واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: وقتی صحبت از منابع اینترنتی می شود معمولاً دو منبع شماره های اینترنتی (IP Numbers) و نام های دامنهاینترنتی (Internet Domain Names) مورد نظر است. برای اینکه یک دستگاه سخت افزاری (مانند رایانه شخصی، رایانه کارگزار، مسیریاب،…) دارای هویت اینترنتی باشد، یعنی درشبکه جهانی اینترنت قابل شناسایی باشد، لازم است این دستگاه دارای یک شمارهاینترنتی منحصر به فرد باشد. شماره اینترنتی از چهار جزء ـــ . ـــ . ـــ . ـــ تشکیل شده است که هر جزء عددی از ۰ تا ۲۵۵ است. این صورت شماره گذاری که به IP Version۴ (یا به اختصار IPv۴) معروف است هنوز معمول ترین روش شماره گذاری است. ازآنجا که حفظ کردن تعداد زیادی شمارة چهار جزئی کار ساده ای نیست، کاربر عادیمعمولاً از نام دامنه اینترنتی استفاده می کند که گویاتر است و به خاطر سپردن آنساده تر. مثلاً نام دامنه www.nic.ir نماینده ۱۹۴.۲۲۵.۷۰.۹۶ است. وقتی نام دامنه رادر صفحه مرورگر تایپ می کنیم. این نام به کارگزاری فرستاده می شود که کار آن ترجمهنام به شماره اینترنتی است و این شماره را برای اتصال مقصد مورد نظر در اختیار شبکهقرار گیرد. جزء اول سمت راست نام اینترنتی یا کد دو حرفی استاندارد اسامی کشورها وبعضی مناطق دیگر جهان است (مثل .ir برای ایران، .jp برای ژاپن، .tv برای جزایرتووالو،…)، یا یکی از پسوندهای عام مانند .com، .net، …. نوع اول را دامنه مرتبهاول کشوری (به اختصار ccTLD)، و نوع دوم را دامنه مرتبه اول عمومی (بهاختصار gTLD) می نامند. بیش از ۲۴۰ دامنه کشوری و در حال حاضر ۱۵ دامنة مرتبه اولعمومی وجود دارد. از آنجا که نشانی هر دستگاه متصل به اینترنت باید به طور منحصر بهفرد قابل شناسایی باشد، نوعی هماهنگی جهانی برای توزیع و حفاظت شماره ها و نام هایاینترنتی لازم است. این هماهنگی شامل نظارت و مدیریت داده های تعدادی کارگزار مادرموسوم به کارگزارهای ریشهاست که در آن اطلاعات مربوط به دامنه های مرتبه اولنگاهداری می شود و مراجع نهایی نشانی یابی در جهان اند. این وظایف همواره به عهدهسازمانی به نام IANA(Internet Assigned Numbers Authority) بوده است که از آغاز تا مدتی عملاً به دست یکی از پیشگاماناینترنت به نام جاناتان پوستل، استاد دانشگاه کالیفرنیای جنوبی اداره می شد. ازاواخر سال ۱۹۹۸ با تأسیس ICANN، اداره IANA به ICANN سپرده شد. به دلایلی، مدیریتاین سه منبع اینترنتی، یعنی شماره های اینترنتی، نام های دامنه اینترنتی وکارگزارهای ریشه به یکی از مسایل جنجالی راهبری اینترنت مبدل شده است. ● شماره های اینترنتی در مورد شمار های اینترنتی IPv۴، کلیه شماره های قابل تخصیص را IANA میان چهار مرکز ثبت منطقه ای توزیع کردهاست که این چهار مرکز ثبت نیز به نوبه خود شماره ها را میان ارائه دهندگان عمدهخدمات اینترنتی (در حال حاضر حدوداً ۸۰۰۰ سازمان در سراسر جهان) توزیع می کنند. اینچهار مرکز ثبت عبارتند از APNIC (برای ناحیه اقیانوس آرام و جنوب آسیا)، RIPE (برایاروپا، خاورمیانه، آسیای مرکزی و شمال آفریقا)، ARIN (برای بیشتر شمال آمریکا، بخشیاز دریای کارائیب و جنوب آفریقا) و LACNIC (برای امریکای لاتین و بخشی از دریایکارائیب). به زودی یک مرکز ثبت مخصوص آفریقا نیز شروع به کار خواهد کرد. نقش IANA اکنون در این فعالیت بسیار محدود است و عمدتاً به هماهنگی لازم در برخی تغییراتتوزیع میان مراکز ثبت که ضرورتاً ایجاد می شود اختصاص دارد. شکایتی که در این زمینهمطرح می شود توزیع نامتناسب (نسبت به جمعیت انسانی) تعداد شماره های IPv۴ است بهطوری که چند سال پیش به نظر می رسید شمارة کافی برای قسمت هایی از جهان مانند شرقآسیا موجود نباشد. در این زمینه سه نکته قابل ذکر است. نکته اول اینکه در بدوراه اندازی اینترنت که توسعة همه گیر آن و ظهور تجارت الکترونیک پیش بینی نمی شد،به نظر می آمد شماره های موجود عملاً غیرقابل استهلاک باشند و از اینرو به متقاضیاناولیه که عمدتاً دانشگاهها، مراکز علمی و بعضی صنایع کشور امریکا بودند باسهل انگاری بلوک های بزرگی از شماره های اینترنتی اختصاص یافت. ولی نکته دوم اینکهپس از جهانی شدن اینترنت و احساس کمبود شماره های IPv۴ در بعضی مناطق جهان، از چندسال پیش یک برنامه به کارگیری شماره های استفاده نشده همراه با جابجایی شماره ها درامریکای شمالی آغاز شد که منجر به اصلاح قابل ملاحظه ای درتوزیع شماره ها شده استبه طوری به نظر می رسد IPv۴ تا سال ها کفاف نیاز را خواهد کرد. بالاخره نکته سومابداع یک سامانه شماره گذاری بسیار معظم به نام IPv۶ است که استفاده از آن آغاز شدهو احتمال استهلاک آن نمی رود. در اینجا لازم است به یک نکته اختلاف که اخیراً درمورد توزیع شماره های IPv۶ بروز کرده است اشاره شود. توسط آقای ژائورئیس ITU این پیشنهاد مطرح شده است که از آغاز، شماره های IPv۶ یا بخش عمده ای ازآن مانند پیش شماره های تلفنی برحسب هویت کشوری توزیع شود. این پیشنهاد عکس العملشدید گروه مراکز ثبت چهارگانه منطقه ای را به دنبال داشته است. در بیانیه اخیر اینگروه پیشنهاد ژائو به دلایل زیر مورد انتقاد قرار گرفته است: ۱) این پیشنهادهیچ منطق فنی ندارد. مرزهای اتصال اینترنتی بر مرزهای سیاسی منطبق نیستند وشماره بندی براساس هویت کشوری می تواند مخل بهینه سازی مسیریابی باشد. ۲) همانطور که نیاز به بازنگری در توزیع IPv۴ نشان داد، پیش داوری کلان در مورد توزیعمنابع اینترنتی معمولاً موفق نیست و باید یک نظام شناور مبتنی بر نیازهای واقعی واولویت های فنی مبنای تصمیم گیری باشد. ۳) پیشنهاد ژائو در واقع کوششی برای تفوقبخشیدن به نقش بخش دولتی به کمک یک تصمیم فنی فاقد حسن ذاتی است، و این خلاف روحموازنه میان بخش های دولتی و غیردولتی است. در هر صورت از آنجا که در کشورهایی کهاینترنت تحت کنترل شدید دولت قرار دارد، عملاً یک اپراتور دولتی تأمین کنندهاینترنت است، منظور نظر ژائو خود به خود تأمین می شود. بعضی نمایندگان بخش خصوصیو جامعه مدنی نیز نظر ژائو را از این جهت که تسهیل کنندة سانسور، پالایش و شنوداست، مورد انتقاد قرار داده اند. ( www.modirian.net )
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 206]