محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846461402
از مشاهير مازندران ميتوان به نفرات زير اشاره كرد::
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: ali shekspier31st July 2007, 01:54 AMمحمدبن جريربن رستم السروي (ساروي) از شاگردان علي بن موسي الرضا ،محمد بن جريربن يزيد طبري الاملي ،شيخ ابوالعباس قصاب آملي عارف ، قاضي هجيم آملي عالم و شاعر ، اسپهبد مرزبان بن رستم بن شهريار بن شروين پريم صاحب كتاب مرزبان نمه به گويش طبري ،استاد علي پيروزه شاعر بارگاه عضدالدوله ديلمي ، ديواره وز (مسته مرد) شاعر طبري ، بهاء‌الدين محمدبن حسن بن اسفنديار كتاب صاحب كتاب تاريخ طبرستان و رويان و مازندران ، محمدبن علي بن شهرآشوب ساروي از علماي شيعه ، ابوالحسن علي بن سهل بن ربان طبري طبيب معتصم و متوكل خلفاي عباسي كه محمدبن زكريا رازي نزد او طب آموخت . محمدبن حسن آملي مشهور به اولياالله صاحب كتاب تاريخ رويان ، امير پازواري با مجموعه اشعار طبري و كتاب كنزالاسرار ، طالب آملي ملك الشعراي دربار جهانگير امپراتور هندوستان ، ميرزا محمد تقي نوايي شاعر ، ميرزا علي قلي چلاوي آملي متخلص به اقبال شاعر ، حكيم ملاعلي نوري مازندراني فيلسوف و شاعر ، سيد نعمت الله لاريجاني متخلص به فكرت شاعر ، ميرزا مهدي ساروي متخلص به داوري شاعر ، ميرزا جعفر ارطه اي متخلص به غيبي ، مولانا اسمعيل مازندراني خواجويي صاحب شرح دعاالصباح ، شيخ محمد سعيد العلما فقيه و عالم ، حاج ميرزا حسين بن محمد تقي نوري مولف كتاب البدر المشعشع ، سلامه المرصاد ، طوفان مازندراني شاعر ، عارف و فقيه از فرزندان وي شيخ عبدالله حايري و از نوادگان وي دكتر زين العابدين رهنما ، سيد محمد علي معروف به داعي الاسلام اهل لاريجان اديب و شاعر كه ونديداد را از اوستا به فارسي ترجمه كرد. ابراهيم خواجه نوري اهل نور صاحب كتاب هاي تجديد عظمت ايران ، دكتر پرويز ناتل خانلري اهل نور اديب و شاعر و مترجم ، شيخ زين العابدين ولويي چهاردانگه اي ساروي از علما و فقها ، ابراهيم سعيد العلما لاريجاني اهل آمل عالم و فقيه ، عباس شايان صاحب كتاب هاي تاريخ و جغرافياي مازندران و رجال مازندران ، محمد تقي صاحب اهل قائمشهر اديب و شاعر ، جواد فاضل اهل آمل عالم و فاضل داراي بيش از 70 جمله ترجمه و تاليف از جمله خطبه هاي پيغمبر(ص) ،زين العابدين فروزش اديب ، مرحوم شيخ فضل الله نوري مجتهد و مشروطه مشروع خواه ، شيخ عبدالله مازندراني مجتهد مشروطه خواه ، دكتر منوچهر ستوده محقق نويسنده و مترجم ، دكتر محمد صادق كيا اديب و دانشمند ،ابوالفضل لساني نويسنده ، حشمت شاعر ، محمد يوسف متخلص به حكيم پسر محمد حسين نوري شاعر ، خرم كجوري شاعر ، مهدي داوري ساروي شاعر ، محمد رضا رضايي شاعر ، سيد محمد طاهري شهاب دانشمند و شاعر ، اسماعيل مجهوري صاحب كتاب تاريخ مازندران ، فخرالدين سورتيچي شاعر و محقق ، غلامرضا كبيري شاعر ، علي بابا عسكري نويسنده كتاب اشرف البلاد ، نيما يوشيج و … ali shekspier31st July 2007, 02:04 AMمشاهیر شعر و ادب ابوجعفر محمدجرير طبرى ابوجعفر محمدجرير طبرى مولف تاريخ ۱۶ جلدى «اخبارالرسل و الملوك» ۱۶ فوريه ۹۲۳ ميلادى (۳۰۱ خورشيدى) از اين دنيا رفت. اثر مهم او به «تاريخ طبرى» معروف است.