واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: غفلت ها از کجا ناشی میشود؟
کسانی که مواعظ و منابر علما و بزرگان دین را مسخره می کنند از خدا دور هستند، چون منبر و موعظه انسان را به خدا نزدیک می کند. در کلام بسیاری از بزرگان دین دیده می شود که بیان کرده اند که دنیا هیچ ارزشی برای وقت گذاشتن برایش ندارد و در حقیقت به همان آیه ی قرآن خواهیم رسید که می فرماید : «وَما الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلاَّ مَتَاعُ الْغُرُورِ »1. آری، دنیا متاع غرور و فریب است و بیش از آنچه فکر میکنیم توخالی و بیمحتواست و به گفته شاعر: زنـدگـی نــقـطـه مرمــوزی نیست غیر تبدیـل شــب و روزی نیست تلخ و شوری که به نام عمر است راستی آش دهنسوزی نیست! تنها عقیده به حیات جاویدان در سرای دیگر است که به زندگی این جهان مفهوم میبخشد و اگر آن نبود زندگی این دنیا نه مفهومی داشت، نه هدفی! در زندگی دنیایی هیچ چیز با ارزشی نمی توان یافت جز آنچه به جنبههای معنوی و ارزشهای انسانی منتهی میشود. همه ارزشهای مادی سراب است انسانها در خوابند، نقشها نقش بر آبند و انسان در زندگی دائما در رنج و تب و تاب است. کودکان دیروز، جوانان امروزند و جوانان امروز، پیران فردا و پیران، فردا در بستر خاک آرمیدهاند، چنانکه گویی هرگز نبودهاند! هرگاه از کنار خانه بعضی از بزرگان علما و یا رجال و شخصیتهای مهم دیروز که میگذریم به خاطرم میآید روزی در این خانه چه رفت و آمدهایی بود، چه هیاهویی و غوغایی و چه چشمهایی به آن خانه دوخته شده بود; ولی امروز گرد و غبار فراموشی روی آن پاشیده شده و خاموش و بیسر و صدا برایمان تداعی می شود که فرمودند : «فَکَأَنَّهُمْ لَمْ یَکُونُوا لِلدُّنْیا عُمّاراً وَ کَاَنَّ الاْخِرَةَ لَمْ تَزَلْ لَهُمْ داراً; گویی هرگز اهل این دنیا نبودند و سرای آخرت همیشه خانه آنها بوده است.» 2دوستانی را با قامتهای خمیده میبینیم که بر عصا تکیه زده، چند قدمی را طی میکنند و میایستند تا نفسی تازه کنند و چند گام دیگر بپیمایند. ناگهان دوران جوانی در نظرمان مجسم میشود. چه قامت کشیدهای داشتند، چه شور و نشاطی، چه جنب و جوشی، چه خندههای مستانهای و چه قهقهههایی ولى امروز گرد و غبار اندوه بر تمام چهره آنها نشسته و چنان افسردهاند که گویی «از کوى شادمانی، هرگز گذر نکردهاند.»! اینجاست که مفهوم کلام بیدارگر الهی «وَ مَا هذِهِ الحَیوه الدُّنْیا اِلاّ لَهْوٌ وَ لَعِبٌ» 3 را با تمام وجود خود احساس میکنیم .وچنین است که علی علیه السلام در خطبه 45 نهج البلاغه نیز در برخورد با دنیا، این چنین توصیه می فرمایند:« دنیا خانه آرزوهایی است که زود نابود می شود و کوچ کردن از وطن حتمی است. دنیا شیرین و خوش منظر است که به سرعت به سوی خواهانش می رود و بیننده را می فریبد، سعی کنید با بهترین زاد و توشه از آن کوچ کنید و بیش از کفاف و نیاز خود از آن نخواهید و بیشتر از آنچه نیاز دارید طلب نکنید.» توصیه ی امام علی علیه السلام را جدی بگیریم !توصیه امام علی (علیه السلام) در خطبه 63 نهج البلاغه، در برخورد با دنیا، شنیدنی است؛ « آگاه باشید! دنیا خانه ای است که کسی در آن ایمنی ندارد، جز آنکه به جمع آوری توشه آخرت پردازد و از کارهای دنیایی کسی نجات نمی یابد. مردم به وسیله دنیا آزمایش می شوند؛ پس هر چیزی از دنیا را که برای دنیا به دست آورند، از کفشان بیرون می رود و بر آن محاسبه خواهند شد و آنچه را که در دنیا برای آخرت تهیه کردند به آن خواهند رسید، و با آن خواهند ماند. دنیا در نظر خردمندان، چونان سایه ای است که هنوز گسترش نیافته، کوتاه می گردد، و هنوز فزونی نیافته کاهش می یابد.»کودکان دیروز، جوانان امروزند و جوانان امروز، پیران فردا و پیران، فردا در بستر خاک آرمیدهاند، چنانکه گویی هرگز نبودهاند! هرگاه از کنار خانه بعضی از بزرگان علما و یا رجال و شخصیتهای مهم دیروز که میگذریم به خاطرم میآید روزی در این خانه چه رفت و آمدهایی بود، چه هیاهویی و غوغایی و چه چشمهایی به آن خانه دوخته شده بود; ولی امروز گرد و غبار فراموشی روی آن پاشیده شده و خاموش و بیسر و صدا برایمان تداعی می شود که فرمودند : «گویی هرگز اهل این دنیا نبودند و سرای آخرت همیشه خانه آنها بوده است»رسیدن به بهشت و دوری از دوزخ را تسریع دهید!
