واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: زاهد، ملاکها و معيارها
يکي از بهترين و مهمترين صفاتي که اسلام به آن اهتمام زيادي دارد، مساله «زهد» است. در باره زهد هم مطالب بسياري تا کنون بيان شده و يقينا شما هم از آن تعريفي در ذهنتان داريد. در مقالات گذشته پيرامون اين صفت حميده اخلاقي مطالبي خدمت شما عرض شد. دراين مقاله قصد داريم در باره «زاهد» صحبت کنيم. زاهد کسي است که به صفت «زهد» آراسته است. البته از زواياي مختلفي مي توان اين مساله را بررسي کرد. ولي ما با اشاره به يک روايت که دو معيار مهم و کلي را به ما معرفي ميکند، شاخصه هاي زاهد را بيان ميکنيم. قبلا گفته شد که بنا بر روايات، زهد ميان دو کلمه از کلمات قرآن کريم است. «لکيلا تاسوا علي ما فاتکم و لا تفرحوا بما آتاکم»، زهد يعني شاد نشدن به آنچه به دست انسان ميرسد و ناراحت نشدن به خاطر آنچه از دست ميدهد (از امور دنيوي) . و اما زاهد:اگر كاري را كه مي خواهي بكني خدا يادت نرفت چه در حلال چه در حرام، بدان تو در زمره زاهدان و پارسایان هستي.رُوِيَ عَن عَليٍّ عليه السّلام قال:الزَّاهِدُ فِي الدُّنْيَا مَنْ لَمْ يَغْلِبِ الْحَرَامُ صَبْرَهُ وَ لَمْ يَشْغَلِ الْحَلَالُ شُكْرَه[1].زاهد در دنيا كسي است كه كار حرام غلبه نكند بر صبرش و مشغول شدن او به حلال غلبه نكند بر شكرش. در این روایت کوتاه حضرت علي عليه السلام زاهد را تعريف ميفرمايند نه زهد را.شخص زاهد (پارسا) در دنیا چه كسي است؟ 1- مَنْ لَمْ يَغْلِبِ الْحَرَامُ صَبْرَهُ. كسي كه كار حرام بر بردباري و صبر او غلبه نكند. يعني وقتي كه به عمل حرامي رسيد، طاقتش را از دست ندهد و خدا يادش نرود 2- وَ لَمْ يَشْغَلِ الْحَلَالُ شُكْرَه. كسي كه سرگرم شدن او به كار حلال، او را از سپاسگذاري باز ندارد. يعني چنان سرگرم حلال هم نمي شود كه خدا يادش برود و تشكر و سپاسگذاري از او يادش برود.هركس در ارتباط با هر عملي، چه حلالش و چه حرامش، اگر از خدا غفلت داشته باشد به نحوی كه خدا را بدست فراموشي بسپرد، اين اهل زهد و پارسايي نيست این دو خصوصيت برگشت به يك چيز ميكند. و آن اينكه در دنيا، هركس در ارتباط با هر عملي، چه حلالش و چه حرامش، اگر از خدا غفلت داشته باشد به نحوی كه خدا را بدست فراموشي بسپرد، اين اهل زهد و پارسايي نيست. در ارتباط با حرام وقتي كه به يك عمل حرامي رسيد طاقتش را از دست ندهد وخدا يادش نرود. از آن طرف در جایی که حلال هم هست، اما چنان سرگرمش نكند كه خدا يادش برود و سپاسگذاري ازمنعم را فراموش کند. بازگشت هر دو به يك چيز است: مي گويد وقتي برخورد ميكني به حلال يا حرام، خدا يادت نرود. چون اگر در ارتباط با حرام خدا يادت باشد، صبرت را از دست نميدهي و تحمل ميكني (صبر از معصيت). در ارتباط با حلال هم اگر قرار گرفتي، یک جوری تو را سرگرم نمیكند كه خدا يادت برود. حمد و شكر خدا را فراموش نمیكني. اگر كاري را كه مي خواهي بكني خدا يادت نرفت چه در حلال چه در حرام، بدان تو در زمره زاهدان و پارسایان هستي. منبع:[1]. بحارالانوار جلد 75 صفحه37برگرفته از سخنان آيه الله مجتبي تهراني.تهيه: محمد حسين امين - گروه حوزه علميه تبيان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 385]