ابوجعفر محمدجرير طبرى مولف تاريخ ۱۶ جلدى «اخبارالرسل و الملوك» ۱۶ فوريه ۹۲۳ ميلادى (۳۰۱ خورشيدى) از اين دنيا رفت. اثر مهم او به «تاريخ طبرى» معروف است. محمدجرير از مردم طبرستان (تپورستان - مازندران) بود كه علاوه بر تاريخ بسيار مفصل خود، چند تاليف و تفسير ديگر هم دارد. در آن زمان، همانند اروپا كه تا قرون جديد كتاب هاى فلسفى، تاريخ و علوم به زبان لاتين (زبان كليسا) تاليف مى شد تا در همه سرزمين هاى مسيحى خواننده داشته باشد؛ نويسندگان ايرانى هم اين قبيل كتاب ها را به عربى مى نوشتند تا در سراسر جهان اسلامى انتشار يابد و خوانده شود. بنابراين محمدجرير هم تاليف خود «اخبارالرسل و الملوك» و «الامم و الملوك» را به عربى نوشت كه به دستور منصور سامانى وزير وى ابوعلى محمد بلعمى آن را به فارسى برگردانيد كه نثرى روان، ساده و دلنشين است. طبرى آغاز قيام ايرانيان براى احياى استقلال وطن را شاهد بود كه مبارزات مربوط به آن و فداكارى ها و خون هايى كه به خاطرش داده شد در طول تاريخ جهان بى نظير است. تلاش ويتنامى ها در قرن ۲۰ (ميت مين و ويت كنگ) كه مشابه آن بودند به يك هزارم فداكارى هاى ايرانيان در آن دوران نمى رسد كه بر پايه يك رويدادش هم فيلم سينمايى تهيه نشده است. محمدجرير در مقدمه تاليف خود نوشته است كه هدف او از اين كار پرزحمت؛ خبر رساندن و آگاهى دادن از حوادث ايام ملوك، پيمبران و خليفگان از آغاز خلقت است و كارهايشان را بگويم تا كوتهى (قصور و ضعف) آنان روشن شود. وى در اين مقدمه نوشته است كه آن چه را كه آورده از قول راويان و ناقلان است و از او نيست و درستى آنها را جز آن چه كه در زمان خودش و يا نزديك به عصر خودش بوده تضمين نمى كند. خاوري بابلي ( شاعر ) استاد اسماعيل بن ميرزا شريف بن ملا ابراهيم بار فروش يكي مثنوي ها ، كتاب باقيات الصالحات در مدح ائمه اطهار و رساله تهذيب الاخلاق. محمد علي ( سيروس ) مهدوي ( پژوهشگر و محقق) از چهره هاي فعال علمي خطه مازندران و ايران بشمار مي رود. علاوه بر اداره مجله اباختر، مديريت " پژوهشهاي فرهنگی" را نيز به عهده دارد. آقاي مهدوي متولد 1329 و فارغ التحصيل رشته روانشناسي از دانشگاه تهران است . آثار قلمي ايشان عبارت است : نويسنده و ويراستار فرهنگ زندگي نامه ها – بررسي تحليلي رجال كتاب تاريخ بيهقي ، مجله اباختر مقالات: نگاهي به پيشينه مازندران و مازندراني ، نگاهي كوتاه به تاريخ لاريجان ، حمراء ديلم نقد : خاطرات اسارت ، دفاع از اشرافيت در سنگر حزب توده ، نقدي بر پژوهش در اعلام تاريخي و جغرافيايي تاريخ بيهقي نظام الدين نوري ( نويسنده ) درسال 1327 خورشيدي در روستاي كوتنا از توابع شهرستان قائمشهر بدنيا آمد. تحصيلات ابتدايي را در همان روستا و سپس براي ادامه تحصيلات به شهرستان قائمشهر و مقطع ليسانس را در دانشگاه علامه طباطبايي و مقطع فوق ليسانس را سال 1353 در دانشگاه تهران گذراند. از تاليفات وي : بارقه شمس در آينه مولوي، آيات مثنوي معنوي ، درست بنويسيم و درست بخوانيم ، شيوا سخن ( شيو ه تعليم انشاء ، نويسندگي ، نامه نگاري )، روش شناسي علوم و متدولوژي ، دو شاعر نو پرداز طبيعت نيما و