واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: راه رسيدن به خواستهها
يکي از چيزهايي که انسان ها پيوسته در صدد به دست آوردن آن بوده اند، رسيدن به خواستهها و يا به تعبير ديگر رسيدن به آرززوهايشان است. از آنجايي که خداوند خالق جهان و انسان است و ورابط و علل و معاليل به دست اوست و تدبير دنيا و امور آن ني به يد قدرت اوست. لذا راه و رسم رسيدن به خواستهها نيز مساله اي است که بايد از طرف خداوند متعال بيان شود.آنچه ما در روايات و احاديث داريم و بدان ها اشاره شده، تاکيد بر سه نکته است. شايد براي خيلي ها جالب باشد که راهکاري به دست بياورند که به خواستههاي خود برسند. يادمان باشد که براي رسيدن به مقصود دنيايي و آخرتي، مثل خيلي چيزهاي ديگر، احتياج به پارتي داريم و فقط با يک نفر مي شود پارتي بازي کرد و آنهم خداست. پس از همين حالا اقدام کنيد: رُوِیَ عَنِ الصّادقِ علیه السَّلام:ثَلَاثَةٌ مَنْ تَمَسَّكَ بِهِنَّ نَالَ مِنَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ بُغْيَتَهُ مَنِ اعْتَصَمَ بِاللَّهِ وَ رَضِيَ بِقَضَاءِ اللَّهِ وَ أَحْسَنَ الظَّنَّ بِاللَّه.[1]ترجمه روایت: امام صادق صلوات الله علیه فرمودند: سه چيز است كه هر كه بدانها چنگ زند، به خواستههاى دنيا و آخرت خود میرسد: 1- هر كه به خدا چنگ بزند. (معصيت خداوند را انجام ندهد) 2- آنچه كه خداوند براي او مي پسندد، بپسندد 3- به خداوند متعال خوش گمان باشد. شرح روایت: «ثَلَاثَةٌ مَنْ تَمَسَّكَ بِهِنَّ نَالَ مِنَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ بُغْيَتَهُ»؛ انسان هم خواستههای دنیایی دارد و هم خواستههای آخرتی دارد. اگر کسی این سه چیز را که جنبههای درونی هم دارد، برای خودش فراهم کند و به دست بیاورد، به مطلوب دنیا و آخرتش میرسد.سه چيز است كه هر كه بدانها چنگ زند، به خواستههاى دنيا و آخرت خود میرسد: 1- هر كه به خدا چنگ بزند. (معصيت خداوند را انجام ندهد) 2- آنچه كه خداوند براي او مي پسندد، بپسندد 3- به خداوند متعال خوش گمان باشد. اول: «مَنِ اعْتَصَمَ بِاللَّهِ»؛ كسي كه دست از گناه بردارد به امید اینکه خداوند به او لطف كند. یکی از معانی «اعتصام بالله»، دوری گزیدن ازگناه به امید رسیدن لطف خداست. دوم: «وَ رَضِيَ بِقَضَاءِ اللَّهِ» راضی به قضای الهی باشد. رضایت را خشنودی معنا میکنند ولی در واقع به معنای «پسند» است. رضایت به قضای الهی معنایش این است که آنچه را که خداوند برای او پسندیده و تدبیر کرده است، بپسندد. سوم: «وَ أَحْسَنَ الظَّنَّ بِاللَّه» خوش گمانی به خدا داشته باشد و بد گمانی نداشته باشد. اینطور نباشد که - نعوذ بالله- در ذهنش بیاید که آنچه خدا برایش پسندیده، بد پسندیده است. حتی امام صادق علیه السلام تعبیر به «ظن» به معنای گمان میکند نه یقین! میفرماید "حسن ظن" به خدا داشته باشد. خدا هیچ وقت بدی برای ما نمیخواهد؛ خوبی و خیر ما را میخواهد.