمندی‌های دیگری نیاز داشت كه شاید عالمان و دانشمندان نداشتند اما فیلمسازی متبحر چون عقاد داشت. بی‌دلیل نیست كه برجسته‌ترین هنرمندان نیز در ورود به چنین ساحت مقدسی، خود را صاحب صلاحیت نمی‌دانند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیمرغ]
[مشاهده در: www.seemorgh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 1043]
-
گوناگون
پربازدیدترینها