سهراب ، خمسه نظامي و مباني عرفان و تصوف مي باشد. شيخ طبرسي ابن منصور احمد بن ابي طالب طبرسي ساروي معروف به شيخ طبرسي صاحب كتاب ارزشمند "احتجاج" از علماي بزرگ شيعه در اوايل قرن ششم هجري است. ايشان از ابتداي جواني به فراگيري علوم نزد علماي مختلف آن زمان پرداخت و محضر علماي بزرگي چون مفيد ثاني و ابو علي طوسي را درك و سپس خود از استادان بنام حوزه هاي علميه گرديد و شاگردان بسياري تربيت كرد كه از آن جمله مي توان محمد بن شهر آشوب ساروي صاحب مناقب را نام برد. شيخ طبرسي از روح بلند و پويايي برخوردار بوده و از سكوت و انزواي بعضي علما در برابر كفر و الحاد سخت رنج مي برد. رنج وي بخاطر اين بود كه نكند نغمه شوم ملحدان و شياطين در روح مردم اثر بگذارد و سرانجام طاقت نياورد و آستين بالا زد و كتاب ( احتجاج) را نوشت و آواي بلندش را به گوش همه رسانده و با اين كار خدمت بزرگي به جهان اسلام كرد. ali shekspier31st July 2007, 02:06 AMمشاهیر هنر خسرو سينايى(كارگردان ساروي) خسرو سينايى * ۱۳۱۹: تولد در سارى * ۱۳۳۷: فارغ التحصيل دبيرستان البرز و سفر به اتريش براى ادامه تحصيل * ۴ سال تحصيل در رشته معمارى و دانشكده فنى وين - اتريش * ۳ سال تحصيل آهنگسازى «همزمان با معمارى» - «آكادمى موسيقى و هنرهاى نمايشى وين - اتريش» * فارغ التحصيل رشته تعليم و تربيت موسيقى از كنسرواتوار موسيقى وين «با درجه ممتاز» * فارغ التحصيل رشته هاى كارگردانى سينما و تلويزيون «رشته اصلى» و فيلم نامه نويسى «رشته جنبى» از آكادمى موسيقى و هنرهاى نمايشى وين «با دو درجه ممتاز» * ۱۳۴۲: انتشار مجموعه شعر «تاول هاى لجن» * ۱۳۴۶: بازگشت به ايران و شروع فعاليت در وزارت فرهنگ و هنر «كه تا سال ۱۳۵۱ ادامه پيدا كرد» و تدريس در دانشكده هاى مختلف در رشته هاى كارگردانى، فيلم نامه نويسى، سينماى مستند و موسيقى فيلم «تا سال ۱۳۷۱» * ۱۳۵۱: فعاليت در تلويزيون ملى ايران به عنوان تهيه كننده، فيلم نامه نويس، كارگردان، آهنگساز و تدوينگر. * ساخت حدود ۱۰۰ فيلم كوتاه، مستند كوتاه و بلند، سينمايى * عضويت در هيأت هاى داورى جشنواره هاى داخلى و خارجى * از جمله فيلم هاى سينمايى وى مى توان به؛ «زنده باد...» (برنده جايزه از جشنواره كارلو ويوارى ۱۹۸۰)، «هيولاى درون» (برنده جايزه بهترين كارگردانى و بهترين فيلمبردارى از دومين جشنواره فيلم فجر )،«مرثيه گمشده»(مستند بلند)، «يار در خانه و... »، در كوچه هاى عشق نمايش در بخش نوعى نگاه - جشنواره كن ،۱۹۹۱« كوچه پائيز »(مستند - داستانى) و« عروس آتش »(برنده جوايز متعدد از جشنواره هاى داخلى و خارجى) اشاره كرد. * كتاب و فيلمنامه هاى منتشر شده وى عبارتند از؛ «سپيد جامه» ، «صورتگران عصرخون» ، «عروس آتش» (فيلمنامه)، «سينماى پس از كمونيسم» و «ترجمه مقالات از انگليسى» * «سياحت و ماجراهاى من در ايران» ، نوشته «آرمين وامبرى» در سال ،۱۸۶۳ «ترجمه از متن آلمانى - آماده چاپ» * نگارش و ترجمه مقالات متعدد در حوزه سينما و هنرهاى ديگر مريم منصورى: شايد هيچ وقت به مخيله اش هم خطور نمى كرد، فقط «۳ ميليمتر» جابه جايى، برايش حكمى سرنوشت ساز داشته باشد! در سال چهارم رشته معمارى، دانشجوى درخشانى نبود. ديگر مقدارى