واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: بین الملل > آسیای میانه و قفقاز - مستشار سابق ایران در افغانستان میگوید:اقتدار دولت کرزی در بسیاری از مناطق ضعیف است و این در حالی است که افغانها خواهان خروج نیروهای خارجی از کشورشان هستند. عبدالمحمد طاهری افغانستان این روزها نهمین سال حضور نیروهای خارجی را تجربه میکند و این در حالی است که هنوز علیرغم تلاشهای صورت گرفته،از صلح و امنیت در این کشور خبری نیست و طالبان همچنان میداندار معرکهاند. حال شاید بتوان این تئوری را تا حدی بپذیرفت که حذف جنبشهایی که ریشه در ساختار اجتماعی ملتی دارد کار آسانی نیست.به خصوص آنکه در برههای زمامدار امور نیز بوده باشند.طالبانی که 5 سال بر این کشور حکومت کردند و برخی از کشورها نیز حکومت آنان را به رسمیت شناختند. همان طالبانی که آیاسآی پاکستان با سوء استفاده از جنگهای داخلی افغانستان آنها را وارد این کشور کرد و این کشور را به اشغال آنان درآورد و متعاقب آن به همراه امارات متحده عربی و عربستان،حکومت افراطی آنان را به رسمیت شناخت و بدین ترتیب آنها توانستند به مدت 5 سال(از سال 1375 تا 1380)حکومت کنند. اما پاییز 1380 نبرد طالبان و نیروهای خارجی با حادثه 11 سپتامبر رقم خورد و آمریکا و متحدانش دشمنان خود را در افغانستان پیدا کرده و تا امروز در این سرزمین ماندگار شدند. در همان مقطع نیروهای ائتلاف شمال(نیرویهای مجادهدین افغان) به همراه نیروهای آمریکایی کابل را فتح و دولتی موقت را تشکیل دادند که کرزی به عنوان اولین فرد بعد از ترور عبدالحق برای اداره کشور انتخاب شد.انتخاب کرزی از آن رو بود که وی توانسته بود اجماع ائتلاف شمال را بدست آورد آن هم به دو دلیل: چون هم پدرش به دست طالبان کشته شده بود و هم شخص کرزی جزیی از نیروهای مجاهدین بود و از همه مهمتر آمریکا هم میتوانست میدان را به شخصی واگذار کند که تاکنون آزمون خود را بد پس نداده بود. اما تشدید بحران افغانستان زمانی بود که نیروهای ناتو وارد معرکه شدند.بعد از ورود نیروهای آیساف برای برقراری امنیت و بازسازی افغانستان نیروهای ناتو هم وارد کشور شده و این در واقع آغاز بحران بود.در حال حاضر در افغانستان سه نیرو حضور دارد : آیساف ، ناتو، پلیس و اردوی ملی افغانستان.اما متأسفانه بعد از گذشت نه سال از حضور نیروهای خارجی در این کشور افغانها هنوز دشمنان سابق خود را در مقابلشان میبینند یعنی از یک طرف نیروهای القاعده و در طرف دیگر نیروهای طالبان.هر چند ناتو مسئولیت امنیت مرزها و نیروهای آیساف،اردوی ملی و پلیس ملی نظم شهرها را عهدهدار شدهاند اما سوال اینجاست آیا این نیروها تاکنون موفق به ایجاد اقتدار مرکزی شدهاند؟ پاسخ اینست که با گذشت نه سال هنوز دولت مرکزی اقتدار لازم را نیافته و در بسیاری از شهرها همانند هلمند،قندهار و بخشی از غزنی و بخشی از ولایات پکتیکها و پکتیا و عموما جنوب و جنوب شرقی افغانستان، اقتدار دولت مرکزی همچنان کمرنگ است.با این حال همین دولت آرام آرام در حال اعمال اقتدار خود با همکاری مالی و نظامی جامعه بینالملل است و تا حدی توانسته حاکمیت خود را برای اداره امور بدست آورد. به گونهای که وزارتخانهها و ساختارهای اداری در این کشور تا حدی شکل گرفته به طوری که تاکنون دهها کنفرانس بینالمللی در کابل و افغانستان و در سایر نقاط جهان با حضور افغانها تشکیل شده است. اما نکته قابل تأمل همچنان حضور نیروهای خارجی در این کشور است. دشمنان کنونی دولت افغانستان از روز اول علت مبارزات خود را اشغال کشور و خروج نیروهای خارجی اعلام کرده بودند و این در حالی است که جبهه مخالف یعنی اردوی ملی و پلیس ملی افغانستان و همچنین نیروهای ناتو نمیتوانند به این راحتی کشور را رها و به دست طالبان واگذار کنند.در این بین کرزی نیز همواره این سیگنال را به دشمنان میدهد که هر وقت احساس نیاز کشور مرتفع شد نیروهای خارجی باید کشور را ترک کنند و حتی این اندیشه را نیز در جامعه افغانستان تقویت کرد،به طوری که در کنفرانس چندی پیش ناتو در لیسبون این مسئله به محور اصلی مذاکرات تبدیل شد. در نشست ناتو رسما اعلام شد که پیشنهاد کرزی برای خروج نیروهای آمریکایی در 4 سال آینده عملی است و آنها متعهد شدند ظرف این چهار سال بیشتر توان خود را صرف آموزش نیروهای افغان برای تأمین امنیت کنند. واقعیت آنست که مردم افغانستان نیز خسته از وضعیت کنونی خواهان خروج نیروهای خارجی و استقلال و اداره امور به دست خودشان هستند.اما سوال اینجاست که آیا این نیروها طی چهار سال آینده به صلاحیت لازم دسترسی پیدا خواهند کرد و آیا دشمنان بعد از 4 سال وجود خارجی خواهند داشت؟اگر چه پاسخ به این سوال صددرصد روشن نیست ، اما احتمال میرود که نه نیروهای داخلی به آن توان خواهند رسید و نه القاعده به این سادگی آنجا را ترک خواهد کرد. اما در نگاهی کلی افغانستان با همه فراز و نشیبهای پشت سرگذاشته، درسهای زیادی تا به امروز آموخته است. اول آنکه چگونه جایگاه خود را در نظام بینالملل پیدا کند، دوم اینکه از همه نیروهای متخصص برای اداره جامع کمک گیرند و از همه مهتر آنکه تا زمانی که در بین آنها اختلاف باشد از اقتدار مرکزی خبری نیست. رایزن فرهنگی ایران در افغانستان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 351]