على علیه السّلام فرمود: « در هر که شش خصلت جمع شود هیچ خواسته اى را براى رسیدن به بهشت و هیچ چیز را براى گریز از دوزخ رها نساخته است :1- کسى که خدا را بشناسد و اطاعتش کند 2 - شیطان را بشناسد و نافرمانیش کند 3 - حق را بشناسد و پیرو آن شود 4 - باطل را بشناسد و از آن بپرهیزد، 5 - دنیا را بشناسد و آن را دور بیفکند 6 - آخرت را بشناسد و آن را بطلبد.»مردى به على علیه السّلام عرض کرد: اى امیرالمؤ منین دنیا را براى ما توصیف کن . حضرت فرمود: من برایت چه وصف کنم از خانه اى که هر که در آن تندرست است ایمنى ندارد، و هر که در آن بیمار است پشیمان است ، و هر که در آن فقیر است غمگین است ، و هر که در آن بى نیاز است گرفتار است ، در حلال آن حساب و در حرام آن عذاب است . یک بار همین مطلب از على علیه السّلام سؤ ال شد پس فرمود: سخن به درازا بگویم یا به اختصار؟ راوى عرض کرد: به اختصار، حضرت فرمود: حلال دنیا حساب دارد و حرام آن عذاب دارد . دنیا را خانه ی خود ندانید ! على علیه السّلام فرمود: دنیا در شش چیز خلاصه مى شود: خوردنى ، نوشیدنى ، پوشیدنى ، سوار شدنى ، آمیزشى ، بوییدنى و... وبعد می فرمایند : خوب خانه ای است دنیا، امّا دنیا برای کسی است که آن راخانه ی خود نداند. منظور حضرت این است که انسان وابسته ی به دنیا نشود و به دنیا به این دید بنگرد که توشه ای رابرای آخرت بردارد. غفلت ها از کجا ناشی می شود؟با این حال این همه سر و دست شکستن برای مال و مقام و جاه و جلال برای چیست و این گردآوریها برای کیست و این همه غفلت از کجا ناشی میشود؟ مخصوصا در جهان کنونی که دگرگونیها شتاب بیشتری به خود گرفته و تحولات، شدید شده است. خانوادههایی را میشناسم که دیروز، همه دور هم جمع بودند و براى خود عالمی داشتند و امروز همه پراکنده شدهاند، یکى در آمریکا زندگی میکند، دیگری در اروپا، دیگری در جای دیگر و پدر و مادر سالخورده در خانه، غریب و تنها ماندهاند و گاهی ماهها میگذرد که نه خبری از فرزندان خود دارند و نه فرزندان از آنها. به یاد کلام پر نور امام میافتم «إنَّ شَیْئاً هذا آخِرُهُ لَحَقیقٌ اَنْ یُزْهَدَ فى اَوَّلِه; چیزى که پایانش این است سزاوار است در آغاز آن حرص و ولعی نباشد!» 4گاه که به زیارت اموات می رویم و با خود زمزمه می کنم که ؛ ای عجب! گروه زیادی از دوستان و احبای قدیم، امروز اینجا آرمیدهاند. عکسهای آنها کاملا آشناست. در اعماق تاریخ گذشته فرو میروم. نکند من هم در میان آنها هستم و خیال میکنم زندهام و به یاد گفته آن شاعر باصفا میافتم: هر که باشی و به هر جا برسی آخرین منزل هستی این است! بشر نیاز به موعظه دارد و انسان باید خود را در معرض و مسیر موعظه بزرگان قرار دهد و زنگارهای قلب را بزداید و صفا و اخلاص را جایگزین گناه و شرک و ریا کندچه کسانی در غفلت به سر برده و از خداوند دور هستند ؟اگر کمی به اطراف خود دقت بیشترتوجه داشته باشیم ، به روشنی می بینیم که برخی قدرت ها و حکومت ها آنچنان شیفته قدرت و مقام و جایگاه خود شده و از خدا غافل شدهاند که برای باقی ماندن بر صندلی حکومت دست به کشتار وسیع مردم می زنند. پند وموعظه انسان را به خدا نزدیک می کند !بشر نیاز به موعظه دارد و انسان باید خود را در معرض و مسیر موعظه بزرگان قرار دهد و زنگارهای قلب را بزداید و صفا و اخلاص را جایگزین گناه و شرک و ریا کند.کسانی که مواعظ و منابر علما و بزرگان دین را مسخره می کنند از خدا دور هستند، چون منبر و موعظه انسان را به خدا نزدیک می کند. فرآوری : زهرا اجلالگروه دین تبیانپی نوشت ها :1. آل عمران، 185 2. نهج البلاغه، خطبه 188 3. عنکبوت، 64 4. بحارالانوار، ج 70، ص 103، ح 91 از موسىبنجعفر (ع)، وقتی کنار قبری قرار گرفت.منابع :پایگاه مبلغینسایت حوزهشیعه آنلاین
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 457]