آشفته شده بود و شايد به همين دليل بود كه در پروژه پرسپكتيو درس «هندسه ترسيمى» ، نقطه اى را به اندازه سه ميليمتر اشتباه كشيد و به همين خاطر بود كه اسمش، روى تابلوى اعلانات دانشكده فنى وين آمد، براى امتحان شفاهى. و اين شايد سخت ترين و بدترين لحظات دوران تحصيلش بود. لحظه اى كه به تنهايى وارد سالن بزرگ امتحانات شد. استاد، پيرمرد خوش قامت و هيكل دارى بود كه پشت به پنجره نشسته بود و از پنجره نورهاى تندى مورب مى تابيد، كه «خسروسينايى» را به جلوى تخته برد و شروع به پرسيدن كرد. آنقدر كه فهميد «سينايى» همه درس ها را فقط حفظ كرده است و اين اولين «رد شدن» وى، در تمام زندگى اش بود. اين اتفاق باعث شد «سينايى» سينما را جدى بگيرد و در امتحان ورودى رشته سينما، در آكادمى «وين» شركت كند. آشنايى «سينايى» با سينما، به همكارى اش با «منوچهر طياب» برمى گردد. و چند ماه پيشتر، كه «طياب» كه دانشجوى سال سوم رشته سينما بود، از «سينايى» براى بازى در فيلمش و براى ايفاى نقش «جوان عاشق» دعوت به همكارى كرد. پيش از آن، سينما بيشتر در ذهن سينايى، جنبه سرگرمى و تفريح داشت و ويژگى هاى هنرى آن، چندان برايش شناخته شده نبود. اما در طى همكارى با «طياب» متوجه شد، از تمام داشته هايش در حوزه هاى ديگر هنرى، مى تواند در سينما استفاده كند. و پس از آن بود كه جريانى ديگر گونه شكل گرفت. مسيرى وراى انتظارات خانواده و حتى تصورات خودش. پزشكى، حرفه سنتى خانواده «سينايى» بود. هم از سوى اقوام پدرى و هم از طرف فاميل مادر. پس به طور طبيعى، هم خودش و هم خانواده، از او انتظار پزشك شدن داشتند. از كودكى اجازه داشت در اتاق جراحى پدر بايستد و ناظر ماجرا باشد. اما اولين جرقه هاى گرايش هنرى، براى وى، در كلاس هفتم «اول دبيرستان» شكل گرفت و وقتى معلم درس مى داد، او روى كاغذ شعر مى نوشت. به پيشنهاد دوستان، بعضى از اين شعرها را به معلم ادبياتشان «زين العابدين مؤتمن» هم نشان مى داد و سرانجام كار به جايى رسيد كه هنگام خواب هم، قلم و كاغذ را زير بالشش مى گذاشت. گاه نصف شب از خواب مى پريد و مى نوشت. و اين شايد نخستين گام در فاصله گرفتن از تربيت هاى متداول خانوادگى بود. البته در كنار تحصيل در دبيرستان البرز، تفنن هاى هنرى ديگرى هم بود. از جمله آموختن نوازندگى آكاردئون و مدتى هم شاگردى يكى از نقاشان معروف پرتره آن زمان، «رضا صميمى» كه اين شاگردى، منجر به آشنايى سينايى با «ژازه طباطبايى» در نمايشگاه نقاشى «بهروز گلزارى» شد و آن آشنايى باعث شد، تا آنها به گالرى «هنر جديد» دعوت شدند. «اين آشنايى براى ما جوان ها، دنياى ديگرى را مطرح كرد. من كه از يك خانواده پزشك بودم، يك دفعه ديدم، راه هاى ديگرى هم براى ارتزاق هست. يادم مى آيد« ژازه طباطبايى »بسيار تحت تأثير« صادق هدايت »بود و ما بحث هاى زيادى با وى داشتيم درباره نقاشى هايى كه« ژازه »بر اساس ذهنيتش از داستان هاى«هدايت »كشيده بود. اين بحث ها، ذهنيت من را تكانى مى داد، اما واقعيت اين است كه هنوز تصميمى در اين زمينه نداشتم و شعر گفتن، ساز زدن و نقاشى بيشتر جنبه تفننى داشت.» در دبيرستان البرز، بيشتر به مسائل علمى توجه مى شد و مسائل هنرى در حاشيه بود حتى از