[لذا روايت داريم که امام صادق عليه السلام فرمود: عجبت للمرء المسلم، لا يقضي الله عزوجل له قضاء الا کان خيرا له : (2) ميکنم از انسان مسلمان که خداي متعال براي او چيزي را تثبيت نميکند (قضا و حتمي) مگر اين که براي او خير است.]یک نکته را اشاره کنم و آن اینکه ما هم خواستههای دنیایی داریم و هم خواستههای آخرتی. ما در خواستههای دنیاییمان گاهی در مصداقِ خواستههایمان اشتباه میکنیم. از آنجایی که ما دنبال راحتی هستیم، خیال میکنیم راحتی با پول فراهم میشود؛ لذا از خداوند تقاضای پول میکنیم. اینجاست که ما اشتباه میکنیم. چرا میگوییم خدایا پول بده؟ و وقتی به ما نداد، گمانمان به خدا بد میشود و با خود میگوییم "خواستیم، ولی به ما نداد". اگر به تو میداد چه بسا این برای تو راحتی نمیآورد. تو اشتباهت در این است که خواسته واقعیات «راحتی» است. خیال میکنی با پول راحتی فراهم میشود و حال اینکه اگر خدا تمام دنیا را در یک کاسه کند و به دست تو بدهد، باز هم گرههای کوری هست که با آن پول باز نخواهد شد و تا آخر زندگیات هم ناراحت میمانی. این اشتباهی است که ما میکنیم. نه! امام صادق علیه السلام فرمودند چه کن، گناه را ترک کن به امید اینکه خداوند به تو لطف کند. بعد هم آنچه که او میپسندد تو هم بپسند. او خیر تو را میخواهد، هیچ وقت بدی تو را نمیخواهد.پس آنچه برای تو میپسندد را بپسند و بعد از آن هم به خدا خوش گمان باش. خدا در انتخاب اشتباه نمیکند اما تو اشتباه میکنی!رضایت به قضای الهی معنایش این است که آنچه را که خداوند برای او پسندیده و تدبیر کرده است، بپسندد. مهمتر از همه همان اوّلی یعنی «اعتصام بالله» است گناه را ترک کن، امید لطفش را داشته باش؛ به تَبَع آن مطلوبت میآید. اما اگر بنا باشد هم مرتّب گناه کنی و هم بخواهی به مطلوبت برسی، نمیشود. شوخی نکن! حضرت فرمودند اگر این سه چیز را رعایت کردی، به مطلوب دنیا و آخرتیات میرسی. اوّلیاش این است که گناه را ترک کنی. ما اوّلی را گذاشتیم کنار و در دومی وسومیاش - نعوذ بالله- خیال میکنیم از خدا بهتر میفهمیم. این است که گره پس از گره در کار ما میافتد و بعد هم مینشینیم ناله میکنیم. ناله نکن! از همان اوّل برو گناه را ترک کن. دقّت کنید که حضرت روی طاعات دست نمیگذارد؛ بلکه روی ترک گناه تأکید میفرماید. گناه را ترک کن و امید به لطف خدا داشته باش. آن وقت هیچگاه خدا ناامیدت نمیکند و مطلوب دنیا و آخرتت را به تو میدهد.ما اوّلی را گذاشتیم کنار و در دومی وسومیاش - نعوذ بالله- خیال میکنیم از خدا بهتر میفهمیم. این است که گره پس از گره در کار ما میافتد و بعد هم مینشینیم ناله میکنیم.منابع:سخنراني آيه الله مجتبي تهراني. چهارشنبه 12 اسفند 1388- 16 ربیع الاول 1431. مسجد جامع بازار تهران[1] . تحف العقول، صفحه 315 - بحارالأنوار، جلد 75، صفحه 229[2] کافي ج2، ص62.برگفته از پايگاه آيه الله تهراني.تهيه : محمد حسين امين،گروه حوه علميه تبيان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 2776]