واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > موسوی، سیدعبدالجواد - بد و بیراه گفتن به صدا و سیما این روزها مد شده. ظاهرا یکی از جاهایی که هم انتقاد به آن آسان است و هم بد و بیراه گفتن به آن هزینهای را در بر ندارد همین صدا و سیماست. گروههای سیاسی سر هیچ چیز توافق نداشته باشند سر انتقاد از صدا و سیما با یکدیگر همدل و همزبان میشوند. مردم هم یاد گرفتهاند بیستوچهار ساعت به صدا و سیما بد و بیراه بگویند و در عین حال بیستوچهار ساعت هم به تماشای برنامههای آن بنشینند. البته تا حدودی هم طبیعی است وقتی رسانهای تا بدین حد فراگیر میشود باید انتظار چنین چیزهایی را هم داشته باشد. به مردمی که «دارا و ندار» و فارسی وان میبینند کاری ندارم در هر صورت حق با آنهاست. روی سخنم با دوستان روزنامهنگار است. دوستانی که آن قدر علیه صدا و سیما موضع دارند که حاضر نیستند حتی درباره کارهای خوب - ولو اندک- این سازمان چیزی بگویند و یا قلمی کنند. به احتمال قریب به یقین دوستان من گمان میکنند که تعریف و تمجید آنها از یک برنامه خوب تلویزیونی ممکن است در چنین وضعیتی توجیهکننده ندانمکاریها و ضعفهای موجود در این سازمان باشد. نمیتوان گفت دوستان من اشتباه میکنند اما تکلیف زحمات آنان که در چنین فضای سنگینی شرافتمندانه کار خود را به درستی انجام میدهند چه میشود؟ آنها همه دلخوشیشان به این است که من و شما برنامه آنها را ببینیم و حاصل دریافت خود را روی کاغذ بیاوریم. در این صورت آنها فکر میکنند زحماتشان به باد نرفته و هستند کسانی که فارغ از هیاهوی سیاست، قدر و منزلت کارشان را درمییابند. من و شما چه با صدا و سیما قهر باشیم چه آشتی آن سازمان عریض و طویل به راه خود ادامه خواهد داد و وقت مردم را هرطور دلش بخواهد پر خواهد کرد. پس بهتر است لااقل هوای همکارانمان را که دلشان به همین چند خطی که من و شما مینویسیم خوش کردهاند، داشته باشیم. در همین روزها و شبهایی که ظاهرا هیچکس دل خوشی از برنامههای تلویزیونی ندارد و برنامههای مناسبتی امسال این سازمان با برخورد سرد مطبوعاتیها مواجه شده، یک برنامه نسبتا آبرومندانه در حال پخش است. برنامهای که دقایق پایانی شب پخش میشود. آن هم از شبکه آموزش. یعنی شبکه هفت. شبکهای که بیننده اندکی دارد و مهمترین دلیلش هم شاید این است که مردم گمان نمیکنند از شبکه «آموزش» برنامه جذاب و دیدنی هم پخش شود. اما پخش میشود و یکیش هم همین برنامهای که عرض کردم، با نام «رادیو هفت». دستاندرکارانش هم اغلب بچه های مطبوعاتیاند. بچههایی که در این قحطی ذوق و سلیقه، خوشذوقی به خرج دادهاند و یک برنامه رادیویی را به صورت تلویزیونی تدارک دیدهاند. من البته به شخصه سانتیمانتالیزم پیدا و پنهان برنامه را خیلی دوست ندارم اما من که معیار عالم نیستم. این برنامه هیچ چیز که نداسته باشد دست کم چند شعر خوب و چند موسیقی خوب در آن پخش میشود. ریتم برنامه، انتخاب مجریان و گرافیک کار هم خوب است. اصلا یک پیشنهاد به ذهنم رسید. ظاهرا روز به روز دارد از مخاطبان خاص تلویزیونی کاسته میشود و در عوض به هواداران و طرفداران «دارا و ندار» و فارسی وان افزوده میشود. مسئولان محترم لطف کنند و برای اینکه حق مخاطبان خاص به عنوان یک گروه «اقلیتی» خیلی هم ضایع نشود همین شبکه بیمخاطب «آموزش» را به ما اختصاص بدهند و مابقی شبکههارا به دیگران. توقع زیادی که نیست، هست؟
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 375]