سالن آمفى تئاتر هم به عنوان سالن امتحانات استفاده مى شد. با اين همه، آنها نخستين اركستر جوانان را در اين دبيرستان، به راه انداختند. حتى يكى دو بارى هم از آنها دعوت شد تا در دانشگاه تهران به اجراى برنامه بپردازند. سال آخر دبيرستان، تلويزيون ملى ايران، تأسيس شده بود و از آنها دعوت كردند تا روزهاى دوشنبه، ساعت ۴ بعد از ظهر برنامه اركستر جوانان را اجرا كنند. سال ،۱۳۳۷ «سينايى» ديپلمش را گرفت و با نيت ادامه تحصيل در رشته هاى موسيقى و معمارى به وين رفت. «سالهاى دبيرستان، سالهاى پس از ۱۳۳۲ بود. سالهاى درگيرى هاى شديد احزاب مختلف، كه تأثير هاى ذهنى عميقى روى من گذاشت و هميشه اميدوارم كه بتوانم، فيلم هايى در اين مورد بسازم. بارها به چند تن از مسؤولين هم گفته ام كه نسل من، تنها نسلى است كه هم آن دوران را به خوبى به ياد مى آورد و هم اين دوران را به خوبى ديده است. پس از ما، ديگر فيلم سازانى نخواهيد داشت كه آن دوران را به ياد آورند و در نتيجه مجبور به بازسازى هاى تقلبى مى شوند.» سال اول ورود به وين، به دليل ندانستن زبان تا حدى هدر رفت. اما يك ويژگى اساسى هم داشت. «پرويز منصورى» خانه اى در بالاى تپه اى داشت به نام «راه نپتون» و «سينايى» هجده ساله، اين راه را در زمستان سرد وين مى پيمود. در بالاى تپه، «پرويز منصورى» با يك پيانيست بلغارى، هم خانه بود. در اتاقى، پيانيست بلغارى در حال انجام تمرينات مختلف بود و در اتاق ديگر، «سينايى» ، نزد «منصورى» هارمونى مى خواند. در همان زمان «سينايى» در خانه اى ساكن بود كه شوهر خانم صاحب خانه در جنگ كشته شده بود. خانم صاحب خانه دو پسر داشت كه يكى، مكانيك بود و ديگرى كارمند پست، اما در اتاق «سينايى» يك پيانوى بزرگ رويال بود و قفسه هايى پر از نت كه همه متعلق به شوهر صاحبخانه بود و البته موقعيت ايده آلى براى «سينايى» و همين خانم صاحبخانه بود كه «سينايى» را به پروفسور «وينكل باور» - رئيس بخش آكاردئون در كنسرواتوار وين - معرفى كرد. و به اين ترتيب بود كه سينايى در يك روز سرد زمستانى، آكاردئون سنگينش را به دست گرفت و به منزل پروفسور «وينكل باور» رفت و با توجه به تجربه اركستر جوانان در تهران، خودش را در هيأت يك استاد نوازندگى كه فقط براى گرفتن راهنمايى هايى نزد او آمده، معرفى كرد. «وينكل باور» ، پيرمردى بود. گفت: «بسيار خب! سازتو بزن» و سينايى در عالم جوانى قطعه اى نواخت كه فكر مى كرد او را مبهوت مى كند. پس از آن پيرمرد دخترش را به نواختن قطعه اى در حضور سينايى، فراخواند. با شروع نوازندگى دختر، «سينايى» متوجه شد كه قافيه را بدجورى باخته است و بعدها فهميد دختر چندين جايزه جهانى و... برده است و پرو فسور اعلام كرد كه: «من تو را به جايى مى رسانم كه بتوانى در كنسرت هاى ما شركت كنى، ولى به شرطى كه از صفر مطلق شروع كنى.» و بعد از ۴ ، ۵ سال به او اجازه داد كه به عنوان سوليست، در اركستر آنها حضور به هم رساند. پس از يك سال كه نزد «پرويز منصورى» هارمونى خواند، در امتحان آكادمى موسيقى، در رشته آهنگسازى شركت كرد و البته همان سال، براى ادامه تحصيل در رشته معمارى، در دانشكده فنى نام نويسى كرد. پس از دوسال و نيم به اين نتيجه رسيد كه ادامه اين روند مشكل است و حالا كه گذشته را مرور مى كند، فكر مى كند به دليل جوانى و با اين ايده كه به هر حال يك عنوان مهندسى براى يك جوان فرنگ رفته نياز است، پس از دوسال و نيم، آهنگسازى را به نفع معمارى كنارگذاشت. اما جريان شعر، همچنان ادامه داشت. مردادماه ،۱۳۴۲ «سينايى» به ايران آمد و مجموعه شعرش به نام «تاول هاى لجن» را توسط گالرى «هنر جديد» منتشر كرد. اشعار اين دفتر، حس و حال جوانى داشت و تحت تأثير شعرهاى پس از «نيما» و بخصوص «نادر نادرپور» بود. در مراسم شب افتتاحيه ارائه كتاب هم مرحوم «نادرپور» حضور داشت و اين براى شاعر جوان، تشويق بزرگى بود. پس از بازگشت «سينايى» به اروپا، ارتباطش با تشكل هاى ادبى ايران قطع شد و شعرهايش براى خودش ماند. تا امروز هم، براى خودش مانده است. در آزمون ورودى رشته سينما در آكادمى وين ۱۲۰نفر شركت كرده بودند و از آن ميان، بجز «سينايى» دو ايرانى ديگر هم بودند كه يكى از آنها مرحوم «شهيد ثالث» بود و «سينايى» يكى از هشت نفرى بود كه براى ادامه تحصيل در اين آكادمى انتخاب شدند. در آن سالها، سينايى مجذوب آثار «آلن رنه» بود. «سال گذشته در مارين باد» يا «هيروشيما، عشق من» ، فيلم هاى «تروفو» ، «گدار» ، «موج نو فرانسه» و ... كتابهاى «سارتر» و «كامو» را هم دنبال مى كرد. افسانه سيزيف (كامو) برايش حكم كتاب مرجع را داشت. پس از به پايان رساندن دوره تحصيلات در دانشكده سينمايى، وى در سال ۱۹۶۷ به ايران بازگشت. در آن زمان تنها جايى كه امكان كاركردن را به سينايى مى داد، وزارت فرهنگ و هنر بود كه آن هم فيلم مستند مى خواست. ژانرى كه پيش از آن سينايى به آن نمى انديشيد. ازسوى ديگر، فضاى سينماى تجارى - داستانى، به گونه اى نبود كه او بتواند در آن كار كند. در فرهنگ و هنر آن سالها، مرحوم «هژير داريوش» ، «هوشنگ شفتى» ، «كامران شيردل» و «طياب» به ساخت فيلم هاى مستند مشغول بودند. البته سينايى اصلاً به دليل فيلم مستند، به طرف «سينما» نرفته بود و بيشتر جذابيت هاى ادبيات و ذهنيت ادبى بود كه او را به طرف سينما كشاند. اما با اين حال سعى كرد تا سينماى مستند را هم امتحان كند. هرچند كه در همان زمان هم، چندين سناريو نوشت. «افسانه شهر سفيد» و «عشق در كوچه هاى آفتابى بى درخت» از آن جمله بود كه با اين كارها، سعى مى كرد وارد سينماى داستانى شود. ولى هيچ وقت، با هيچ تهيه كننده اى به توافقى كه بايد نرسيد و به اين ترتيب، پيش از انقلاب، «سينايى» فيلم داستانى نساخت. سال ،۱۳۵۱ ساخت يك مجموعه تلويزيونى به وى پيشنهاد شد به نام «شما روى صفحه تلويزيون» . اين سريال در واقع داستان هايى بود كه مرحوم «سبكتكين سالور» براساس پژوهش هايش در زندانها و روى زندگى مردم نوشته بود. يكى از داستان هاى اين مجموعه را كامل ساخت و از ساخت قسمت دومش انصراف داد. چون مى خواست هركدام از قسمتها را با حساسيتها و ظرافت هاى يك فيلم سينمايى بسازد و به اين ترتيب مخارج هريك از آنها، سنگين مى شد و ازسوى ديگر براى او هم جالب نبود كه سريع كار كند. به اين ترتيب، كار سريال سازى هم متوقف شد. اما براى تيتراژ اين برنامه، به خودش اجازه داد كه آهنگسازى كند. البته پيش از آن هم در سال ۴۷ و هنگام ساخت فيلم «۲۵سال هنر ايران» كه برمبناى نمايشگاهى در موزه ايران باستان، ساخته شده بود، براى فيلم، موسيقى نوشته بود. اين فيلم دومين فيلمى بودكه «سينايى» پس از ورود به ايران ساخته بود و در آن هنرمندان مدرن، در مقابل هنرمندان سنتى قرارگرفته بودند. وزير فرهنگ و هنر وقت، پس از اتمام آن گفت: «تو با اين فيلم، همه هنرمندان را به جان من انداختى!» البته اين فيلم حاضر شد و براى قطع نگاتيو، به لابراتوار رفت. ولى هرگز بازنگشت و در تمام اين سالها «سينايى» در پى يافتن آن بود كه فكر مى كند، اگر مى ماند دست كم سندخوبى بود از جوانى نسلى از هنرمندان سالخورده امروز. اما «سينايى» فكر مى كند مهمترين اتفاقى كه در تلويزيون براى او افتاد، ساخت فيلم «مرثيه گمشده» بود. سال ۴۹ در ديدارى كه از قبرستان مسيحيان تهران داشت، سرى سنگ قبرهاى شبيه به هم، توجهش را جلب مى كند. سنگ هايى بر مزار مردگانى با سن هاى متفاوت در كنار هم. يك ساله تا هشتادساله و همين دغدغه اى مى شود براى پژوهش هاى بعدى تا متوجه مى شود كه مردگان خوابيده زير اين سنگ ها، لهستانى هايى هستند كه در زمان جنگ جهانى دوم به ايران آمده و در اثر بيمارى فوت كرده اند. تعقيب اين ماجرا، سالها طول كشيد اما هيچ كس حاضر نبود براى ساخت چنين فيلمى سرمايه گذارى كند. تا اينكه سال ،۱۳۵۴ سران مملكت سفرى به زلاندنو داشتند و آنجا كودكان لهستانى آن سالها، پس از ۳۰سال سالگرد سفرشان را از ايران به زلاندنو جشن گرفتند و اين امر، اتفاق مباركى بود كه باعث شد تلويزيون ايران پيشنهاد ساخت اين فيلم را به «خسروسينايى» دهد و «مرثيه گمشده» يكى از عزيزترين فيلم هاى «سينايى» و تنها سند به جا مانده از اين ماجراى تاريخى است. در همان سالها «سينايى» با انجمن اوليا و مربيان شروع به همكارى كرد و حاصل آن حدود ۳۰فيلم آموزشى در حوزه تعليم و تربيت براى پدر و مادرها بود با زمان بين ۳ تا ۵۳دقيقه كه متأسفانه كسى آنها را نديد. در حالى كه سينايى معتقد است اين فيلمها پايه گذار راه ديگرى در سينماى ايران بودند. اما در روزهاى انقلاب، روزهايى كه جوانان در خيابان ها مى دويدند و هنگام حادثه اگر لاى درى باز بود، در آن خانه پناه مى گرفتند سناريو «زنده باد» را نوشت. و فيلم را با بازى «ثريا قاسمى» ، «مهدى هاشمى» و فرزندان خودش و در خانه خودش با حداقل امكانات، در ۴۵روز فيلمبردارى كرد. «زنده باد» اولين فيلمى بود كه پس از انقلاب در يك جشنواره درجه A جايزه گرفت. ولى پس از بازگشت، توقيف شد و اجازه اكران پيدا نكرد.سينايى فكر مى كند: «زنده باد» و «عروس آتش» دو نقطه هستند كه پس از ۲۵ سال به هم مى رسند. نوعى از سينما كه سعى مى كند به دور از ابتذال، راهى براى ارتباط با مردم پيدا كند و ازسوى ديگر بتواند، در خارج از ايران هم مطرح شود. اما با اين همه س� سایت ما را در گوگل محبوب کنید با کلیک روی دکمه ای که در سمت چپ این منو با عنوان +1 قرار داده شده شما به این سایت مهر تأیید میزنید و به دوستانتان در صفحه جستجوی گوگل دیدن این سایت را پیشنهاد میکنید که این امر خود باعث افزایش رتبه سایت در گوگل میشود
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 685]
-
گوناگون
پربازدیدترینها